บทที่ 657 ยังคงเป็นรสชาติเดิม

หลังจากบริศ ออกมา ก็รู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าเล็กน้อย ท่าไมแค่ ให้นรมนดุด่าสักทีความโกรธก็หมดไป?

เห็นชัดเจนว่าเธอไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ใช้ภาษามือ แม้แต่ตัว เขาเองยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายของภาษามือเธอด้วยซ้ำ แต่ จากการแสดงออกของเธอบริศร์ก็รู้ว่านรมนไม่พอใจ

ภรรยาไม่มีความสุข ผลลัพธ์ที่ตามมาจะร้ายแรงมาก

เขาไม่สนว่าคนอื่นจะมองเขาอย่างไร อาจจะพูดว่าเขากลัวเมีย จึงได้เดินคอตกออกมา

แต่หลังจากออกมา ความโกรธของบุริศร์ก็ไม่เหลือแล้ว ใน เมื่อไม่สามารถโมโหใส่นรมนได้ งั้นผู้เชี่ยวชาญเศษสวะที่ก่อให้ เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นก็ซวยไปแล้วกัน

บุริศร์หยิบมือถือ โทรหาพฤกษ์

“ไม่ว่านายจะใช้วิธีอะไร ฉันต้องการให้ผู้เชี่ยวชาญเศษสวะคน นั้นเข้าคุก อีกอย่าง ถึงแม้จะเข้าไปแล้ว ก็อย่าทำให้มันอยู่ในนั้น อย่างมีความสุข”

เมื่อพฤกษ์ได้รับคำสั่งก็รู้ว่า ผู้เชี่ยวชาญคนนี้ทำให้บริศร์ไม่ พอใจแน่นอน เขาไม่ได้พูดอะไร ทำตามคำสั่งโดยตรง

นรมนถูกส่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินไม่นาน คมทิพย์กับปัญญรีบมา

พวกเขามองเห็นบริศ นั่งอยู่ตรงทางเดินด้านนอก จึงรีบถาม ว่า “นรมนเป็นอย่างไรบ้าง? ”

บุรีศร์มองพวกเขา และตอบกลับไปอย่างเย็นชา “เป็นอย่างไร บ้าง? พวกเธอยังเป็นห่วงอยู่ด้วยเหรอ? พวกเธอทํามาเป็นพูด เป็นห่วงนรมนมาก คิดไม่ถึงว่าจะปล่อยให้เธอก่อเรื่องแบบนี้! พวกเธอรู้หรือเปล่า อาการแพ้สามารถถึงตายได้เลยนะ!

ปัญญ์ถูกด่าไม่กล้าตอบกลับไปสักคำ

เขารู้ว่านรมนมีแผน แต่ไม่คิดว่าแผนของนรมนจะเป็นเช่นนี้ “จะตะโกนทำไม? เสียงของนายดังมากเลยใช่ไหม? มีฝีมือ ความสามารถ ทำไมนายไม่ทำให้ผู้เชี่ยวชาญคนนี้หายไปจาก เมืองBเลยล่ะ? ”

แค่พูดถึงตรงนี้ บุริศร์ก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

“ฉันขัดขวางไม่ให้มันมาที่นี่แล้ว ใครกันล่ะที่เป็นคนส่งเที่ยว บินพิเศษไปรับมันมา? ทำร้ายคนของฉันที่รอตรงทุกปากทางจน รออย่างเสียเปล่า”

ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ ปัญญ์กระแอมไอออกมาอย่างไม่ สบายใจ จากนั้นจึงรีบหันหน้าหนีไป

คมทิพย์เข้าใจทันที ดูเหมือนปัญญ่ไปยืมตัวมา

เพียงแต่ถึงแม้จะเป็นแบบนี้แล้วยังไงล่ะ?
ดมทิพย์ยังคงพูดอย่างไม่ยอม “ถึงแม้พวกเราจะไปรับมาเขา แล้วยังไงล่ะ? พวกเราไม่ได้ทําเพื่อนรมนหรือไง? หรือว่านาย อยากให้เธอเป็นใบ้ไปตลอดชีวิต? ใช่สิ นรมนกลายเป็นใบ้ที่ ตระกูลโตเล็กไม่ใช่เหรอ?”

ประโยคนี้เหมือนกริชที่แหลมคม กรีดเข้าไปในหัวใจของบุรี ศรีทันที จนเลือดสด ๆ หยดลงมา เขาเงียบไปโดยพลัน

ปัญญูรู้สึกว่าคนทิพย์พูดเกินไปแล้ว จึงรีบดึงข้อมือของเธอเอา ไว้ และพูดเสียงเบาว่า “พี่ พอเถอะ”

“พออะไรกัน ? คนอื่นรังแกยังไม่ยอมพูดอะไร นี่แกกลัวเขา ขนาดนี้เลยเหรอ? หรือการที่โดนเขาต่อย ให้สองหมัด มันทำให้ ความกล้าของแกหายไปหมดแล้ว?

คมทิพย์โมโหสุด ๆ

แค่มองเห็นบุริศร์ก็รู้สึกโมโห

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาให้คำมั่นสัญญาว่าจะดูแลนรมนเป็นอย่างดี จะให้ชีวิตที่ดีที่สุดแก่นรมน ตอนนั้นเธอจะวางใจมอบนรมน ให้ เขาได้อย่างไร?

แต่ทว่าตอนนี้ คนดีกลับกลายเป็นแบบนี้ในวันนี้ แถมเขายัง ทำเสียงดังต่อหน้าเธออย่างไม่ละอายใจ

คมทิพย์ยิ่งคิดยิ่งโมโห จึงพูดออกไปว่า “คุณรีบไปเถอะ อย่า มาอยู่ตรงนี้ให้นรมนเจ็บปวดอีกเลย”
บุริศร์โตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกคนไล่ แต่เขากลับรู้สึก สิ้นหวังจนพูดโต้แย้งกลับไปไม่ออก

ในขณะนั้นเอง นรมนก็ถูกเข็นออกมา

“คุณหมอ เธอเป็นอย่างไรบ้างคะ? ”

คมทิพย์รีบวิ่งเข้าไปหาทันที จงใจในบริศร์ไปด้านหลัง ไม่ ยอมให้เขาเข้าใกล้

บุริศร์ขมวดคิ้วแน่น แต่กลับไม่ได้ทำอะไรคมทิพย์ เพราะถึง

อย่างไรเธอก็จริงใจกับนามน

ปัญญ์มองเห็นบุริศร์เป็นแบบนี้ ก็อดรู้สึกเห็นใจเขาขึ้นมาไม่ได้ บุริศร์รู้สึกอัดอั้นตันใจจริง ๆ

เขาตกอยู่ในจุดที่ถูกคนเห็นใจตั้งแต่เมื่อไหร่? แถมยังถูกเด็ก ที่อายุน้อยกว่าตนเองเห็นใจ จนรู้สึกหดหูใจอย่างยิ่ง แต่ไม่ สามารถทําอะไรได้เลย

เมื่อคุณหมอมองเห็นบริศร์ ก็นิ่งไปชั่วคราวอย่างไม่รู้ตัว แต่ยัง คงรีบตอบคนทิพย์กลับไปอย่างรวดเร็ว

“คุณนรมนปลอดภัยดี ถึงแม้เธอจะดูค่อนข้างน่าเป็นห่วง แต่ ตัวของคุณนรมนเองรู้ดี รับประทานของที่แพ้ไปนิดเดียว และมา ได้ทันเวลามาก ตอนนี้จะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หลังจากนี้ให้ดื่ม น้ำเยอะ ๆ ระวังอย่ารับประทานของพวกนั้นอีกก็พอ”

ได้ฟังคุณหมอพูดแบบนี้ คมทิพย์กับปัญญ์และบริศ พวกเขาต่างถอนหายใจอย่างโล่งอก

เมื่อนรมนถูกเข็นเข้าห้องพักผู้ป่วย บุรีศร์ก็ไม่อยู่แล้ว คมทิพย์พูดด้วยความโกรธ “แกดูสิ นี่เรียกว่าเป็นห่วงนรมนเห รอ? ก็แค่ทําเป็นเอาหน้าจริง ๆ ผู้ชายแบบนี้อย่าไปสนใจ ฉันจะ บอกแกให้นะ อย่าไปยืนอยู่กับเขาอีกได้ยินไหม? ไม่อย่างนั้น อย่าโทษว่าพี่ไม่ยอมแยกแยะกับแกน้องชายคนนี้ ”

ปัญญ่ไม่กล้าพูดออกมาสักคํา

ตอนนี้คมทิพย์แผ่รังสีไปทั่ว เขาปิดปากไว้จะดีที่สุด

คมทิพย์มองนรมนที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย กล่าวอย่างโมโหจน แทบหายใจไม่ทันว่า “วุ่นวายจริง ๆ เพื่อคนที่ไร้ค่าคนหนึ่งคน ต้องทรมานตัวเองแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แกก็อีกคน ก่อ เรื่องวุ่นวายตามไปด้วย นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ แกจะทำอะไร ทันไหม!

ปัญญูรู้สึกคับข้องใจ แต่ไม่กล้าอ้าปากพูดออกมา

ในไม่ช้านรมนก็ฟื้นขึ้น เมื่อมองเห็นคมทิพย์กับปัญญ์อยู่ข้าง กาย ก็มองไปด้านหลังอย่างไม่รู้ตัว เมื่อไม่พบบุริศร์ ดวงตาก็ ปรากฏความผิดหวังเล็กน้อย

คมทิพย์เห็นสีหน้าของเธอชัดเจน จึงยื่นนิ้วมือออกไปจิ้มตรง หน้าผากของนรมนและถามอย่างโมโหว่า “มองอะไร? เธอยัง คาดหวังให้เขาอยู่ตรงนี้เหรอ? หรือจะบอกว่าที่เธอทรมานตัว เองแบบนี้เพื่อจงใจให้เขารู้สึกสงสาร? นรมน ถ้าเธอกล้าพูดว่าใช่ เชื่อไหมว่าฉันจะฟาดเธอเลยนะ”

นรมนหัวเราะก๊ากออกมา

เธอทําภาษามือ “ฉันไม่เป็นอะไร เธอก็น่าจะรู้ว่า ฉันทําเรื่อง ต่าง ๆ อย่างมีขอบเขต

“มีขอบเขตกะผีสิ! มีขอบเขตยังเป็นแบบนี้ ถ้าไม่มีขอบเขต เธอยังคิดจะทําอีกเหรอ? ”

เผชิญหน้ากับการตำหนิของคมทิพย์ นรมนเอาแต่เงียบลูก เดียว เธอรู้ว่าตอนนี้ตนเองพูดอะไรออกไปก็จะโดนด่าทันที ดัง นั้นเธอจึงหยุดฟัง

คมทิพย์เห็นเธอไม่พูดจา ก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

“เธอช่วยบอกฉันมาสิ ไม่ทำให้ฉันต้องเป็นห่วงได้ไหม? ทุก วันนี้เธอว่างไม่มีอะไรทำใช่ไหม? งั้นเธอไปห้างสรรพสินค้าซะ มี เรื่องมากมายรอเธออยู่ อย่าผลักทุกอย่างมาให้ฉัน หลังจากนี้ เธอจะได้ทรมานเอง ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าครั้งต่อไปยังเป็น แบบนี้อีก ฉันรับรองว่าจะโยนห้างสรรพสินค้าคืนให้เธอ ฉันไม่ สนใจแล้ว”

คมทิพย์พูดว่าต้องการจะโยนห้างสรรพสินค้าคืนให้นรมนใน ตอนนี้ นรมนตกใจจนรีบขอโทษขอโพย และในเวลานี้ บุริศร์ก็ปรากฏตัวขึ้นมา

ในมือของเขาถือกล่องข้าวหนึ่งกล่อง เดินมาตรงหน้านรมน
ทั้งสามคนภายในห้องต่างชะงักงัน

คมทิพย์กับปัญญูต่างคิดไม่ถึงว่าบุริศร์ออกไปเพราะจะไปทำ ของกินมาให้นรมน

ส่วนนรมนก็คิดไม่ถึงว่าบุริศร์ยังอยู่

บริศร์ไม่สนว่าคนอื่นจะมองอย่างไร นำกล่องข้าววางบนโต๊ะ กลิ่นหอมอย่างรุนแรงลอยเตะจมูกทันที

“ว้าว หอมจังเลย!

ปัญญ์รู้สึกว่าความตะกละของตนเองถูกกระตุ้นออกมา

แท้จริงแล้วผู้ชายคนนี้ทำอะไรกันนะ? ทำไมถึงได้หอมแบบนี้?

บุริศร์กลับไม่ได้มองไปที่เขา หยิบชามกับทัพพีและตักออกมา ชามหนึ่งทันที ยื่นให้แก่นรมน

“ผมถามป้องมา เขาบอกว่าตอนนี้ร่างกายของคุณอ่อนแอมาก อ่อนแอจนไม่สามารถบำรุงได้ จึงไม่สามารถกินของบำรุงได้มาก เกินไป ผมทําโจ๊กหมูติดมันและไข่เยี่ยวม้าที่คุณชอบมาให้กิน เยอะ ๆ หน่อย ทรมานมาสักพักหนึ่งแล้ว เดาว่าคงจะหิว ไม่ว่าจะ อย่างไร อย่าละเลยร่างกายนี้เลยนะ”

สําคอของนรมนบีบรัด

เธอรับชามมา อยากจะพูดขอบคุณ กลับไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร กินไปหนึ่งคำ ยังคงเป็นรสชาติเดิม เพียงแต่ในใจรู้สึกยุ่งเหยิง

บริศร์ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ คมทิพย์ก็ไม่อาจไล่บุริศร์ออกไป พวกเขาบอกว่าเป็นห่วงนรมน แต่รออยู่ตรงนี้จนกว่านรมนฟื้น

ขึ้นมาก็คือการเป็นห่วงเหรอ?

หลังจากบุริศรู้ว่านรมนปลอดภัยแล้วจึงกลับไป ผลปรากฏว่า ตอนนี้ได้นำสิ่งของที่จำเป็นที่สุดของนรมนมาส่ง

คมทิพย์รู้สึกขึ้นมาทันทีว่าตนเองไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะไป ตำหนิบุริศร์ได้

บรรยากาศภายในห้องเงียบลงทันที เงียบจนถ้ามีเข็มเล่มหนึ่ง

ตกลงบนพื้นก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน

นรมนได้ยินเสียงลมหายใจของตนเอง สัมผัสได้ว่าหัวใจเต้น เร็วมาก เธอรีบกินต่ออีกหลายคำ จนปรากฏว่าสำลัก

“แค่ก ๆ ! ”

เมื่อนรมนเริ่มไอ บุริศร์ก็ก้าวขึ้นมาตบหลังของเธอ กล่าวด้วย ความรักและสงสารว่า “กินช้าลงหน่อยสิ ไม่มีใครแย่งคุณกิน หรอก ”

นรมนรู้สึกว่าแผ่นหลังร้อนรุ่มขึ้นมาทันที

เธออยากผลักบริศร์ออกไป แต่กลับรู้สึกอึดอัดใจ ในขณะ เดียวกันก็ไม่รู้ว่าควรจะกินต่อหรือไม่ควรกินต่อดี
ความรู้สึกที่ว่องไวของบุริศรสัมผัสได้ว่านรมนลำบากใจ หลัง จากเธอหายใจได้ราบรื่นก็รีบถอยออกมาอยู่ข้างเตียง และกล่าว เสียงเบาว่า “กินช้า ๆ เดี๋ยวอีกสักพักผมจะมาเก็บให้นะ

พูดจบ บุริศร์ก็เดินออกไป

คมทิพย์มองเห็นท่าทางของบุริศร์ ไม่สามารถพูดอะไรที่ไม่ดี ของบุริศ ออกมาได้

เธอพบว่านรมนมองแผ่นหลังของบุริศร์ที่จากไปอย่างใจลอย จึงอดพูดออกมาไม่ได้ “เฮ้ เธอคงไม่คิดจะให้อภัยและใช้ชีวิตกับ เขาต่อไปใช่ไหม?

บรมนถอนสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว และส่ายหน้า

เธอก้มหน้ากินโจ๊กหมูติดมันและไข่เยี่ยวม้าในมือ ทันใดนั้นก็ รู้สึกกลัดกลุ้มใจ ไม่ว่าอย่างก็กินไม่ลง

นรมนวางชามบนโต๊ะ ปัญญ์ถึงคมทิพย์และพูดว่า “พี่นรมน พี่ พักผ่อนไปนะครับ ผมจะไปดูว่าไอ้ผู้เชี่ยวชาญเศษสวะคนนั้นตอน นี้เป็นอย่างไรบ้าง”

นโมนพยักหน้า

คมทิพย์ไม่อยากออกไป กลับถูกปัญญ์หัวชนฝาลากออกไป เมื่อภายในห้องผู้ป่วยเหลือเพียงนรมน เธอจึงนึกขึ้นมาได้ ยัง มีแก้วตาที่ยังไม่ได้จัดการ
ในเมื่อแก้วตาบุ่มบ่ามเข้ามา เธอก็จะกำจัดให้สิ้นซาก

นรมนส่งเฟซบุ๊กหาคมทิพย์ บอกว่า “ของสำคัญของฉันหาย ไป ฉันจะถือโอกาสแจ้งความเรื่องนี้กับตำรวจด้วย”

“อะไรหายไป?

คมทิพย์ตึงเครียดทันที

นรมนนึกถึงสิ่งที่หายไปกับของสำคัญที่ให้แก่แก้วตา ในตอน แรก ก็อดรู้สึกปวดใจไม่ได้

เธอบอกคุมทิพย์ คมทิพย์จึงรีบแจ้งความทันที

ตอนบุริศร์เดินผ่านคมทิพย์ หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ คิ้วก็ ขมวดเล็กน้อย

นโมนทําของหายเหรอ?

เขารีบหยิบมือถือเข้าอินเทอร์เน็ต ค้นหาภูมิหลังของแก้วตา

ค้นหาอย่างไม่รีบร้อน บุริศร์ค้นเจอเรื่องฝ่าฝืนกฎหมายของ แก้วตามากมาย รวมไปทั้งเรื่องที่แก้วตาฆ่ามายด์

รู้ว่านรมนต้องการลงโทษแก้วตา บุริศร์นำข้อมูลนี้ส่งอีเมลไป สถานีตำรวจโดยไม่เปิดเผยตัวตน

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาก็เก็บมือถือ กลับพบว่า มีคนเดินมาตรงหน้าคนหนึ่ง เขาหน้าเปลี่ยนสีทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ