บทที่ 641 พบเห็นไม่รู้คิดถึงกัน

ผู้หญิงไม่เห็นสีหน้าท่าทางของนรมนเลยสักนิด แค่โทรหาสามี ของเธอ บอกว่าวันนี้ได้เงินมาหมื่นหยวนและอื่นๆ

นรมนได้ยินแล้วก็รีบเปิดประตูห้องน้ำ แต่เห็นแค่เงาหนึ่งแบบ

ผ่านไป

เธอไม่เห็นคนคนนั้นชัดเจน แต่บุริศร์รู้สึกหัวใจเต้นเร็ว ราวกับ ทําอะไรบางอย่างที่เลวร้าย

นรมนมองสักพัก แล้วกลับไปที่ห้องน้ำ น่าเสียดายผู้หญิงคน นั้นหายไปแล้ว

เธอรู้สึกว่ามันแปลกๆ ไม่กล้าซื้อของเช่นกัน รีบเดินออกจาก

ห้องน้ำอย่างรวดเร็วแล้วก็กลับไปที่ตระกูลเจริญไชยทันที

ระหว่างทางเธอมองด้านหลังอย่างระมัดระวังว่ามีรถตามตน มาหรือไม่

บุริศร์พบว่านรมนระวังตัวเกินไป บางทีเธออาจจะเห็นตนแล้ว เขาเปลี่ยนไปหลายเส้นทาง โชคดีตอนที่นรมนขึ้นไปข้างบน เขาใส่ที่ติดตามไว้ที่รถนรมน ไม่อย่างนั้นจะตามเธอไม่ทันจริงๆ

นรมนถึงตระกูลเจริญไชยอย่างปลอดภัยแล้ว เขาก็วางใจ

นรมนลงจากรถแล้วก็หันศีรษะกลับไปโดยไม่รู้ตัว ไม่เห็นคน น่าสงสัย แต่ความรู้สึกแปลกๆ ที่ถูกคนตามมาเหมือนติดเป็นเงาตามตัว เธอบังเอิญเห็นรถแปลกๆ จอดอยู่ที่นั่น ไฟของรถดับ มองไม่เห็นด้านใน แต่เธอรู้สึกว่าดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธอ ผ่านความมืดอยู่

นรมนรีบวิ่งไปหน้ารถ บุริศร์ที่อยู่ในรถก็รีบซ่อนเบาะหลังรถ แล้วปีนลงมา หัวใจเต้นเหมือนฟ้าร้อง

เขาถูกจับได้จริงๆ แล้วใช่ไหม?

เขากลั้นหายใจ มองนรมนนอกหน้าต่างด้วยอารมณ์สับสน อย่างมากสักพักหนึ่ง

บรมนจ้องในรถอยู่นานมาก เธอขมวดคิ้ว จำเลขทะเบียนรถ จากนั้นก็หันศีรษะกลับไปที่ตระกูลเจริญไชยทีละก้าว

บริศ รอให้เธอเข้าไปแล้วก็โล่งอก เหงื่อผุดด้านหลัง เขารู้ว่า

ตัวเองอาจจะถูกจับได้ เขายิ้มอย่างขมขื่น คาดเดาไม่ได้เลยว่านร

มนจะมีท่าทีแบบไหน

เขารู้การจากลาเป็นวิธีที่ไม่ถูกจับได้มากที่สุดในปัจจุบัน แต่ เขาก็ไม่ต้องการ มันนอนหลับยากมากอยู่หลายเดือน มันทำให้ เขาไม่มีทางทนกับความเหงาคนเดียวได้อีก ถึงแม้จะกั้นด้วย ประตูใหญ่ แค่เฝ้าดูเธอ เห็นเธอได้ก็พอแล้ว

เมื่อนรมนกลับมา ก็เจอปัญญ์กำลังตามหาเธอพอดี

“พี่นรมน พี่ไปไหนมา?”

นรมนยิ้มแสดงท่าทางพูดขึ้น “ฉันออกไปเดินเล่น
“ฉันตกใจแทบตาย ฉันคิดว่าคุณโดนลักพาตัวไปแล้ว เกือบ ระดมคนไปตามหาคุณแล้ว”

“ได้ยังไง?”

สําหรับความเป็นห่วงของปัญญ์ นรมนประทับใจมากจริงๆ

“พี่คุณล่ะ?”

นรมนไม่เห็นคนทิพย์ กลัวว่าเธอจะออกไปตามหาตนแล้ว ก็รีบ แสดงท่าทางถามขึ้น

ปัญญยิ้มแล้วพูดว่า “แฟนโทรมา เหมือนจะทะเลาะกันนิด หน่อย กำลังตะโกนเสียงดังอยู่ในห้อง

นรมนตกตะลึงเล็กน้อย

พฤกษ์?

ใช่แล้ว

พฤกษ์เป็นผู้ช่วยบุริศร์ ตอนนี้จะตามหาตนผ่านคมทิพย์ใหม

นะ?

นรมนกังวลเล็กน้อย

นรมนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่นานอีกครั้ง และความ

รู้สึกแปลกๆ ที่ถูกติดตาม

“พี่นรมน พี่เป็นอะไร?”

ปัญญ์เห็นวันนี้เธอเหม่อลอยบ่อย อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเป็นห่วง “คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? อยากให้ฉันเรียกหมอ ประจําครอบครัวมาดูคุณไหม?”

“ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไร แค่คิดบางเรื่องน่ะ

นรมนพูดขึ้นอย่างเกรงใจ

และในตอนนี้ คมทิพย์ก็เปิดประตูเสียงดัง “ปัง” เดินออกมา อย่างขุ่นเคือง

“โอ๊ยพี่ฉัน ทำไมวันนี้ฉุนเฉียวแบบนี้? แฟนนอกใจเหรอ?”

คำพูดปัญญ์ยั่วยุให้คมทิพย์กลอกตาแล้วดุด่าเสียงดัง

“ไปให้พ้น! แกนนอกใจ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น

“โอ้ๆๆ ยังปกป้องอีก เป็นแบบนี้ก็ดี แล้วจะยังโกรธอีกทำไม? เขาไม่ได้ทำให้รำคาญ

ปัญญูรู้นิสัยคมทิพย์

ในตอนแรก คมทิพย์สุภาพกับเขามากจริงๆ ไม่พูดอะไรด้วย ซ้ำ แต่ตอนนี้บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาช่วยพวกนรมน คมทิพย์ จึงมีท่าทีใกล้ชิดสนิทสนมกับปัญญ่ขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเป็นกันเองขึ้น เรื่อยๆ

คมทิพย์ได้ยินถึงตรงนี้ สีหน้าก็ไม่พอใจอีกครั้ง นรมนถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“ไม่มีอะไร พฤกษ์มาที่เมืองB ไม่รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่เมือง อยากให้ฉันไปเจอเขา ฉันยังไม่หายโกรธเลยนะ เขาช่วยบุริศร์รังแกคุณขนาดนี้ ฉันไม่ให้อภัยเขาง่ายๆ หรอก

ได้ยินคมทิพย์พูดแบบนี้ หัวใจนรมนก็สั่นไหว

พฤกษ์มาที่เมืองB แล้วบุริศร์ล่ะ?

ตัวเองเห็นเงาคนคนนั้นที่แผงขายอาหาร ใช้เขาหรือเปล่านะ?

ถึงแม้รู้สึกว่ามันแปลกเล็กน้อย แต่บางครั้งสัมผัสที่หกของผู้ หญิงก็แม่นยำมาก

ทันใดนั้นเธอก็วิ่งไปที่หน้าต่างเห็นรถคันนั้นยังอยู่ อดไม่ได้ที่

จะต้องการยืนยันสักหน่อย

ปัญญ่เห็นการเคลื่อนไหวเธอ ก็มองตามสายตาเธอไป เห็น แลนด์โรเวอร์น่าสงสัยคันหนึ่งจอดอยู่ที่นั่น อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

“นั่นรถใคร? มาจอดหน้าบ้านเราทำไม?”

“ไหน?”

คมทิพย์รีบโน้มตัวมา

“ฉันจะออกไปดู”

คมทิพย์เดาได้ว่านรมนกำลังคิดอะไรอยู่

นรมนจับเธอไว้ ต้องการออกไปกับเธอด้วย

ปัญญ์พูดเสียงทุ้ม “ฉันไปกับพวกคุณด้วยดีกว่า ถ้าไปเจอคนที่ ไม่น่าเชื่อถือ มันไม่ง่ายที่ผู้หญิงสองคนอย่างพวกคุณจะจัดการ

คมทิพย์ไม่ได้ปฏิเสธ
ทั้งสามคนเดินมาหน้ารถแลนด์โรเวอร์อีกครั้ง

รถยังคงดับเครื่องอยู่

ปัญญ์เคาะหน้าต่างรถ ไม่มีการตอบสนองอะไร เขาอดไม่ได้ที่ จะหยิบก้อนหินข้างๆ มาเขวี่ยงใส่หน้าต่างรถ

“ปัญญ์ แกบ้าไปแล้วเหรอ!”

ดมทิพย์ตกใจรีบดึงนรมนถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว

ปัญญ์พูดขึ้นอย่างไม่แยแส “แค่ทุบเอง แค่แลนด์โรเวอร์ไม่กี่ ล้านไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวฉันชดใช้ให้เขาหนึ่งคัน วันนี้ไม่ว่ายังไงฉัน ก็อยากดูว่าในรถคันนี้มีคนหรือเปล่า”

ขณะที่พูด เขาก็ยกก้อนหินขึ้นมาทุบต่อ

คมทิพย์มอง มองไปที่ปัญญ่เหมือนคนงี่เง่าแล้วพูดขึ้น

“หน้าต่างรถประเภทนี้มันกันกระสุน แกใช้ก้อนหินทุบมันจะแตก ไหม? นี่แกโง่หรือเปล่า?

ปัญญ์ตระหนักถึงความผิดพลาดต่ำต้อยของตัวเอง อดไม่ได้ที่ จะอับอายจนหน้าแดง

“พี่ พี่ไว้หน้าฉันหน่อยได้ไหม?”

“ต่อหน้าเราไม่จําเป็นหรอก นายยังมีหน้าตรงไหนอีกเหรอ? เรียกรปภ.มาถามดูว่าเป็นรถใคร?”

คมทิพย์พูดขึ้นอย่างน่าเชื่อถือ

ปัญญ์ถึงได้ทิ้งก้อนหินไป แล้วโทรหาผู้รักษาความปลอดภัยทันที

นรมนกำลังมองรถคันนี้ เป็นรถที่ไม่คุ้นตาอย่างมาก ไม่ใช่รถ ตระกูล โตเล็กด้วย แต่เป็นรถรุ่นปกติที่บุริศร์ใช้

ใช่เขาไหมนะ?

ถ้าคนที่ลงมาจากรถเป็นบริศร์จริงๆ ตนควรพูดอะไร?

ทันใดนั้นนรมนก็ไม่อยากสืบแล้ว เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเองหลีกเลี่ยงปัญหา แต่ตอนนี้เธอยังไม่ได้ เตรียมใจเจอบุริศร์ บางทีทั้งชีวิตนี้อาจจะไม่อยากเจอเขา

ไม่อยากเจอเขา เธอคิดแล้วปวดใจ เห็นเขา เธอก็ยิ่งเสียใจ พบเห็นไม่รู้คิดถึงกัน คงเป็นแบบนี้แหละมั้ง

นรมนคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นก็หันตัวเดินเข้าไปในบ้าน

คมทิพย์ตกใจการกระทำของเธอ

“นรมน คุณกลับไปทำไม? คุณไม่อยากดูเหรอ?”

นรมน โบกมือปฏิเสธ แล้วเดินตรงกลับบ้าน

เธอรู้สึกในมือมีอะไรบางอย่างกระทบตนเอง ก้มหน้ามอง ไม่ คิดว่าจะเป็นแหวนที่บุริศร์ซื้อให้เธอ

นั่นคือแหวนที่เธอและบริศร์ไปสั่งทำที่ร้านเครื่องประดับ เป็น แหวนคู่ชั่วชีวิต

ในตอนนี้ แหวนยังอยู่ แต่คนไม่เหมือนเดิมแล้ว
ทันใดนั้น ในดวงตาเธอก็รู้สึกโดนอะไรบางอย่างทำให้ปวด แสบปวดร้อน มันเจ็บมาก

ความเจ็บปวดที่ยากจะอธิบายกระจายไปทั่วหัวใจ ค่อยๆ ลาม ไปทั่วร่างกาย

นรมนรีบขึ้นไปข้างบน กลับไปที่ห้องตัวเอง แล้วล็อกประตู

เธอนอนขดตัวอยู่บนเตียง รู้สึกว่าหนาวมากๆ ราวกับตัวเอง เป็นคนเดียวที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้ ความรู้สึกเหงานั้นแม้จะอยู่ ในเมืองที่วุ่นวายแต่ก็ยังไม่สามารถบรรเทาได้

แหวนในมือโดนเธอกไว้จนเจ็บมือ แต่เธอก็ไม่คลายมัน คำว่าบุริศร์สองคำนี้ ดูเหมือนจะถูกสลักไว้ในหัวใจ เมื่อสัมผัส มันก็เจ็บ

ปัญญ่ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ นรมนถึงเดินออกไป ตอนที่ผู้รักษาความ ปลอดภัยมาถึง ก็ยืนยันว่ารถคันนี้ไม่ใช่รถของพวกเขา คมทิพย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับตระหนักถึงอะไรบางอย่าง

เธอรีบโทรหาพฤกษ์

“บุริศร์มาที่เมืองBใช่ไหม?”

พฤกษ์ไม่ค่อยรู้ว่าควรตอบอย่างไร

“คมทิพย์ เรื่องนี้คุณไม่ยุ่งได้ไหม? จริงๆ นะ ประธานบริศร์ไม่ ได้เป็นอย่างที่คุณคิด ตอนนั้นประธานบริศร์ไม่อยู่บ้าน ทุกอย่าง ที่คุณนายต้องแบกรับประธานบุริศร์ไม่รู้เลย และคุณไม่รู้ว่าภายในหนึ่งเดือนกว่านี้ประธานบริศร์ใช้ชีวิตยังไง?”

“ฉันถามนาย บุริศร์มาที่เมือง ใช่ไหม? นายแค่บอกฉันว่าใช้

หรือไม่ใช่?” ความแข็งกร้าวกะทันหันของผมทิพย์ทำให้พฤกษ์รู้ว่าเธอ

โกรธจริงๆ แล้ว

พฤกษ์คิดสักพักแล้วพูดขึ้น “เปล่า ประธานบริศร์ไม่อยู่

“พฤกษ์ นายพอได้แล้ว ไม่คิดว่าจะรู้จักหลอกฉันด้วย ก็จริง แหละ ในใจนาย บุริศร์เป็นคนที่สำคัญที่สุดใช่ไหมล่ะ? ฉันเป็น อะไรล่ะ เทียบกับบุริศร์แล้วฉันมันก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น

พฤกษ์ได้ยินคมทิพย์พูดแบบนี้ ก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย

“คุณมันไม่เหมือนกันไหม? ในใจของคุณ นรมนเป็นคนที่ สำคัญที่สุด คุณเคยคิดถึงความรู้สึกฉันไหม? เพื่อช่วยเธอหลีก เลี่ยงประธานบริศร์ คุณบล็อกฉันได้เลย ไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ให้ ฉันเลยด้วยซ้ำ คมทิพย์ ระหว่างเราสองคนใครไม่สนใจใครกัน แน่?”

ทันใดนั้นคมทิพย์ก็รู้สึกจุกในลำคอ เธอรู้สึกแย่เล็กน้อย

“ได้ ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเราก็เลิกกันเถอะ สัญญาแต่งงานก็ จบ ยังไงสำหรับนาย คนอย่างฉันมันก็ไม่คุ้มค่าที่นายต้องจ่าย

พูดจบ คมทิพย์ก็วางสายทันที แต่ดวงตาก็แดงนิดหน่อย ปัญญ์เห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะจับบาคมทิพย์แล้วพูดขึ้น “พี่ พี่ยังมีฉันนะ ถึงชีวิตนี้พี่จะหาแฟนไม่ได้ ฉันจะเลี้ยงพี่เอง”

“ออกไป!”

ตอนแรกผมทิพย์ที่รู้สึกเศร้าใจนิดหน่อยเมื่อได้ยินปัญญ์พูด แบบนี้ใส่ ทันใดนั้นก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

เธอเห็นห้องนรมนเปิดไฟอยู่ ก็พูดขึ้นด้วยความเสียใจนิดๆ “ไปสืบมาว่าป้ายทะเบียนรถคันนี้เป็นของใคร? ถ้าเป็นของบุริศร์ จริงๆ ฉันจะไม่ให้อภัยเขาเด็ดขาด”

“บุริศร์คือบริศร์คนนั้นที่เมืองชลธีเหรอ?”

ปัญญ่ไม่รู้มาตลอดว่าคนในใจนรมนคือใคร แค่รู้สึกว่าผู้หญิง คนหนึ่งตกอยู่ในสภาพนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย ตอนนี้ได้ยินชื่อบริศร์ ที่คมทิพย์กล่าวถึง ก็อดจะตกตะลึงไม่ได้

คนที่มีชื่อเสียงขนาดนั้น ทำให้ผู้หญิงของตัวเองกลายเป็น

แบบนี้ได้อย่างไร?

คมทิพย์ไม่สนว่าบุริศร์จะมีชื่อเสียงมากแค่ไหน จ้องมองปัญญ์

ก่อนจะรีบกลับไปที่ประตูทางเข้าห้องนรมน

“นรมน เปิดประตู เรามาคุยกันหน่อย”

แต่นรมนไม่มีเสียงเลยสักนิด

คมทิพย์เคาะอยู่หลายครั้ง ก็ยังคงไม่มีเสียงใดๆ เธอรีบให้พ่อ บ้านมาเปิดประตูห้อง แต่กลับเห็นนรมนนอนขดตัวอยู่ตรงนั้น ทั้ง ร่างสั่นเล็กน้อย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ