บทที่ 854 ใยหัวใจมนุษย์จึงซับซ้อน
ปาณีหายตัวไป!
เมื่อนรมนค้นหา ก็ไม่พบแม้เงาของปาณี
คิ้วของนภดลขมวดเข้าหากันแน่น เมื่อเห็นนรมมหาทุกแห่งหน แล้ว ในที่สุดก็อดที่จะพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “เธออาจจะไปด้วยตัว เอง”
แน่!”
นรมนตอบ โดยไม่รู้ตัว แต่เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง รีบ หันกลับไปมองนภดล ก่อนถาม “ทำไมคุณถึงมั่นใจนัก?”
“ผมบอกเธอว่าอย่าเสียเวลากับผมเลย ผมคิดว่าเธอบางทีเธอ
อาจเป็นผู้หญิงที่หน้าบาง ตัวเองรู้สึกเสียหน้า เลยไป
เมื่อได้ยินสิ่งที่นภดลพูด เธอก็แทบรอไม่ไหวที่จะทุบหัวเขา ด้วยก้อนหิน
“คุณก็รู้ว่าคุณไม่ได้ชอบปาณีแต่นอกจากปาณีจะสนใจคุณ แล้ว ก็ไม่ได้ทําเรื่องเสียหายหรือก่อเรื่อง ให้ฉันนี่? ทำไมไม่รอให้ กลับเมืองชลธีก่อนค่อยพูดเล่า?”
เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของนรมน นภดลก็พูดทีละคำทีละ ประโยค “ใจของผมได้ตายไปแล้ว ให้ความหวังเธอ เสียเวลา เธอ ไม่ดีกว่าหรือถ้าให้เธอรู้ไว้ก่อน บางทีเธออาจจะหาความสุขที่เป็นของเธอเจอ ผมไม่ใช่คนรักของเธอ
“ก็ไม่ควรรีบร้อน ในเวลานั้น!
นรมนร้อนใจ
เมื่อเห็นท่าทางเธอเช่นนี้เป็นเช่นนี้ บุริศร์กลัวว่าจะมีผลต่อ ทารกในครรภ์ เขารีบพูดขึ้น ” เอาละ คุณไม่สามารถเข้าไปยุ่ง เกี่ยวกับความรู้สึกของคนอื่นได้ ในเมื่อนภดลได้พูดไปแล้ว ให้ โทรไปถามปาณีว่าเธอได้จองตั๋วเครื่องบินไหม”
นรมนส่ายหัวและพูดว่า “เธอไม่ไปแน่ ถึงแม้นภดลจะทําเรื่อง น่าเกลียดกับเธอ เธอจะไม่จากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ฉันรู้จัก ปาณีเธอเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมาก ฉันยังอยู่ตรงนี้ หน้าที่ ของเธอคือดูแลฉัน เธอจะไม่จากไปโดยไม่บอกฉัน
เมื่อเห็นนรมนยืนยันเกี่ยวกับปาณีเช่นนี้ บุริศร์ก็ขมวดคิ้ว
“นภดล นายเจอปาณีที่ไหน?”
“ตรอกหลัง”
“พวกเราไปดูกันดีกว่า”
บุริศร์พูดพลางจะเดินไป นรมนก็ตามเขาไปด้วย
“ฉันจะไปดู อยู่นี่แล้วใจไม่สงบ
บริศรรับรู้อารมณ์ของนรมน และไม่ได้พูดโน้มน้าว เขาสวม เสื้อคลุมให้เธอก่อนจะตามนภดลไปยังตรอกหลัง
ที่นี่ค่อนข้างมืดและเงียบงัน
นรมนและบริศ เป็นผู้สังเกตการณ์ที่ระมัดระวัง แต่เท้าของนร มนถูกกระทบกับอะไรบางอย่าง
เธอยกเท้าขึ้น ใช้แสงจากโทรศัพท์ส่องลงไป ก่อนจะพบว่า เป็นโทรศัพท์ของปาณี “นี่มันมือถือของปาณี! ถ้าเธอเดินออกไปด้วยตัวเอง ทำไมถึง
ไม่เอามือถือไปด้วย!”
คำพูดของนรมน ทำให้บริสณ์เข้าใจในทันที
“ปาณีถูกลักพาตัว”
“แต่เธอไม่ใช่คนรวย ใครจะลักพาตัวเธอไปทำอะไร?”
นภดล โทษตัวเองเล็กน้อย
บางทีมันอาจจะดีกว่าถ้านำปาณีกลับมาด้วยกัน แต่ตอนนี้พูด อะไรไปก็สายไปเสียแล้ว
“ลักพาตัวเธอไม่จําเป็นต้องเพราะเงิน บางครั้งเพียงเพราะเธอ เป็นผู้หญิง นี่อาจเป็นเหตุผลง่ายๆ ที่ทำให้มีคนลักพาตัวเธอ ที่ กลางเขาไกลโพ้นจากผู้คนนี้มีคนที่หาภรรยาไม่ได้……
นรมนไม่ได้พูดส่วนที่เหลือ แต่ทุกคนเข้าใจ
“บางทีอาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณคิด บางทีอาจจะเป็นสมาชิกที่ เหลืออยู่ของเทย่า”
บริศร์ปลอบโยนเธอ
นรมนอยากจะหัวเราะ แต่กลับหัวเราะไม่ออก
“สมาชิกที่เหลืออยู่ของเทย่าสามารถลักพาตัวฉันได้ ลักพาตัว แม่ฉันและสามารถลักพาตัวมิลินได้ แต่จะไม่ลักพาตัวปาณีพวก เราแจ้งตำรวจเถอะ ปาณีเป็นคนของฉัน ฉันหวังจริงๆ ว่าเธอจะ ไม่เป็นอะไร
“ผมไปเอง”
อาจเป็นเพราะการตำหนิตัวเองต่อ ปา นภดลเลยอาสาโทร หาตำรวจ และเริ่มค้นหาที่อยู่ของปาณี
นรมนเหนื่อยเล็กน้อย เธอเอนตัวเองอยู่แนบอกของบุริศร์และ กระซิบว่า “ฉันทำผิดไหม? ถ้าฉันไม่พาปาณีมาที่นี่ บางทีคงไม่ เกิดเรื่องกับเธอ”
“ในโลกนี้มีความเป็นไปได้มากมาย นี่อาจเป็นความทุกข์ ทรมานของคนหนึ่ง อย่าคิดมากเลย
นรมนกระซิบ”ฉันคิดว่าตัวเองโตแล้ว ฉลาดแล้ว แต่ฉันไม่ได้ คิดว่าจะถูกเทย่าหลอกใช้ บริศร์ คุณว่าทำไมหัวใจมนุษย์นั้นซับ ซ้อน? แปลกประหลาดและเปลี่ยนแปลงได้?”
“คุณนี่ อย่าคิดมาก พักผ่อนให้ดี ตอนบ่ายคุณตาก็มาแล้ว ของของแม่ก็เก็บเรียบร้อยแล้ว อาการป่วยของเธอไม่เสถียร คุณ ต้องดูแลปกป้องตัวเอง ถ้าเกิดคุณป่วย แม่จะกังวล ผมก็จะเจ็บ ปวด”
บุริศร์กอดนรมน
นรมนดูเหมือนจะเหนื่อยจริงๆ เธอปล่อยให้บริศร์กอดเขาและกระซิบว่า “คุณรู้ไหม ว่าฉัตรยาเสียชีวิตได้อย่างไร?”
“ผมรู้ นภดลบอกแล้วละ แต่เราไม่จําเป็นต้องอิจฉาความรัก แบบนั้น เราไม่ต้องการ เราต้องการความรักที่เรียบง่ายลึกซึ้ง จับ จูงมือกันไปตลอดชีวิต ดังนั้นอย่าให้ความรักของพวกเขาส่งผลก ระทบนะรู้ไหม? ไม่ว่าตอนไหน แค่คุณต้องการ แค่หันกลับมา ผม อยู่นี่”
คำพูดของบริศ ทำให้หัวใจที่กังวลของนรมนดีขึ้นมาก
เธอซบลงในอ้อมแขนของบุริศร์และกระซิบ “บุริศร์ฉันเหนื่อย ฉันอยากนอนสักเดี่ยว ตอนที่ฉันพักผ่อนคุณต้องหาปาณีให้เจอ นะคะ”
“อืม ผมรับปาก เมื่อคุณลืมตาขึ้นมา คุณจะเจอเธอแน่นอน”
บริศ สัญญา
ในที่สุด นรมนก็ผล็อยหลับไป
ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้กังวลเกี่ยวกับปาณีหรือเธอไม่ต้องการไปหา ปาณีด้วยตัวเอง แต่ร่างกายของเธอไม่สามารถทนทานได้อีกต่อ ไป
เที่ยวบินที่ยาวนาน ได้ขโมยเรี่ยวแรงของเธอไป หลังจากลง จากเครื่องบิน เธอก็ต้องต่อสู้กับปัญญาและทักษะของเทย่า หลัง จากเห็นคิมอารมณ์ของเธอก็ไม่คงที่ ถ้าเธอไม่รักษาสภาพไว้ เธอ คงล้มลงไปนานแล้ว
บริศร์มองดูความเหนื่อยล้าในสายตาของนรมน เขารู้สึกเป็นทุกข์มากขึ้น
โชคดีที่เรื่องเหล่านี้มีตอนจบที่สมบูรณ์แบบ
ว่ากันว่าเรณุกาถูกจับกุมขณะติดต่อกับผู้คนภายนอก และผู้ที่ เกี่ยวข้องในคดีนี้ทั้งหมดถูกจับ เทย่าก็ถูกกองทัพนำตัวไปเช่น กัน
เจตต์ลับบ้าน เขาขังตัวเองไว้ และไม่เจอใครเลยหนึ่งวันหนึ่ง คืน เมื่อประตูเปิดออกมา เพลย์บอยเจตต์คนเดิมก็กลับมาอีก ครั้ง
บริศร์รู้ว่าวันที่เขาและนรมนต้องการได้มาถึงแล้ว
เมื่อนรมนดีขึ้น เขาก็พาเด็กๆ กลับจากเขตทหาร ครอบครัว สุขสันต์
บริศ กอดนรมนแล้ววางลงบนเตียง
คิมถามด้วยความเป็นห่วง “นรมนเป็นอย่างไรบ้าง?
“เธอเหนื่อยครับ ตอนนั่งเครื่องไม่ได้พักผ่อน เครียดและ ต้องการพักผ่อน”
เมื่อได้ยินคำพูดของบริศร์ คิมรู้สึกเป็นทุกข์มาก
“ฉันไม่ดีเอง เป็นฉันที่ทำให้เธอเป็นห่วง เด็กคนนี้ทำให้ฉัน ประหลาดใจจริงๆ”
“ไม่น่าประหลาดใจเลย คุณเป็นแม่ของเธอ เธอรักคุณ”
คำพูดของบุริศร์ ทำให้คมพยักหน้า
เมื่อคุณท่านพรโสภณมาถึง นรมนยังคงหลับอยู่ ยังไม่ตื่น
คิมมองไปยังคุณท่านพรโสภณอย่างอึดอัดเล็กน้อยและไม่รู้จะ ทำตัวอย่างไร แต่เธอยังคงตะโกนเรียก “พ่อ” ทำให้คุณท่านพร โสภณ าตารื้น
“ในที่สุดลูกก็เรียกพ่อแล้ว จำพ่อได้แล้ว”
คุณท่านพรโสภณร้องไห้ราวเด็กน้อย
จู่ๆ คิมก็พบว่าทุกสิ่งที่เธอยืนกรานมาตลอดหลายปีนั้นช่างน่า ขัน และตอนนี้เธอกอดพ่อที่แก่ชราของตัวเอง และร้องไห้ออกมา ในที่สุด
มิลินกำลังจัดของ ทุกคนกำลังรอที่จะกลับไปยังเมืองชลธี แต่ บริศ รู้ว่าถ้าหากหาปาณีไม่เจอ นรมนจะไม่ออกไปจากที่นี่
เขาปล่อยให้คนของตัวเองปกป้องพวกเขา และออกไปตามหา
ปาณีด้วยตัวเองกับนภดล
เมื่อนรมนตื่นขึ้นมา เขาไม่เห็นเงาของบุริศร์
เธอเห็นคุณท่านพรโสภณ และเห็นว่าคิมและคุณท่านพร โสภณคืนดีกันแล้ว ในขณะที่กำลังปีติยินดี เธอก็รีบโทรหาบุริศร์ อย่างเร็ว
ไม่มีใครรับสาย นรมนกังวลเป็นพิเศษ
เมื่อเวลาผ่านไป ทั้งคุณท่านพรโสภณและคิม กลัวว่าอารมณ์ ของเธอจะผันผวนมากเกินไป แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่านรมนไม่พูดอะไรเลย ต่างก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
ในที่สุดเวลาประมาณห้าทุ่ม บุริศร์และนกดลก็กลับมา
นภดลมปาณีที่หมดสติกลับมาด้วย
“ปาณี”
นรมนลุกขึ้นมาอย่างเร็วด้วยความหวั่นใจ
บุริศร์กลัวเธอล้ม จึงเข้ามาประคองทันที
“ปาณีเป็นอะไรไป? พวกคุณไปพบเธอที่ไหน?”
สีหน้าของนภดล แย่ เขาพูดเสียงต่ำ “ผมพาเธอไปพักที่ห้อง ก่อนนะครับ”
“ปาณี”
นรมนอยากจะถามอะไรหน่อย แต่กลับถูกบุริศร์ดึงไว้ก่อน
“พวกเรากลับไปพักก่อนเถอะ ดึกมาแล้ว”
คําพูดของบริศ ทําให้นรมนเข้าใจ เขาไม่อยากให้ตัวเองไป ถามนภดล
ทั้งสองกลับไปยังห้องพัก
นรมนถามอย่างร้อนใจ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ? ไปเจอปาณี
ที่ไหนกัน?”
“ในพื้นที่ภูเขาห่างจากที่นี่กว่าร้อยกิโลเมตร ที่คุณเดาไม่ ผิดนัก ปาณีถูกทำให้หมดสติ ขายเธอให้กับพื้นที่ภูเขาเพื่อให้เป็นภรรยา ตามรอยไปจนสุดทาง แต่ถึงแม้พวกเราจะตามไป อย่างเร็วปาณีก็ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย เธอตื่นมา ในระหว่างนั้น พบว่าตัวเองถูกจับมา และต้องการหลบหนี ถูกคนทำให้ขาหัก
“อะไรนะ?”
เมื่อนรมนได้ยินบุริศร์พูดอย่างนี้ นรมนกกระทืบเท้าด้วยความ
โกรธ
“พวกคนที่ค้าขายมนุษย์ถูกจับแล้วหรือยัง?”
“ไม่ต้องห่วง ถูกจับหมดแล้วละ ไม่มีใครหนีรอด”
“น่ารังเกียจที่สุด! ทำไมถึงมีคนที่น่าขยะแขยงได้ขนาดนี้!
นรมนผ่านเรื่องราวมามากมายแล้ว เธอรู้ดีว่าตอนนั้นปาณีสิ้น หวังและหวาดกลัวเพียงใด
“เธอก็กระดูกก้นกบหักอยู่แต่แรกแล้ว วันนี้ขาสองข้างก็หักอีก
ฉันจะให้ปาณีอภัยให้ได้อย่างไร?”
“อย่าเป็นอย่างนี้ นรมน ไม่ใช่ความผิดของคุณ ผมขอให้ นภดลไปเชิญมิลินมารักษาแล้ว คาดว่ามิลินจะสามารถรักษาเธอ ได้”
บุริศรเสียใจกับเรื่องนี้มาก แต่เขารู้ว่านรมนเป็นมากกว่าเขา
“ฉันอยากไปเยี่ยมปาณี”
“พรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้ดึกแล้ว แถมปาณียังเจ็บมากด้วย ระหว่าง ทางผมจะให้หมอจากสถานีตำรวจให้ยานอนหลับเธอด้วย คาดว่าก่อนพรุ่งนี้เช้าก็คงยังไม่ตื่น คุณปล่อยให้เธอพักเถอะ มีอะไร ค่อยพูดพรุ่งนี้นะ”
“ค่ะ”
นรมนดูออกว่าบริศ เป็นห่วงเธอ
ทั้งสองไม่ได้นอนทั้งคืน นรมนนอนหลับอย่างกระสับกระส่าย เธอฝันอยู่เสมอว่าปากำลังร้องไห้และขอความช่วยเหลือ
เธอตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยหอบ เหงื่อเปียกโชกไปทั่วตัว เมื่อลมพัดมาเธอก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว
นรมนต้องการลุกขึ้นไปล้างตัว แต่ขณะที่เธอยกผ้าห่มขึ้น เสียง กรีดร้องแหลมสนั่นหูก็ดังก้องไปทั่วห้อง
“ปาณี!”
นรมนรีบยกผ้าห่มออก รองเท้าไม่ใส่ เธอวิ่งออกไปข้างนอกด้วยเท้าเปล่า
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
