บทที่ 122 มีคนจงใจทำลายกล้องวงจรปิด

ตอนนี้นรมนก็ไม่มีเวลาอธิบายเรื่องกมลกับบุริศร์ ได้ยินบุ ริศร์พูดถึงกานต์ ขอบตาเธอก็แดงขึ้นมาอีกครั้ง

บางทีอาจจะสังเกตถึงน้ำเสียงของตัวเอง บุริศร์แอบด่า ตัวเอง เขาจับมือนรมนเบาๆ และพูดขึ้น “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ลูกชายเราจะไม่เป็นอะไร”

มาถึงจุดนี้แล้ว นรมนก็ตระหนักได้อย่างชัดเจนแล้วว่า เรื่องทั้งหมดนี้มีคนวางแผนขึ้นมา เอาแต่โทษตัวเองที่ไม่ได้ ระวังเมื่อเช้านี้ ปล่อยให้ลูกชายตกอยู่ในอันตรายแบบนี้

“เราไปดูที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดกันอีกหน่อยไหม? ”

“โอเค”

นรมนจัดการอารมณ์ตัวเองได้แล้ว รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลา ที่เธอจะมาเสียใจ รีบหากานต์ให้เร็วที่สุดต่างหาที่สำคัญ ที่สุด

ทั้งคู่กลับมาที่ห้องควบคุมกล้องวงจรปิดอีกครั้ง

ผู้อำนวยการยังอยู่ในห้องควบคุมกล้องวงจรปิด ค้นหา วิดีโอที่กานต์หายไปหลังโรงพยาบาลตามคำชี้แนะของบุริ ศร์ แต่น่าเศร้าที่พบว่าเวลาห้านาทีช่วงนั้นว่างเปล่า

ผู้อำนวยการรู้สึกผิดนิดหน่อย และสีหน้าบุริศร์ก็ไม่ค่อย

ดีมากนัก นรมนพูดขึ้นก่อนที่บุริศร์จะโกรธ “มีคนจงใจทำลายกล้องวงจรปิด”

“ใช่”

ตอนนี้พฤกษ์โทรมา

“ประธานบุริศร์ หาเจอแล้วครับ ตอนนั้นมีคนเดินชนผู้ หญิงคนนั้นที่โทรมาในเกมเซนเตอร์ ผู้หญิงคนนั้นก็บังเอิญ ไปชนวัยรุ่นคนหนึ่ง ทั้งคู่ทะเลาะกันสองสามประโยค หลัง จากคนนั้นด่าเสร็จก็ไปโทรศัพท์ข้างๆ วัยรุ่นได้ยินเนื้อหา พอดี ตอนนี้วัยรุ่นคนนี้อยู่ข้างๆ ผม”

“รีบพามาเดี่ยวนี้”

เสียงบุริศร์เย็นชาจนน่ากลัว

นรมนรู้ว่านี่เป็นเบาะแสใหม่

พวกเขารีบไปที่ห้องรับรอง

วัยรุ่นสาปแช่งเมื่อถูกพาตัวมา อีกฝ่ายเป็นแค่เด็กสิบเจ็ด สิบแปดปี ดูดื้อรั้นนิดหน่อย

ตอนแรกไม่พอใจนิดหน่อยที่พฤกษ์พาตัวมา แต่พอเห็นบุ ริศร์ก็สงบลงทันที

บุริศร์คนคนนี้ ทั้งเมืองชลธีคาดว่ามีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ ไม่รู้จัก โดนบุริศร์ตามหาตัวมาที่นี่ได้ วัยรุ่นกระวนกระวาย ใจเล็กน้อย

“ประธานบุริศร์ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย จริงๆ นะ! ” ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ความกดอากาศต่ำของบุริ ศร์ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่สบายใจ
จริงๆ นรมนอยากถามเรื่องกานต์มากๆ แต่ตอนนี้เธอไม ได้พูด แค่รอให้บุริศร์ถามอย่างเงียบๆ

เธอเชื่อว่าบุริศร์คงมีอารมณ์เดียวกับเธอในเรื่องของ กานต์

บุริศร์มองเขาอย่างเย็นชาก่อนพูดขึ้น “พูดมาสิว่าผู้หญิง คนนั้นที่ชนนายแล้วโทรศัพท์ หน้าตาเป็นยังไง? อายุ

เท่าไร?”

วัยรุ่นพอได้ยินว่าเป็นเรื่องนี้ก็รีบพูดขึ้น “ผมไม่ได้ตั้งใจ ชนเธอนะ ผมแค่ไม่ได้เดินมองทางดีๆ ตอนนั้นกำลังรีบไป ชาร์จไฟ เลย….”

“ฉันอยากได้ยินสิ่งที่ฉันอยากรู้ ”

นานขนาดนี้แล้วที่ยังหากานต์ไม่เจอ มันทำให้อารมณ์บุริ ศร์ไม่ดีอย่างมาก

วัยรุ่นผงะไปเล็กน้อย รีบพูดขึ้น “เธอเป็นผู้หญิงอายุห้า สิบกว่า ดูเหมือนจะรวยมาก ตอนนั้นผมยังคิดเลยว่าผู้หญิง อายุขนาดนั้นมาในเกมเซนเตอร์ทำไม คิดว่าเธอคงมาหา หลานชายอะไรทำนองนั้น ไม่คิดเลยว่าเธอแค่มาโทรศัพท์ แล้วก็เดินออกไป”

“ห้าสิบกว่า? นายไม่ได้มองผิดนะ?”

บุริศร์คิดมาตลอดว่าคนที่สวมรอยเป็นนรมนนั้นเป็นวัย รุ่น ไม่คิดเลยว่าเป็นคนแก่วัยห้าสิบปี แต่เสียงของคนแก่ และคนสาวแชมป์จะฟังผิดได้อย่างไร?

วัยรุ่นเห็นว่าบุริศร์สงสัยในตัวเองก็รีบพูดขึ้น “ไม่ผิดจริงๆครับ! ผู้หญิงคนนั้นอายุประมาณห้าสิบกว่า”

“รู้แล้ว พฤกษ์ ให้เงินเขาไปหน่อยแล้วพาไปส่ง”

ดูเหมือนจะไม่ได้อะไรจากปากวัยรุ่น บุริศร์จึงสั่งพฤกษ์ หลังจากที่วัยรุ่นพาตัวออกไป นรมนก็ถามขึ้นอย่างกังวล “คุณคิดว่ายังไง? ”

“แชมป์ไม่ใช่คนธรรมดา ในเมื่อทำให้คิดว่าเป็นเสียงของ เธอได้ งั้นก็ต้องมีปัญหาแน่นอน ต้องกลับไปหาบันทึกใน โทรศัพท์แชมป์ในตอนนั้นว่าเกิดอะไรขึ้น? ”

“จะมีการบันทึกเสียงโทรศัพท์ไหม? ” นรมนร้อนรนใจนิดหน่อย

บุริศร์พยักหน้าพูดขึ้น “มี โดยปกติทุกการโทรจะมีบันทึก เสียง เพื่อเหตุผลด้านความปลอดภัย”

ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กอย่าง รวดเร็ว

กานต์หายตัวไปสองชั่วโมงกว่าแล้ว แต่ไม่มีเบาะแสเลย สักนิด ทั้งเมืองชลธีเกือบพลิกคว่ำ ทุกทางออกมีคนคุ้มกัน แต่กานต์เหมือนค่อยๆ หายไปจากโลก ไม่มีร่องรอยอะไร เลย

นรมนกกระวนกระวาย อยู่ไม่สุข บุริศร์ก็ร้อนรนใจ แต่ก็ ต้องควบคุมตัวเองให้สงบลง

ตอนได้บันทึกการโทรของแชมป์มา บุริศร์รีบวิเคราะห์ เสียงอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็พบว่าอีกฝ่ายใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง และที่น่าแปลกก็คือเสียงที่อีกฝ่ายเปล่ยนนี้น คล้ายคลึงกับเสียงของนรมนมาก

นี่หมายความว่าอีกฝ่ายคุ้นเคยกับนรมนเป็นอย่างดี อย่าง น้อยก็คุ้นเคยกับเสียงของเธอมาก

ปลอมแปลงเสียงเป็นเสียงที่คุ้นเคย ฟังก์ชันนี้ไม่ใช่สิ่งที่

คนธรรมดาจะทำได้

จู่ๆ บุริศร์ก็นึกถึงอะไรบางอย่าง

“พฤกษ์ ธิดาล่ะ?”

ตอนคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเกิดเหตุการณ์ขู่ว่า จะเปิดโปงความลับขึ้น ธิดาเป็นตัวสำคัญ แต่ช่วงนี้เรื่อง เยอะมากเกินไป บุริศร์ไม่ทันได้ถามธิดา แต่ละเรื่องถาโถม เข้ามาทำให้เขาเกือบลืมคนสำคัญคนนี้ไป

พฤกษ์รีบส่งคนไปหาธิดา แต่คนที่กลับมาบอกว่าธิดา หายตัวไปแล้ว!

คำตอบนี้ทำให้สีหน้าบุริศร์แย่ขึ้นมาอีกครั้ง

“ทำไมบอกว่าหายตัวไป? ใครอธิบายให้ฉันฟังได้ไหม? พฤกษ์ นายบอกฉันได้ไหม ทำไมคนสนิทของตระกูลโต เล็กของเราจู่ๆ หายตัวไป? ”

ตอนนี้หน้าผากพฤกษ์เหงื่อผุดขึ้นมา

เรื่องนี้เขาไม่ได้ดูแลเป็นอย่างดี ไม่กล้าพูดอะไรเพื่อตัว เองอีกแม้แต่ประโยคเดียวอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้กานต์หายตัว ไปด้วย ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ไม่สามารถอธิบายให้กระจ่างได้

“ขอโทษครับ ประธานบุริศร์”

“หักโบนัสครึ่งปี ถ้าหากานต์ไม่เจอ นาย….”

คำพูดที่เหลือบุริศร์ไม่ได้พูดหนักแน่นจนเกินไป แต่เขา อารมณ์เสียอย่างมาก

ตอนนรมนได้ยินว่าธิดาหายตัวไป เธอก็เกิดความงงงวย

เธอและธิดาไม่ได้มีความคับแค้นใจกัน และบุริศร์ก็มาอยู่ เคียงข้างตนเพื่อปกป้องเธอ ถึงขั้นโกรธกับป้าโอเพราะเธอ ทำไมเด็กผู้หญิงแบบนี้ถึงได้มีส่วนร่วมเกี่ยวกับเรื่องนี้?

“ธิดาเป็นคนของใคร? ”

บุริศร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำถามของนรมน

“ยังไม่ได้ตรวจสอบ แต่เกี่ยวข้องกับเรื่องขู่ว่าจะเปิดโปง ความลับกับคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา พฤกษ์ ไป เตรียมรถ ฉันจะไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา!”

ในเมื่อธิดาไม่อยู่ เขาทำได้เพียงไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาหาคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเพื่อถามตัวตน ของธิดา

นรมนก็อยากไปด้วย แต่ถูกบุริศร์หยุดไว้

“เธออยู่นี่แหละ ถ้าอีกฝ่ายโทรมาหรืออะไรก็แล้วแต่ เธอ จะได้จัดการได้ อีกอย่างไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา มี หลายคนที่ไม่รู้จัก เธอไปมันอันตรายเกินไป ตอนนี้กานต์ ไม่รู้เป็นไงบ้าง ฉันจะให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอไม่ได้ พฤกษ์นายอยู่ที่นี่ปกป้องนรมน ถ้ามีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น นายไม่ ต้องทำงานกับฉันอีก”

พฤกษ์เป็นองครักษ์ประจำตัวบุริศร์ และเป็นผู้ช่วยพิเศษ ของเขา หลายๆ เรื่องก็ให้พฤกษ์เป็นคนทำ ตอนนี้บุริศร์ให้ พฤกษ์อยู่ด้วย แสดงถึงระดับความสำคัญของนรมน

นรมนรู้สึกกระอักกระอ่วนใจนิดหน่อย แต่ตอนนี้พูดอะไร ก็ซีดเซียว เธอจำเป็นต้องพยักหน้า ยอมอยู่บ้านหลังเก่า ตระกูลโตเล็ก

บุริศร์ไปที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอย่างรวดเร็ว

เพราะคราวที่แล้วเรื่องของคุณชายธเนศพล คราวนี้ คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาสุภาพกับบุริศร์อย่างมาก แต่บุริศร์ไม่มีเวลามาเถียงกับเธอมากนัก

“คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา วันนี้ที่ผมมาคืออยาก ถามคุณว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับธิดาเกี่ยวข้องอะไร กัน? ตอนนี้ธิดาหายตัวไป ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นคนทำ หรือเปล่า?”

บุริศร์พูดตรงไปตรงมา คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาตกใจไปชั่วขณะหนึ่ง

“ธิดา? ”

“ตอนคุณจะขู่แคทเธอรีว่าจะเปิดโปงความลับ บอดี้การ์ด หญิงที่อยู่ข้างๆ เธอคนนั้น”

บุริศร์ต้องหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกครั้ง
เห็นได้ชัดว่าหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดทำให้สีหน้าคุณย่า บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ค่อยดีเท่าไร แต่คุณย่าบ้าน ตระกูลทวีทรัพย์ธาดากลับส่ายศีรษะพูดขึ้น “ฉันไม่รู้จักผู้ หญิงคนนั้น ตอนนั้นฉันก็สงสัยนิดหน่อยว่าทำไมผู้หญิงคน นั้นจะช่วยฉัน เธอมองเจตนาฉันออกอย่างชัดเจน แต่ สุดท้ายก็ปล่อยฉันไป ถ้าตอนนั้นเธอเข้ามายุ่ง ตอนนั้นฉัน คงไม่มีโอกาส”

ได้ยินคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาพูดแบบนี้ บุริศร์ ก็หรี่ตา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยเชื่อใจคุณย่าบ้านตระกูล ทวีทรัพย์ธาดา แต่เห็นแววตาของคุณย่าบ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาก็ต้องเชื่อ

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ได้โกหกเขา!

เรื่องขู่ว่าจะเปิดโปงความลับเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ยัง ยอมรับ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าข้างบอดี้การ์ดคนหนึ่ง

เรื่องมันมาถึงตอนตรงนี้แล้ว ดูเหมือนเบาะแสจะแตกอีก ครั้ง

บุริศร์ร่ำลาคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ตอนออก มาก็ไปที่เกมเซนเตอร์ เรียกเจ้าของออกมา หากล้องวงจร ปิดในตอนนั้น แต่ด้านในเกมเซนเตอร์มืดมาก มองเห็นไม่ ได้ชัดมากเท่าไรนัก และวันนั้นคนก็เยอะมากเป็นพิเศษ ไม่ เห็นเลยว่าหญิงวัยห้าสิบกว่าที่วัยรุ่นคนนั้นพูดถึงอยู่ที่ไหน

ด้วยเหตุนี้บุริศร์จึงไม่พอใจอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ก็ต้องรีบ กลับบ้านก่อน ดูความคืบหน้าด้านนรมน
ตอนกลับถึงบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก นรมนก็เหมือนถูก ใครฝังเข็ม จ้องไปที่โทรศัพท์ตาไม่กะพริบเลย

เห็นนรมนเป็นแบบนี้ บุริศร์ก็สงสารมาก

เขาก้าวไปข้างหน้าและโอบไหล่นรมน พูดเสียงทุ้ม “นรมน อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ”

“มีข่าวหรือยัง?”

สายตาคาดหวังของนรมนทำให้บุริศร์ยากที่จะมองตรงๆ

เขาทนไม่ได้ที่จะบอกความจริงกับนรมน แต่เขาไม่ สามารถเห็นเธอคิดเพ้อเจ้อได้ ทำได้เพียงถอนหายใจเบาๆ และส่ายศีรษะ

ดวงตานรมนก็สูญเสียประกายไปทันที

“อย่าเป็นแบบนี้สินรมน มันต้องมีทาง”

“แต่มันนานขนาดนี้แล้ว อีกฝ่ายไม่ส่งข่าวมาเลยสักนิด คุณคิดว่าเป็นเพราะเงินไหม?”

นี่คือสิ่งที่นรมนกลัวมากที่สุด

ถ้าเพื่อเงิน นรมนจะไม่กังวลอีก แต่ถ้าลักพาตัวกานต์ไป เพื่อค้ามนุษย์ เธอยังจะหากานต์ของเธอเจออีกไหม?

พอคิดถึงตรงนี้ นรมนก็รู้สึกพังทลายเป็นพิเศษ “ตอนเธอกลับมาครั้งนี้ได้ไปทำให้ใครไม่พอใจไหม?” เห็นได้ชัดว่าบุริศร์ก็กลัวว่าอีกฝ่ายไม่ได้เรียกค่าไถ่ นรมนส่ายศีรษะพูดขึ้น “ตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้ คุณว่าฉันจะไปทำให้ใครไม่พอใจได้? คนที่รู้จักฉันเมื่อก่อนก็มีไม่กี่ คน? แม้แต่พ่อแท้ๆ ของฉันยืนต่อหน้ายังจำฉันไม่ได้เลย ยังมีใครจำฉันได้อีก? ตั้งแต่ฉันมาที่เมืองชลธี ฉันก็เกิด เรื่องมากมาย ไม่มีเวลาไปทำให้ใครไม่พอใจหรอกนะ!”

มีบางอย่างแวบเข้ามาในหัวสมองบุริศร์ทันที ดูเหมือนเขา จะจับอะไรบางอย่างได้ แต่ก็ดูเหมือนจะจับอะไรไม่ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ