บทที่111 เธอคิดว่าเธอเป็นใคร
“นายว่าไงนะ?”
นรมนคิดว่าตัวเองฟังผิด
นี่คงไม่ใช่เกมของบุริศร์อีกนะ?
แต่ทำไมใจเธอถึงรู้สึกหวิวๆอย่างห้ามไม่ได้ล่ะ? มือของนรมนสั่นเล็กน้อย ถึงขั้นในขณะที่ลุกขึ้นเข่าไป ชนกับขอบโซฟาอย่างไม่ระวัง เจ็บจนเธอขมวดคิ้ว
“เป็นอะไร?เกิดอะไรขึ้น?”
แม่นรมนเห็นสภาพนรมนแบบนี้ก็เป็นห่วงมาก
นรมนจ้องมองแม่นรมนและพ่อนรมน ห้าปีที่ผ่านมานี้พวก เขาดูแลบุริศร์ดั่งลูกของตัวเอง ถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้ ไม่แน่ อาจกังวลมากขนาดไหนเลยก็ได้
ถ้าบอกว่าไม่อิจฉาละก็ไม่ใช่เรื่องจริง
คุณพ่อคุณแม่ของตัวเองแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับชอบบุริศร์ มากขนาดนั้น และยังเป็นในช่วงที่เธอไม่อยากต่อความ สัมพันธ์กับบุริศร์อีก
นรมนกระแอมเสียงหนึ่งแล้วพูดว่า “ทางบริษัทของบุริศร์ มีธุระนิดนึง ต้องการให้หนูกลับไปจัดการ คุณน้า คุณอา ไว้หนูมาเยี่ยมวันหลังนะคะ”
เธอพยายามให้น้ำเสียงของเธอดูปกติ แต่ในฝ่ามือเธอ กลับมีเหงื่อไหลออกมา
“ไปเถอะ ไปเถอะ หลายปีนี้บุริศร์ก็ไม่ง่ายเหมือนกัน เธอ สามารถช่วยได้มากเท่าไหร่ก็ช่วยเขาหน่อย”
คุณแม่นรมนตอนนี้คือดูแม่ยายดูลูกเขย ยิ่งดูยิ่งเข้าตา ก็
เลยช่วยบุริศร์พูดอย่างธรรมชาติ
นรมนก็ไม่ได้ว่าอะไร รีบกล่าวลากับพวกคุณแม่นรมน จากนั้นก็ออกไปขึ้นรถแท็กซี่ รีบมุ่งไปยังโรงพยาบาล ทหารเป็นเวลาแรก
หลังจากที่มาถึงโรงพยาบาลทหาร ของที่นี่ก็ทำให้เธอ
ตกใจ
หน้าประตูห้องผ่าตัดมีชายหนุ่มชุดดำยืนอยู่สองแถว ผู้ชายที่นั่งบนรถเข็นจ้องอย่างอาฆาต ส่วนพฤกษ์ก็จ้อง มองพวกเขาอย่างโกรธเคือง
“พฤกษ์ บุริศร์เป็นไงบ้าง?”
นรมนก้าวขึ้นไปถาม เธอรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของตัว เอง แต่เธอบอกกับตัวเอง ทุกอย่างนี้ทำเพื่อกมล ไม่ได้เป็น เพราะว่ายังมีเยื่อใยต่อบุริศร์
พฤกษ์ที่เห็นนรมนมา ก็รีบเข้ามาต้อนรับ
“คุณนรมนครับ ประธานบุริศร์ยังอยู่ในภาวะที่ช่วยชีวิต”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
ตอนที่นรมนกับบุริศร์จากไป บุริศร์ยังดีๆอยู่เลย แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้กะทันหันล่ะ?
พฤกษ์ยังไม่ทันได้พูด ธรณีที่อยู่ข้างๆก็เอ่ยขึ้นก่อน
“คุณคือแคทเธอรี?”
“คุณเป็นใคร?”
นรมนมองชายหนุ่มคนนี้โดยจิตใต้สำนึกไปทีหนึ่ง
ชายหนุ่มคนนี้หน้าตาอบอุ่นมา ดูก็รู้ว่าเป็นคนเกลียดคน เลวและสิ่งเลวร้ายเช่นศัตรู แต่ในความทรงจำของนรมนจำ ไม่ได้ว่ารู้จักกับคนนี้
พฤกษ์ดึงนรมนถอยมาอยู่ข้างหลังโดยจิตใต้สำนึก พูด อย่างดุร้ายว่า “คุณชายธรณี ประธานบุริศร์บอกไว้แล้วว่า อยากได้แคทเธอรี นอกจากว่าจะเหยียบข้ามผ่านตัวเขาไป ตอนนี้ประธานบุริศร์อยู่ข้างในยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีหรือ ยังไง คุณชายธรณีคงไม่ใช่ว่าจะฉวยโอกาสหรอก พาคุณ แคทเธอรีไปหรอกนะครับ?”
“ถ้าฉันยืนกรานที่จะพาไป นายจะทำอะไรฉันได้? พฤกษ์ นายแค่ตัวคนเดียว รอบๆฉันมีตั้งหลายคนเลยนะ”
คิ้วของธรณีขมวดขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าโกรธเล็ก น้อย
ที่บุริศร์กล้าขัดกับเขา เพียงเพราะอาศัยอำนาจของ ตระกูลโตเล็ก รวมถึงที่เขาเป็นหัวหน้าของตระกูลโตเล็ก แต่พฤกษ์เป็นแค่ผู้ช่วย กล้ามาพูดแบบนี้กับเขา ทำอย่างี้ ได้ยังไงกัน!
พฤกษ์โกธรจนหน้าแดง เพิ่งจะอยากพูดคุยกับธรณี แต่ แขนก็กลับถูกนรมนคว้าไว้ก่อน
“สามารถบอกฉันก่อนได้ไหม ว่าคนที่อยู่ตรงหน้านี้คือ ใคร?เกี่ยวอะไรกับบุริศร์ ?บุริศร์อยู่ในห้องนั้นใช่ฝีมือของ เขาไหม?”
นรมนยิงคำถามรัวๆไปหลายคำถาม
พฤกษ์พยักหน้าพูดขึ้นว่า “เขาชื่อธรณี เป็นคนตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา ประธานบุริศร์ได้รับบาดเจ็บจากปืนพกของ เขา กระสุนยิงเข้าที่หัวใจโดยตรง ตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง แล้ว”
เมื่อกล่าวถึงบุริศร์ ขอบตาของพฤกษ์ก็เริ่มแดง
ใจของนรมนเจ็บจี๊ดทันที
ยิงเข้าหัวใจ?
ไม่นานนี้เขาเพิ่งจะรอดชีวิตกลับมานะ!
นรมนเดินขึ้นมาหนึ่งก้าว มองธรณีและถามไปตรงๆ “นายเป็นคนอะไรของคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา?”
“นั่นคือคุณแม่ของผม!”
ธรณีเห็นว่านรมนถามถึงคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาโดยตรง ความโกรธก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง
“คุณอย่าคิดว่ามีบุริศร์ปกป้องคุณ แล้วบ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาจะทำอะไรคุณไม่ได้ ผมบอกคุณเลยนะตอนนี้ คุณแม่ของผมยังอยู่ที่โรงพยาบาลใส่เครื่องช่วยหายใจไว้เรื่องที่คุณเคยทำไว้กับคุณแม่ของผมผมจะไม่ให้อภัยคุณ เด็ดขาด!”
“ฉันทำอะไรให้แม่ของนาย? ธรณีใช่ไหม? ดูท่าทีของ นายก็ดูเป็นคนนะ แต่กลับชอบหาเรื่องเหมือนคุณแม่นาย เหมือนกันเหรอ?”
นรมนไม่รู้ว่าทำไม ในใจเหมือนมีไฟคอยวนเวียน ระบาย ไม่ออก ฉะนั้นตอนพูดก็เลยแหลมคมไปหน่อย
ธรณีเห็นว่าเธอเถียงกับเขาไม่พอยังหาว่าคุณแม่เขาหา เรื่องอย่างเต็มปากอีก ก็โมโหทันที
“คุณว่าอะไรนะ? กล้าก็ลองพูดอีกทีดู”
“ฉันกล้าพูดยังไม่พอ ฉันยังจะพูดให้รู้เรื่องด้วย แม่นายดู แล้วก็เป็นผู้อาวุโสที่มีอายุเยอะแล้ว หน้าด้านทำเรื่องกล่าว หาก่อนไม่พอ ตอนนี้กลับใช้เหตุผลนี้มาหาเรื่องบริศร์ของ ฉัน ฉันอยากจะถามจริงๆว่าหน้าของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อยู่ไหน? ยังมีอยู่ไหม? ถ้าพวกนายไม่เอา ได้โปรดกลับ บ้านปิดประตูซะอยากทำอะไรก็ทำอะไร ฉันนรนมเป็นคน ซื่อสัตย์สุจริต ฉันไม่เคยแตะต้องคุณแม่นาย แม้แต่ขอบ เสื้อก็ยังไม่เคยโดน แต่วันนี้เรื่องที่พวกนายทำร้ายบุริศร์ ฉันไม่จบแน่!”
นี่เป็นครั้งแรกที่นรมนทำท่าทีแข็งกร้าวต่อหน้าคนนอก เพื่อปกป้องบุริศร์ แม้แต่พฤกษ์ก็อึ้งไปเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เขาควรทำปฏิกิริยาแบบไหน
หลายปีที่ผ่านมานี้ธรณีอยู่อย่างราบรื่น เคยถูกด่าต่อหน้าแบบนี้เมื่อไหร่กัน? รวมทั้งด่าถึงคุณแม่เขาด้วย
เขาโกรธจนหัวเราะออกมา
“คุณก็แค่ผู้หญิงที่อ่อนแอ ไม่จบกับผมแล้วมันยังไง?” ธรณีเพิ่งพูดประโยคนี้เสร็จ ‘ป๊าบ’เสียงดังฟังชัด มือที่ตบ ได้เสียงชัดเจนก็ฟาดไปบนหน้าของธรณี
การตบครั้งนี้ฟาดลงอย่างกะทันหัน และไม่มีใครคิดว่า นรมนจะลงไม้ลงมือ กะทันหันแบบนี้ เพราะว่าแม้แต่พฤกษ์ ที่เป็นผู้ช่วยก็ทำได้เพียงจ้องเขม็งเขาด้วยความโกรธโดย ไม่กล้าทำอะไรเขา แต่นรมนกลับตบหน้า!
ตบไม่พอ ยังตบอย่างแรง!และเสียงดังอีก!
บอดี้การ์ดรอบๆตะลึงไปเลยทีเดียว!
ธรณีก็ตะลึงเหมือนกัน!
ความรู้สึกร้อนผ่าวแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้า แสบขึ้นเรื่อยๆ
นรมนสบัดแขนที่ชาของตัวเอง พูดอย่างเฉยชาว่า “ถ้าบุ ริศร์ไม่เป็นอะไรก็ถือว่าดี แต่ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาละก็ ฉัน ไม่สนว้านนายจะมีอำนาจมากแค่ไหน แม้จะต้องเสี่ยงด้วย ชีวิตฉัน ฉันก็จะให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้ชดใช้แน่ๆ!ทาง ที่ดีนายควรภาวนาให้เขาไม่เป็นอะไร!”
พูดเสร็จ นรมนก็มองธรณีอย่างเหลือทน เดินขึ้นมาหน้า ประตูห้องฉุกเฉิน
ไฟของห้องฉุกเฉินยังไม่ดับ ข้างนอกไม่เห็นข้างใน และ ไม่รู้ด้วยว่าเป็นไงบ้างแล้ว
นรมนกังวล คิ้วขมวดเข้าหาอย่างแน่นๆ
เธอไม่ได้รู้สึกปวดใจแบบนี้มานานหลายปีแล้ว
ผู้ชายที่อยู่ในนั้นทำร้ายเธอหนักเกินไป เธอแทบอยาก จะให้เขาตาย!
แต่นั้นก็จำกัดเพียงแค่ต้องเป็นเธอเท่านั้นที่ลงมือ!
บุริศร์เป็นผู้ชายของเธอนรมน ถึงจะตัดสินเป็นโทษ ประหารชีวิต ก็ยังไม่ถึงขั้นที่ให้คนอื่นมาทำเรื่องนี้ อีกอย่าง กมลยังต้องการบุริศร์ ยังไงเขาก็ยังตายไม่ได้!
นรมนพยายามปลอบใจตัวเอง แต่ก็ยังคงหักห้ามความ ความกลัวในใจไม่ได้
เธอกำลังกลัว!
ใช่!
เธอกำลังกลัวจริงๆ!
ร่างกายของเธอสั่นเบาๆ
ความรู้สึกกลัวบุริศร์ตายบนเตียงผ่าตัดแบบนั้น ไม่ สามารถลืมตาขึ้นมาเผชิญกับสถานการณ์ตรงหน้าได้ เหมือนกับฝันร้ายที่ปกคลุมในใจเธอ กดดันจนเธอหายใจ ไม่ออก
“พฤกษ์ บุริศร์ได้พูดอะไรไว้ไหม?”
นรมนอยากจะเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง แต่เธอทำ ไม่ได้ ดวงตาคู่นั้นราวกับติดอยู่กับประตูห้องฉุกเฉิน ไม่ สามารถขยับไปไหนได้
พฤกษ์ถูกนรมนเรียกแบบนี้ เพิ่งจะดึงสติกลับมา
“ประธานบุริศร์ได้บอกไว้อยู่ครับ”
เขาเกาะบนข้างหูของนรมน ทวนคำพูดของบุริศร์ซ้ำอีก
ครั้ง
นรมนฟังเสร็จ แววตาดูคาดเดาไม่ได้ ไม่มีใครดูออกว่า เธอคิดอะไรอยู่
ธรณีเพิ่งจะได้สติกลับมา
“ไอ้เหี้ย! คุณกล้าตีผมเหรอ?พวกนายเป็นหุ่นยนต์หรือ ไง?มองดูฉันถูกผู้หญิงตีแบบนี้เนี่ยนะ?”
ตอนนี้ธรณีโกรธจนจะบ้าแล้ว
โตขนาดนี้ นอกจากคุณแม่ของเขาแล้ว เขายังไม่เคยถูก ผู้หญิงคนไหนตบเลย
บอดี้การ์ดรอบข้างเพิ่งจะได้สติ จะขึ้นไปจับนรมนโดย จิตใต้สำนึก
นรมนแม้แต่หน้าก็ไม่ได้หันกลับมา พูดอย่างเย็นชาว่า “ทำไม? ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาไม่ใช่แค่หน้าด้านอย่างเดียว ตอนนี้ยิ่งไร้ยางอายถึงบ้านเลยเหรอ? ผู้ชายที่ดูแข็งแกร่ง เยอะขนาดนั้น ยังจะลงไม้ลงมือกับผู้หญิงที่ดูไร้เรี่ยวแรง อย่างฉันเหรอ? ได้สิ พวกนายลองแตะต้องตัวฉันดูสิ บังเอิญว่าฉันเชื่อมต่อกับวิดีโอพอดี ถ่ายทอดสดตอนนี้ ให้ ทุกคนในเมืองชลธีดูว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นแบบไหน ดีไหม?”
เธอพูดจบก็เอามือถือขึ้นมาเลย
มือถือเชื่อมต่อกับห้องถ่ายทอดสดห้องหนึ่ง ในห้องมี สมาชิกจำนวนเยอะมาก
ธรณีหน้าเสียทันทีในจังหวะนั้น
“แคทเธอรี คุณนี่เด็ดจริงๆนะ! วันนี้บุริศร์ปกป้องคุณไว้ ผมปล่อยคุณไปก่อนละกัน คุณรอไว้เลยนะ!”
ธรณีโมโหมาก รู้สึกแค่ว่ามีกลิ่นคาวเลือดพุ่งขึ้นมา แต่ก็ จะอ่อนแอต่อหน้านรมนไม่ได้โกรธจนหันหลังเข็นรถเข็น
ไป
“หยุดเดี่ยวนี้!”
นรมนพูดเสียงดุ
ธรณีก็หยุดจริงๆ หลังจากที่หยุดก็รู้สึกแปลบใจ ทำไมตัว เองถึงเชื่อฟังแบบนี้?
นรมนพูดเสียงเย็นชาว่า “ก่อนที่บุริศร์ยังไม่รอดพ้น อันตราย ใครก็ห้ามไปไหน!”
“มีสิทธิ์อะไรมาห้ามผม?”
ธรณีรู้สึกว่านรมนผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้ว
เขาเคยสืบเรื่องนรมน เป็นแค่นักออกแบบของต่าง ประเทศ ไม่มีอำนาจใดๆ ไม่มีเส้นสายใดๆในเมืองชลธี ผู้ หญิงที่ธรรมดาจนไม่สามารถธรรมดาได้อีก กลับตบเขา!
ไม่เพียงแต่ตบเท่านั้น ตอนนี้ยังกล้าที่จะสั่งให้เขาหยุด!
เธอนึกว่าเธอเป็นใคร?
นรมนกลับตอบเสียงเย็นชาว่า “ไม่มีสิทธิ์อะไร ก็แค่ ระหว่างทางที่ฉันมาโรงพยาบาล ฉันได้โทรหาเพื่อนของ ฉันไปแล้ว เอาเรื่องนี้บอกไปถึงเมืองหลวงแล้ว ถ้าบุริศร์ไม่ เป็นอะไรละก็ยังคุยง่ายหน่อย แต่ถ้าเขาเป็นอะไรไป ฉัน พูดแล้วว่า ฉันจะให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเชดใช้แน่!”
คำว่าเมืองหลวงสองคำนี้ทำให้สีหน้าของธรณีเปลี่ยนไป อย่างเห็นได้ชัด
“คุณจะไปมีเพื่อนอะไร?”
“ก็ไม่ได้มีเพื่อนอะไรหรอก ก็แค่รู้จักกับเจตต์เท่านั้น แต่ เจตต์เหมือนรู้จักกับคุณชายธเนศพลอะไรของเมืองหลวง เหมือนชื่อว่าธเนศพล?”
พอนรมนพูดประโยคนี้ออกมา สีหน้าของธรณีก็เปลี่ยน ไปทันที สีหน้าซีดดั่งกระดาษขาว
แท้จริงแล้วนรมนก็ไม่รู้ว่าธเนศพลคือใคร แต่ว่าเจตต์ บอกเธอให้พูดแบบนี้ เธอก็พูดตาม ดูตอนนี้แล้ว คุณชาย ธเนศพลคนนี้มีอิทธิพลในเมืองหลวงมาก และธรณีคนนี้ก็ อาจจะกลัวผู้ชายที่ชื่อธเนศพลจริงๆ!
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
