บทที่112 ความรู้สึกตื่นตระหนักที่ไม่เคยมีมาก่อน

ตอนนี้ธรณีจะไปก็ไม่ใช่ จะอยู่ก็ไม่เชิง ความรู้สึกชาบน ใบหน้ายิ่งเข้าไปใหญ่ แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงฆ่านรมร ด้วยสายตาเท่านั้น นอกนั้นเขาไม่กล้าทำอะไรเลยจริงๆ

นรมนกลับไม่ได้สนใจเขา พูดกับพฤกษ์ที่อยู่ข้างๆว่า “กรุ๊ปเลือดของบุริศร์หายาก ฉันได้ติดต่อกับโรงพยาบาล อื่นๆในระหว่างทางมาแล้ว คาดว่าใกล้จะถึงแล้ว นาย เตรียมตัวไปรับหน่อย”

พฤกษ์ชะงักไปแปป ก็ได้สติขึ้นมา แอบชื่นชมความ สามารถในการจัดการของนรมนในใจ

เขาตกใจจนสติหลุด ลืมไปเลยว่ากรุ๊ปเลือดของบุริศร์หา ยากยังดีที่ตอนนี้นรมนได้เตรียมไว้

ดูแบบนี้แล้ว นรมนก็ใช่ว่าจะไม่แคร์บุริศร์ไปหมดทุก อย่างใช่ไหม?

เมื่อนึกถึงท่าทีนรมนที่โกรธแล้วด่าธรณีในเมื่อกี้ พฤกษ์ รู้สึกเสียดาย ถ้ารู้แต่แรกน่าจะเอามือถือถ่ายเก็บไว้ ถึง ตอนนั้นบุริศร์จะต้องดีใจมากแน่ๆ

นรมนเห็นว่าพฤกษ์ยังอยู่ที่เดิม ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ทำไมยังไม่ไป?”

“ผมกลัวว่าผมไปแล้วพวกเขาจะทำร้ายคุณ”
นี่ก็เป็นปัญหาหนึ่งที่พฤกษ์พิจารณา

ก่อนที่บุริศร์จะสลบได้มอบนรมนแก่เขา เขาไม่สามารถ ให้นรมนถูกรังแกโดยธรณีในที่นี่

นรมนกลับพูดเรียบเฉยว่า “เขาไม่กล้าทำอะไรฉัน ชั่วคราวหรอก ในตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการไปหาแหล่ง เลือด”

เพิ่งพูดขึ้น ประตูของห้องฉุกเฉินก็เปิดออก คุณหมอรีบ เดินออกมาจากข้างใน

“กรุ๊ปเลือดประธานบุริศร์เป็นเลือดกรุ๊ปRh positiveที่หา ยาก เลือดในคลังของเราอาจไม่เพียงพอ ตอนนี้ผม ต้องการรับเลือดจากโรงพยาบาลอื่น แต่ไม่รู้ว่าได้ทันเวลา หรือเปล่า”

“ระหว่างทางที่ฉันมาฉันได้โทรบอกกับโรงพยาบาล หัวเฉียวและโรงพยาบาลแม่น้ำแล้ว ตอนนี้น่าจะอยู่ใน ระหว่างทางมา แม้ว่าแหล่งเลือดสำรองจะไม่มาก แต่น่าจะ พอยื้อได้สักพัก หมอคะ บุริศร์เขาคงไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

นรมนไม่ทันสังเกต ในตอนที่ตัวเองถามคำถามสุดท้ายนี้ น้ำเสียงเธอนั้นสั่นไปหมด

คุณหมอมองนรมนไปที่หนึ่ง แล้วพบว่าพฤกษ์ก็อยู่ เลย พูดเสียงเบาว่า “ถ้าแหล่งเลือดมาทันเวลา พวกผมจะเต็มที่ อยู่แล้ว แต่ว่าหน้าอกของประธานบุริศร์มีแผลอยู่แล้ส ครั้ง นี้ก็บาดเจ็บไม่เบาเหมือนกัน”

เพิ่งพูดคำนี้เสร็จ พฤกษ์ก็อึ้งไปทันที
“ประธานบุริศร์มีแผล..”

เขายังไม่ทันพูด ก็เห็นนรมนมองเขาแรงๆไปที่หนึ่ง เตือน

เขาสุดๆ

พฤกษ์รีบหุบปาก

นรมนหันมาพูดกับธรณี “ถ้าบุริศร์เป็นอะไรไป เมืองชลธี

นี้ได้รุ่นวายแน่ๆ”

ธรณีโตมาป่านนี้ เป็นครั้งแรกที่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งข่มขู่ โกรธจนตัวสั่นไปหมด แต่กลับทำอะไรเธอไม่ได้ ความแค้น ที่เก็บเอาไว้นี้ทำให้เขาจ้องไปที่นรมนแรงๆทีหนึ่ง แล้วหัน กลับไปโมโหต่อ

แหล่งเลือดของโรงพยาบาลหัวเฉียวและโรงพยาบาล แม่น้ำมาถึงเร็วมาก คุณหมอไม่กล้ารอช้า รีบรับมาแล้วเข้า ห้องผ่าตัดเลย

ใจของนรมนเหมือนถูกอะไรมาดึงไว้ เจ็บจิ๊ดเลย

บอดี้การ์ดเห็นว่าใบหน้าของธรณีบวมขึ้นมา ก็รีบไปหา น้ำแข็งมาให้เขาประคบ แต่กลับถูกออร่าความเย็นชาของ ธรณีตกใจถอยไป

บรรยากาศยังคงแน่นตึง

มือถือของธรณีได้ดังขึ้น ดูกะทันหันมาก

เขามองนรมนกับพฤกษ์ไปที่หนึ่ง แล้วเข็นรถไปรับ

โทรศัพท์ข้างๆ

“มีเรื่องอะไร?”
คนที่โทรมาคือบอดี้การ์ดที่ดูแลคุณย่าบ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาในโรงพยาบาล

บอดี้การ์ดพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณชายธรณี คุณย่าตื่นแล้ว ครับ ให้คุณรีบกลับมา อย่าไปทำอะไรกับบุริศร์ เป็นสาย จากทางเมืองหลวง”

ธรณีกระตุกปากไปทีหนึ่ง

“สายไปแล้ว ผมยิงบุริศร์ไปแล้ว ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตที่ โรงพยาบาล”

บอดี้การ์ดเอาประโยคนี้บอกคุณย่า คุณย่าบ้านตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาตะลึงทันที ในเวลานี้เธอไม่สนใจที่จะแสร้ง ทำเป็นป่วย จึงแย่งมือถือมาและถามว่า “ลูกลงมือกับเขา แล้วเหรอ?”

ธรณีฟังออกว่าเป็นเสียงของคุณแม่ พูดอย่างอู้อี้ “ไม่ได้ ลงมือครับ”

คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาถอนหายใจด้วยความ โล่งอก แต่กลับได้ยินธรณีพูดขึ้นว่า “ลงปืนแล้วครับ ตรง หัวใจพอดี!”

ประโยคนี้ทำให้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเกือบ “ธรณี ลูกบ้าไปแล้วเหรอ? บุริศร์เป็นใคร? ลูกจะยิงเขา

เป็นลม

ได้ยังไง?”

นี่จะให้ธรณีพูดยังไง?
“แม่ครับ ผมถูกบุริศร์เล่นงาน ผมไม่ได้จะยิงหัวใจของ เขา.. ใครจะไปรู้ว่าเขา…”

“รู้ห่าอะไรล่ะ! ตระกูลธนเกียรติโกศลในเมืองหลวงโทร มา บอกว่าคุณชายธเนศพลมีเรื่องจะหาบุริศร์ ให้เขาไป เมืองหลวงพรุ่งนี้ ถ้าเรื่องราวรู้ไปถึงเมืองหลวงละก็ ลูกจะ ให้ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเอาหน้าไปไว้ไหน?”

ตอนนี้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเสียใจที่ทำมาก ธรณีก็เพิ่งจะได้ตั้งสติได้

“แม่ครับ แม่สลบมาตลอดไม่ใช่เหรอครับ?ทำไมแม่….” “กลับมาเดี๋ยวนี้! แม่มีเรื่องจะคุยด้วย!”

ในขณะนี้คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ไม่สนใจ อย่างอื่นแล้ว จึงเรียกธรณีกลับมาก่อน

หลังจากที่คุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาวางโทรศัพท์ ธรณีก็งงงวยในใจ

คุณแม่ของเขาสลบมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ?

แต่ทำไมสายของเมืองหลวงไม่ได้โทรมาหาเขา กลับโทร ไปหาคุณย่าที่อยู่ในโรงพยาบาลตรงนั้นล่ะ?

อีกอย่างฟังเสียงคุณย่าในเมื่อกี้ไม่มีท่าทีอ่อนแออะไร

เลย?

เขานึกถึงคำพูดที่บุริศร์พูดระหว่างทางได้ทันที เขาบอกว่า ให้เขากลับไปถามคุณย่าบ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา
หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเวลานั้นไม่มีส่วนเกี่ยวของกับนร มนจริงๆ?

หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจัด ฉากขึ้นเอง?

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ใบหน้าธรณีก็ดูไม่ดีเล็กน้อย

ถูกแม่ของตัวเองหลอก และทำให้ตัวเองเป็นคนชั่วร้าย หากเป็นเรื่องจริง หน้าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะเสียไปจริงๆ

ธรณีเข็นรถกลับมา มองนรมนก็รีบร้อนเดินไปเดินมา พูด เสียงต่ำอย่างกะทันหันว่า “เรื่องในวันนี้ผมเข้าใจคุณผิด ผมจะหาเวลามาขอขมายอมรับผิด”

“ไม่ต้องการ ฉันพูดแล้ว ถ้าบุริศร์ไม่เป็นอะไรทุกอย่างคุย ง่ายแน่นอน แต่ถ้าเขาเป็นอะไรละก็ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ต้องชดใช้”

นรมนาสามารถเห็นได้จากท่าที่ของธรณีที่หลังจากรับ โทรศัพท์ ทางเจตต์น่าจะสำเร็จแล้ว

ในช่วงแรกเธอไม่ได้คาดหวังว่าเจตต์จะช่วยเธอ เพราะ ยังไงเจตต์กับบุริศร์เป็นศัตรูกัน ยิ่งไปกว่านั้นคือตอนที่อยู่

ในฐาน บุริศร์ถีบเจตต์ลงทะเลอีก ได้ข่าวว่าเป็นหวัดเพราะ

เรื่องนี้เลย

เธอโทรหาเจตต์ด้วยความตั้งใจที่จะลองดู แต่ไม่คาดคิด ว่าเจตต์จะตอบตกลงทันที และตอนนี้ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะ ประสบความสำเร็จมากทีเดียว

ธรณีแสดงความอ่อนแอต่อผู้หญิงเป็นครั้งแรก ไม่คาดว่าอีกฝ่ายจะไม่รับ ชั่วขณะนั้นเขาอึดอัดจะตายอยู่แล้ว แต่ เขาก็โกรธเล็กน้อยเช่นกัน รู้สึกว่านรมนจ ก้าวร้าวเกินไป ไม่มีท่าทีจะนึกได้เลยว่าตอนแรกเขาก็ก้าวร้าวกับนรมน และบุริศร์แบบนี้ไหม?

“ที่บ้านผมมีธุระนิดนึง ผมกลับไปก่อน ถ้าบุริศร์เป็นอะไร ไป คุณสามารถส่งคนมาแจ้งให้ผมตลอดเวลา”

ธรณีไม่ค่อยไว้ใจคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา อีก อย่างคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ให้เขารีบกลับไป ด้วย เขาอยากจะรู้ความจริงจนแทบจะรอไม่ไหวแล้ว

นรมนกลับยิ้มอย่างดูแคลนแล้วพูดว่า “พฤกษ์ นายเป็น คนโง่เหรอ? ประธานาธิบดีของนายได้รับบาดเจ็บขนาดนี้ และอีกฝ่ายอยากจะหลบหนี นายจะปล่อยไปแบบนี้เหรอ?”

พฤกษ์ได้ยินนั้น ก็โทรหาคนฝั่งตัวเองทันที

ธรณีไม่ได้เป็นคนที่ไม่รับผิดชอบ ตอนนี้ถูกนรมนว่าแบบ นี้ ทนไม่ไหวทันที

“ผมธรณีไม่ใช่คนที่ไม่รับผิดชอบ คุณนรมน คุณพูดเกิน ไปหน่อยนะครับ”

“เกินไป? เรื่องที่นายทำไม่เกินไป แต่สิ่งที่ฉันพูดกลับเกิน ไป? คุณชายธรณีนี่สองมาตรฐานจริงๆ ตอนแรกฉันกับบุริ ศร์พูดแล้วว่า เรื่องของคุณแม่นายไม่เกี่ยวกับฉัน นายได้ ตรวจสอบไหม? นายเชื่อหรือเปล่า? ถึงขั้นเพราะจะจับฉัน ลงมือกับบุริศร์ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดามีธุรกิจขนาดใหญ่ ฉันเป็นแค่ประชาชนคนหนึ่ง ตอนนี้แม้แต่พูดคำพูดที่ยุติธรรมหน่อยก็ไม่ได้เหรอ?”

คำพูดของนรมนประชดประชัน

ธรณีได้รับความเคารพนับถือเพราะความรุ่งเรืองของ ตระกูลมานานหลายปี ไม่เข้าใจความรู้สึกที่ถูกต่อว่าต่อ หน้ามันเป็นยังไงมานานแล้ว แต่ตอนนี้ได้มารู้สึกอีกครั้ง เป็นความรู้สึกที่แฝงอยู่ข้างใน เริ่มจะเอาหน้าไม่อยู่ละ

สถานการณ์ในตอนนี้ไปไม่ได้แน่นอน

คิ้วของธรณีขมวดเข้าหากันแน่น ต้องให้บอดี้การ์ดรอบ ข้างกลับไปบอกคุณย่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ว่าถ้าบุริ ศร์พ้นขีดอันตราย เขาจะกลับไป

บอดี้การ์ดมองนรมน คงเป็นครั้งแรกที่เห็นผู้หญิงที่ใจ กล้าแบบนี้ แล้วรีบจากไปอย่างรวดเร็ว

เวลาที่รอคอยยิ่งนานยิ่งทรมานคน

นรมนจ้องมองไฟแดงที่ห้องผ่าตัดตลอด รู้สึกว่าสีหน้า แสบตาเป็นพิเศษ

เธอรู้สึกว่าบุริศร์เลวเกินไป

รู้ว่าเธอยังมีเยื่อใยต่อเขาอยู่แท้ๆ ทำไมยังต้องเสี่ยงชีวิต ปกป้องเธอจากทุกสิ่งทุกอย่างด้วย?

นี่ให้เธอจะบอกเรื่องของกมลกับเขาอย่างไร? จะเอาอวัยวะของเขาไปอย่างโล่งอกโล่งใจได้อย่างไร? จะเกลียดเขาต่อไปอย่างไร?
ความรู้สึกของนรมนสับสนมาก

เวลาผ่านไปทีละนิด การผ่าตัดก็ยังคงไม่สิ้นสุด พฤกษ์ เห็นว่านรมนเหนื่อยเล็กน้อย พูดด้วยเสียงต่ำ “คุณนรมน คุณนั่งรอก่อนนะครับ ผมไปซื้อของกินหน่อย ร่างกายคุณ ยังต้องการกำลังนะครับ”

นรมนไม่ได้พูดอะไร

แท้จริงเธอไม่ได้หิว แต่ก็ไม่อยากรอเปล่าๆแบบนี้ เธอใจสั่น! ความตื่นตระหนกที่ไม่เคยมีมาก่อน! ถ้าบุริศร์ตายจะทำยังไง?

แค่คิดถึงคำนี้ นรมนก็รู้สึกเย็นไปทั้งตัว ราวกับตกใน โรงน้ำแข็ง

พฤกษ์เห็นว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธ เลยรีบออกไปซื้อของกิน

ก่อนจะไปให้บอดี้การ์ดตระกูลโตเล็กคอยปกป้องนรมน หลังจากที่นรมนพูดกับธรณีเสร็จก็ไม่พูดอะไรอีกเลย แต่ ว่าดวงตาคู่นั้นจ้องไปทางห้องผ่าตัดอย่างไม่กระพริบตา

ธรณีอดที่จะสงสัยไม่ได้

ตามที่เขาสื่อมา แคทเธอรีเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่เพิ่งมาใน เมืองชลธีไม่นานมานี้ ทำไมถึงมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับบุริ ศร์ได้นานขนาดนี้?

หรือว่าพวกเขารู้จักกันมาก่อน?

แต่ตามที่เขาสืบอดีตของบุริศร์ นอกจากภรรยาที่เสียไป

เมื่อห้าปีก่อน รอบข้างของบุริศร์ก็มีแค่เขมิกา อีกอย่างคือช่วงนี้เขมิกาถูกบุริศร์ไล่กลับไปยังตระกูล แล้วแคทเธอรี คนนี้มีความสามารถอะไร ทำให้บุริศร์แคร์เธอโดยไม่สนใจ ทุกอย่างในระยะเวลาสั้นนี้?

สายตาของธรณีวางบนตัวของนรมน

แรงตบของผู้หญิงคนนี้ยังพอมี คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ผู้หญิง ตัวผอม ๆ แบบนี้ ตบคนขึ้นมาก็มีพละกำลังไม่น้อยเหมือน กัน

จู่ๆเขาก็รู้สึกสงสัยและสนใจในตัวแคทเธอรีมากขึ้น

นรมนรู้สึกถึงสายตาที่มองมาบนตัวเธอ หันขวับกลับมา ก็ สบตากับธรณีพอดี ในขณะที่เธอเห็นสายตาของธรณี ก็ หรี่ตาขึ้นเล็กน้อยแล้วหันไปอย่างไม่แยแส

เป็นครั้งแรกที่ธรณีถูกผู้หญิงเมินแบบสุดๆ เขาเพิ่งอยาก พูดจะอะไรไฟของห้องผ่าตัดก็ดับลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ