บทที่ 896 ประธานบริศร์ ของคุณหล่นแล้ว

“โตมินตระกูลพรโสภณ”

นรมนยิ้มเรียบๆ สิ่งที่พูดออกมาทำให้นาวินตกตะลึงอีกครั้ง

“โตษินของคุณท่านพรโสภณเหรอ?”

แววตาที่นาวินมองนรมนมีความเคารพบูชา

“คุณนายเทวิน คุณไปติดต่อคุณท่านพรโสภณตอนไหน? ทั้งๆ ที่คุณไม่มีเวลาแล้ว”

“แค่อยากทําอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น

นโมนไม่พูดอะไรอีก

เธอนอนพักผ่อนบนรถพยาบาล

ภายในรถไม่มีเสียงเลยสักพักหนึ่ง แต่แพทย์และพยาบาล รู้สึกดีใจอยู่บ้าง ตัวเองไม่ใช่ศัตรูของนรมน การต่อสู้ภายใน คฤหาสน์หลังใหญ่ครอบครัวร่ำรวยฟังแล้วรู้สึกอกสั่นขวัญหาย

รถพยาบาลมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว นรมนถูกนำลงมา

ส่งไปที่ห้องฉุกเฉินทันที

ทางด้านนาวินกำลังติดต่อผู้คน ราวกับนรมนกำลังบาดเจ็บ สาหัส ให้พฤกษ์รีบติดต่อบริศร์

สื่อข่าวก็รีบมา อย่างไรแล้วสถานะของนรมนที่นั่น ก็ไม่มีใครกล้าละเลย

เดิมทีทางด้านบุรีศร์ได้รับการปล่อยตัวแล้ว แต่ได้รับกระดาษ โน้ตมาหนึ่งแผ่น ด้านบนเขียนให้เขาออกมาช้าหนึ่งชั่วโมง เขาไม่ค่อยเข้าใจ แต่เพราะบนกระดาษโน้ตเป็นลายมือนรมน

เขาก็เลยเชื่อฟัง

พูดตามตรง บุริศร์สามารถออกมาจากสถานกักกันได้ ก็ได้ แสดงถึงอำนาจของเขาแล้ว คนทางด้านนี้แค่บุริศร์ให้ผล ประโยชน์นิดหน่อยกับเขา แน่นอนว่าอนุญาตให้บริศร์นั่งอยู่ที่นี่ เพิ่มอีกหนึ่งชั่วโมง สำหรับเหตุผลพวกเขาก็ไม่ไปถาม

สื่อข่าวด้านนอกรอครึ่งชั่วโมงกว่าก็ไม่มีการดำเนินใดๆ ใน ทางกลับกันชัยยศก็ขับรถออกไปแล้ว ในเวลานี้ข่าวที่นรมนโดน แทงก็เผยออกมา แต่ละคนก็รีบแบกกล้องไปที่โรงพยาบาล

“นี่ใครให้ข้อมูลเรา? ได้ยินว่ามีข่าวใหญ่ที่นี่ ไหนข่าวใหญ่ เราโง่รออยู่ที่นี่ บริษัทรับเหมาก่อสร้างของตระกูลโตเล็กทางนั้น ก็เกิดเรื่อง ฉันคิดว่ามีคนจงใจล้อเล่นกับพวกเรา”

นักข่าวบางคนเริ่มบ่น

นักข่าวคนอื่นๆ เมื่อได้ยิน ก็รู้สึกว่าเป็นเช่นนี้ จึงเดินจากไป อย่างรีบร้อน แต่ยังมีนักข่าวสองสามคนยังไม่จากไป อยากรอ อยู่ที่นี่ ขณะที่จะรอดูว่าได้ข่าวไหม ชัยยศก็เข้าไปในสถานกักกัน ด้วยทางเข้าอีกทาง

“ประธานบริศร์ คุณนายเทวินให้ผมมารับคุณ
บุรีศรีเห็นชัยยศไม่ได้เดินเข้ามาทางประตูหลัก ขมวดคิ้วเล็ก

น้อย

“นายเข้ามาจากทางไหน?”

“ประตูหลังครับ”

“ที่นี่มีประตูหลังด้วยเหรอ?”

บริศร์มองตำรวจข้างๆ

ตำรวจพูดค่อนข้างหดหู “ประตูนั้นเราไม่มีทางออกไปได้ มีแค่ คนพิเศษเท่านั้นที่เข้าหรือออกทางนั้นได้ พูดไปก็แย่ แม้แต่ หัวหน้าเราก็ยังไม่มีคุณสมบัติมากพอเลย ประธานบริศร์ ความ สัมพันธ์ของคุณดีมากจริงๆ

บริศ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาเองมีความสัมพันธ์อย่างไรก็รู้ดีแน่นอน แต่เขาไม่ได้ออก

ไปดำเนินการอะไร หรือว่านรมนเป็นคนดำเนินการ

แต่นรมนไม่รู้ความสัมพันธ์เครือข่ายคนของเขานะ

ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาและตระกูลพรโสภณไม่มีสิทธินี้ แล้วนร มนเตรียมการแบบนี้ได้อย่างไร?

“รู้ไหมว่าเป็นความสัมพันธ์ของใคร?”

“องค์กร158”

คำพูดชัยยศทําให้ดวงตาบุริศร์หรี่ทันที
“ใคร? 158? คุณนายเทวินกับ158เกี่ยวข้องกันเหรอ?”

นี่เป็นเรื่องไม่คาดคิดของบุริศร์ อย่างไรแล้วแม้แต่เบื้องบนก็มี เรื่องขอร้ององค์กร158 องค์กร158นี้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่ได้เป็น ของประเทศใดประเทศหนึ่ง แต่มีเทคโนโลยีแฮกเกอร์ที่ล้ำสมัย ที่สุดในโลก ถึงขนาดมีเอกสารมอบอำนาจเทคโนโลยีระดับสูง อีกด้วย ดังนั้นผู้นำของทุกประเทศจึงอยากมีความสัมพันธ์อันดี กับพวกเขา แค่พวกเขาออกหน้าให้อย่าว่าแต่กรณีของการเลย ถึงแม้จะเรื่องใหญ่กว่านี้ คาดว่าก็คงไม่มีปัญหา

แค่สิ่งที่ทำให้บริศร์ประหลาดใจคือ ไม่คิดว่าคนที่สามารถ ติดต่อกับ158ได้คือภรรยาตัวน้อยของตน

ดูเหมือนว่า ภรรยาตัวน้อยคนนี้จะทำให้เขาประหลาดใจ

จริงๆ

บุริศร์ไม่ได้พูดอะไรอีก รู้ว่านรมนเป็นคนเตรียมการ แน่นอน ว่าเขาก็ตามชัยยศเปิดประตูด้านหลังออกไป

บอกว่าประตูหลัง จริงๆ แล้วมันคือห้องทำงานของหัวหน้า ออกไปจากห้องทํางานหัวหน้ากับออกไปจากประตูทางเข้าสถาน กักกันนั้นความหมายแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

หลังจากบุริศร์ออกมาจากสถานกักกันแล้ว ก็รีบเปิดโทรศัพท์ เมื่อตั้งใจจะโทรหานรมน ชัยยศก็รีบพูดขึ้น “ประธานบุริศร์ คุณนายเทวินถูกแทงที่สถานที่ก่อสร้าง ตอนนี้ได้รับการช่วย เหลือฉุกเฉินที่โรงพยาบาล

“นายว่าไงนะ?”
โทรศัพท์บุริศร์หล่นพื้นดัง “ตับ” สีหน้าย่ำแย่ผิดปกติ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ชัยยศรีบเล่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นในสถานที่ก่อสร้าง จากนั้นก็ เล่าเรื่องผู้ถือหุ้นบริษัทบีบบังคับ ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทไม่ กล้าเข้ามามีส่วนร่วมต่างๆ

ดวงตาบุริศร์เย็นชาขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเกล็ดน้ำแข็งก็ใกล้จะพุ่ง ออกไปทันที ชัยยศรู้สึกว่าอากาศในรถแข็งไปหมด

เขาพูดอย่างอัดอั้นตันใจ “นาวินอยู่กับคุณนายเทวิน แต่ เข้าไปเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ห้องฉุกเฉินส่งเลือดเข้าไปหลายถุง แล้ว ยังไม่มีข่าวอะไรเลย นักข่าวทั้งหมดก็เฝ้าอยู่ที่นั่น

มือบุริศร์กเข้าด้วยกันแน่น

“กลับไปที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กก่อน ฉันจะเปลี่ยน ชุดแล้วค่อยไปโรงพยาบาล

คำสั่งบริศ ทําให้ชัยยศตกตะลึง

“ประธานบริศร์ ไม่ไปโรงพยาบาลทันทีเหรอครับ?”

“คุณนายเทวินจัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แน่นอนว่ามี การตัดสินใจไว้ เสื้อผ้าที่ฉันสวมตอนนี้กับเสื้อผ้าที่สวมก่อนเกิด เหตุเป็นตัวเดียวกัน และตอนนี้มันก็มีรอยพับ ยับและมีร่องรอย อยู่บ้าง ถ้ามีคนเห็นเบาะแสอะไรเข้า คุณนายเทวินจะว่าฉันยัง ไง?”
“คุณนายเทวินบอกว่าคุณไปทํางานนอกสถานที่ กลับมาไม่

ได้”

ดวงตาบุริศร์มืดมนลงเล็กน้อย

“รู้แล้ว กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

ชัยยศขับรถกลับไปที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กทันทีตาม คําสั่งของบุริศร์

เมื่อบุริศร์กลับมา กานต์ก็ปิดคอมพิวเตอร์พอดี ออกมาดื่มน้ำ ขณะที่เห็นบุริศร์กลับมา ดวงตากานต์ก็แดงเล็กน้อย

“คุณบุริศร์ คุณกลับมาแล้วเหรอ?”

บุริศรเห็นกานต์น้ำตาซึม ก็ลูบศีรษะเขาด้วยความรักใคร่ พูด เสียงทุ้ม “ลำบากลูกแย่เลย”

“ผมไม่ลำบาก คนที่ลำบากที่สุดคือหม่าม ผมแค่พิมพ์ คอมพิวเตอร์อยู่ที่บ้าน แต่หม่ามี้เป็นแนวหน้าตลอดเลย

คำพูดกานต์ทำให้บริศพยักหน้า

ถึงเขาจะตกใจที่นรมนรู้จักคนของ158 แต่ถ้าต้องการได้รับ การติดต่อกับคนของ158 นอกจากกานต์ นรมนก็ไม่มีความ สามารถไหนแล้ว ดังนั้นบุริศร์จึงประทับใจมาก

ไม่คิดว่าเขาเกิดเรื่อง คนที่ปกป้องตัวเองจะเป็นภรรยาและลูก

ตัวเองจริงๆ

ตอนแรกคิดว่าคราวนี้ตัวเองจะแย่แล้วจริงๆ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดสถานการณ์ใหม่ที่ดีขึ้น แถมยังให้เขารู้ความสามารถของ ภรรยาและลูกด้วย

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ทางด้านหม่ามีพ่อจะขอบคุณเอง

“งั้นผมไปพักผ่อนแล้วนะ ผมง่วงมากเลย

กานต์รู้แผนการของนรมน ปัจจุบันนี้สลับโหมดข้อมูล คอมพิวเตอร์ระดับสูงอย่างต่อเนื่อง ทำให้หัวสมองเขาตามไม่ ค่อยทัน ปวดศีรษะอย่างมาก

เห็นท่าทางซีดเซียวของลูกชาย บุริศร์ก็พูดด้วยความ สงสาร “รีบไปพักผ่อนเถอะ ที่เหลือพ่อจัดการเอง

“อืม”

กานต์ถึงได้หันตัวเดินเข้าไปในห้อง

บริศร์รีบกลับไปที่ห้องนอน อาบน้ำ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดที่ สะอาด แล้วลงมาข้างล่าง กลับเห็นกานต์นั่งโซฟา ตกอยู่ใน ภวังค์เล็กน้อย

“บอกว่าจะไปพักผ่อนไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังนั่งอยู่ตรงนี้ พ่อจะ ไปร่วมมือกับหม่ามี้ลูกที่โรงพยาบาล ลูกเองอยู่ที่บ้านอย่างเชื่อ ฟังนะ มีเรื่องอะไรก็โทรหาพ่อ แล้วก็ถ้าหิวก็ให้ป้าหวานทำอะไร

ให้ลูกกิน ไม่ต้องรอพวกเรา รู้ไหม?”

กานต์พยักหน้าเล็กน้อย แต่ดึงมือบุริศร์ไว้
“เป็นอะไร? อยากไปเยี่ยมหม่ามีลูกด้วยกันเหรอ? ตอนนี้ยังไม่ ได้ เชื่อฟังนะ ลูกก็ลำบากมากพอแล้ว รีบไปพักผ่อนซะ

กานต์มองบุริศร์ ลังเลที่จะพูด สุดท้ายก็ยัดสิ่งหนึ่งให้เขาทันที พูดขึ้นเสียงอู้อี้ “คุณดูเองแล้วกัน ผมไปพักผ่อนแล้ว

พูดจบเขาก็ยืนขึ้นเดินไปอย่างจริงจัง

บุริศร์ค่อนข้างตกตะลึง มองสิ่งของในมือ ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้ว ขึ้นมา

“ชัยยศ ไปโรงพยาบาล

เขายัดกระดาษA4 ใส่กระเป๋า แล้วเดินออกไปพร้อมชัยยศ ทันที

ชัยยศไม่รู้ว่าสิ่งที่กานต์ให้บริศร์ดูมันคืออะไร แต่หลังจากบุรี ศรเห็นมัน ก็มืดมนอยู่ตลอดเวลา บรรยากาศกดดันจนทำให้ หายใจไม่ออก

เขาก็ไม่กล้าถาม ขับรถพาบุริศร์มาที่โรงพยาบาล

เมื่อเหล่านักข่าวเห็นบริศร์ออกมา แต่ละคนก็ยืนสองข้างทาง อัตโนมัติ ออกตัวให้ทางเดินแก่บุริศร์

กลิ่นอายเคร่งขรึมบนร่างกายบุริศร์ในตอนนี้ทำให้ทุกคนไม่ กล้าหายใจแรง

“ยังไม่ออกมาเหรอ?”

นาวินได้ยินเสียงบุริศร์ก็ตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อเขาเห็นบริศร์ยืนตรงหน้าตนจริงๆ ก็รีบพูดขึ้น “ประธานบุรีศร์ คุณกลับ…มา จากทํางานนอกสถานที่แล้วเหรอครับ?”

“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันจะทำอย่างอื่นได้อีกเหรอ? นายดูแล คุณนายเทวินยังไง?”

เสียงบุริศร์เย็นยะเยือกราวกับมีดน้ำแข็ง

คนรอบๆ หายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง ลดการมีอยู่ของตัวเองให้ มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“เธอล่ะ?”

“ถูกขังไว้ชั้นใต้ดินบ้านเราครับ

แน่นอนว่านาวินรู้ว่าคนที่บุริศร์ถามถึงคือคนที่ทำร้ายนรมน ดวงตาบุริศร์เย็นยะเยือกทันที

“เหลือหายใจเฮือกหนึ่งไว้ค่อยส่งให้ตำรวจ คนที่พูดจาทําร้ายคนอื่นอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้ มีแค่บุริศร์ เท่านั้น แต่นักข่าวทุกคนไม่กล้าเขียนข่าว

นาวินรีบทําตามคำสั่ง

“ประธานบริศร์ เด็กสองคนนั้น

“เก็บไว้ก่อน เดี๋ยวดูสถานการณ์คุณนายเทวินก่อน ถ้าคุณนาย เทวินรอดพ้นอันตราย ก็ให้เงินชดเชยเทวินกับเด็กสองคนนี้ ถาม พวกเขาว่าต้องการไปหาญาติหรือจะไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เอาตามที่พวกเขาต้องการ”
ความหมายของบุรีศร์ชัดเจนมาก คนที่แทงภรรยาเขาต้อง ชดใช้ แต่เด็กเป็นเหยื่อ ในขณะนี้สูญเสียพ่อแม่ไป แน่นอนว่า ต้องจัดการอย่างเหมาะสม

นาวินรีบพยักหน้า

เมื่อนักข่าวได้ยินเรื่องพวกนี้ ก็รีบบันทึก

เมื่อเวลาผ่านไป ไฟห้องฉุกเฉินก็สว่างอยู่ตลอดเวลา บุริศร์รอ ด้านนอก โทรศัพท์เป็นครั้งคราว ราวกับกำลังจัดการเรื่องอะไร บางอย่างกับผู้บริหารระดับสูงของบริษัท

ทุกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนรมนกันแน่ เมื่อไรจะออกมาได้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าออกไปง่ายๆ

บรรยากาศตรงทางเดินคือความกดดัน

นาวินพิงผนังมองดูไฟห้องฉุกเฉิน ในใจนึกถึงคำสั่งนรมน คอยมองดูนาฬิกาไม่หยุด

ยังไม่ถึงเวลา

บุริศร์ดึงคอเสื้อตัวเอง แล้วพูดเสียงทุ้ม “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ

ขณะที่พูด เขาเอามือสองข้างออกจากกระเป๋า รวบผมและยก เท้าเดินไป

นาวินเห็นบริศ เผลอทำกระดาษA4แผ่นหนึ่งร่วงออกมาจาก กระเป๋า จึงรีบก้มเก็บมันขึ้นมา

“ประธานบริศร์ ของคุณหล่นแล้ว
“ของนาย”

บริศ พูดจบก็เดินไปโดยไม่หันศีรษะกลับมา

นาวินค่อนข้างตกตะลึงเล็กน้อย

ของเขาเหรอ?

บริศรมีของอะไรจะให้เขาแต่ไม่สามารถพูดชัดเจนได้? และ ต้องทําแบบนี้?

หรือเพราะไม่สะดวกที่จะพูด

นาวินถือกระดาษไว้ในฝ่ามือ พูดกับชัยยศว่า “นายดูแลหน่อย นะ เดี๋ยวฉันกลับมา”

เขาเดินมาที่หน้าต่าง รอบๆ ไม่มีนักข่าว ถึงได้เปิดกระดาษ แต่

เมื่อเห็นเนื้อหาบนกระดาษ หน้าก็เปลี่ยนสีทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ