บทที่ 880 เดิมทีทั้งหมดนี้ควรจะเป็นของฉัน

พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนกลับมาแล้วจริง ๆ เพียงแต่พวกเขา กำลังรุมล้อมอยู่รอบ ๆ ผู้หญิงคนหนึ่ง ราวกับเป็นทาสที่คอย เอาใจผู้หญิงคนนั้น

“เนตรา เอานี่ กินส้มสิ

แม่นรมนปอกส้มมองผู้หญิงคนนั้นด้วยใบหน้ามีความหวัง แต่ หญิงสาวกลับพูดอย่างรำคาญว่า “โธ่เอ๊ย ฉันไม่กิน แม่อย่า เอามาให้ฉันได้ไหม ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ตอนนี้คิดจะมาทำดีกับ ฉัน ทำไมเมื่อก่อนไม่สนใจล่ะ? ”

คำพูดนี้ออกมา แม่นรมนอึ้งไปทันที แววตามีความเจ็บปวด พ่อนรมนไม่ชอบใจ เอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า “เนตรา ทำไมถูกถึง พูดกับแม่ของลูกแบบนี้? ”

“ฉันพูดแบบนี้แล้วจะทำไม? ฉันพูดแบบนี้ก็ยังเบาไปด้วยซ้ำ พ่อกับแม่ทำให้หายไปตั้งแต่เด็ก กลับเลี้ยงลูกของคนอื่นแทน พ่อกับแม่ดูสิ ตอนนี้เธอมีชีวิตอย่างไร แล้วฉันมีชีวิตอย่างไร ? เดิมทีทั้งหมดนี้ควรจะเป็นของฉัน! แล้วตอนนี้ล่ะ? ฉันนั่งอยู่ตรง นี้เหมือนเป็นคนนอก พ่อกับแม่จะให้ฉันพูดดีได้อย่างไร? ”

เมื่อนรมนฟังมาถึงตรงนี้ความดีอกดีใจเมื่อสักครู่ก็หมดไป เธอนึกขึ้นได้ทันทีว่า ตอนแรกพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนจากไป เพื่ออะไร และรูปภาพที่สอดอยู่ในรูปภาพของเธอ ไม่ใช่เนตราตรงหน้าแล้วจะเป็นใคร?

เนตรา?

แม้แต่นามสกุลก็เปลี่ยนแล้วเหรอ?

ดังนั้นพูดได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือลูกสาวที่แท้จริงของพ่อแม่ตระ กูลธนาศักดิ์ธน?

นรมนรู้สึกแย่อย่างพูดออกมาไม่ได้ ในตอนนี้ยืนอยู่ตรงนี้ จะ เข้าก็ไม่เข้า จะออกก็ไม่ออก พ่อแม่ที่เคยสนิทกับเธอที่สุด ตอนนี้ กลับเปลี่ยนเป็นเหินห่าง

กานต์มองนรมน ถึงแม้นรมนจะไม่พูดอะไร แต่เขามองออก ว่านโมนรู้สึกไม่ดี

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก จากนั้นยิ้มขึ้นมา และส่งเสียงเรียก

ออกไป: “คุณตาคุณยาย ทั้งสองคนกลับมาแล้วเหรอครับ?

เมื่อพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนได้ยินเสียงของกานต์จึงรีบหันมา ทันที มองเห็นนรมนจูงมือกานต์ยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องรับแขก และไม่รู้ว่ากลับมานานหรือยัง สีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างอดไม่ ได้

“นรมนกลับมาแล้วเหรอ?

รีบเข้ามานั่งสิ

ถือว่าแม่นรมนมีปฏิกิริยาตอบสองเร็ว รีบวางส้มในมือลง ร้อง เรียกให้นรมนเข้ามา

นรมนเกิดภาพลวงตาขึ้นมา นี่ไม่ได้กลับมาที่บ้านของตนเองแต่กลับมาที่ตระกูลธนาศักดิ์ธน

นโมนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม พากานต์เดินเข้าไป

เนตราเอาแต่มองนรมน เมื่อเธอเห็นว่านรมนหน้าตาดีกว่า ตนเองมาก จึงเอ่ยถามอย่างฉับพลันว่า : “เธอทำหน้ามาหรือ เปล่า? ”

“เนตรา! ”

แม่นรมนรีบดึงแขนเสื้อของเธอ

คนอื่นไม่รู้ว่าเพราะอะไรนรมนจึงต้องศัลยกรรมใบหน้า แต่ พวกเขารู้แล้ว ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเนตราต้องการซ้ำเติมใบหน้า ของนรมน เธอจึงรีบห้าม

แต่เนตรากลับไม่ค่อยพอใจ

“ฉันพูดอะไรผิด? แม่จะมาถึงฉันทำไม! แค่เห็นหน้าของเธอ ก็รู้แล้วว่าทำมาหรือไม่จริง? ตนเองทำศัลยกรรมจะไม่ให้คนอื่น พูดเหรอ? เลี้ยงดูด้วยตนเองอยู่ข้างกายมันแตกต่างกันอย่างที่ คิดเอาไว้”

หัวใจของนรมนเหมือนถูกแทง จนปวดหนึบๆ อยู่ข้างใน

“คุณเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาพูดกับคุณยายของผมแบบนี้? ”

กานต์ไม่รอให้นรมนเอ่ยปาก เอ่ยถามเนตราโดยตรง เนตราคิดไม่ถึงว่านรมนจะไม่พูดอะไร และเด็กเมื่อวานซืนคน
บรรยากาศตึงเครียดอีกครั้ง

เนตราเห็นแค่เพียงพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนพูดชื่อของตนเอง และไม่พูดอะไรต่อ จึงรู้สึกไม่พอใจอย่างช่วยไม่ได้

“ทำไมเหรอ? พ่อกับแม่กลัวเธอทำอะไรเหรอ? ถึงแม้เธอจะ เป็นคุณนายบุริศร์ แต่ถ้าไม่มีพ่อกับแม่อบรมเลี้ยงดูมา ตอนนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะไปเก็บขยะอยู่ที่ไหนเลย ฉันทำให้พ่อกับแม่ขาย หน้า ทำให้พ่อกับแม่พูดไม่ออกเหรอ?

“เนตรา ใช่ไหม? ”

ถึงแม้นรมนจะรู้สึกอึดอัดมากกับสิ่งที่พ่อแม่บุญธรรมทำ แต่ก็ ไม่อาจปล่อยให้คนอื่นพูดกับพ่อแม่บุญธรรมแบบนี้ สีหน้าของ เธอทิ้งตึงลงหลายเท่าอย่างอดไม่ได้

“เชิญเธอนั่งลงแล้วค่อยพูดค่อยจาดีกว่า ฉันรู้ว่าเธอเป็นใคร

“เธอรู้? ”

เนตราแปลกใจเล็กน้อย

“ใช่ ฉันรู้ เธอคือลูกสาวที่แท้จริงของพ่อกับแม่”

นรมนพูดออกไป แม่นรมนกับพ่อนรมนมองมาทางเธอทันที ต่างอึ้งกันไปหมด

“นรมน ลูก……”

“หนูรู้นานแล้วค่ะ ตั้งแต่พ่อกับแม่ออกไปจากเมืองชลธี ตั้งแต่ บอกว่าจะไปเที่ยว หนูก็รู้แล้วว่าพ่อกับแม่จะไปทำอะไร อันที่จริงหนูไม่ได้ตามสืบพ่อกับแม่ เพียงแค่กลับบ้านไปเก็บของ ชนเข้า กับกรอบรูปบนหัวเตียงของหนูอย่างไม่ได้ตั้งใจ สิ่งของข้างในจึง หล่นออกมา”

นรมนูพูดเบา ๆ ไม่ได้มีอารมณ์แปรปรวนอะไรมาก ทำให้พ่อ แม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วลึก ๆ ในใจของเธอคิด อย่างไร

ลูกคนนี้ตั้งแต่แต่งเข้ามาในตระกูลโตเล็ก ก็เหมือนกับยิ่ง ทำให้พวกเขาอ่านใจไม่ออกขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ก่อนเธอยังเปิดใจ และระบายความเจ็บปวดในใจให้พวก เขาฟัง ตอนนี้แม้แต่การแสดงออกบนใบหน้าคนก็มองไม่ออก มักจะมีท่าทีสงบจิตสงบใจ แต่กลับทำให้คนไม่อาจละสายตาได้

แน่นอนว่าพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนรู้ว่ามีอะไรอยู่ในกรอบรูป วันนี้ได้ยินนรมนพูดเช่นนี้ ใบหน้าของคนแก่จึงแดงขึ้นมาเล็ก น้อย

“นรมน พ่อกับแม่ไม่ได้มีเจตนาที่จะปิดบังลูกนะ เพียงแค่ตอน นั้นข้อมูลยังไม่ชัดเจน พวกเราเพียงแค่อยากไปเจอสักหน่อย แม่นรมนพูดอธิบายถฝ่ามือไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก

“แม่ นั่งลงเถอะ หนูไม่ได้ถือโทษพ่อกับแม่ ในเมื่อพ่อกับแม่ เลี้ยงดูหนูมาตั้งหลายปี คิดจะตามหาลูกที่แท้จริงของตนเองกลับ มาก็ไม่ได้ผิดอะไร หนูยังรู้สึกยินดีมากกับพ่อและแม่

คำพูดของนรมนทำให้แม่นรมนถอนหายใจโล่งอกอย่างห้ามไม่ได้

“ไม่ถือโทษพวกเราก็ดีแล้ว พวกเราก็อายุเยอะแล้ว เดิมที่ไม่ ได้มีความคิดอะไร แต่อยู่มาวันหนึ่งได้รู้ว่าลูกสาวของพวกเรายัง มีชีวิตขึ้นมากะทันหัน พวกเราจะไม่ตามกลับมาได้อย่างไร? ใน เมื่อเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเราเอง”

แม่นรมนพูดไปพูดมาขอบตาแดงก่ำ

นรมนรู้ปีนั้นถ้าไม่ใช่เพราะคิม ตนเองคงไม่ได้เติบโตขึ้นมา อย่างดีในตระกูลธนาศักดิ์ธน วันนี้พวกเขาตามหาลูกสาวที่แท้ จริงของตนเองเจอแล้ว ก็ถือว่าเป็นเรื่องน่ายินดี

“แม่คะ หนูเข้าใจค่ะ

“เธอเข้าใจอะไร? ถ้าเธอเข้าใจ ทำไมตัวเองถึงได้เสวยสุขอยู่ ในตระกูลโตเล็ก ไม่สนใจพ่อแม่ที่ต้องลำบากวิ่งเต้น ตั้งนาน มากแล้ว ก็ไม่เห็นเธอโทรไถ่ถามพ่อแม่สักคำ ไม่ได้คลอดออกมา เองก็ไม่เหมือนกันอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ

คำพูดของเนตราไม่น่าฟัง ทำให้พ่อนรมน โมโหขึ้นมาทันที

“เนตรา อย่าพูดเรื่องไร้สาระ อาศัยตามเวลาเกิด ลูกควรเรียก ว่าพี่นรมน”

“พี่สาว? เธอคู่ควรเหรอเธอแย่งพ่อแม่ของฉัน ทำให้ฉัน ต้องอยู่ในบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าถูกคนรังแกจนโต ยึดครองฐานะ ของฉัน แล้ววันนี้ยิ่งได้แต่งงานเข้าตระกูลโตเล็ก กลายเป็นผู้ หญิงที่มีหน้ามีตาและร่ำรวยที่สุดในเมืองชลธี แย่งทุกอย่างที่เดิมที่เป็นของฉันไป พ่อกับแม่ยังจะให้ฉันเรียกมันว่าพี่สาว ? พ่อ กับแม่คิดอะไรอยู่กันแน่? ”

คําพูดที่หยาบคายของเนตราทำให้คิ้วของนรมนขมวดขึ้นมา โดยไม่ได้ตั้งใจ

“ฉันแย่งพ่อแม่ของเธอ แต่หลังจากนั้นชีวิตคนเราจะเป็น อย่างไรมันก็แล้วแต่เธอ เนตรา ตระกูลธนาศักดิ์ธนภูมิมีหลังค รอบครัวที่ดี กรุณาระวังท่าทีของตนเองด้วย

“ท่าที ? ภูมิหลังที่ดี? ถ้าฉันได้เกิดและเติบโตในตระกูลธนา ศักดิ์ธน ฉันก็คงจะสูงส่งเหมือนเธอ เธออย่าดีแต่พูด ถ้าเธอคิดว่า ฉันควรจะกลับมาจริง ๆ ก็ได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะอาศัยอยู่

คำพูดของเนตราทำให้นรมนคิ้วขมวดยิ่งขึ้น

“อาศัยอยู่ที่นี่? ”

“ทำไม? ไม่เต็มใจเหรอ? เธอแย่งความรักของพ่อแม่ไปจาก ฉันยี่สิบกว่าปี ยึดครองห้องนอนในตระกูลธนาศักดิ์ธนที่ควรจะ เป็นของฉันมายี่สิบกว่าปี ตอนนี้ฉันต้องการที่จะอยู่บ้านของเธอ สักช่วงหนึ่ง เธอไม่ยินดีเหรอ?

เนตราเถียงข้าง ๆ คูๆ

แม่นรมนกลัวนรมน โมโห รีบกล่าวว่า : “คือว่าแบบนี้ นรมน พวกเราตัดสินใจกลับไปตกแต่งปรับปรุงบ้านใหม่ ห้องของลูก ยังเก็บเอาไว้เหมือนเดิม พวกเราอยากทำห้องขึ้นมาให้เนตราคนเดียว แต่ช่วงก่อสร้างเนตราไม่มีที่พักอาศัย ดังนั้นพวกเราจึงหวัง ให้เธอมาอาศัยอยู่ที่นี่สักพัก ลูกวางใจได้ ไม่นานหรอก พวกเรา ทำเสร็จแล้วก็จะย้ายเธอกลับไป

นรมรรู้สึกลำบากใจ

ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการให้เนตราอยู่ แต่ที่สำคัญคือเรื่องของคุณ อารองกับภาริชในช่วงนี้ยังไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไร เนตราอาศัย อยู่ที่นี่ กลัวจะพบกับอันตราย พ่อแม่บุญธรรมตามหาลูกสาวกลับ มาไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อนที่นี่ เธอกลัวจริง ๆ ว่า พ่อแม่บุญธรรมจะรับไม่ไหว

คิดถึงตรงนี้ นรมนกล่าวเสียงเบาว่า “พ่อคะแม่คะ ตามปกติ แล้วหนูไม่ชอบปฏิเสธคำขอร้องจากพ่อกับแม่ แต่ช่วงนี้ที่บ้าน เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ไม่เหมาะที่จะให้เนตรามาอาศัย เอาแบบนี้ ดีไหม หนูมีคฤหาสน์ในเขตชานเมืองด้านตะวันตก ให้เนตราไป อาศัยอยู่ที่นั่น หนูจะส่งบอดี้การ์ดสองสามคนไป และหาคนรับใช้ สองสามคนให้เธอ พ่อกับแม่คิดว่าไงคะ?

พ่อนรมนกับแม่นรมนได้ฟังเช่นนี้ ก็รู้สึกเห็นด้วย แต่เนตราก ลับไม่ยินดี

“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่ที่นี่ ใครก็รู้ว่าบ้านที่ดีที่สุดใน เมืองชลธีคือบ้านตระกูลโตเล็ก นี่เป็นสิ่งปลูกสร้างเก่าอายุนับ ร้อยปี สามารถเข้ามาอาศัยได้ก็แสดงถึงสัญลักษณ์ทางสถานะ ตอนนี้เธอให้ฉันออกไปอยู่ที่อื่น เพราะกลัวฉันจะแย่งผู้ชายของ เธอหรือว่ากลัวฉันจะแย่งความสนใจของเธอ? เธอใส่สมองเอาไว้นะ เดิมทีทั้งหมดนี้ควรจะเป็นของฉัน เป็นของฉัน!”

เนตรา าแหงอย่างยิ่ง

นรมนคันไม้คันมือ แต่เห็นแก่หน้าของพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ ธนเธอจึงเอาแต่เก็บไว้ในใจ ตอนนี้เห็นพวกเขาไม่ห้ามปรามเนต รา จึงอดหัวเราะขึ้นมาอย่างเย็นชาไม่ได้

“ พ่อกับแม่ก็รู้สึกแบบนี้ใช่ไหม? ทุกอย่างในตอนนี้ของหนู ควรจะเป็นของเนตราเหรอ? ความสัมพันธ์ระหว่างหนูกับบุริศร์ ควรจะเป็นของเธอด้วย?

ระหว่างนรมนกับบริศร์ตอนแรกเริ่มต้นขึ้นอย่างไร พ่อแม่ตระ กูลธนาศักดิ์ธนต่างรู้ดี ตอนนั้นรมนถามเช่นนี้อย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้พวกเขานิ่งไป และรู้สึกอึดอัดทันที

“นรมน สภาพแวดล้อมที่เนตราเติบโตขึ้นมาไม่เหมือนกัน จึง พูดจาหยาบคายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ลูกอย่าไปถือสาเธอเลย นะ”

แม่นรมนพูดเช่นนี้ นรมนอึดอัดใจจนพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

“ได้ เธออยากอยู่ก็อยู่ไป แต่ฉันขอพูดไว้ตรงนี้ก่อนนะ ถ้าเกิด เรื่องอะไรขึ้นที่นี่ ฉันจะไม่รับผิดชอบ”

พูดจบ นรมนก็ดึงกานต์ให้ลุกขึ้นเดินออกไปที่ห้องนอน ความ ปีติยินดีก่อนหน้านี้ถูกชะล้างจนไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว

เนตรายังพูดอะไรอยู่ในห้องรับแขก นรมนไม่อยากฟัง จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่า ไมตรีจิตของตนเองกับตระกูลธนาศักดิ์ธนอาจกำลังใกล้จะหมดลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ