บทที่ 866 เธอจะกรวดน้ำคว่ำขันฉันจริงๆ หรือ

ครินท์อย่างนั้นหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร

เรื่องนี้นโมนทํากับบริศร์ ตรินท์ตายจนตายอีกไม่ได้แล้ว อีก อย่างต่อให้เป็นคนที่อ้างเป็นตรินท์ก็ตายแล้วไม่ใช่หรือ

ทำไมยังมีคนที่เหมือนบุริศร์อย่างกับแกะ

อย่าว่าแต่คมทิพย์ นรมนไม่มีทางเชื่อจะเป็นเรื่องจริง แต่ช่วง เวลานั้นบุริศร์อยู่กับเธอจริงๆ ไม่ใช่หรือ

เห็นนรมนสีหน้าตะลึง คมทิพย์ก็ฝืนยิ้ม “ใช่ไม่ใช่ เธอบอกว่า เขาอยู่กับเธอ แต่เขาไม่ได้ห่างกับเธอบ้างจริงๆ หรือ ตัวเขาติด กับเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรือไง ฉันรู้จักเธอมานานขนาดนี้ ฉัน จะจําหน้าตาท่าทางของบุริศร์ผิดหรือ ความดีใจความโกรธ ความเศร้าโศกความสุขฉันจะจำผิดคนหรือ

คําถามของคมทิพย์ นรมนถึงกับพูดไม่ออก

“ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ เธอเป็นเพื่อนรักของฉัน บุริศร์ไม่มี ทางทําเรื่องนี้!”

นโมนพยายามต่อสู้ด้วยเหตุผล แต่ในสมองของเธอเป็นภาพ ตอนที่บุริศร์ไม่อยู่กับเธอหลายวัน

ช่วงนั้นบุริศร์น่าจะไปทำอะไรสักอย่างให้คุณท่านตระกูลพรโสภณ แต่ทำอะไรถึงจะเกี่ยวข้องกับตระกูลเจริญไชยหรือไม่ คมทิพย์ไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว

ความรู้สึกของนรมนต่อบริศร์เป็นอย่างไร เธอรู้แจ่มแจ้ง ถึง ตอนนี้แม้จะพูดไปหมดแล้ว นรมนไม่เชื่อเธอก็ไม่มีทางทำอะไรได้ เพียงแต่เหนื่อยใจ “เธอไปเถอะ ป้องน่าจะยังรอเธออยู่ข้างนอก จากนี้ไปเราอย่าติดต่อกันอีก”

คำพูดนี้ทำให้นรมนปวดร้าวใจ น้ำตาคลอตาทันที

“เธอจะกรวดน้ำคว่ำขันจริงๆ หรือ” คมทิพย์ ระหว่างเราต้อง เดินมาถึงจุดนี้หรือ”

“ความแค้นที่ฆ่าแม่ ฉันข้ามผ่านไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วย คมทิพย์ซุกหน้าในอ้อมกอดของพฤกษ์ ดูออกว่าเธอเหนื่อย มากจริงๆ

ปัญญ่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา นรมนไม่รู้ว่าตัวเองออกมาได้อย่างไร เห็นป้องยืนสูบบุหรี่ที่มุม กําแพง เธอชะงักนิดหนึ่ง แล้วถามเขา “ป้อง คุณคิดว่าบุริศร์เป็น ศัตรูกับตระกูลเจริญไชยจริงมั้ย

“หมายความว่าไงครับ”

ป้องถูกนรมนถามไม่มีปี่มีขลุ่ย อดไม่ได้ที่จะย้อนถาม นรมนเล่าตามที่คมทิพย์บอก ป้องขมวดคิ้วทันที

“เป็นไปไม่ได้! บุริศร์ไม่มีทางลงมือกับตระกูลเจริญไชย! ผมจําได้แม่ หลังจากที่เขารู้ว่าคมทิพย์กลับไป ยังให้ดีลเลอร์ช่วยดูแล ตระกูลเจริญไชย คุณบอกว่าเขาพาคนไปทำลายตระกูลเจริญ ไชย ให้ตายผมก็ไม่เชื่อ

“ฉันก็ไม่เชื่อค่ะ แต่คมทิพย์ยืนยันอย่างนั้น อีกอย่างทำไมเธอ ต้องใส่ร้ายบุริศร์โดยไม่มีสาเหตุล่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรเลย ที่เธอ พูดก็ถูก เธอรู้จักบุรีศร์ไม่น้อยกว่าฉัน จะจำผิดคนได้ยังไง

“หมายความว่ายังไง คุณสงสัยสามีตัวเองหรือ

สีหน้าป้องยุ่งยากใจ

นรมนรู้สึกว่าสมองตัวเองแทบระเบิดแล้ว

“ฉันไม่ได้สงสัยเขาค่ะ แค่รู้สึกว่าทำไมถึงเกิดเรื่องอย่างนี้ บุรี ศร์ไม่มีทางโกหก คมทิพย์ก็ไม่มีทางเช่นกัน แต่จะมีบุริศร์คนที่ สองโผล่มาได้อย่างไรกัน หรือว่าตรินท์จะยังไม่ตายจริงๆ

“ไม่ต้องคิดแล้ว เรื่องนี้กลับไปให้บริศร์ตัดสินใจเถอะ เพื่อน คุณไม่ต้องให้ผมช่วยแล้วใช่มั้ย

ป้องมองขาของปัญญ์แวบหนึ่ง ถึงอย่างไรเขาก็เป็นกังวล นรมนเสียใจมาก พูดเสียงเบา “เธอยืนยันไม่ให้คนที่เกี่ยวข้อง บริศรรักษา”

“งั้นก็หาคนที่ไม่เกี่ยวข้องละกัน ผมรู้จักหมอคนหนึ่ง ผ่าตัดเก่ง ไม่รู้จักกับบริศร์ คุณว่าดีมั้ย”

เมื่อได้ยินป้องพูดอย่างนี้ นรมนรีบพยักหน้า
“ก็ดี ถึงเวลาบอกว่าพฤกษ์รู้จักละกัน ไม่ต้องพูดถึงฉัน ไม่น่ามี ปัญหา แต่ว่าฝีมือรักษาหมอคนนั้นเทียบกับคุณเป็นยังไงคะ

เมื่อได้ยินนรมนถามอย่างนี้ ป้องก็ยิ้ม มีหลายคนมารักษากับ เธอ แต่เธอผ่าตัดแค่เดือนละครั้ง ไม่ว่าคนอื่นใช้เงินเท่าไหร่เธอก็ จะไม่ละเมิดกฎนี้ แถมตอนเธอผ่าตัด คุณดูไม่ชัดว่าเธอผ่าตัดยัง ไง คุณว่าหมอแบบนี้ฝีมือการรักษาเทียบกับผมเป็นยังไงล่ะ เทียบกับทางนี้ฝีมือการรักษาผมพอไหว แต่ถ้าต่อหน้าเธอ ผม เทียบไม่ติดฝุ่น”

ป้องพูดอย่างนี้ทำให้นรมนแปลกใจมาก เธอคาดไม่ถึงจะมี ใครรักษาเก่งกว่าป้อง

“ดีกว่าโพนี่เลยหรือ เทียบกับมิลิน…”

“มิลินเป็นแพทย์แผนจีนที่โดดเด่น ถือเป็นอัจฉริยะ แต่คนนี้มี อาจารย์คนเดียวกับมิลิน ฝีมือการรักษาสูงกว่ามิลิน เพียงแต่เธอ ไม่ชอบทําตัวเด่น ไม่ค่อยชอบโอ้อวด ประกอบกับฐานะเธอ คนที่ รู้จักเธอจึงมีน้อย โดยมากแล้วจะเป็นตระกูลเศรษฐีที่รู้จัก แม้เงิน ทองมากมายก็ยากที่จะขอให้เธอผ่าตัดให้

ได้ยินป้องพูดเช่นนี้ นรมนก็กลุ้มใจขึ้นมาอีกครั้ง “คนแบบนี้เราจะเชิญมาได้หรือคะ”

“บางทีพวกเราอาจเชิญไม่ได้ แต่โพนี่น่าจะเชิญได้ พวกเขา สนิทกัน ผมจะให้เธอลองดู

“ฝากด้วยนะคะ”
บรมนรีบทำมือขอบคุณป้อง แต่ป้องห้ามเธอไว้ก่อน “สำเร็จมั้ยยังไม่รู้ รอให้ผมขอให้โพนไปถามก่อน

ป้องหยิบมือถือขึ้นมา โทร นรมน ใช้โอกาสนี้ส่งข้อความให้ พฤกษ์ ส่งข่าวเรื่องนี้กับเขา

พฤกษ์อยู่ต่อหน้าคมทิพย์ไม่สะดวกอ่าน ได้แต่ปิดเสียง

โทรศัพท์

โพนี่ส่งข่าวมาเร็วมาก บอกว่าอีกฝ่ายตกลงแล้ว แต่มีเวลาแค่ คืนนี้เท่านั้น พรุ่งนี้หมอคนนั้นต้องไปที่อื่นแต่เช้า

นรมนดีใจมาก รีบส่งข้อความให้พฤกษ์

ป้องเห็นข้างในไม่มีเสียง ก็กระซิบ “พวกเราไปกันเถอะ ถ้าเรา ไม่ไปเสียที พฤกษ์คงไม่มีเวลาดูโทรศัพท์

“ขอบคุณมากค่ะป้อง

นรมนขอบคุณจากใจจริง เธอไม่อยากเห็นปัญญ์ต้องนั่งรถเข็น ไปตลอดชีวิต

ป้องพยักหน้า ทั้งสองคนขึ้นรถออกไป

ได้ยินข้างนอกเสียงฝีเท้าเงียบไปแล้ว คมทิพย์ค่อยถอนใจ โล่งอก พูดกับพฤกษ์ “คุณก็กลับไปเถอะค่ะ ฉันขอบคุณมากที่ ดูแลฉันในเวลาอย่างนี้ แต่ฉันจะทำให้คุณลำบากไม่ได้”

“อย่าพูดอะไรโง่ๆ อีกเลย ผมบอกแล้วไง ผมจะอยู่เคียงข้าง คุณ อย่าขอร้องผมอีกเลย ผมจะไปซื้อของเดี่ยวกลับมา ขาของปัญญู ต่อให้ไม่รักษา ก็ต้องลดอาการบวม ฟังผมเถอะ อย่าดื้อ เลย เพื่อปัญญ์ เชื่อผมได้มั้ย

คมทิพย์มองพฤกษ์ อดไม่ได้ที่จะร้องไห้อีกครั้ง

ปัญญูรู้ว่าคมทิพย์สงสารตัวเอง ตอนนี้ไม่รู้จะปลอบใจยังไงดี ได้แต่มองพฤกษ์

พฤกษ์ปล่อยให้ผมทิพย์ร้องไห้พักหนึ่ง ถึงค่อยลุกขึ้นออกไป หลังเดินออกมาเขาก็หยิบมือถือขึ้นมา อ่านข้อความในรมน ส่งให้ตัวเอง ก็ดีใจมาก แต่เมื่อนึกถึงคมทิพย์ดื้อดึงอย่างไร เขา เดินห่างออกไปถึงค่อยโทรหานรมน

“คุณนายครับ ที่คุณบอกจริงหรือครับ”

“จริงค่ะ โพนี่ติดต่อให้แล้ว คืนนี้ผ่าตัดได้ คุณหาทางพาพวก เขาไปละกัน ในเมื่อคมทิพย์ไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนของตระกูล โตเล็ก คุณอย่าบอกว่าพวกเราแนะนำ อ้างว่าเป็นเพื่อนเก่าของ คุณ อยู่ที่นี่พอดี พรุ่งนี้เช้าก็จะไปแล้ว อย่างนี้พวกเขาคงไม่ ปฏิเสธ”

ได้ยินนรมนยังเป็นห่วงสองพี่น้องตระกูลเจริญไชย พฤกษ์ ขอโทษเธอ “คุณนาย ผมต้องขอโทษคุณด้วย คมทิพย์ตอนนี้ อารมณ์ไม่ค่อยดี เดี๋ยวเธอก็จะคิดได้ครับ”

“เกิดเรื่องแบบนี้ ใครกันจะสงบใจได้ล่ะ คุณเป็นเพื่อนพวกเขา มีเรื่องอะไรที่ต้องให้ฉันช่วย ก็โทรมาหาฉันได้เลยค่ะ

“โอเคครับ”
สองคนต่างวางสาย

นรมนไม่รีบกลับบ้านเก่าตระกูลโตเล็ก บุริศร์กลับไปแล้ว เด็กๆ ย่อมนอนหลับสบายใจ ตอนนี้เธอเป็นห่วงปัญหาการ ผ่าตัดวันนี้ของปัญญมากกว่า

ป้องก็รู้ความคิดของนรมน จึงพาเธอไปบ้านตระกูลพรรณ

โรจน์

เมื่อทางโพนี่จัดการเรียบร้อยแล้ว นรมนก็ส่งที่อยู่ให้พฤกษ์ พฤกษ์ซื้อของบางอย่างแล้ว ก็กลับไปพูดกับคมทิพย์และปัญญ์ ตามที่นรมนแนะนำ

ในตอนแรกคมทิพย์กับปัญญ่ไม่อยากจะไป ในเมื่อผิดหวังมา หลายต่อหลายครั้ง กลัวเหลือเกินจะผิดหวังอีกครั้ง

พฤกษ์เกลี้ยกล่อมอยู่นาน ปัญญ์เองก็ไม่อยากให้คมทิพย์ต้อง

รู้สึกผิดไปตลอดชีวิต จึงขอไปลองดู เกิดสำเร็จขึ้นมาล่ะ

เห็นน้องชายพูดอย่างนี้ คุมทิพย์ค่อยพยักหน้าตกลง

ทั้งสามคนเรียกรถให้มารับ ไปที่อยู่ตามที่นรมนให้มา ขณะที่ทางนั้นกำลังผ่าตัด นรมนเฝ้ารอข่าวที่ตระกูลพรรณ

โรจน์ เดินไปมากระวนกระวายร้อนใจ

โพนี่เห็นเธอกระวนกระวายอย่างนี้ ก็เป็นห่วง “นรมน ระวัง หน่อยสิ ในท้องเธอยังมีลูกอยู่นะ อารมณ์แบบนี้ไม่ดีกับเด็ก นั่ง ลงก่อน วางใจเถอะ ฝีมือผ่าตัดของคนนั้นทำให้ปัญญ์ยืนได้แน่เพียงแต่จะต้องใช้เวลานานหน่อย”

“นานหน่อยไม่ใช่ปัญหา ขอแค่ให้หายก็พอ แต่หมอคนนั้นคือ ใครกันแน่ พวกเธอบอกฉันได้มั้ย

นรมนแปลกใจ

โพนส่ายหน้า “ต่อไปโอกาสเจอเธอไม่มาก ไม่ต้องรู้หรอก อีก อย่างสถานะเธอก็พิเศษ ไม่สะดวกเปิดเผยตัวตน ฉันขอโทษด้วย นะ”

“ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรฉันก็ต้องขอบใจมากๆ ที่เธอช่วยครั้งนี้

นรมนรู้ดีโพนี่ไม่ใช่คนมีลับลมคมใน ในเมื่อเธอพูดอย่างนี้ แล้ว ก็หมายความชัดเจนว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้ใครรู้สถานะ

เวลาแห่งการรอคอยช่างทรมานนัก นรมนรอจนถึงตีสี่ ฝ่ายนั้น

ถึงโทรมา

“ผ่าตัดสําเร็จ”

คำพูดคำนี้ ทำให้นรมนดีใจจนน้ำตาไหล “สำเร็จแล้ว! สําเร็จแล้วจริงๆ!

เธอกอด โพนี่ยิ้มทั้งน้ำตา

โพนี่รู้ว่าเธอแคร์คมทิพย์แค่ไหน ตอนนี้ช่วยคมทิพย์ได้เธอ ดีใจมาก

“เอาล่ะ เช้ามืดแล้ว เธอรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ บุริศร์ก็จริงๆ เลย ทั้งคืนไม่โทรมาสักครั้ง ไม่เป็นห่วงเป็นใย ถึงอย่างไรเธอก็ท้องลูกของเขาอยู่นะ”

คำพูดไม่ได้ตั้งใจของโพนี่ทำให้นรมนชะงัก

จริงสิ

ทั้งคืนบุริศร์ไม่ได้โทรหาเธอเลย หรือว่าเขายังโกรธเรื่องคม

ทิพย์

แต่เขาไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยขนาดนั้น หรือเป็นเพราะแผนของคนทิพย์ทำให้เขาอายและทำหน้าไม่

ถูก

นรมนไม่แน่ใจ แต่ก็รู้ดี เวลานี้แล้ว บุริศร์ไม่ได้โทรหาตัวเอง จะต้องมีอะไรผิดปกติแน่

นึกถึงตอนที่บุริศร์กลับไปนั้นเขาดูรีบเร่งและสีหน้าไม่สู้ดี นร

มนรีบถามป้อง “ป้องคะ ตอนที่บุริศร์กลับไปเขาพูดอะไรกับคุณ

หรือเปล่า”

“ไม่ได้พูดอะไรครับ บอกแต่ให้ผมพาคุณกลับบ้านผมมาพัก ผ่อน คุณไม่ต้องคิดมากหรอก วันนี้มีเรื่องมากมาย บางทีทุกคน ต้องการเวลาใจเย็นลงหน่อย คุณพักที่นี่ก่อน พักผ่อนก่อน รอ สว่างแล้ว ผมจะขับรถไปส่งคุณเอง”

ป้องแม้ว่าจะพูดอย่างนี้ แต่นรมนก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมั้ย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ