บทที่ 65 เธออย่าหาเรื่องเพิ่มได้ปะ

คนของนรมนตามพวกเขาตลอด ถ้าบุริศร์ทำอะไรละก็ พวกเขาก็จะจัดการ แต่พวกเขากินข้าวเสร็จ กานต์ก็เดิน ออกมาอย่างไม่มีไร ทำให้ทุกคนงงไปหมด

แต่ก็ยังมีคนรู้สึกแปลกๆ รีบโทรให้นรมน

“คุณนรมน เขายังไม่ได้ทำไรคุณหนู ทั้งสองเตรียมเดิน มาทางห้องผู้ป่วยแล้ว”

หลังนรมนวางสาย รู้สึกอึ้งมาก

นี้บุริศร์เขาหมายความว่าไง?

รู้ว่ากานต์เป็นใครแล้วก็ไม่ถามไม่ลงมือ ตกลงว่าเขาคิด

ว่าแผนไรอยู่?

ทิพย์มองนรมนที่มองไปนอกหน้าต่าง

“นรมน เป็นไงบ้าง?”

“บุริศร์ไม่ได้ลงมือกับกานต์และดีกว่าที่คิดด้วย เธอคิด ว่าบุริศร์คิดยังไง?”

จุดนี้นรมนคิดไม่ออกจริงๆ

ผู้ชายที่โหดเหี้ยมที่รู้ว่าภรรยาตัวเองท้องก็ยังจะปล่อย ไฟเผาอีก เขายังมีหัวใจอยู่หรอ? หรือว่าความเป็นพ่อยัง อยู่?

จุดนี้ทิพย์ก็คิดไม่ออกเหมือนกัน ทั้งสองที่กำลังพูดอยู่กานต์ได้วิ่งเข้ามา

“แม่ครับ ผมกินเสร็จแล้ว แม่กินเสร็จยัง?”
กานต์ที่แก้มแดงๆอย่างสุขภาพทำให้นรมนซึ้งใจมาก

“แม่ไม่หิวจะ ยังไม่อยากกิน”

นรมนที่กำลังพูด บุริศร์ก็ได้เข้ามาพร้อมกับอาหาร และ วางบนโต๊ะหล่อน

“อันนี้ย่อยง่าย และเธอก็ชอบกิน อีกแป๊บค่อยกิน” เขาพูดจบก็กลับไปที่เตียงเขา

นรมนรู้สึกจับต้องอารมณ์เขาไม่ได้ตั้งแต่กลับมาที่เมือง ชลธี

คุณหมอเข้ามาตรวจ ทิพย์ก็ได้พากานต์ออกไป

เห็นคุณหมอที่ตรวจอาการของบุริศร์หล่อนก็ได้แค่มอง ผ่านๆทำเหมือนมองไม่เห็น และเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไม่ พูดอะไร

“คุณบุริศร์จะต้องกินยาตามที่เวลากำหนดน่าจะไม่มีไร ละ และของที่แพ้ก็ไม่ต้องไปจับอีก”

“เข้าใจละ”

เขาตอบ

คุณหมอก็ได้ไปตรวจหล่อน เห็นหล่อนดีขึ้นคุณหมอก็

รีบออกไป

นรมนคงไม่รู้สึกว่าคนยังอยู่ในห้องอีกคน หล่อนเอา กระดาษออกมาวาดรูป แต่ยังไงใจก็ยังไม่หยุดเต้นแรง ถึงเขาไม่อยากยอมรับ เหมือนมีคนมองหล่อน แต่หล่อนก็ ทำใจนิ่งๆไม่ได้

หล่อนวางดินสอลง ดึงผ้าห่มห่มแล้วหันข้างเพื่อไม่เห็นหน้าเขา ถึงแม้จะนอนไม่หลับก็ไม่อยากสนใจเขา

เขามีอะไรจะพูดกับหล่อนมากมาย แต่เขาไม่รู้จะพูดยัง

หล่อนเกลียดเขา

ไง

โทรศัพท์ดังขึ้น บุริศร์มองเบอร์โทรที่โทรเข้ามา แล้ว มองหล่อน แล้วเอาโทรศัพท์ออกไปด้านนอก

ตอนที่เขาออกจากห้อง นรมนรู้สึกโล่งใจ

อยู่ห้องเดียวกับเขานี้กดดันจริงๆ

คุณหมอเดชาโทรมา

“เป็นไงบ้าง?”

บุริศรถามแต่ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว

คุณหมอเดชาพูดเสียงต่ำ: “คุณบุริศร์ ผลออกมาแล้ว

DNAเดียวกัน”

ถึงแม้เขาจะเดาออกว่านรมนเป็นภรรยาเขา แต่ตอนนั้น

เขาตื่นเต้นมาก

“ไม่ผิดใช่มั้ย?”

“ไม่ผิดแน่นอน ผมรับประกัน”

คุณหมอเดชาทำงานให้ตระกูลโตเล็กหลายปี เขาก็เชื่อ

อยู่แล้ว

วางสาย เขาตื่นเต้นมากอยากวิ่งเข้าไปกอดหล่อนไว้ แน่นๆ แล้วถามหล่อนว่าตกลงเป็นยังไง 5ปีนี้มันเกิดเรื่อง ไรขึ้น เขามองหล่อนอย่างเจ็บปวดอยู่ด้านนอก

หล่อนขดตัว เหมือนจะไม่ใช่เจ็บขา หน้าซีด
แต่หล่อนไม่พูดสักอย่าง ทนไว้

เขารีบพุ่งเข้าไปหา

“เป็นอะไร? เจ็บตรงไหน? ฉันไปเรียกหมอ”

หล่อนดึงมือเขาไว้

มือคู่นั้นเย็นจัดเต็มไปด้วยเหงื่อ

นรมนมองเขาอย่างเย็นชา :”เธอไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง

โรคเก่ากำเริบ ทนๆเดี่ยวก็หาย”

“ทนอะไร? อย่ามาอวดดีได้มั้ย? ฉันไปเรียกหมอ!”

“บุริศร์ เธออย่าหาเรื่องเพิ่มได้มั้ย?”

หล่อนโมโห

เหมือนหล่อนโมโหเขาตลอด

รอบนี้ที่กลับมา หล่อนดันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ หล่อนรีบดันอารมณ์ตัวเองไว้ พูดเสียงต่ำ :”ฉันไม่เป็นไร

เรียกไปก็เท่านั้น ”

เขาเห็นความเกลียดในสายตาหล่อนในวินั้น เขาคิดว่า เขาอาจจะตายได้เพราะสายตาหล่อนด้วยซ้ำ แตาเพียงกี่ วิความโมโหของหล่อนก็หายไปหมด

นี้ไม่ใช่นรมนที่เขาคุ้นเคย

นรมนนั้นใสซื่ออ่อนหวาน และไม่มีความลับต่อเขา แต่ ตอนนี้เป็นอะไร?

เขาไม่ได้คำตอบและรู้นิสัยของหล่อน แค่หล่อนไม่ อยากพูดเขาก็จะไม่ถาม
เขาหม่าให้หล่อนและเห็นหล่อนดีขึ้นบ้าง และเทน้า แก้วหนึ่งให้

หล่อนไม่ได้ปฏิเสธรับแก้วมาดื่มและรู้สึกดีขึ้น

เวลาต่อมาก็คือเงียบกริบ

บุริศร์ไม่ถามสักคำ นรมก็ไม่อยากพูดไร คนหนึ่งยืน คน หนึ่งนอน ถึงแม้จะไกลแค่ไหนก็รู้สึกมีภูเขามากั้นไว้อยู่ดี

รู้สึกไร้เรี่ยวแรง และอยู่ยาก สุดท้ายเขาอยู่ไม่ได้

“ฉันออกไปเดินก่อน”

เขาหันตัวเดินไป หล่อนก็รู้สึกโล่งอีกครั้ง

การมีตัวตนของเขาเป็นความกดดันให้นรมนหรอ?

เขารู้สึกเจ็บใจแล้วเดินออกไป

เขามองสวนดอกไม้คนรอบข้างเป็นแต่คนไม่รู้จัก 5ปี แล้วที่เขาเหมือนคนตายทั้งเป็น เมื่อรู้ว่านรมนโดนไฟเผา ตายนั้น เขาเพิ่งรู้ว่าเขาตกหลุมรักหล่อนแล้ว แต่ทุกอย่าง นั้นสายไป

วันนี้หล่อนกลับมาอีกครั้ง เขาคิดว่าฟ้าประทานโอกาส ให้เขาอีกครั้ง แต่ทำไมหล่อนไม่เหมือนนรมนและเหมือน สาม?

และใบหน้านั้น ที่ศัลยกรรมเพราะไฟไหม้ครั้งนั้นหรือ เพราะอย่างอื่น?

เด็กอย่างกานต์ รู้จักการไปแฮกข้อมูลบริษัทตัวยูกรุ๊ป จำกัดได้ไง หรือว่ามีคนสั่ง?
หล่อนกลับมาเพื่อแก้แค้น? แต่ทำไมต้องแก้แค้น?

ตอนนั้นที่เขาจะทำเพื่อหล่อนกับลูกจะให้แม่ลูกออกไป นอกประเทศ ก็ไม่ได้มีความหมายอะไร

ตรงกลางนี้มีเรื่องไรกันแน่

บุริศร์คิดไม่ออก เวลานี้เขาเห็นพฤกษ์

“คุณบุริศร์ มีการพบเห็นใหม่

“อะไร?”

สมองของเขานั้นยุ่งไปหมด อารมณ์ก็ไม่ค่อยจะดี

พฤกษ์พูดเสยังต่ำ:”พวกเราสืบมาว่าแคทเธอรีของ อเมริกาตายตั้งแต่5ปีที่แล้ว แต่เรื่องนี้โดนปิดบัง อีกอย่าง อีกไม่กี่วันแคทเธอรีหายดีออกจากโรงพยาบาลก็จะไป ทำงานที่บริษัทHJกรุ๊ปจำกัด”

บุริศร์ปิดตานิดๆ

ทุกอย่างคงอยู่บนตัวรเมศ

“ไปสืบเรมศแล้วก็สืบว่าใครใกล้ชิดกับเขาบ้าง”

“ฉันสืบมาละ 5ปีมานี้รเมศอยู่ที่บริษัททางอเมริกาไม่ กลับบ้าน เห็นเขาบอกว่ารเมศมีลูกสาวคนหนึ่งแต่ไม่มีใคร เคยเห็นรู้สึกว่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงอยู่โรงพยาบาล ตลอด ไม่มีใครเห็นผู้หญิงคนนี้เลย รู้สึกว่าสนิทกับแคท เธอรีมาก”

สิ่งที่พฤกษ์แจ้งไปทำให้เขาค้างแป๊บ

“รเมศมีลูกสาว? ได้สืบว่าผู้ให้กำเนิดเป็นใครมั้ย?”
“ไม่มีข้อมูลเลย จู่ๆก็มีเด็กออกมา เด็กนั้นสุขภาพไม่ดี ร เมศยอมรับลูกสาวเขา แต่ไม่ได้พูดไรมากกว่านั้น ที่เหลือ เราก็สืบไรไม่ได้”

จุดนี้พฤกษ์ก็ท้อ

บุริศร์เงียบอีกครั้ง

“เข้าใจล่ะ พูดต่อเออใช่ ความลับของบริษัทเป็นไง

บ้าง?”

คำของบุริศรทำให้พฤกษ์ขมวดคิ้ว

“เรื่องไหน?”

“แผนLG”

พฤกษ์รู้ว่าแผนนี้มันรวมไปถึงการทำงาน1ปีของบริ ษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด แต่ฝั่งตรงข้ามเจ้าเล่ห์มาก ก้าวเร็วกว่า

พวกเขา

“ฝั่งตรงข้ามเป็นใคร?”

“เจตต์จากตระกูลรัตติกรวรกุล

เจตต์ไม่ถูกกับบุริศร์ ก็นับว่าเป็นตระกูลใหญ่ลำดับที่ สองของเมืองชลธี เขาแข่งกับบุริศร์ตั้งแต่ตอนเรียน หนังสือสาบานว่าจะแซงบุริศรให้ได้ แต่หลายปีมานี้ ก็อยู่ ล่างตระกูลโตเล็กตลอด

วันนี้มีโอกาสดีๆ เจตต์ไม่พลาดแน่นอน

บุริศร์คิดไม่ถึงว่าคนที่ได้จะเป็นเจตต์

“สืบได้ยังว่าเจตต์ติดต่ออะไรกับใครในบริษัทเรา?”

“ไม่มี”
พฤกษ์ค้นแล้วก็ไม่พบคนในบริษัทเราจะเป็นไส้ศึก บุริศร์มีไอเดีย เขาถามไปว่า

“สืบได้ยังว่าแคทเธอรีกับเจตต์มีความสัมพันธ์ไรกัน?”

พฤกษ์ก้ำกึ่งแต่พูดเสียงต่ำ :”ไม่ได้สืบออกมาว่าเขามี ความสัมพันธ์ไรกัน แต่นักดีไซน์แคทเธอรีมาที่เมืองชลธี วันแรก ขึ้นเครื่องไฟท์เดียวกับเจตต์

บริศร์คิด

พฤกษ์เห็นหน้าเขาแบบนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองควรถามอีกมั้ย บุริศร์มองไปที่ทิศห้องผู้ป่วย นึกถึงการกระทำของนร มน :“ไปสืบอย่างละเอียด”

“ได้!”

พฤกษ์จากไป แต่บุริศร์เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับใจ

เขาไว้

นรมนจะเป็นคนของเจตต์รึเปล่า?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ