บทที่ 705 ไม่ใช่ความสุขของเธอ

เจตต์ล้มลงกับพื้นทันที ก้นเจ็บแทบตาย

“แกเดินยังไงเนี่ย?”

เขาโกรธทันที กระโดดขึ้นมาจะมีเรื่องกับอีกฝ่าย

“เจตต์ คุณจะทำอะไร?”

ในตอนนี้ เสียงใสหนึ่งก็ดังขึ้น ทำให้เจตต์ชะงักทันที

เขาหันศีรษะไป เห็นโพนี่และนรมนยืนข้างๆ มองเขาอยู่ คนที่ เปล่งเสียงก็คือโพนี่

เจตต์มีนงงไปทั้งร่าง

บอกว่าจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?

ทำไมวันนี้มาที่นี่ได้?

และยังอยู่ในคลับอีก?

เมื่อนิตาเห็นนรมนก็ดีใจเป็นพิเศษ ยิ้มขณะวิ่งไปหาแล้วพูดขึ้น “ประธานนรมน คุณมาแล้วเหรอ? บอกว่ามาถึงพรุ่งนี้ไม่ใช่เห รอ?”

นรมนยิ้มให้เธอ จากนั้นก็มาตรงหน้าชายคนที่โดนเจตต์ชน โค้งคำนับให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิดมาก

“ขอโทษค่ะ”
เธอแสดงท่าทางขอโทษ

ทันใดนั้นเจตต์ก็รู้สึกเสียใจ

“นรมน ฉันเป็นคนชนคุณไม่ต้องมาขอโทษ คนที่ต้องขอโทษ มันคือฉัน”

เขารีบดึงนรมนมาไว้ด้านหลังทันที

โพนี่ค่อนข้างปวดศีรษะแล้ว เธอมองเจตต์ แล้วมองนรมนอีก ครั้ง ยิ้มอย่างหมดหนทาง

นรมนก็ค่อนข้างหมดหนทาง

เธอผลักเจตต์ แสดงท่าทางกับชายคนเมื่อครู่นี้ว่า “คุณวันภพ ขอโทษนะคะ นี่เพื่อนฉัน ยินดีที่ได้รู้จักคุณค่ะ”

พูดจบ

เธอก็ยื่นมือออกไปหาวันภพ

วันภพยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่เป็นไร คุณคนนี้ก็เป็นคนใจร้อน ใน เมื่อเป็นเพื่อนของคุณ งั้นผมก็ไม่เป็นอะไร เราเข้าไปคุยกันใน ห้องส่วนตัวกันเถอะ?”

“ค่ะ”

นรมนพยักหน้าทันทีไปที่ห้องส่วนตัวประตูถัดไปพร้อมกับโพ นี่ด้วยความดีใจอย่างไม่คาดคิด

เจตต์เหมือนถูกเพิกเฉยเลย

คนอื่นก็ช่างมันเถอะ คนคนนี้มันเป็นนรมน ในใจเขาเจ็บทันที
“เฮ้ ฉันก็จะไปเหมือนกัน”

เจตต์พูดขณะจะเดินไปข้างหน้า ก็ถูกนรมนปิดประตูด้านนอก ใส่ทันที

“นรมน คุณ……

เจตต์อยากจะบุกเข้าไปจริงๆ แต่นึกถึงท่าทีของนรมนที่มีต่อ วันภพอะไรนั่น นึกถึงโพนี่ที่ตามไปด้วย เขาก็รู้สึกอารมณ์ห่อ เหี่ยวเล็กน้อย

บางทีพวกเขาอาจจะคุยเรื่องเสียงนรมนก็ได้?

เมื่อคิดแบบนี้ เจตต์ก็สงบลง แต่สีหน้าได้รับบาดเจ็บก็ยัง ทำให้นิตาที่อยู่ข้างๆ เห็นแล้วอึดอัดเล็กน้อย

“เจตต์ ฉันเลี้ยงเหล้าคุณเอาไหม?

นิตาเอ่ยปาก

เจตต์มองเธอแล้วพูดขึ้น “เหล้าที่ฉันจะดื่ม เธอเลี้ยงไม่ไหว

หรอก”

นี่คือเรื่องจริง แต่มันทำร้ายจิตใจนิตาอย่างมาก

“เบียร์ก็คือเหล้านะ คุณดื่มได้แต่ลาไฟต์หรือไง?”

เจตต์อารมณ์ไม่ดีอย่างมาก

พูดตามจริงก็คือเพราะนรมนไม่สนใจตน เขาถึงได้หดหู

ชอบใครสักคนก็เป็นแบบนี้ รู้สึกเศร้าหรือเสียใจเพราะการกระทำไม่ได้ตั้งใจของอีกฝ่าย

ตอนนี้เขาก็ไม่อยากออกไปแล้ว รออยู่แบบนี้ก็ไม่ค่อยดีนัก มองนิตาแล้วเจตต์ก็พยักหน้า

“โอเค ให้โอกาสคุณเลี้ยงฉันสักหน่อย

พูดจบ เขาก็นั่งตรงห้องโถงใหญ่ทันที

นิตาเห็นเขาอารมณ์ไม่ดี และรู้ว่าทำไม แน่นอนว่าไม่เถียงกับ เขาเหมือนปกติ ให้บริการมาเสิร์ฟเบียร์ แล้วพูดกับเจตต์ “ชน!”

“ถ้าสนิทกัน ต้องหมดแก้ว คุณทำได้ไหม?”

เจตต์มองนิตา ไม่อยากรังแกเธอจริงๆ แค่อยากดื่มเหล้าจริงๆ การดื่มช้าๆ ไม่สามารถทำให้อารมณ์เขาดีขึ้นมาได้

นิตาก็ไม่ได้พูดอะไร ยกคอขึ้นดื่มเสียงดังอีกๆ ไม่นานเบียร์

หนึ่งขวดก็มาถึงก้นขวด

เธอพลิกขวดให้เจตต์ ท่าทางตรงไปตรงมาทำให้เจตต์สนใจ ทันที

“มีบุคลิกยอดเยี่ยม มา

เจตต์ดื่มเบียร์หนึ่งขวดภายในอีกเดียว

สองคนก็ไม่พูดอะไร คุณดื่มหนึ่งขวด ฉันดื่มหนึ่งขวด ไม่นาน บนโต๊ะก็วางขวดเบียร์จำนวนมาก

นิตาสะอึกเพราะเบียร์ พูดขึ้นอย่างอึดอัด “ฉันจะไปเข้า ห้องน้ำ”
“ระวังหน่อยนะ อย่าเดินไปผิดห้อง

เจตต์กําชับเสร็จ นิตาก็เดินไปแล้ว เขานั่งดื่มเบียร์เพื่อดับทุกข์คนเดียวตรงนี้ต่อไป ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเบียร์นี้ยิ่งดื่มก็ยังไม่มีความหมาย

ในตอนนี้ ประตูห้องส่วนตัวก็เปิดออก เจตต์รีบเงยหน้าขึ้น คน ที่เห็นออกมาไม่ใช่นรมน แต่เป็นธาวิณี

ธาวิณีก็ตกตะลึงทันที

เธอนึกถึงร่างนั้นที่เธอเห็นก่อนหน้านี้ไม่นาน ตอนแรกยังสงสัย ว่าใช่เจตต์หรือไม่ ตอนนี้เห็นเจตต์กำลังดื่มเบียร์ดับทุกข์ ก็ดีใจ ขึ้นมาทันที

“ประธานเจตต์ บังเอิญจัง คุณมาทำอะไรที่นี่อีก? คุณมาคน

เดียวเหรอ? ฉันดื่มเบียร์เป็นเพื่อนไหม?”

“ออกไป!”

เจตต์อารมณ์ไม่ดี แม้แต่อารมณ์จะเข้าสังคมกับเธอก็ไม่มี

ไม่ใช่ครั้งแรกที่ธาวิณีโดนเจตต์ไล่ แค่หน้าด้านยิ้มขณะพูดขึ้น “ประธานเจตต์ อย่าไร้เหตุผลสิคะ คุณดูสิคุณดื่มเบียร์คนเดียว มันไม่มีความหมาย ฉันจะดื่มเป็นเพื่อนคุณ

ขณะที่พูด เธอก็จะเดินไปในเบียร์ให้เจตต์

ตอนแรกเจตต์อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เห็นว่าธาวิณียิ่งอุกอาจ ก็ สะบัดเธอทิ้งไว้ข้างๆ
“อย่าเอามือสกปรกที่เธอแตะผู้หญิงคนอื่นมาแตะฉัน ฉันไม่ได้ ไม่เลือกกินแบบนั้น

ประโยคนี้ทำให้สีหน้าธาวิณีขาวซีดทันที

เขาเห็นเหรอ?

ธาวิณีนึกถึงแผ่นหลังเจตต์ที่เห็นตรงประตูห้องส่วนตัว ตอนนั้น ยังปลอบใจตัวเองว่าเจตต์แค่เดินผ่านไป คงไม่เห็น ตอนนี้ได้ยิน เจตต์พูดแบบนี้ เธอกัดปากน้ำตาไหลลงมาทันที

“ประธานเจตต์ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ คุณฟังฉันอธิบายก่อน”

“เธอจะอธิบายให้ฉันฟังเหรอ? รีบไสหัวไปซะ! ฉันเห็นเธอแล้ว จะอ้วก”

คำพูดไร้ความปรานีของเจตต์ทำให้น้ำตาธาวิณียิ่งไหลรุนแรง

ในขณะนี้ นรมนและโพนี่ก็เปิดประตูห้องส่วนตัวเดินออกมา

“นรมน!”

เจตต์ยืนขึ้นทันที รีบเดินมาตรงหน้านรมน เผลอแยกนรมน และวันภพออกจากกันโดยไม่รู้ตัว

นรมนก็ค่อนข้างหมดจะพูด

เธอยิ้มขอโทษให้วันภพ แสดงท่าทางพูดขึ้น “ขอโทษที่ รบกวนคุณวันภพด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นอะไร เราไว้คุยกันใหม่คราวหน้านะ
วันภพเป็นลูกชายคนรวย ไม่ได้มีสีหน้าใหญ่โตอะไร ยิ้มให้ เจตต์แล้วเดินจากไป

ธาวิณีเห็นเจตต์ปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งแบบนี้ ท่าทางประหม่า นั้นมีมากกว่ากับนิตาอีก จึงหรี่ตาอย่างอดไม่ได้

หลังจากวัน พออกไปแล้ว เจตต์ก็หันตัวมาทันที จับไหล่นรมน เอาไว้ แล้วคำรามเสียงทุ้ม “นรมน คุณมาที่นี่โทรบอกฉันล่วง หน้าก่อนได้ไหม? คุณรู้ไหมว่ากฎหมายและระเบียบที่นี่มัน เละเทะแค่ไหน? ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะทำยังไง? ผู้หญิง อย่างคุณน่าโมโหจริงๆ”

ธาวิณีตกตะลึงทันที

นรมน?

ผู้หญิงคนนั้นที่เจตต์ชอบ?

เธอหรี่ตาอย่างอดไม่ได้ ต้องมองนรมนจากบนลงล่างหนึ่งรอบ

ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวยมากอย่างที่คิดไว้ สวยกว่าเธออีก

ทันใดนั้น ธาวิณีก็อิจฉา และเกิดความรู้สึกวิกฤต

โพนี่เห็นเจตต์เป็นบ้า ก็ดึงเขาออกมา พูดขึ้น “เจตต์ นายบ้า ไปแล้วเหรอ? นรมนมาที่นี่เพราะมีธุระ

“ฉันก็รู้ว่ามีธุระ มาเซ็นสัญญาไม่ใช่เหรอ? ฉันเคยบอกคุณ แล้ว เรื่องนี้ฉันจัดการได้ คุณจะมาทำไม? ชนกที่นี่คุณรู้ไหมว่ามัน เป็นคนยังไง? เขาให้คุณมาคุณก็มางั้นเหรอ? คุณโง่หรือไง?”
เจตต์นึกถึงที่นรมนไม่สนใจตนเมื่อครู่นี้ ถึงขนาดกีดกันเขาอยู่ ด้านนอกทําให้เขารู้สึกแย่ จึงเพิ่มเสียงขึ้นโดยไม่มีสติ

“นายพูดอะไร? สัญญาอะไร? เซ็นสัญญาอะไร? นรมนไม่สนใจ เรื่องนี้ เธอมาที่นี่เพราะอาการป่วยของบุริศร์ วันภพคนเมื่อกี้คือ รุ่นพี่ฉัน มีประโยชน์ต่ออาการป่วยของบุริศร์มาก เรามาเชิญเขา ไปรักษาบุริศร์ นายเป็นบ้าอะไร?”

คำพูดโพนี่ทำให้เจตตกตะลึงทันที

เพื่อบริศ เหรอ?

ไม่ใช่เพื่อเขา ไม่ใช่เพื่อสัญญา แค่เพื่อบริศร์เท่านั้น เธอจึงบิน มาโดยไม่สนใจอะไร?

ทันใดนั้นเจตต์ก็รู้สึกเหมือนมีคนแทงที่หน้าอก เลือดไหลออก

มาตลอดเวลา มันเจ็บสาหัส

เขารู้มาตลอดว่าคนที่นรมนรักคือบุริศร์ แต่ตอนนี้บุริศร์กลาย เป็นแบบนี้แล้ว เขาบอกตัวเองว่า ในที่สุดเขาก็มีโอกาส

ถึงแม้นรมนไม่รักเขา อย่างน้อยก็ไม่มีบุริศร์มารบกวนอยู่

ข้างๆ

แต่เขาสามารถทิ้งทุกอย่าง ทำผิดทุกอย่างได้เพื่อนรมน นรมน ก็สามารถไม่สนใจทุกอย่างเพื่อบริศร์เหมือนกัน

ความรู้สึกนี้มันเจ็บปวดมากจริงๆ แต่ตัวเองหาเรื่องใส่ตัว

นรมนเคยบอกเขาว่าเธอไม่รักเขา เขาปล่อยไม่ลง ปล่อยไม่ได้ตอนนี้ทำได้แค่เห็นนรมนทำงานหนักและเสียใจเพราะบริศ ครั้ง แล้วครั้งเล่า

เจตต์ถอยหลังไปสองสามก้าวทันที ยิ้มขมขื่นเล็กน้อย

“ที่แท้ก็ไม่ใช่เพราะฉัน ฉันคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว”

เขากลับมาหน้าโต๊ะ ยกเบียร์ขึ้นมาดื่มอีกๆ

น้ำเบียร์ไหลออกมาจากมุมปากเขา มันขมฝาดมาก แต่ไม่ขม เท่าก้นบึ้งหัวใจเขาในตอนนี้

เมื่อนิตากลับมาก็เห็นฉากนี้พอดี

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าเจตต์ค่อนข้างน่าสงสาร

“ประธานนรมน พวกคุณจะไปแล้วเหรอคะ? พวกคุณพักอยู่ ที่ไหน? เราย้ายไปอยู่ด้วยกันไหม?”

คำพูดนิตาเพิ่งสิ้นสุดลง เจตต์ก็พูดเสียงทุ้ม “นิตา ประธานพร มนของคุณมีธุระสำคัญอื่นต้องทำที่นี่ คุณจะไปสร้างปัญหาเพิ่ม ทำไม? คุณคิดว่าโครงการนี้เป็นโครงการสำคัญมากของ ประธานนรมนของคุณ แต่ประธานนรมนของคุณไม่สนใจมัน เลย”

นรมนมองท่าทางเจตต์ในตอนนี้ ภายในใจก็เสียใจเป็นพิเศษ

เธอรู้ตัวเองทําร้ายเจตต์ แต่เธอจะทำอย่างไรได้?

หัวใจคนคนหนึ่งในตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่ เธอมอบมันให้บุริศร์ หมดแล้ว ไม่มีที่ว่างสำหรับชายอื่นอีกต่อไป
เจตต์ดีมาก เธอรู้ แต่ไม่ใช่ความสุขของเธอ เธออยากพูดอะไรบางอย่าง นิตาก็เร็วกว่าเธอหนึ่งก้าว

“เจตต์ คุณอย่าพูดแบบนี้ ประธานนรมนมีพลังงานไม่พอ แต่ ประธานนรมนหวังว่าการเซ็นสัญญาครั้งนี้จะสำเร็จได้ ใช่ไหมคะ ประธานนรมน?”

นิตาหันศีรษะไปยิ้มเล็กน้อย ให้นรมน ในยิ้มนั้นมีความ อ้อนวอนเล็กน้อย

เธอหวังว่านรมนจะไม่โหดร้ายกับเจตต์ขนาดนั้น

ความหมายนี้ทำให้นรมนตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มขณะพยักหน้า แสดงท่าทางพูดขึ้น “ใช่ ฉันให้ความสำคัญกับการเซ็นสัญญา ครั้งนี้มาก และเพราะมีเจตต์อย่างคุณ ฉันเลยทำเรื่องอื่นๆ ได้ อย่างไว้วางใจ ถ้าธุระครั้งนี้สำเร็จ ฉันจะขอบคุณมากๆ

“ลืมมันไปเถอะ คำพูดปากอย่างใจอย่างไม่ต้องพูดมัน ฉันไม่ ใช่เด็กๆ แล้ว เอาล่ะ พวกคุณรีบไปทำธุระของพวกคุณเถอะ อย่า ทำให้ฉันเสียเวลาดื่มเบียร์ นิตา มา! เรามาดื่มกันต่อ

เจตต์พูดเสียงดัง แต่นรมนยังเห็นความขมขื่นและความเศร้า

ในดวงตาเขา

โชคดีที่ยังมีนิตาอยู่

นรมนมองนิตาด้วยความชื่นชม แล้วตามโพนี่ออกไป พวกเขาไม่มีใครเห็นธาวิณีที่อยู่ข้างๆ ซึ่งเฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความเงียบ ในดวงตามีสายตาของความครุ่นคิด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ