บทที่ 661 คิดจะเมตตาให้ผมขึ้นไปหรือไง?

“ฉันจะไปเปิดประตู! ‘

นรมนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงวิ่งไปที่ประตู

มองเห็นนรมนหนีเตลิดไป บุริศร์รู้สึกว่าเธอน่ารักเป็นพิเศษขึ้น มาทันที เหมือนพวกเขากลับไปสมัยอยู่มหาวิทยาลัย นรมน ใน ตอนนั้นไม่เคยกล้าสบตาเขาเลย เอาแต่แอบมองเขา เมื่อไหร่ ก็ตามที่ตนเองต้องการจะสบตาของเธอ เธอก็มักจะหลบหนีไป เหมือนอย่างในตอนนี้

บุริศร์รู้สึกสุขใจไปทั่วทั้งร่างกาย เมื่อมาถึงที่นี่ รู้สึกว่าอะไรก็ เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

นี่คือรสชาติแห่งความรัก

บุริศร์นั่งพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ มองดูนรมนเปิดประตู กลับ ไม่รู้ว่าควรจะถ่ายทอดความรู้สึกของตนเองออกมาอย่างไร

เขารีบลุกขึ้นทันที เดินไปถึงนรมนมาปกป้องไว้ด้านหลัง และ ถามคนที่มาว่า “มีธุระอะไรเหรอ? ”

“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย ฉันมาจากบริษัททัวร์ที่อยู่แถวนี้ อยากขอ ถามสักหน่อยว่าพวกคุณต้องการความช่วยเหลือจากบริษัททัวร์ ไหมคะ? ”

คนที่มาคือเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ดูเหมือนเพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย

บริศ มองเห็นเธอ ราวกับมองเห็นนรมน

เขาตอบอย่างไม่สนใจ ไม่ต้องการ พวกเราจองบริษัททัวร์ เรียบร้อยแล้ว”

“คุณผู้ชาย คือว่าแบบนี้ค่ะ พวกเราเป็นคนของเขตปกครอง ตนเองนี้ หมู่บ้านมากมายต่างมีระบบจัดการเป็นของตนเอง พวก คุณมาจากข้างนอก ถ้าไม่เจอบริษัททัวร์ที่ไว้วางใจได้ ถึงตอนนั้น คงถูกเอาเปรียบ แต่บริษัททัวร์ของพวกเราไม่เหมือนกัน พวกเรา ได้มาตรฐานระดับประเทศเลยนะคะ พวกเรา…….

เอาล่ะ พวกเราไม่ต้องการ ขอบคุณนะ

บริศร์รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้พูดจอแจน่ารำคาญ จึงรีบตัดบท สนทนาของเธออย่างรวดเร็ว

“ภรรยาของผมจองบริษัททัวร์เรียบร้อยแล้ว เอาแบบนี้แหละ

พูดจบ เขาปิดประตูลงทันที

นรมนหน้าแดงเมื่อถูกเขาเรียกว่าภรรยา เธอดิ้นออกจาก พันธนาการของบริศร์ และวิ่งไปอาบน้ำคนเดียว

บริศ เห็นท่าทางของเธอแบบนี้ ก็อดหัวเราะไม่ได้

เมื่อพักผ่อนตอนกลางคืน เขาก็ไม่บังคับว่าต้องพักผ่อนบน เตียงเดียวกับนรมน แต่กลับยกเตียงให้แก่เธอ ส่วนตนเองนอน ขดตัวอยู่บนโซฟา
นรมนเห็นเขาที่สูงร้อยแปดสิบห้าขดตัวอยู่บนโซฟา ก็รู้สึก สองจิตสองใจขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เรียกบุริศร์ขึ้นมาดีไหมนะ?

หรือจะมองดูเขานอนบนโซฟาแบบนี้?

บริศร์มองเห็นแววตาลำบากใจของนรมนเข้า จึงเอ่ยถามด้วย รอยยิ้ม”เป็นอะไร? คิดจะเมตตาให้ผมขึ้นไปหรือไง? ”

นรมนมองเห็นสีหน้าของบริศร์ ก็รีบดึงผ้าห่มมาคลุมตนเอง ทันที และไม่ตอบอะไรออกมา

บุริศร์รู้ว่า ถึงแม้ตอนนี้ตนเองจะขึ้นไปบนเตียง เดาว่านรมน จะไม่ว่าอะไร แต่เขายังอดทนไว้

อนาคตยังอีกยาวไกล เขาไม่รีบร้อน

บุริศร์ปิดโคมไฟภายในห้องนอน จากนั้นกลับไปที่โซฟา

นรมนเห็นบุริศร์ไม่ขึ้นมาบนเตียง ในขณะที่ถอนหายใจอย่าง โล่งอก ก็แอบรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

สังเกตเห็นความรู้สึกของตนเองเปลี่ยนไป นรมนรีบหยุด ตนเองทันที

ผิดหวังอะไรกัน?

เป็นไปได้ไหมว่าเธอยังหวังว่าจะเกิดความสัมพันธ์อะไรสักเล็ก น้อยกับบริศร์?

นรมนรีบคลุมโปง บังคับให้ตนเองนอนหลับ
แต่ยิ่งบังคับ เธอก็ยิ่งนอนไม่หลับ ตรงกันข้ามกลับได้ยินเสียง ลมหายใจที่สม่ำเสมอของบุริศร์

เขาหลับไปแล้ว?

นรมนแปลกใจเล็กน้อย

แต่เมื่อลองคิดให้ดี ตลอดทางที่ผ่านมา บุริศร์ได้รับความ เหน็ดเหนื่อยมาตลอด คนตัวสูงเช่นนี้ เดาว่านี้เป็นครั้งแรกที่เขา นั่งชั้นประหยัด แถมยังบินนานแบบนี้ วันนี้เหนื่อยก็คงเป็นเรื่อง ปกติ

สังเกตเห็นว่าบุริศร์หลับไปแล้ว นรมนถึงจะผ่อนคลายลงอย่าง สิ้นเชิง

เธอไม่ได้สวมรองเท้า เดินเท้าเปล่ามาตรงหน้าบุริศร์

แม้ไม่ได้เปิดโคมไฟ แต่เธอยังสามารถมองเห็นใบหน้าของบริ

ศ อย่างชัดเจน

นั่งลงตรงหน้าโซฟาของบุริศร์ นรมนมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น จนแม้กระทั่งอยากจะเอื้อมมือไปลูบไล้ใบหน้าของเขาด้วยซ้ำ แต่ กลับหยุดลงเมื่อห่างจากใบหน้าของเขาเพียงไม่กี่เซนติเมตร

ทันใดนั้นมีเสียงถอนหายใจของนรมน

เธอหยิบผ้าห่มมาห่มลงบนตัวของบุริศร์ จากนั้นจึงนำเสื้อผ้า ของบุริศร์ไปล้างให้สะอาดในห้องน้ำ และสะบัดออก

นรมนมองไม่เห็นเลยสักนิดว่า บุริศร์ลืมตาตอนที่เธอลุกขึ้นยืน
นรมน ในตอนนั้นก็เตรียมทุกอย่างให้เขาแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอ กลับทําแบบนี้ได้เพียงในตอนที่เขาหลับอยู่

สังเกตเห็นเท้าของนรมนเปลือยเปล่า บุริศร์คิดอยากจะลุกขึ้น หยิบรองเท้าไปให้ แต่นรมนดันหันมา บุริศร์หยุดการกระทําโดย ไม่รู้ตัว หลับตาลงทันที

เขารู้ว่า ตอนนี้นรมนไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนกับ เขา อารมณ์ดีแบบนี้เมื่อเขาตื่นขึ้นมา ทุกอย่างจะหายไป

บุริศร์แกล้งทำเป็นหลับต่อไป

นรมนเดินมาดู เห็นผ้าห่มของบุริศร์หล่นลงบนพื้น จึงรีบก้มลง ไปหยิบ แต่กลับส่งเสียงร้องโอดโอยเมื่อเงยหน้าขึ้นมา ผ้าห่ม หล่นลงบนพื้นทันที

เธอกุมมือซ้ายของตัวเองเอาไว้ บนใบหน้ามีร่องรอยความ

ขมขื่น

บริศร์รู้สึกถึงน้ำหนักของผ้าห่มที่กระทบลงบนร่างกายของ ตนเอง จึงถือโอกาสแอบลืมตามอง เห็นนรมนกำลังกุมมือข้าง ซ้าย ด้วยท่าทางเหมือนเจ็บปวดรวดร้าว

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขายังจำได้ ตอนนั้นแขนข้างของนรมนปกป้องเขาจากการ โจมตีของคนอื่นจนได้รับบาดเจ็บ หรือว่าแขนข้างนี้มีผลกระทบที่ ตามมา?

บริศ ขมวดคิ้วแน่น
บรมนผ่อนคลายสักพัก ถึงจะรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่เธอ สามารถใช้ได้เพียงมือขวาข้างเดียวหยิบผ้าห่มขึ้นมา และห่มลง บนตัวของบุริศร์ จากนั้นจึงจะจัดการตนเอง และกลับไปนอนต่อ บนเตียง

เพราะความเหนื่อยล้าจากเครื่องบิน นรมนจึงหลับไปอย่าง

รวดเร็ว

หลังจากนรมนหลับไป บุริศร์ถึงจะลืมตาขึ้น

เขาเห็นเท้าของนรมนอยู่ด้านนอก จึงรีบไปต้มน้ำอุ่นมา และ นำผ้าเช็ดตัวชุบน้ำอุ่น จากนั้นเช็ดเท้าสองข้างให้นรมน นรมนเหนื่อยมากเกินไป จึงไม่รู้สึกตัว

หลังจากบุริศร์เช็ดเท้าเธอแห้ง จึงฝ่ามือของตนเองไปมา และ เริ่มนวดกลางฝ่าเท้าให้นรมน

นรมนพลิกตัวด้วยความสบาย และหลับต่อไป

บริศร์นวดให้นรมนเสร็จ มองเห็นมือซ้ายที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอ คิ้วขมวดเล็กน้อย

เขาปรับอุณหภูมิภายในห้องให้สูงขึ้นสองถึงสามองศา

ถึงแม้ตนเองจะรู้สึกร้อนอยู่บ้าง แต่เขาฟังคนอื่นบอกว่า ผู้หญิง ถูกเป่าด้วยลมจากเครื่องปรับอากาศที่อุณหภูมิที่ต่ำไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเขาจึงเลือกทําเพื่อนรมน

ทันใดนั้นเองก็รู้สีกอยากสูบบุหรี่
ช่วงเวลาที่นรมนจากไป เขากลายเป็นเพื่อนกับบุหรี่

เหลือบมองนรมน บุริศร์พกบุหรี่ออกไป

มาถึงทางเดินด้านนอก บุริศร์จุดบุหรี่ และถือโอกาสโทรหา พฤกษ์ไปด้วย “ตรวจสอบให้ฉันหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกับแขนซ้ายของพร

มนว

“ครับ”

ในตอนที่พฤกษ์ทำการตรวจสอบ บุริศร์รู้สึกกระวนกระวายใจ

อย่างมาก เขายืนอยู่ที่ทางเดิน สูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า จน พฤกษ์นำข่าวมาส่งให้

“ประธานบริศร์ แขนซ้ายของคุณนายใช้การไม่ได้แล้วครับ”

“นายพูดว่าอะไรนะ? ”

บุหรี่ที่บุริศร์คีบอยู่ในมือหล่นลงบนพื้น แต่เขากลับไม่รู้ตัว

พฤกษ์ตอบอย่างหนักแน่นเป็นเพราะแขนของคุณนายไม่ได้ รับการรักษาทันเวลา ถูกคุณนายตระกูลโตเล็กบังคับให้ทำงาน บ้าน ดังนั้น..…………..

“น่าเกลียดชัง!!

บุริศร์ต่อยกำแพงอย่างโมโห

คุณนายตระกูลโตเล็กตายไปแล้ว ถ้าเธอยังอยู่ บุริศร์จะไม่ยก

โทษให้เธอเด็ดขาด!
สงบสติอารมณ์อยู่ด้านนอกจนรู้สึกดีขึ้น บุริศร์ถึงจะกลับไปใน

ห้อง

นรมนยังคงหลับอยู่

แสงจากดวงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่างกระทบลงบนใบหน้าของ เธอ มันช่างสงบเยือกเย็น และอ่อนโยน

แต่หัวใจของบุริศร์กลับเจ็บปวด

เธอพบเจอเรื่องราวมากมาย ไม่แปลกที่ใจต้องการยุติการ แต่งงานนี้

ถ้าเป็นเขา เขาไม่รู้ว่าตนเองจะสามารถผ่านไปได้ไหม แต่ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความประมาทของเขา

บุริศร์มาตรงหน้านรมนอีกครั้ง จับมือเธอนั่งลงตรงหน้าเตียง

นั่งอยู่ทั้งคืน

เมื่อนรมนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ก็พบว่าบริศร์นอนฟุบอยู่ข้าง เตียงของเธอ แถมยังจับมือของเธอเอาไว้

เธอไม่กล้าขยับเขยื้อน กลัวว่าขยับแล้วจะทำให้บริศร์ตกใจ ตื่น

มองเห็นบุริศร์แบบนี้ มองเห็นใบหน้าของเขาที่เหมือนกับแปด ปีก่อน และมองเห็นเขารักตนเองแบบนี้ ในใจของนรมนรู้สึก หวานชื่นมาก

ในเมื่อทั้งสองคนมีเวลาเพียงแค่เจ็ดวันที่จะได้อยู่ด้วยกัน ดังนั้นเธอจะละทิ้งเรื่องราวเหล่านั้นไปชั่วคราว และเสพสุขไปกับเจ็ด วันนี้อย่างเต็มที่

คิดถึงตรงนี้ นรมนเอื้อมมือของตนเองออกไป บุริศร์ตื่นขึ้น ทันที

“คุณตื่นแล้วเหรอ?

บริศ รีบถาม เมื่อมองเห็นแววตาอ่อนโยนของนรมน ก็อด แปลกใจไม่ได้

เขาคิดว่าตนเองมองผิดไป จึงรีบขยี้ตา

“ฉันดูเหมือนคนยังไม่ตื่นเหรอ?”

นรมนยิ้มขึ้นมา พูดด้วยภาษามือว่า “ฉันหิวแล้ว พวกเราออก ไปกินข้าวกันเถอะ”

“ได้ไปกินข้าวกัน!

บริศร์รู้สึกมีความสุขอย่างยิ่ง เพียงแค่นรมนยิ้มให้เขา ไม่ว่า อะไรเขาก็ยอม

ได้ยินว่านรมนหิว เขาจูงมือนรมนเดินไป กลับถูกนรมนสะบัด ออก

“ยังไม่ได้ล้างหน้าบ้วนปากเลย

นรมนรู้สึกว่าตอนนี้สมองของบุริศร์ไม่มีการตอบสนอง

บริศร์ก็ค้นพบปัญหาข้อนี้เช่นกัน เพียงแต่กลับไม่สนใจ กล่าว ด้วยรอยยิ้ม ใช่ ๆ ๆ ไม่งั้นคนอื่นจะพูดทำไมว่าต้องมีภรรยามาตาม ผมไปล้างหน้าบ้วนปากนะ จะไปตอนนี้ ไม่มี คุณไปก่อน

บริศ พูดไปพูดมา เหมือนคนพ่อหนุ่มจอมมีน

นรมินทภาษามือด้วยรอยยิ้ม”คุณไปก่อนได้เลย ฉันขอ เอนตัวสักหน่อย รอคุณออกมาแล้วฉันค่อยไป

“ไม่สบายเหรอ? ”

บุริศร์เป็นห่วงขึ้นมาทันที

นรมนส่ายหน้า

“แค่อยากนอนขี้เกียจบนเตียง

เธอยิ้มอย่างเก้อเขิน

เห็นนรมนไม่เป็นอะไร บุริศร์ถึงจะไปห้องน้ำอย่างวางใจ เขาล้างหน้าบ้วนปากอย่างรวดเร็ว นรมนยังไม่ทันจะลุกขึ้นก็ ล้างเสร็จแล้ว

“ต้องการให้ผมช่วยไหม? ”

บริศร์รู้ว่าแขนซ้ายของนรมนไม่มีแรง จึงรีบเอ่ยปาก นรมนนิ่งไป จากนั้นจึงส่ายหน้า

หลังจากเธอเข้าไปล้างหน้าบ้วนปาก ในห้องน้ำ เมื่อออกมาก็ เห็นบริศ เตรียมพร้อมทุกอย่างเรียบร้อย

เขาตั้งใจเตรียมกระเป๋าใบใหญ่หนึ่งใบ ด้านในบรรจุน้ำและ ของกิน
นรมนพูดด้วยภาษามือ พวกเราจะออกไปเที่ยวกัน สิ่งของ พวกนี้ไม่ต้องพกไปหรอก? ”

“เอาไปด้วยเถอะน้ำเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ซื้อข้างนอกไม่สะอาด และน้ำตาลในเลือดของคุณ ผมจึงเตรียมของกินไว้ให้คุณแล้ว จะได้ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยเกินไปจนหมดแรง

เห็นบริศ เตรียมมาอย่างเพียงพอ นรมนก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่ รู้สึกว่าพฤกษ์เป็นคนจัดการให้บริศร์ทุกสิ่งทุกอย่าง ราวกับว่า อยู่ดี ๆ ก็เตรียมสิ่งของด้วยตนเองขึ้นมา กลับทำให้เธอไม่ค่อย

ทั้งสองรับประทานอาหารเช้าเสร็จ หลังจากนั้นจึงมาที่บริษัท

ทัวร์

บริษัททัวร์แห่งนี้นรมนสุ่มเลือกอย่างจวนตัว เดิมที่คิดว่าจะ เป็นบริษัททัวร์ที่มีขนาดใหญ่มาก แต่เมื่อมาเห็นกับตา เธอรู้สึก ผิดหวังอยู่ไม่น้อย

ที่นี่เป็นแค่เพียงห้องเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง มีโต๊ะตรงประตู ด้านบน วางสถานที่ท่องเที่ยวไว้จำนวนหนึ่ง ดูไม่มีความพร้อมเป็นอย่าง

นรมนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

“บุริศร์ พวกเราเปลี่ยนที่กันเถอะ”

นรมนขอความคิดเห็นบริศร์

ในขณะนั้นเอง มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านใน ทำให้บุริศร์กับนรมนอึ้งไปทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ