บทที่ 847 คุณทำให้ฉันดูถูกคุณจริงๆ
เทย่ารับตั๋วเครื่องบินมา ไม่ได้คัดค้านการจัดเตรียมของโต น แต่นรมนกลับพูดขึ้น
“ให้ฉันนั่งกับคุณน้าดีกว่า ช่วงนี้คุณน้าไม่มีคนคุยด้วย นาย กับคุณน้าไม่สนิทกัน ฉันอยู่กับคุณน้าพูดคุยกันได้พอดี ที่นี่ไปถึง ยูนนานต้องใช้เวลาประมาณหกชั่วโมง มันจะแปลกและอึดอัด
โตนได้ยินนรมนพูดแบบนี้ ก็รีบหยุด
“คุณหนู สุขภาพร่างกายของคุณต้องให้ปาณีคอยดูแลอยู่ เคียงข้าง คุณ…….
“ไม่ได้เปราะบางขนาดนั้น นี่กี่เดือนแล้ว? ไม่เป็นไร และนั่ง
เครื่องบินได้ ดูนายเครียดนะ อีกอย่างนี้เป็นคุณน้าของฉัน เธอจะ
ทําอะไรฉันได้?”
นรมนยิ้ม ปฏิเสธคำขอของโตบินโดยตรง
“แต่คุณหนู…….
“เอาล่ะ นายดูอาการป่วยกะปลกกะเปลี่ยของน้าฉันสิ ยังจะกิน ฉันได้เหรอ? เอาตามนี้แหละ
นรมนพูดทิ้งท้าย ทำให้โตบินไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
ตั้งแต่ต้นจนจบ เทย่าไม่ได้พูดแทรกเลย ราวกับว่าจะจัดการ อย่างไรเธอก็ได้ทั้งนั้น
สายตาเธอมองดูผู้คนเดินไปเดินมาตลอดเวลา ไม่รู้กำลังคิด
อะไรอยู่
นรมินควงแขนเธอ ยิ้มขณะพูดขึ้น “คุณน้า เราขึ้นเครื่องกัน เครื่องบินจะขึ้นแล้ว
“โอเค”
เทย่ายิ้มบางๆ ตรวจสอบความปลอดภัยภายใต้การสนับสนุน ของนรมน
เพราะเธอไม่ได้เอาของอะไรมา จึงผ่อนคลายมาก
โตษินจ้องมองเทย่าตลอดเวลา ไม่พบว่าเธอมีอะไรพิเศษ
นรมนขึ้นเครื่องบินไปกับเทย่า หลังจากหาที่นั่งของตัวเองนั่ง ลงแล้ว จากนั้นก็พูดคุยหัวเราะกัน
เทย่าค่อนข้างง่วงนรมนรีบพูดขึ้น “คุณน้า คุณนอนก่อนดีกว่า ถึงแล้วฉันจะเรียกคุณ
“โอเค”
เทย่าก็ไม่ปฏิเสธ เธอเหนื่อยมากจริงๆ ปิดตาได้ไม่นานก็ส่ง เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ
นรมนก็ติดเชื้อจากเธอ หลับไปโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเธอตื่นขึ้น เครื่องบินก็ลงจอด ในห้องโดยสารเครื่องบิน ล้วนเป็นเสียงคนโวยวาย
“เป็นอะไร? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
นรมนถามด้วยความสงสัยนิดหน่อย รู้สึกศีรษะค่อนข้างวิ่ง
เวียน
เธอไม่ได้เมาเครื่องบิน ทำไมจู่ๆ เวียนศีรษะแบบนี้นะ?
“คุณน้า?”
นรมนมองเทย่าข้างๆ เทย่าก็เหมือนเพิ่งตื่น
“ฉันก็ไม่รู้ เพิ่งตื่น นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
ขณะที่กำลังพูด ปาณีก็วิ่งมา
“คุณนาย ยังไม่ถึงยูนนาน เราเปลี่ยนเครื่องที่ศูนย์กลาง เหมือนเครื่องบินจะขัดข้อง โดบินลงไปดูแล้ว”
“เครื่องบินขัดข้องเหรอ?”
นรมนคิดว่าตัวเองฟังผิด ทำไมมันบังเอิญขนาดนั้น? เครื่องบินนี้ควรมีคนตรวจสอบแก้ไขแล้ว ทำไมเกิดเหตุขัดข้อง
ได้?
เทย่านวดขมับตัวเองแล้วพูดขึ้น “เกิดอะไรขึ้น ฉันเวียนหัว มาก”
“ฉันก็เหมือนกัน เวียนหัว อาจจะเพราะที่นี่อบอ้าวเกินไป ปาณี เธอไปดูหน่อยว่าโตบินกลับมาหรือยัง เราจะตามลงไป
ได้ยินคำสั่งนรมน ปาณีก็ลงไป
ไม่นานนัก ปาณีก็กลับมา
“คุณนาย หาโตษินไม่เจอ แต่เครื่องบินต้องเปลี่ยนเครื่องแล้ว ถ้าเราไม่ไปต้องรอเที่ยวบินต่อไป”
คำพูดปา ทําให้ดวงตานรมนหรี่ลงเล็กน้อย
เทย่าพูดเสียงทุ้ม “งั้นเราไปกันก่อนดีกว่า โทษนเป็นคนของ เขา ต้องหาเราเจอแน่นอน”
นโมนเหลือบมองเทย่า พูดขึ้นเสียงทุ้ม “แต่โตขึ้นรู้ว่าแม่ฉัน อยู่ที่ไหน แต่ฉันไม่รู้”
“เธอไม่รู้เหรอ? ทำไมเธอไม่รู้ล่ะ?”
เรื่องนี้เทย่าราวกับคาดไม่ถึงอย่างยิ่ง
นโมนเกาหน้าผากตัวเองแล้วพูดขึ้น “ฉันไม่ได้ถาม มีโตนอยู่ ด้วย ฉันแค่อยากกังวลน้อยลง เรารอ โดนดีกว่า เดี๋ยวเขาก็อาจ จะกลับมา”
เทย่าไม่ได้พูดอะไรอีก
ผู้โดยสารคนอื่นๆ บนเครื่องบินลงไปอย่างรวดเร็ว ไปเครื่อง บินอีกลำผ่านช่องทางเปลี่ยนเครื่อง นรมนอยู่ที่ช่องทางเปลี่ยน เครื่องรอนานมากโตบินก็ยังไม่มา ในใจเธอก็ไม่ค่อยสบายใจ
โตบินเป็นบริวารของตระกูลพรโสภณ ทำตามคำสั่งคุณท่าน พรโสภณอย่างเคร่งครัด เขาจะไม่จากไประหว่างทางเด็ดขาด เว้นแต่ว่ามีคนขอให้เขาจากไป
ความคิดแบบนี้ทำให้ในใจนรมนมีความหนักอึ้งเล็กน้อย
เทย่ามองนรมน ถามขึ้น “จะรออีกไหม?”
“ไปกันเถอะ บางทีเขาอาจจะมีธุระก็เลยล่าช้า เราไปยูนนาน แล้วค่อยติดต่อเขาอีกที”
นโมนตัดสินใจเด็ดขาดในยามวิกฤต พาเทย่าและปาณีขึ้น เครื่องบินไป
เมื่อเครื่องบินขึ้นแล้ว นรมนก็เหลือบมองด้านล่าง เหมือนเห็น คนหนึ่งถูกลากออกไปจากสนามบิน
คนคนนั้นเหมือนโดนมากๆ เลย
ดวงตาเธอหรี่ลงเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ทำอะไร ราวกับไม่พบอะไรเลย แค่นั่งข้างๆ เทย่า หลับตาบ
ปาณีค่อนข้างกังวล มาข้างๆ นรมน อยากเปลี่ยนที่กับเทย่า
แต่เทย่าปฏิเสธเพราะไม่สบาย
“ปาณี กลับไปนั่งเถอะ มีคุณน้าดูแลฉัน ไม่เป็นไรหรอก ไม่ ต้องกังวล”
นรมนยิ้มเรียบๆ รอยยิ้มนั้นตื้นเขิน แต่ทำให้ปาโล่งใจอย่าง อธิบายไม่ถูก ราวกับมีเธออยู่ ทุกอย่างก็จะไม่มีปัญหา
ปาณีกลับไปนั่งที่ตัวเอง นรมนูหลับตาพักผ่อนอีกครั้ง
เทย่าเหลือบมองเธอ มีความรู้สึกบางอย่างแบบผ่านในดวงตา เธอ แต่พอหันศีรษะกลับก็งีบไปแล้ว
เครื่องบินใช้เวลาบินสี่ชั่วโมงกว่า ในที่สุดก็ถึงสนามบิน
นรมนบิดขี้เกียจ สายคอ ยิ้มขณะพูดขึ้น ระหว่างทางนี้เหนื่อย จริงๆ ฉันหิวมากเลย คุณน้าอยากกินอะไรคะ? ไม่งั้นเราลงไป แล้วกินอะไรก่อนที่สนามบินดีกว่า ยังไงก็ต้องติดต่อโดบิน เขา นั่งเที่ยวบินที่เร็วที่สุดมา ก็ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมง ใช่ไหม? คุณ น้ารักฉันมากที่สุด ต้องไม่อยากให้เด็กน้อยในท้องฉันหิวใช่ ไหม?”
ขณะที่พูด เธอก็ควงแขนเทย่า ออดอ้อนราวกับเด็กผู้หญิง เทย่าชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ส่ายหน้ายิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “เธอนะ อายุเท่าไรแล้ว ยังอ้อนเป็นอีก
“ไม่ว่าจะอายุเท่าไร ฉันก็เป็นเด็กตลอดไปกับคุณน้าใช่ไหม? เอาล่ะ ไปกันดีกว่า เราไปหาอะไรกินกัน ฉันเห็นในสนามบินมีเค เอฟซีและอื่นๆ เราไปกินกันสักหน่อย รับประกันว่าจะกินนิดเดียว โอเคไหมคะ?”
นรมนยื่นนิ้วออกไป ยูจมูกทำหน้าทตา ทำให้เทย่าหัวเราะ ออกมาอย่างอดไม่ได้
“ได้ ตามใจเธอ”
“ฉันรู้ว่าคุณน้าดีที่สุด”
นรมนยิ้มอย่างมีความสุขและพอใจอย่างยิ่ง ปาณีอยู่ข้างๆ เห็นนรมนเป็นแบบนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเธอ เหมือนเด็ก
ที่แท้คุณนายก็ไม่ได้หยิ่งขนาดนั้น และมีด้านที่เป็นเด็กด้วย
ปาณีรีบถือของพวกเขา ตามบรมนและเทย่าลงจากเครื่องบิน ไปนั่งร้านเคเอฟซีในสนามบิน
“ปาณี สั่งเครื่องดื่มสองแก้วก่อน กระหายจะตายอยู่แล้ว”
นโมนพูดพลางคลี่คอเสื้อด้วยมือ เห็นหยาดเหงื่อนิดหน่อย
รางๆ
เทย่าไม่ได้รู้สึกร้อน แต่เธอก็รู้ว่าผู้หญิงท้องจะมีอุณหภูมิค่อน ข้างสูงตามธรรมชาติ และไม่ได้คัดค้านอะไร
ปาณียกน้ำมา และไปสั่งอาหารต่อ นรมนเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ดื่มน้ำทั้งแก้วหมดทันที เห็นนรมนดื่มเยอะแบบนี้ จู่ๆ เทย่าก็รู้สึกกระหายเล็กน้อย เธอยกแก้วขึ้นมาจิบ ให้ริมฝีปากชุ่มชื้น หางตามองไปรอบๆ จากนั้นก็ดื่มน้ำที่เหลือจนหมด
พอเงยหน้า นรมนกำลังเท้าคางมองเธอ แววตานั้นมืดมิดไม่ ชัดเจน ทำให้หัวใจเทย่าเต้นผิดจังหวะไปสองอย่างช่วยไม่ได้ ในชั่วขณะหนึ่ง
“ทำไมเหรอ? หน้าฉันมีอะไรติดเหรอ?”
“อืม จู่ๆ คุณหน้าก็สวยมากเลยล่ะ
จู่ๆ นรมนก็หัวเราะ ท่าทางซุกซนนั้นทำให้เทย่า โล่งใจอย่าง อดไม่ได้
“สาวน้อย เป็นแม่มาสองครั้งแล้ว จะไม่จริงจังได้ยังไง ฉันอายุ เท่าไรแล้ว ยังสวยเหรอ? ไม่โกหกน้าได้ไหม?”
“จริงๆ นะคะ ฉันพูดจริงๆ”
นรมนหัวเราะฮ่าๆ แต่จู่ๆ ก็กุมท้องพูดขึ้น “แย่แล้ว ฉันต้องไป เข้าห้องน้ำ”
เทย่าก็เครียดขึ้นมาทันที
“ทนไว้หน่อยนะ เราออกไปก่อนค่อยไปดีกว่า ที่นี่คนเยอะมาก ห้องน้ำสาธารณะไม่ปลอดภัย”
“ทนไม่ไหวแล้ว”
นรมนไม่ฟังเทย่า ลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
“ช้าหน่อย!”
เทย่าค่อนข้างไม่วางใจ ตามไปทันที
ปาณีมองพวกเขาสองคนอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ตกตะลึงไปชั่ว
ขณะหนึ่ง
“คุณนาย……”
“เอากระดาษเข้ามาให้ฉันหน่อย เร็วเข้า
นรมนตะโกนใส่ปาณี แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที
เมื่อเห็นเทย่าเข้ามาเช่นกัน ปาณีก็รีบวางของลง หยิบกระดาษ ชำระวิ่งเข้าไปในห้องน้ำสาธารณะ
เธอเพิ่งเข้ามาในห้องน้ำสาธารณะ ก็ได้ยินนรมนูพูดอย่างเย็น ชา “ปิดประตูให้ฉัน ใครก็ห้ามเข้ามา!
ปาณีตกตะลึงสักพัก
ทำไมเสียงคุณนายฟังแล้วแปลกมาก?
แต่เธอก็ยังรีบล็อกประตูห้องน้ำจากด้านใน
ปาณีหันศีรษะไปทันที เห็นนรมนกดเทย่าไว้บนผนัง จากนั้นก็ หยิบเชือกออกมาจากกระเป๋า แล้วมัดเทย่าไว้แน่น
“คุณนาย นี่คุณทําอะไร?
ปาณีสับสนไปหมด
เทย่าก็สงสัยเล็กน้อย ดิ้นสองที่แต่ก็ดิ้นไม่หลุด
นรมน นี่เธอเป็นอะไร? หยุดได้แล้ว ฉันเป็นน้าเธอนะ
“คุณควรขอบคุณที่คุณเป็นน้าฉัน ไม่งั้นฉันอาจจะฆ่าคุณทันที
เสียงนรมนไม่มีความอบอุ่นใดๆ ทำให้รู้สึกจิตใจหวาดกลัว จริงๆ แล้วหัวใจเธอเองก็ฉีกขาด เจ็บปวดนิดหน่อย
นี่น้าของเธอ น้องสาวแท้ๆ ของแม่เธอ! ไม่ว่าตอนนั้นจะเกิด เรื่องอะไรขึ้น ไม่ว่าความคับข้องใจของผู้ใหญ่จะเป็นอย่างไร อย่างไรแล้วหล่อนกับคิมก็เป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่เธอทำอะไรลง ไป?
นรมนรู้สึกผิดหวังสุดๆ
ปาณีไม่เข้าใจว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่ได้ถาม แต่ถอยหลัง ไปสองสามก้าว จนถึงประตูทางเข้าห้องน้ำ สนใจกับการ เคลื่อนไหวด้านนอกอยู่เสมอ
นโมนเหลือบมองเธอ ไม่ได้พูดอะไร แต่มองไปทางเหล่า เธอถามอย่างเย็นชา “มาถึงจุดนี้แล้ว คุณบอกฉันได้หรือยัง ที่ คุณตามฉันมาที่นี่มันเพราะอะไรกันแน่?
“นรมน นี่เธอพูดบ้าอะไร? เธอเป็นไข้เหรอ? ฉันเป็นน้าเธอ ฉัน มาที่นี่กับเธอเพื่อมาเจอแม่เธอ นี่ไม่ใช่ความตั้งใจของเธอเหรอ? ทำไมตอนนี้เธอกลับมาถามฉันแบบนี้? อีกอย่าง เธอมัดฉันแบบ นี้มันหมายความว่ายังไง? เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?
เทย่าคำรามเสียงต่ำอย่างอุ่นเคือง ยังคงดิ้นรนอย่างไม่เต็มใจ ดวงตานรมนเย็นชาขึ้น
“อย่าพยายามเลย ที่ฉันมัดไว้จะแกะไม่ออกแบบหนึ่ง ถ้าไม่ใช่ เพราะโตษิน บางทีฉันอาจจะเชื่อคุณจริงๆ แล้วก็ได้ เชื่อว่าคุณถูก ฉันพามาที่ยูนนาน คุณน้า คุณทำให้ฉันดูถูกคุณจริงๆ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
