บทที่ 864 เธออยากจะตายจริงๆ ใช่มั้ย

เหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ คนทิพย์มองพฤกษ์ตะลึง

“คุณเป็นอะไรมั้ย เมื่อฉันตีถูกคุณมั้ย ฉัน…

คําพูดของคนทิพย์ติดอยู่ในลำคอ

เธอนึกขึ้นมาได้

เธอไม่ใช่คนทิพย์คนก่อนแล้ว!

เธอมีเรื่องที่ต้องทำมากมาย เธอจะให้เพื่อนและคนรักเข้ามา

ยุ่งไม่ได้

พฤกษ์เห็นเธอชะงัก ก็จับมือเธอแน่น

“คุณต้องเจอกับเรื่องอะไรกันแน่ บอกผมได้มั้ย คิดว่าผมดูแล คุณไม่ได้หรือไม่มีทางทำให้คุณมั่นคงปลอดภัย ต้องให้คุณแบก รับคนเดียวหรือ ในสายตาคุณ พฤกษ์คนนี้เป็นคนไม่มีความรับ ผิดชอบขนาดนั้นหรือ

“ใช่แล้ว! คุณช่วยฉันไม่ได้ ช่วยตระกูลเจริญไชย คุณก็เป็นแค่ ผู้ช่วยของบุริศร์ จะช่วยอะไรฉันได้ เงินของคุณแค่นั้นก็แค่เศษ เงิน ช่วยอะไรไม่ได้

คมทิพย์ผลักเขาเต็มแรง นรมนได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกยากจะรับได้

“คมทิพย์ เกินไปแล้ว!”
ใบหน้าของเธอเย็นชา

คมทิพย์รู้ดี นรมน โกรธแล้ว แต่แล้วอย่างไรล่ะ คมทิพย์ต้องการให้เธอโกรธ เสียงตบดัง ชัดเจน ทุกคนต่างได้ยิน โดยเฉพาะปัญญ์ “พี่นรมน ฟุตบพี่สาวผมหรือ

“เกินไปหรือ ฉันยัง…

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกนรมนตบฉาดใหญ่

เขาตกตะลึงมาก เพราะเขารู้จักความรู้สึกของคนทิพย์กับนร มนดีกว่าใคร

“พี่ตบพี่สาวผมได้ไง” ดวงตาของปัญญ์แดงก่ำ เขาอยากจะลุกขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ดั่งใจ มุมปากของคมทิพย์มีรอยเลือด ตบฉาดนี้ของนรมนไม่เบา แต่ในใจเธอกลับรู้สึกโล่ง

เธอเป็นพี่น้องที่ดีที่สุด สาดน้ำสกปรกให้ตัวเองกับสามีของ เธอ ในใจคมทิพย์ยิ่งรับไม่ได้ ตอนนี้ตบฉาดหนึ่งทำให้เธอรู้สึก ผิดในใจและตำหนิตัวเองน้อยลงหน่อย

“ปัญญ์ อย่าเพิ่งแทรก พี่ติดค้างเธออยู่
คำพูดของคนทิพย์ทำให้ปัญญ์อึ้งไป ไม่ได้พูดอะไรอีก

นรมนมองเธอ มองผู้หญิงที่เติบโตมากับเธอ พูดเสียงเย็น “บางเรื่องเธอทําได้ แต่บางเรื่องเธอทำไม่ได้ เธอทำแล้ว รู้ดีว่า ตัวเองผิด อย่างนั้นก็ต้องแก้ไข ตอนนี้ไม่ใช่แค่ไม่แก้ ยังพูดจาบ้า บอ เธอไม่รู้หรือไงพฤกษ์รู้สึกยังไงกับเธอต่อให้เธอไม่อยากให้ พวกเราช่วย ไม่อยากให้พวกเราลำบาก เธอก็ไม่เห็นจะต้อง ทรมานตัวเองอย่างนี้ ทรมานพวกเรา คนทิพย์ หลายปีมานี้ เสีย ชาติเกิดแล้ว! มิตรภาพระหว่างเราไม่มีค่าอะไรเลย”

นรมนไม่เคยรู้สึกโกรธและเสียใจอย่างตอนนี้มาก่อน เธอถึง กับอยากตีตัวเองให้ตาย

ถ้าหากคมทิพย์เล่าแผนของเธอออกมา ก็จะไม่ใช่ความขัด แย้งระหว่างพวกเขาแล้ว พฤกษ์จะคิดอย่างไร

บุริศร์จะคิดอย่างไร

ไม่มีใครคิดว่าแผนนั้นจะเป็นเรื่องน่าขัน โดยเฉพาะผู้ชาย คมทิพย์รู้ตื่นรมนหวังดีกับตนเอง เธอเงยหน้า ใบหน้านั้นบวม นิดหน่อย

พฤกษ์สงสารจับใจ รีบดึงตัวคมทิพย์เข้ามาข้างตัว มองหน้า นรมน “คุณนาย มีเรื่องอะไรมาลงที่ผมเถอะ ร่างกายคนทิพย์ อ่อนแอ ไม่ควรถูกตบ”

“เธอไม่ควรถูกตบ ฉันว่าถูกตบเบาไปด้วยซ้ำ ตระกูลเจริญไชย เกิดเรื่อง เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวหนีทุกอย่าง ฉันรู้ว่าไม่ง่ายความรักระหว่างเรา ทำให้เธอไม่อยากจะทําให้ฉันลำบาก ไม่ อยากให้ฉันเข้ามายุ่ง ฉันก็เข้าใจดี แต่วิธีการของเธอทำให้ฉัน ผิดหวังมาก! เธอเป็นพี่น้องฉัน เราโตมาด้วยกัน เธอเคยพูดเอง พวกเราต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขไม่ใช่หรือ เธอไปชายแดนเพื่อฉัน ทำให้ขาสองข้างของปัญญ่เป็นอย่างนี้ ทำไมไม่บอกฉันสักคำล่ะ พี่น้องกันมีใครทําอย่างเธอ ทำทุกอย่างเงียบๆ แล้วไม่หวังอะไร ตอบแทนหรือ มีหรือ เธอบอกฉันมาสิ เธอทำเพื่อฉัน คุมทิพย์ ปัญญ์ทำเพื่อฉัน ฉันจะไม่ตอบแทนได้ยังไง เธอคิดถึงแต่ตัวเอง คิดว่าเธอหวังดีกับฉัน แต่ทำให้ฉันเป็นคนไม่มีคุณธรรม กระทั่ง ทำให้ฉันดูถูกตัวเอง เธอคิดว่าพี่น้องกันจะทำอย่างเธอหรือไง”

นรมนยิ่งพูดยิ่งเสียใจ น้ำตายิ่งไหลมากขึ้นๆ

บริศ ส่งกระดาษเช็ดหน้า ให้เธอ ไม่ได้สนใจนรมนอีก หันไป มองขาสองข้างของปัญญ์

ปัญญ์อยากจะหลบ แต่ถูกบุริศรขวางไว้

“อย่าขยับ กระดูกหักแตกละเอียดจะเคลื่อนย้ายง่ายๆ ไม่ได้ ผมติดต่อรถพยาบาลไว้แล้ว อีกเดี่ยวก็ถึง

ได้ยินคําพูดของบุริศร์ คมทิพย์ก็โวยวาย

“เรียกรถพยาบาลไม่ได้! ไม่ได้! ถ้าปัญญ์ออกไปล่ะก็ พวกมัน

“มีผมบุริศร์อยู่ทั้งคน ยังจะมีใครกล้าแย่งคนต่อหน้าผม ตระกูลโตเล็กไม่พอ ยังมีตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาไม่พอ ยังมีตระกูลพรโสภณ คมทิพย์ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วถ้าคุณไม่ใช่ผู้หญิง วันนี้ผมซกคุณไปแล้ว”

บริศ ตาแดงก่ำ ดูแล้วไม่ใช่พูดเล่นๆ

เขาโกรธแล้วจริงๆ

พฤกษ์ไม่เห็นบุริศร์เป็นอย่างนี้นานมากแล้ว ตอนนี้เห็นเขาเป็น อย่างนี้ ไม่รู้คุมทิพย์ไปทำผิดต่อเขาได้อย่างไร จึงปกป้องคม ทิพย์ไว้ข้างหลังตัวเอง

“ประธานบริศร์ คมทิพย์แค่ใจร้อนไปหน่อย ไม่ได้มีเจตนา ครับ”

“ไสหัวไป!”

ความโกรธที่บริศ อดกลั้นไว้ในใจระเบิดออกมาในที่สุด

ถ้าคนนี้ไม่ใช่คมทิพย์ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากดึงนรมน ให้ ลำบาก วันนี้ไม่ว่าใคร บุริศร์ต้องฆ่ามันให้ได้

แค่ที่วางแผนกับเขา ทำให้เขากับนรมนผิดใจกัน ก็พอให้เขา ฆ่าเธอให้ตายร้อยครั้งแล้ว

เพราะเป็นคนทิพย์ และเป็นห่วงนรมน บุริศร์ถึงได้อดทนมา ตลอด เก็บไว้ข้างใน แต่เพลิงโกรธยิ่งที่ยิ่งแรง จนจะไหม้ทั้งตัว

แล้ว

นรมนย่อมรู้เขาหมายความว่าอย่างไร ตอนนี้จึงไม่ได้เข้าไป

ขวาง

ไม่ให้บริศ ระบายความโมโหออกมา เธอกลัวว่าระหว่างพวกเขาจะเข้าใจผิดกัน

พฤกษ์ตกใจเมื่อเห็นแววตาอาฆาตของบุริศร์

เขาไม่เคยเห็นบุริศร์เป็นอย่างนี้มาหลายปีแล้ว

“ประธานบริศร์ ผม… “นายอยากตายหรือไง”

สายตาโหดเหี้ยมของบุริศร์มองพฤกษ์

พฤกษ์ยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ถูกคมทิพย์ห้ามไว้ เดิน ออกมาจากการปกป้องของพฤกษ์

เธอมองบุริศร์ พูดทีละคำ “วันนี้ต่อให้คุณฆ่าฉันให้ตาย ฉันก็ จะยังพูด คุณไม่เหมาะกับนรมน ต่อให้ไม่มีฉัน ก็ต้องมีคนอื่น อีก อย่าง ฉันยอมรับความช่วยเหลือจากใครก็ได้ แต่จะไม่ยอมรับ ความช่วยเหลือจากคุณ และบุริศร์เด็ดขาด ต่อให้ฉันกับน้องชาย ต้องตาย ฉันก็ไม่ต้องการให้คุณมาช่วย!”

พูดจบ เธอก็เดินเข้าไปหาบุริศร์ เอามือของเขาจากของปัญญ มาตบ สายตาฉายแววอาฆาตแค้น

บุริศร์หรี่ตาทันที

นรมนกับพฤกษ์เห็นสองคนจะตบกันจริงๆ ก็รีบเข้ามาห้าม “คมทิพย์ เลิกพูดเถอะ ขาของปัญญ์สำคัญ คุณชายป้อง เป็น ผู้เชี่ยวชาญ อาจจะช่วยปัญญ์ได้”

พฤกษ์กอดเมทิพย์แน่นปกป้องเธอ
นรมนก็ดึงบุริศร์ไว้ กระซิบกับเขา “พอแล้ว จะโกรธผู้หญิงไป ทำไม ฉันก็ไม่ได้เชื่อว่าจริงสักหน่อยนี่คะ”

“งั้นคุณให้เธอหลบไป! ขาของปัญญ์ปล่อยไว้นานเกินไปแล้ว ถ้าไม่รีบรักษาจะเดินไม่ได้จริงๆ แล้ว

บุริศร์โกรธจัด ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่เมื่อเห็นท่าทางนรมนเป็น

กังวล เขาจําต้องระงับความโกรธไว้ก่อน

คมทิพย์ตั้งแต่แรกก็ไม่ชอบบุริศร์อยู่แล้ว ไม่ง่ายที่จะชอบเขา ตอนนี้เป็นอะไรไปอีก

นรมนรู้สึกว่าจะต้องมีเรื่องอะไร แต่ยังไม่ทันได้ถาม คุมทิพย์ สูดลมหายใจลึกพูดขึ้นก่อน “นรมน ฉันรู้เธอเห็นฉันเป็นเพื่อนรู้ ใจ เป็นเพื่อนสนิท ฉันก็รู้ เธอไม่อยากเห็นฉันกับปัญญ์ตายอยู่ ข้างนอก พูดตามตรง ฉันกลัวจะทำให้เธอลำบากจริงๆ ถ้าเธอ อยากจะช่วยฉันกับน้องชายจริงๆ ล่ะก็ งั้นเธอก็ทำแท้งเด็กใน ท้องสิ หย่ากับบริศร์ ฉันจะฟังเธอ ต่อให้เธอขอให้ฉันไปตายฉันก็ จะทําตาม”

“คมทิพย์ อยากตายจริงๆ หรือไง”

บริศ อดทนกับคนทิพย์ถึงขีดสุดแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เขากับนรมนกว่าจะมีลูกได้ไปทำให้คมทิพย์ไม่พอใจตรงไหน เห็นได้ชัด นรมนตกตะลึงนิ่งไป
เธอรู้ว่าคนทิพย์ไม่ชอบบุริศร์ แต่ก็ดีกันแล้วไม่ใช่หรือ ช่วงนี้ก็ เห็นพูดคุยกันดี ทำไมจู่ๆ กลายเป็นอย่างนี้ล่ะ

พฤกษ์มองคมทิพย์ทันที

“คุณจะพูดกับผมด้วยใช่มั้ย ถ้าผมอยากอยู่กับคุณ ต้องไป จากประธานบริศร์ไปจากตระกูลโตเล็ก”

พฤกษ์จ้องมองคมทิพย์

คมทิพย์รับรู้ได้ถึงความผิดหวังเสียใจมากแค่ไหน ในแววตา ของเขา แต่เธอยังคงกัดริมฝีปากพูด “ใช่! ถ้าอยากคบกับฉัน ก็ ต้องตัดขาดกับบริศร์ ไม่อย่างนั้นชาตินี้เรื่องของเราไม่มีทางเป็น ไปได้!”

พฤกษ์ไม่อยากปล่อยมือ แต่ก็ยังคงปล่อยมือคมทิพย์

ดวงตาของเขาแดงก่ำ ถามทีละคำ “ทำไมล่ะครับ”

“ไม่มีเหตุผลอะไรหรอกค่ะ พวกคุณอยากช่วยฉันไม่ใช่หรือ พูดกันจริงจังขึงขัง ความรู้สึกเปี่ยมล้น ฉันไม่ใช่เพื่อนที่ดี บอกว่า ฉันไม่ให้พวกเธอช่วยเหลือ ฉันไม่ขอความช่วยเหลือ งั้นฉันถาม บ้าง เงื่อนไขที่ฉันพูดพวกเธอทำได้มั้ยล่ะ คนหนึ่งเป็นผู้ชายที่ฉัน รักที่สุด อีกคนคือเพื่อนที่ฉันรักที่สุด พวกเธอเพื่อฉันแล้ว ทิ้งพี่ น้องของเธอ คนรักของเธอได้มั้ย ทำได้มั้ย”

คมทิพย์ร้องไห้ เสียงร้องสะอึกสะอื้น

เธอมองนรมนกับพฤกษ์ ยิ้มทั้งน้ำตา “ทำไม่ได้ใช่มั้ย ถ้าทำไม่ ได้ ก็ออกไปซะ! เรื่องของพวกเราตระกูลเจริญไชยไม่ต้องให้พวกเธอออกหน้า ไปซะ!”

ปัญญ์เห็นคนทิพย์ทำอย่างนี้ รีบยื่นมือไปกอดเมทิพย์ในอ้อม กอด

เขามองนรมน แล้วมองพฤกษ์ พูดช้าๆ “พื้นรมน พี่พฤกษ์ ถ้า พวกพี่สงสารพี่สาวผมจริงๆ ถือว่าผมขอร้องล่ะ พวกพี่กลับไป เถอะ ปล่อยพวกเราไปตามยถากรรม พวกพี่ไม่ต้องยื่นมือมาช่วย ครอบครัวเรา แล้วก็ขอให้พวกพี่อยู่ห่างๆ พวกเรา ชีวิตของพวก เรา ต่อจากนี้ไป ต่างคนต่างอยู่ ทางใครทางมัน ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน อีก”

นรมนรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าว

“ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก ปัญญ์ ขาของเธอ…”

“ถือว่าผมตอบแทนที่ดูแลพี่สาวผมมาตั้งนานหลายปีละกัน พี่นรมน ผมขอร้องล่ะ กลับไปเถอะ”

ปัญญ์มองนรมน แววตาสับสนมาก คมทิพย์ร้องไห้ บอก ปัญญ์ ท่าทางอย่างนั้นไม่ว่าใครเห็นแล้วก็ไม่อาจใจแข็งได้

“เพราะอะไรกันแน่ เพราะอะไรพวกเธอถึงทำอย่างนี้ นรมนไม่เข้าใจ ทำไมคมทิพย์ต้องยื่นข้อเสนอเช่นนี้ให้ได้ ทำไมครั้งนี้แม้แต่ปัญญ่ไม่ช่วยเธอ

เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ