บทที่ 744 ขี้หึงจริงๆ
“คุณนายบริศร์ ของดีอะไรเหรอครับ?”
“ช่ว พูดออกไปก็ไม่น่าสนใจสิคะ คุณไปถามนิตาเองได้เลย นรมนหัวเราะอย่างเบิกบานใจเก็บหยกสองชิ้นขึ้นมา ชื่นชอบ จนวางไม่ลง
“ประธานชาญ ฉันเอาไปแล้วนะคะ”
“คุณนายบุรีศรีบรับไปเถอะครับ ถือว่าผมให้คุณ
“อย่าค่ะๆๆ ตกลงกันแล้ว ว่าแลกเปลี่ยนนะคะ” นรมนยิ้มดีใจ
บริศ เห็นนรมนแสดงออกมาอย่างนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม สายตาที่หลงใหลคอยติดตามบรมนอยู่ตลอด
ชาญมองออกว่าตนเองเลียแข้งเลียขาถูกคนแล้ว
บริศร์คลั่งไคล้หลงใหลนรมนเช่นนี้ หยกสองชิ้นนั้นที่เขาให้ไป ต่อไปก็ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ร่วมงานกันแล้วใช่ไหม?
ชาญเบิกบานใจ เขากำลังจดจำว่าที่นิตามีของดีๆที่นรมนฝาก เอาไว้ไม่แน่อาจจะมีมูลค่ามากกว่าหยกสองชิ้นนี้อีก อันที่จริง ภรรยาของบุริศร์คงไม่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับของแพงๆของคนอื่น หรอกไม่ใช่เหรอ?
ตอนที่ชาญกำลังนึกถึงสิ่งของที่นรมนเก็บไว้ที่นตาอยู่ ก็ได้ยิน บริศร์ถามขึ้น: “ประธานชาญ ได้ยินว่าคุณก็เป็นกองกำลังทหารที่ เกษียณแล้วเหรอครับ?”
“ต๊ะ? ใช่ครับ! ผมทำได้แค่เรื่องเล็กๆ เท่านั้น เทียบกับประธาน บุริศร์ไม่ได้หรอก ผมสร้างมาจากที่ไม่มีอะไรเลย ส่วนประธานบุรี ศรีเป็นถึงลูกผู้ดี”
คำพูดของชาญทำให้บริศร์ยิ้มบางๆ
“ลูกผู้ดีอะไรกันครับ เหมือนๆกันนั่นแหละ ประธานชาญ ภรรยาของผม ก็ชอบหินแร่พวกนี้ วันหลังคุณว่าเราพอจะร่วม งานกันสักครั้งสองครั้งได้ไหม? ผมได้ยินมาว่าฝั่งนี้มีการเสี่ยง โชคหินหยก ไหนๆก็ยังมีเวลาไปลองเล่นดูหน่อยดีไหม?”
บุริศร์พูดได้ตรงกับใจของชาญพอดี
“ได้แน่นอนครับ แต่ทว่าประธานบริศร์ เรื่องการเสี่ยงโชคหิน หยกนี้ต้องดูโชคชะตานะครับ โดยเฉพาะตอนนี้หินหยกดิบของ หยกมีไม่เยอะแล้ว ของที่จะออกมาไม่ออกมา ไม่ใช่เงินที่จะซื้อได้ ในจุดนี้ประธานบริศ ต้องเตรียมใจไว้หน่อยนะครับ
ชาญพูดค่าที่อยู่ในหัวออกไปก่อน กลัวว่าถ้าบุริศร์ไม่ได้ของที่ ต้องการแล้วจะเดือดดาลขึ้นมา
แต่นรมนกลับยิ้ม: “ประธานชาญ ตอนนี้ตระกูลโตเล็กของ พวกเราใช้ไปหมดจนเหลือแค่เงินแล้ว คุณก็รู้น้ำมันปิโตรเลียมที่ ยุโรปตะวันออกด้านนั้นก็เพียงพอที่ให้ตระกูลโตเล็กของพวกเรา กินไปอีกหลายชาติ คุณบอกว่าแค่การเสี่ยงโชคหินหยกไม่กี่ทีเปิดออกไม่อะไรแล้วยังไงล่ะคะเล่นเพื่อความ สนุกสนานก็พอแล้ว
เธอแสดงออกเหมือน
ชาญได้ยินเธอพูดอย่างนี้ รีบหันไปมองบุริศร์ ได้บุริศร์ ยังคงหลงใหลกับความเอะอะของนรมน จึงอดได้อิจฉา
อย่างคิดคนพูดเสียงดังกว่าคน
“คุณนายบุริศ ตรงตรงมาจริงเลยครับ
แน่สิคะ เงินพวกนั้นใช้เสี่ยงโชคหินหยก จะเทียบกับของฉันเก็บไว้นตาได้ยังไงกัน? ใช่ไหมคะสามี” บุริศร์โดนนรมนเรียกสามีอย่างก็ทำให้กระดูกอ่อน
ปวกเปียกไปหมดแล้ว
“อืม
สายตาที่ประกายของกำลังมองนรมน อยากจะเก็บเอาไว้ในสายตาตนเองเหลือเกิน
นรมนหลบสายตาเขา แล้วพูดกับชาญก็มา นะคะ ประธานชาญ เราไปเสี่ยงโชคกันหน่อยกว่า”
ประธานบริศร์ ว่า……..
ชาญมองไปที่บุริศร์ด้วยสัญชาตญาณ
บุริศร์ยิ้มพูดขึ้น“ครอบครัวผมเธอคนเรื่องเงิน เธอจะทำอะไรตามนั้นแหละครับ ผมเป็นคนทำงานกับขับเท่านั้น”
“ประธานบริศร์ล้อเล่นแล้วครับ ได้ยินมานานว่าประธานบริศร์ กับภรรยารักกันมาก วันนี้ได้เห็นก็ไม่ผิดเพี้ยนเลย ขั้นตอนนี้เรา ไปกันเถอะ เวลานี้การเสี่ยงโชคหินหยกเริ่มแล้ว ผมจะให้ป้ายที่มี ลักษณะเฉพาะเพื่อประธานบริศร์กับคุณนายบุริศร์เลยครับ”
คำพูดของชาญทําให้นรมนดีใจขึ้นมาทันที
เขาเดินออกจากบ้านไปก่อน
นรมนเดินตามออกไปติดๆ แต่กลับโดนบุริศร์ดึงเข้ามาใน อ้อมอก พูดเบาๆ “เล่นสนุกมากไหม?” “ก็พอได้ ฉากสนุกๆยังไม่เริ่มเลยนะ”
ดวงตาของนรมนกลอกไปกลอกมา
บุริศร์ยิ้มๆแล้วจิ้มไปที่จมูกของเธอพูดขึ้น: “คุณไม่กลัวนิตา ขายตัวเองไปแล้วยังได้เงินมาไม่เท่ากับหยกสองชิ้นนี้เหรอ?”
“เกี่ยวกับฉันด้วยเหรอ? ตอนที่เธอยั่วโมโหฉันทำไมถึงไม่รู้สึก ว่าตัวเองไม่มีสิทธินั้นพอล่ะ?”
นรมนเอียงหัวไปมองบุริศร์อย่างกวนๆ
บุริศร์หลงรักท่าทางตลกๆของเธอตอนนี้จะแย่แล้ว
“ทำไมผมถึงไม่รู้ว่าคุณเก็บของอะไรที่มีค่ามากกว่าหยกสอง ชิ้นนี้ไว้ที่นิตา? คุณรู้ไหมว่าหยกสีแดงสองชิ้นนี้เป็นหยกชั้นสูงสุด แล้วนะ? ตามราคาตลาด แค่หินหยกดิบก็เกือบจะมากกว่าสิบล้านแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงงานแฮนด์เมดแกะสลักที่ละเอียดลออ ประณีตขนาดนี้เลย”
นรมนได้ยินบริศ ถามอย่างนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “เจต นะ! เจตสามารถทำเงินที่มีมูลค่ามากกว่าหยกสองชิ้นนี้ได้
“อ้อ ที่แท้เจตต์เป็นสิ่งของสินะ!”
“เจตต์ไม่ใช่สิ่งของ”
“ใช่ เขาไม่ใช่สิ่งของแน่นอน!
บุริศร์พูดจบก็เคร่งขรึมเอาไว้ไม่ได้หัวเราะออกมาก่อน
นรมนรู้สึกว่าค่าพูดนี้มีอะไรแปลกๆ เห็นท่าทางกระหยิ่มยิ้ม ย่องเป็นพิเศษของบุริศร์แล้ว จึงถามขึ้นอย่างเย็นชา “ตลกมาก
สินะ?”
“ก็พอได้!”
“งั้นฉันจะทำให้คุณเอง!
นรมนยื่นมือทั้งคู่ของตนเองออกไป ขึ้นไปที่ใต้รักแร้ของบุริศร์
“อย่าๆๆ!”
บุริศร์รีบหลบ แต่นรมนกลับไม่ยอมปล่อย การกระทำของทั้ง สองคนทำให้ชาญที่ได้เห็น อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
ลูกน้องของเขาเห็นฉากนี้ จึงถามขึ้นเบาๆ “พี่ชาญ ประธานบุ ริศร์นี่เอาใจภรรยาของเขาเกินไปเลยนะครับ ท่าทางไม่เหมือน ทายาทของตระกูลใหญ่เลย”
“แกจะเข้าใจอะไร? ระหว่างบุริศร์กับนรมนผ่านความทุกข์ ทรมานมามากมาย ตอนนี้บริศ คงอยากจะมอบโลกทั้งใบให้นร มันอยู่แล้ว เพียงแค่ควบคุมนรมนได้ ตระกูลโตเล็กก็เป็นของเรา แล้ว ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาที่ผลาญเงินของสามี อีกเดี่ยว พยายามให้เธอใช้เงินเยอะๆหน่อยนะ”
“ครับ”
ชาญด้านนี้ปรึกษากันเรียบร้อยแล้ว นรมนกับบริศร์ก็ไม่หยอก ล้อกันแล้ว ทั้งสองคนรีบเดินออกมา
นรมนยิ้มตามปกติ ส่วนบริศร์กลับมาสงบนิ่งเย็นซาอีกครั้ง ชาญก็ไม่ใส่ใจ พาพวกเขาขึ้นรถ พาไปที่อำเภอเดิมพันหิน ทันที
คนที่มาอำเภอเดิมพันหินถ้าไม่ร่ำรวยก็ต้องสูงศักดิ์เท่านั้น
ที่นี่เรียกได้ว่าฝั่งหนึ่งเป็นสวรรค์ ฝั่งหนึ่งเป็นนรก คนมากมาย พาความร่ำรวยมหาศาลมาเสี่ยงโชคหินหยกที่นี่ แค่ครั้งสองครั้ง ก็สิ้นเนื้อประดาตัว ครอบครัวล้มละลาย ส่วนบางคนซื้อหินแร่ไป ก้อนหนึ่ง ก็กลายเป็นมหาเศรษฐีขึ้นมาทันที
ที่นี่เป็นทั้งสวรรค์ แล้วก็เป็นทั้งนรก
นรมนเห็นคนในนี้รีบๆร้อนๆ จึงถามขึ้นด้วยความสงสัย “นี่ ไม่ใช่อำเภอเดิมพันหินเหรอคะ? ทำไมคนพวกนี้ถึงไม่หยุดดูหิน หยกดิบตามร้านข้างทางเลย?”
“คุณนายบุริศร์ครับ เรื่องนี้คุณก็ไม่เข้าใจแล้ว ด้านนอกเป็นแค่ส่วนเล็กๆ คนที่มาด้านนี้เป็นแค่ชาวเมืองกันหมด ส่วนพวก เราต้องไปโซน VIP ของอำเภอเดิมพันหิน ที่ไม่ทันไรก็หลายล้าน หลายสิบล้านแล้วครับ
ชาญอธิบายอย่างใจเย็น แต่ทว่าได้เห็นท่าทางที่มๆอย่างนี้ ของนรมนแล้วในใจก็เบิกบานเป็นพิเศษ
เพราะยิ่งเป็นอย่างนี้ นรมนก็ยิ่งให้เงินเขามากขึ้น อำเภอเดิม พันหินของที่นี่เขามีหุ้นส่วนถึงครึ่งหนึ่ง
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง งั้นเรารีบเข้าไปกันเถอะ
นรมนคล้องแขนของบุริศร์เอาไว้
หลังจากที่ทั้งสองคนขึ้นไปข้างบนแล้ว ก็โดนชาญจัดการให้ อยู่แถวหน้า ถือโอกาสส่งป้ายหมายเลขให้พวกเขา เพื่อใช้ใน การประมูลราคา
“คุณนายบุริศร์ หินแร่ด้านบนนี้คุณเลือกได้ตามใจชอบเลยนะ ครับ”
“แต่ฉันไม่เข้าใจ”
นรมนเพิ่งพูดจบ บุริศร์ก็เอ่ยปากขึ้น
“ไม่เข้าใจไม่เป็นไร คุณสนุกก็พอ ชิ้นไหนถูกใจก็ซื้อชิ้นนั้น แหละ แย่ที่สุดก็แค่ต้องเสียเงิน
ชาญอมยิ้มเล็กน้อย
เรื่องที่ไม่เท่าไหร่ก็เสียเป็นล้านเป็นสิบล้าน พอบุริศร์เป็นคนพูดก็กลายเป็นแค่เงินเล็กน้อย ที่สำคัญยังซื้อเพื่อความ สนุกสนานของนรมนอีกด้วย
รวยอย่างที่คิดเอาไว้เลย
นรมนจูบบุริศร์ด้วยความดีใจพูดขึ้น “สามีดีจริงๆเลย งั้นฉัน ไปเลือกแล้วนะ”
“เลือกตามใจเลย
นรมนกลับตัว พูดกับหินแร่ที่ใหญ่มากๆ ก้อนหนึ่ง “ก้อนนี้ก็ แล้วกัน”
“ได้ครับ คุณนายบุริศร์ อีกเดี๋ยวตอนที่แข่งประมูลคุณยังต้อง เพิ่มราคานะครับ หินแร่ก้อนนี้ราคาต่ำสุดที่สิบล้านครับ”
“รู้แล้วค่ะ”
นรมน โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ พูดกับบุริศร์: “สิบล้านแล้วยังไง ของที่ฉันทิ้งไว้ที่นิตามูลค่ามากกว่านี้ตั้งเยอะ
ชาญได้ยินนรมนพูดถึงของที่อยู่ในมือของนิตาอย่างต่อเนื่อง จึงอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาไปที่คนข้างๆ แล้วคนๆหนึ่งก็ถอยออก
ไปเงียบๆ
นรมนกับบริศ เห็นแล้ว แต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น
ทั้งสองคนเริ่มแข่งประมูลราคา สุดท้ายจบลงที่ราคาหนึ่งพัน
สามร้อยล้าน
นรมนขอให้ตัดหินหยกดิบตรงนี้ ชาญจึงดีอกดีใจมากๆ
ด้วยการตัดของช่างตัดผู้เชี่ยวชาญ หินหยกดิบชิ้นนี้ปรากฏสี เขียวมรกตออกมา แต่ทว่าไม่ค่อยใส วัสดุก็ไม่ดีเท่าไหร่ อย่าง
มากที่สุดก็แค่ห้าหกล้าน อย่างไม่ต้องสงสัยเลย เสี่ยงโชคหินหยกครั้งนี้นรมนขาดทุน
แล้ว
“คุณนายบุริศร์ ขอโทษด้วยนะครับ ที่ไม่ทำให้คุณได้เงิน ชาญรีบพูดขึ้น
นรมน โบกๆมือพูดขึ้น: “มาโดยที่ไม่ได้คาดหวัง นี่ก็ได้ของ ออกมาแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ประธานชาญ เอาของชิ้นนี้ไปขัดให้ กลายเป็นของที่ใช้ถือเล่น มอบให้นิตา แล้วให้เธอเอาสิ่งของชิ้น นั้นมาติดให้ฉัน ยังไงก็เป็นเกียรติไม่ใช่เหรอคะ?”
บุริศร์ได้ฟังคำนี้ สีหน้าก็แย่มากขึ้นมาทันที
“ของชิ้นนั้นไม่จําเป็นต้องติดเอาไว้เหมือนกับหยกที่ล้ำค่า หรอกนะ”
ความอิจฉาที่มากับคำพูดของบุริศร์นรมนฟังออกอยู่แล้ว อด ไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูดขึ้น: “ฉันจะเอาหยกที่ประธานชาญให้มาวัน นี้ไปขัดให้เงา แล้วให้คุณดีไหม?”
“ตามใจคุณ”
บริศร์หันหน้าหนีอย่างงอนๆ แต่ทว่ารู้สึกดีขึ้นมากกว่าเมื่อครู่แล้ว
ขี้หึงจริงๆ
นรมนบ่นอยู่ในใจ แล้วยิ้มกับชาญพูดขึ้น: “รบกวนประธาน ชาญด้วยนะคะ”
“ไม่รบกวนครับๆ”
ชาญรีบรับไป กําชับคนให้นำไปขัดเงา ในใจยิ่งสนใจของ ล้ำค่าชิ้นนั้นที่นรมนพูดถึง
ตอนที่นิตารู้ว่านรมนกับบริศร์ไม่ได้ไปหาเรื่องชาญ แต่กลับไป อำเภอเดิมพันหินกับชาญอย่างสบายใจ ก็โมโหจนแทบจะทุบ สิ่งของในห้องคนไข้อยู่แล้ว
“เจตต์ นี่คือผู้หญิงที่คุณชอบงั้นเหรอ? แล้วก็บริศร์คนที่คุณคิด ว่าเขาเป็นเพื่อน? ตอนนี้คุณไม่ได้สติ ถ้าคุณฟื้นขึ้นมา ก็น่าจะ โมโหจนแทบบ้าเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?”
นิตาพูดด้วยความเดือดดาล กำลังมองเจตต์ที่อยู่บนเตียง คนไข้ อดไม่ได้ที่ใจจะสับสนขึ้นมา
“เจตต์ คุณได้ยินฉันพูดไหม?”
แต่เจตต์กลับไม่ตอบสนอง
ในตอนนี้เอง ผู้ชายคนหนึ่งก็เปิดประตูห้องคนไข้เข้ามาทันที
“ใคร?”
นิตาหันไป แต่กลับเห็นชายคนนั้นเดินตรงเข้ามาหาตนเอง
“คุณเป็นใคร? คุณมาทำอะไรที่นี่?”
นิตากลัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน
ผู้ชายหยุดอยู่ด้านหน้าของนิตา พูดขึ้นเบาๆ “คุณนิตา ผม เป็นคนของประธานชาญชาญ ประธานชาญให้ผมมาเอาของมี ค่าที่คุณนายบุริศ ทิ้งไว้ที่คุณ
“ของมีค่าอะไร? ฉันไม่รู้
นิตาหน้าตางงงัน แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่เชื่อคำพูดของเธอ อยู่แล้ว
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
