บทที่ 903 ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องพูดจาสุภาพ
เป็นเบอร์แปลก แต่ทำให้จิตใจนาวินไม่สบายใจขึ้นมา เขากดรับสาย ในนั้นมีเสียงคุณอารองเชษฐ์ดังเข้ามา
“นาวินใช่ไหม? ฉันคิดว่าตอนนี้นายน่าจะรู้แล้วว่าฉันคือใคร ถึงฉันจะไม่ชอบที่ลูกสาวฉันเอาผู้ชายอย่างนายมาเป็นสามี แต่ ในเมื่อเป็นคนที่เธอชอบ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพื่อเป็นการแสดง ความกตัญญูแก่ฉันที่เป็นพ่อตา นายน่าจะช่วยฉันทำอะไรบาง อย่างได้ใช่ไหม?”
คําพูดไร้ยางอายของคุณอารองเชษฐ์ทำให้นาวินรู้สึกเกลียด ชัง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็แค่เกลียดชัง แต่ตอนนี้รู้ว่าคุณอารอง เชษฐ์ลักพาตัวพ่อแม่ตนไป ทำให้ครอบครัวเขาพังทลาย ความ เกลียดชังก็ปะทุออกมา
“แกฝันสวยจังนะ”
“แน่นอน คนอย่างฉันชอบคิดในทางที่ดี ถ้านายไม่ยอมก็ไม่ เป็นไร ฉันจะพาลูกสาวฉันกลับไปพอดีไปเจอพ่อนายสักหน่อย ให้เขาดูว่าลูกสะใภ้ตัวเองหน้าตาเป็นยังไงก็คงดีมาก นายว่า ไง?”
คำพูดคุณอารองเชษฐ์ทำให้นาวินเครียดขึ้นมา
“แกจะทำอะไรธิดา?”
“ดูนายพูดสิ เธอเป็นลูกสาวฉันนะ ฉันจะทำอะไรเธอได้? ก็แค่ แวะมาเยี่ยมเธอ ใช่ไหม ธิดา?”
สิ้นเสียงคุณอารองเชษฐ์ นาวินก็ได้ยินเสียงหนึ่งขึ้นมา จากนั้น เสียงธิดาก็ดังเข้ามา “ฉันกับนาวินเราตัดขาดกันแล้ว พ่อคิดว่าเขาอยากได้ผู้หญิงที่
หักหลังพี่ชายอย่างฉันไหม?”
จิตใจนาวินกังวลขึ้นมาทันที
ธิดาอยู่ในมือของคุณอารองเชษฐ์จริงๆ!
เป็นไปได้อย่างไร?
นาวินรู้สึกค่อนข้างกระสับกระส่าย
“แกห้ามแตะต้องเธอ! มีอะไรก็มาทำฉัน! ยังไงเธอก็เป็นเลือด เนื้อของแก แกทําแบบนี้กับเธอได้ยังไง?”
“ถ้าเธอไม่ใช่เลือดเนื้อของฉัน ตอนนี้เธอคงตายไปนานแล้ว นาวิน ฉันไม่พูดไร้สาระกับนายแล้ว บุริศร์ส่งภาริชเข้าไปใน สถานกักกัน ฉันจะให้นายหาวิธีพาเขาออกมาให้ฉัน
คุณอารองเชษฐ์ฉีกหน้าทันที
“มันถูกส่งเข้าไปในสถานกักกันแล้วฉันจะมีวิธีอะไร? นี่แก ทําให้ฉันลำบากใจเหรอ?”
นาวินค่อนข้างหดหู่แล้ว
คุณอารองเชษฐ์ยิ้มเยาะขณะพูดขึ้น “ฉันไม่สน หนึ่งวันต่อมาถ้าฉันไม่เห็นภาช นายก็เตรียมรอรับศพบิดาได้เลย นาวิน อย่า คิดว่าฉันจะสงสารนะ ลูกสาวไม่มีประโยชน์สําหรับฉัน คนที่ฉัน ต้องการคือลูกชาย เข้าใจไหม?”
พูดจบเขาก็วางสายทันที หัวใจนาวินเต้นแรงตึกตักๆ
เมื่อกานต์ออกมาก็เห็นนาในทำหน้าซีดเซียวยืนตรงนั้น ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณ
เมื่อครู่นี้ยังดีๆ อยู่เลย อารมณ์ก็ไม่แย่มาก ทำไมกลายเป็น แบบนี้ในพริบตาเดียว?
กานต์เดินเข้าไป สะกิดนาวิน
“อานาวิน คุณเป็นอะไรอีก?”
นาวินมองกานต์ พูดขอโทษ “ไม่มีอะไร เธอเก็บของเสร็จแล้ว
ใช่ไหม?”
“เสร็จแล้วครับ นี่อาหารที่ป้าหวานเอาไปให้หม่า ตอนนี้เรา
ไปกันเลยไหม?”
“โอเค”
นาวินค่อนข้างเหม่อลอย กานต์ก็ไม่ได้ซักถาม
ทั้งคู่ขึ้นรถไปแล้ว ก็ไปโรงพยาบาลตลอดทาง
กานต์มาถึงหน้าประตูห้องผู้ป่วยนรมนก็เคาะประตู นาวินก็ไป ตรวจสอบการทํางานด้านความปลอดภัย
“เข้ามา”
นรมนเอ่ยปากเรียบๆ
กานต์เปิดประตูเดินเข้ามา ตะโกนเรียกเสียงดังชัดเจน “หม่า
“ลูกชายที่รักของแม่! แม่ได้ยินแด๊ดดี้บอกว่าลูกเก่งมากเลย ไม่คิดว่าจะจับตัวภาริชหมายเลขสองได้คนเดียว ลูกเป็นลูกชาย ที่สุดยอด!”
นรมนกอดขณะที่จูบหน้าผากกานต์สองสามที
สําหรับความกระตือรือร้นของหม่าม ถึงกานต์จะหมดหนทาง นิดหน่อย แต่ก็ทําได้แค่ปล่อยให้เธอทำ ใครให้เธอชอบแบบนี้ โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยล่ะ?
สุดท้ายเมื่อนรมนปล่อยกานต์ไป กานต์ก็เอาอาหารอร่อยๆ
ออกมา
” ป้าหวานทํา บอกว่าบำรุงเลือดได้ ผมเห็นว่ามันคือซุปดับ หมู หม่ามี้ คุณกินเยอะๆ นะ”
นโมนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ลูกไม่ช่วยแม่แบ่งไปหน่อยเหรอ? ลูกก็กำลังโตพอดี ลูกก็กิน เยอะๆ หน่อยสิ”
นรมนพูดขณะที่จะเทให้กานต์
กานต์รีบห้าม พูดขึ้นอย่างสะใจ “หม่ามี้ คุณเป็นผู้ป่วย คุณต้องกินเยอะ
ถึงด้านนอกบรรยายกานต์ก็อดได้อยากข
นรมนจะฟังไม่ออกได้อย่างไรกานต์กำลังหัวเราะเยาะตน เธอแสร้งพูดอย่างโหดเหี้ยม กล้าข่มเหงแม่เหรอ ลูกเชื่อไหม บอกให้
“หม่าคุณอายุเท่าไรแล้วฟ้องอีก เด็กหรือเปล่ากานต์ค่อนข้างดูหมิ่น
นรมนพูดขึ้นทำเป็นมองไม่เห็น ลูกห่วงแม่ ใช้วิธีดี
พอ
ดูหมิ่นคุณ”
หมู อดได้จะขณะพูด“หม่าม สีหน้าคุณเหมือนอา นาวินเลย เมื่อสีหน้าเขาน่าความอยู่เลย”
“อานาวินนาวินเหรอ?
นรมนวางชาม
ใช่ครับ จะใครอีก
พูดกานต์ทำให้นรมนตกตะลึงเล็กน้อย
ความคืบหน้าของเรื่องราวบุริศ เล่าให้เธอฟังแล้ว ตามหลัก การนาวินไม่น่าขมวดคิ้วสิ หรือว่าเกิดอะไรขึ้นอีก?
“คุณอานาวินลูกล่ะ?”
“ไปตรวจสอบการทํางานด้านความปลอดภัย คาดว่าเดี๋ยวก็
มา”
กานต์พูดสบายๆ
นรมนคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “ลูกไปเรียกอานาขึ้นมาหน่อย ส่วน ลูกไปเล่นกับกิจจาและกมล”
“โอเคครับ”
กานต์กระโดดลงจากเก้าอี้ทันที ทำให้นรมนตกใจจนกังวลขึ้น
“ลูกช้าๆ หน่อย เดี๋ยวล้ม
“รู้แล้วครับ”
กานต์หันหลังโบกมือให้เธอ แล้วเปิดประตูวิ่งออกไป นรมนส่ายหน้าหลุดขำ เด็กคนนี้ ยิ่งชนขึ้นเรื่อยๆ แล้วจริงๆ
นาวินได้ยินว่านรมนต้องการพบตน ก็ชะงักสักพัก แล้วเอางาน ในมือส่งให้คนอื่น ลุกขึ้นมาถึงหน้าห้องผู้ป่วยของนรมน
“คุณนาย คุณตามหาผมเหรอ?”
นรมนพยักหน้า ชี้ไปที่เก้าอี้แล้วพูดขึ้น “นั่งสิ”
“ขอบคุณครับคุณนาย”
นาวินนั่งลงข้างๆ
นรมนมองเขา ยิ้มขณะพูดขึ้น “บุริศร์เล่าประวัติชีวิตธิดาให้ฉัน ฟังแล้ว ต่อไปนายก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณนายแล้ว เรียกฉันว่าพี่ สะใภ้เถอะ ยังไงบุริศร์ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องธิดา ทุกคนเป็น ครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องห่างเหินแบบนั้น และคนในตระกูลโต เล็กก็มีไม่มาก เราไม่ต้องพูดกฎเกณฑ์พวกนั้นแล้ว
นาวินชะงักเล็กน้อย ดวงตามีความซาบซึ้งเล็กน้อย
“ขอบคุณครับพี่สะใภ้
“เฮ้อ”
นรมนรู้สึกรู้สึกว่าเสียงคำว่าพี่สะใภ้ไพเราะมาก
“ฉันได้ยินกานต์บอกว่านายอารมณ์ไม่ดี เป็นอะไรเหรอ? เพราะเรื่องธิดาหรือเปล่า? นายไม่ต้องเป็นห่วงนะ บุริศร์สัญญา กับฉันไว้ว่าจะไม่ทำอะไรธิดา ถึงตอนนี้จะไว้หน้า ก็แค่เป็นปัญหา เรื่องเกียรติยศ ยังไงธิดาก็ทำร้ายเขาขนาดนี้ อีกสองสามวันมันก็ จะดี ทุกคนล้วนมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน เขาไม่ทำอะไร กับธิดาหรอก นายไม่ต้องเป็นห่วง และฉันได้ยินว่าธิดาก็ท้องแล้ว ด้วย สามเดือนแรกควรระมัดระวังตัวให้มากที่สุด ด้านบุริศร์ฉัน จะไปบอก รับประกันว่าจะไม่ทำให้ธิดาเสียใจ”
นรมนพูดยืดยาว เหมือนพี่สะใภ้คนหนึ่งที่เอาใจใส่จริงๆ
ทันใดนั้นนาวินก็สะอึกสะอื้น
เขาพูดเสียงทุ้ม “พี่สะใภ้ ที่คุณกับประธานบริศร์ดีกับผมและ ธิดาผมรู้ทั้งหมด และผมก็รู้ว่าธิดาทำสิ่งต่างๆ ให้พวกคุณเสียใจ ผมขอประทานโทษพวกคุณแทนเธอที่นี่ด้วย
“ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องพูดจาสุภาพหรอก เรื่องนี้ไม่ต้อง พูดอีกแล้วนะ”
นรมนไม่อยากให้ในใจพวกเขาบาดหมางกันเพราะเรื่องหนึ่ง
นาวินกลับส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่ใช่ ประธานบริศร์นำตัวธิดา กลับมาแล้ว จัดเตรียมให้อยู่ในคฤหาสน์ ผมยังไม่มีความสุข ชั่วคราว ยังไม่ได้เจอเธอ แต่ก่อนหน้านี้ไม่นาน คุณอารองเชษฐ์ โทรมาหาผม บอกว่าธิดาอยู่กับเขา ให้ผมเอาตัวภาริชหมายเลข สองออกมาจากสถานกักกันมาให้เขาเพื่อแลกกับธิดา ผมไม่รู้ จริงๆ ว่าควรทํายังไงดี
เมื่อนรมนได้ยิน ทั้งร่างก็ตกตะลึง
“เป็นไปได้ยังไง? คฤหาสน์ที่ธิดาอยู่ควรมีเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัยสิ”
“ใช่ครับ ผมก็คิดแบบนี้ แต่ผมโทรไป ไม่มีคนรับสายจริงๆ” นาวินร้อนรนใจอย่างยิ่ง
ตอนนี้คุณอารองเชษฐ์บางทีอาจจะยังไม่รู้ข่าวที่ธิดาท้อง แต่ ถ้าเขาอยู่กับธิดานาน ก็ต้องรู้อย่างเลี่ยงไม่ได้ ถึงตอนนั้นจะเกิด อะไรขึ้นก็ไม่มีใครแน่ชัด
ดวงตานรมนค่อนข้างมืดมน
“บุริศร์ล่ะ?”
“ประธานบริศร์ไปต่างประเทศแล้วครับ”
เรื่องนี้บุริศร์ ค่อนข้างลึกลับ แม้แต่นรมนก็ไม่รู้ ในขณะนี้ เมื่อได้ยินนาวินพูดแบบนี้ ทั้งร่างเธอก็กังวลใจขึ้นมา
“เขาไปทําอะไรที่ต่างประเทศ?”
“เขาอยากไปทําลายสถาบันวิจัยของคุณอารองเชษฐ์”
คำพูดนานทำให้นรมนนั่งขึ้นมาทันที
“เขาบ้าไปแล้วเหรอ?”
“ประธานบริศร์บอกว่าเขามีวิธี ให้คุณไม่ต้องเป็นห่วง ทางนี้ แค่ต้องช่วยเหลือเขาทำให้ผู้ถือหุ้นเหล่านั้นในตระกูลโตเล็ก มั่นคงก็พอ”
นาวินบอกค่าพูดบุริศร์ให้กับนรมน
นรมนเงียบทันที
ทำให้ผู้ถือหุ้นตระกูลโตเล็กมั่นคงเหรอ?
ผู้ถือหุ้นมีอะไรที่สามารถทรมานได้?
คนที่อาจจะทรมานได้เพียงคนเดียวก็คือคุณอารองเชษฐ์
ทันใดนั้นนรมนก็เหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง
ดวงตาเธอมีดมนขึ้นมาอีกครั้ง
“นาวิน นายไปทําตามที่คุณอารองเชษฐ์บอก
“พี่สะใภ้ คุณอย่ามาล้อเล่นนะ ผมไม่สามารถหักหลังประธาน บุริศร์ได้ เขามีบุญคุณกับครอบครัวผม ถ้าผมทำแบบนี้จริงๆ นั่น จะไม่โหดร้ายยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานเหรอ?”
นาวินรีบเอ่ยปาก ไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งกับขอเสนอนรมน
นรมนกลับยิ้มขณะพูดขึ้น “ไม่ ถ้านายไม่ทำแบบนี้ ก็จะรู้สึกผิด กับบริศร์ ถ้านายต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อฉันกับบุริศร์ นายต้อง เชื่อฟังคุณอารองเชษฐ์ เขาให้นายทำอะไรนายก็ทำอย่างนั้น
“แต่ผมไม่มีความสัมพันธ์ในการพาภาริชออกมานะครับ ผม ไม่ใช่ประธานบริศร์”
นาวินพูดคำนี้จบ นรมนก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ประธานบริศร์ไม่อยู่
นายทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
เห็นนรมนขยิบตาให้ตัวเอง นาวินก็ยังไม่ค่อยตอบสนอง แต่ มันก็แค่สิ่งที่เกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น
เมื่อเขาตอบสนอง เขาก็ตบศีรษะตัวเอง ยิ้มขณะพูดขึ้น “ผม เข้าใจแล้ว พี่สะใภ้ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ช่วงนี้ผมจะเชื่อฟังคุณ อารองเชษฐ์ให้เต็มที่”
“ลําบากนายเลย”
นรมนเห็นนาวินเข้าใจความหมายของตน แน่นอนว่าดีใจ อย่างยิ่ง
ทั้งสองพูดกันสองสามประโยค นาวินก็ลุกขึ้นเดินออกไป อย่างไรแล้วด้านนอกยังมีคนเฝ้ามองอยู่ เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ นานเกินไปได้
แต่เมื่อนาวินเพิ่งไป กระดิ่งฉุกเฉินด้านนรมนก็ดังขึ้น คุณหมอ และพยาบาลรีบมาในห้องผู้ป่วย ส่งนรมนไปที่ห้องฉุกเฉินทันที
ข่าวที่นรมนโกรธนาวินจนหมดสติไปอีกครั้งลุกลามเหมือนไฟ ป่า มันแผ่ขยายไปทั่วถนนหลักและตรอกซอยเล็กของเมืองชลธี ในพริบตาเดียว
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
