บทที่ 607 แกรนหาที่ตาย

บุรีศร์มองไปทางนรมน

นี่ยังไม่ถึงหนึ่งวัน คิดไม่ถึงว่านรมนจะร้องขอความเมตตาเทีย คน ลักพาตัวเธอ?

เขาไม่อาจเข้าใจได้ ดวงตาคู่นั้นค่อนข้างมืดมน

นรมนรู้ว่าบริศ เข้าใจผิด แต่ตอนนี้ไม่สามารถอธิบายอะไรได้ มาก เธอจึงทำได้เพียงแค่พูดว่า “คิดถึงกิจจาสิ ถึงแม้เขาจะทํา ผิดมากมาย แต่กิจจาไม่ได้ผิดอะไร เด็กคนนั้นเพิ่งจะได้อยู่กับพ่อ ของตัวเองที่วัน? เขาอยู่แถวนี้ ถ้าให้เขารู้ว่าพ่อของเขาไม่อยู่ แล้ว เขาจะรับได้อย่างไร? พวกเราเป็นผู้ใหญ่จะเป็นอย่างไรก็ได้ แต่คิดถึงเด็ก”

คำพูดของนรมนทำให้บุรีศร์อึ้งไปสักพัก

ในสมองของเขาปรากฏใบหน้าที่ไร้เดียงสาของกิจจาลอยขึ้น

มา

เจ้าตัวเล็กที่เคยเรียกแดดตามกันของตนเอง หลังจากเขมิกา ตายไปดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเยอะเลย ตอนนี้เกิดเรื่องของครินท์ อีก หัวใจของบุรีรบีบแน่นฉันพลัน

เขาสามารถลงมือกับใครก็ได้ แต่อย่างเดียวคือไม่สามารถ ทําร้ายหัวใจของลูก
บุรี สมองรามิล เกิดความลังเลขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด รามีลจะไม่รู้ว่าบุริศร์คิดอะไรอยู่ในใจได้อย่างไร ในใจอดยิ้ม อย่างชื่นชมไม่ได้

บทบาทเดียวที่เขาทำได้ไม่ดีก็คือการเป็นพ่อ เขารู้สึกขอโทษต่อกิจจาเด็กคนนั้น

เพื่อการล้างแค้น เขาไม่ให้ความอบอุ่นแก่กิจจาแม้แต่นิด เดียว แต่กิจจากลับอาลัยอาวรณ์เขาเช่นนี้ ต่อให้เขาตีเขา เขาก็ ยังคงชอบเขาเหมือนเดิม เข้าใกล้เขาเหมือนเดิม

นี่อาจจะเป็นพลังของสายเลือด จึงทําให้รามิลมองออกว่า กิจจาโหยหาความรักในครอบครัว เขาน้าตาซึมเล็กน้อย

ท่านขุนอินเห็นฉากนี้ จึงอดพูดขึ้นมาไม่ได้ “ประธานบริศร์ อัน ที่จริงพวกเราสามารถแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างสันติวิธีจริงไหม? พวกเราแค่ต้องการแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจเท่านั้น เพียงแค่คุณส่งให้พวกเรา พวกเราก็จะไม่ทำร้ายตนท์กับนามน ทั้งสองคนแม้แต่นิดเดียว จะปล่อยพวกเขาไว้ตรงนี้ คุณคิดว่า เป็นอย่างไร? ”

บริศร์มองรามิล ในแววตามีความยุ่งเหยิง แต่ดวงตาคู่นั้นยัง คงคลุมเครือไปด้วยความเกลียดชัง

เขาไม่อาจให้อภัยคนที่ปลอมตัวเป็นน้องชายของเขา หลอก ดวงความรู้สึกของเขา คนที่ทำร้ายภรรยาของเขา! แต่จริงอย่างในรมนูพูด ใบหน้าที่ของเขาปลอบโยนจิตใจของกิจจาได้มาก ในจุดนี้ เขาจำต้องตรึกตรอง

รามีลยิ้มอย่างชื่นชม สบตาของบุรีตร์ และพูดออกมาอย่างชัด ถ้อยชัดคํา “ขอโทษ”

“มาพูดขอโทษตอนนี้ไม่คิดว่ามันสายไปหน่อยเหรอ ? ในเมื่อ รู้สึกผิดแล้วจะทำไปทำไม? บุญคุณและความแค้นของนายกับ ฉัน หลังจากนี้ค่อยๆ คิดบัญชี เพื่อกิจจา วันนี้ฉันจะยกโทษให้ นาย แต่นายต้องจำเอาไว้ว่า นายติดหนี้ฉัน ติดหนี้ตระกูลโตเล็ก ฉันจะเอาคืนจากนายทีละนิด

บุรีศร์พูดอย่างเย็นชา ส่วนรามิลแค่ยิ้มอย่างอื่นขม ไม่ได้พูด อะไร

นรมนถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

เธอพยายามดิ้นอยู่สักพัก มองธรรศอย่างเกลียดชังและกล่าว ว่า “หวังจริง ๆ ว่าบนร่างกายของฉันจะไม่มีเลือดเหมือนกับคุณ คุณทำให้ฉันสะอิดสะเอียนสุดๆ

ธรรศกลับกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “จริงเหรอ? น่าเสียดายที่เธอ หนีไม่พ้นจากโชคชะตาที่เป็นหลานสาวของฉัน

นรมน โมโหสุด ๆ แต่ธรรคไม่มองเธออีก แต่หันไปมองทางบริ

“ประธานบุรีศร์ ว่าอย่างไร? คิดพิจารณาดีแล้วหรือยัง? พวกเราแค่ต้องการแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจ
สายตาของบุรีศร์ถึงจะหันไปมองทางธรรคและพรมน

สายตาของเขากวาดมองบนร่างกายของนรมน เมื่อแน่ใจว่า เธอปลอดภัยจึงพูดว่า “คุณท่าให้ผมประหลาดใจจริงๆ เพียงแต่ ไม่รู้ว่าธรณีกับคุณนายทวีทรัพย์ธาตารู้หรือไม่ว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้คุณมีชีวิตสบายแบบนี้

“เรื่องนี้ไม่ต้องลำบากประธานบริศร์หรอก เร็วเข้าเถอะ ผม ไม่มีเวลามาก เมื่อได้แบบแปลนและสัญญามอบอำนาจแล้ว ผม ต้องรีบกลับไป ไม่อย่างนั้นคุณคิดจริงๆ หรือว่าตนท์จะสามารถ ทําให้ผมออกมาได้? ”

ได้ยินธรรศพูดแบบนี้รามิลท่าทางมีอารมณ์ขึ้นมา แต่กลับไม่ ทำอะไรเหมือนกับรอการตัดสินใจของบุริศร์

ดวงตาของบริศ ลดต่ำลง สองมือบีบแน่นจนกลายเป็นกำปั้น นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาถูกคนกลุ่มนี้คุกคาม ตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ นี่เป็นการทำลายสถิติของเขา

สีหน้าของบุริศร์น่าเกลียดสุดๆ แต่กลับพูดอย่างเย็นชา “ผม เคยบอกแล้วว่าจะให้พวกคุณ แน่นอนว่าจะทำตามที่สัญญา แต่ พวกคุณกลับทำให้พวกเราพี่น้องโกรธกัน ทำให้เขาเอาตัว ภรรยาของผมไป ไม่รู้ว่าตอนนี้ร่างกายของภรรยาผมเป็น อย่างไรบ้าง ดังนั้นผมจะให้แบบแปลนกับพวกคุณก่อน ส่วน สัญญามอบอำนาจ ผมจะรอให้ภรรยาของผมกับครินท์กลับไป อย่างปลอดภัยถึงจะส่งให้พวกคุณ
“ประธานบุรีศร์ แบบนี้ไม่ค่อยดีนะ? ” ค่าพูดของธรรคทำให้บุรีศร์หัวเราะอย่างเป็นซาเล็กน้อย

“ไม่ดี? ตอนนี้ผมไม่มีความเชื่อใจพวกคุณแม้แต่นิดเดียว ปล่อยพวกเขา ให้พวกเขาไป เพียงแค่พวกเขาถึงเมืองชลธี ผม จะส่งสัญญามอบอำนาจให้แก่พวกคุณ ไม่อย่างนั้น พวกคุณไม่ ว่าใครก็อย่าคิดจะได้ไปเลย”

“ลังเลอยู่เหรอ? พวกคุณคิดว่าพวกคุณยังมีเวลาลังเลจริงๆ เหรอ? ”

เสียงของบุริศร์เย็นชาลงไปอีก

ในขณะนั้นเอง เสียงใสๆ ของเด็กก็ดังขึ้นมา

แต๊ด? คุณลุง หม่า! ”

เสียงของกิจจาดังมาจากไม่ไกล ทำให้สีหน้าของทุกคนตะลึง ไปทันที

“กิจจา ? หนูมาที่นี่ได้อย่างไร?

เส้นประสาทของนรมนตื่นตัวขึ้นทันที สีหน้าของรามิลก็ดูไม่ได้ ดวงตาของบุริศร์หรี่ลงในชั่วพริบตา เขามองไปทางขุนอิน ทันที

“ขุนอิน คุณหมายความว่าอะไร?
“ผมเคยบอกว่าจะไม่เล่นงานยมราช และจะไม่ทำอะไรในโรง พยาบาลของเธอ แต่ผมไม่เคยพูดว่าผมจะไม่ทำอะไรนายน้อย ของตระกูลโตเล็ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาอยู่โรงเรียนอนุบาลใน เขตเมือง ไม่ได้อยู่ในขอบเขตอำนาจของยมราชจริงไหม? ประธานบริศร์ คุณก็อย่าโทษผมเลย ผมเพียงแค่ป้องกันไว้ล่วง หน้า จริง ๆ นะ พวกเรายังสามารถร่วมมือกันได้

คำพูดของขุนอินทำให้นรมน โมโหทันที

“ไอ้คนชั่ว พวกแกนอกจากทำร้ายผู้หญิงกับเด็ก ยังจะทำอะไร ได้อีก? ”

ขุนอินกลับไม่รู้สึกอายเพราะคำพูดของนรมน เพียงแค่ตอบ ด้วยรอยยิ้มไม่แยแส “พวกเราแค่เพียงป้องกันสิ่งไม่คาดฝัน นอกจากนี้ คุณนายบุริศร์ หรือว่าคุณไม่คิดถึงเขา? เขาต้องอยู่ ข้างกายยมราชถึงสิบปีเพื่อคุณ! เด็กคนนี้ฉลาดมาก ไม่ว่า อย่างไรคุณก็ไม่สามารถปล่อยเขาไปได้จริงไหม?

“ขุนอิน คุณควรจะคิดให้ดีนะ ตอนนี้กิจจาคือผู้ติดตามของ ยมราช เธอนับว่ากิจจาคือลูกชายแท้ๆ คุณคงไม่คิดจะให้เธอ ต้องเจอกับประสบการณ์ความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกชายไป อีกครั้ง ใช่ไหม?

ในที่สุดคำพูดของบริศร์ก็ทำให้สีหน้าของขุนอินมีปฏิกิริยา ตอบสนอง เพียงแต่เขายังคงกัดฟันพูดว่า “ไม่มีแบบแปลนและ สัญญามอบอำนาจ ก็อย่าพูดถึงลูกชายเลย แม้แต่พวกเราต่างก็ ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดไหม ดังนั้น ในตอนนี้ผมทำได้เพียงสละชีพนายน้อยของตระกูลพวกคุณเท่านั้น ถ้าพวกคุณต้องการ ประธาน บุรีศร์ พวกเราแค่เพียงท่าเพื่อความสุขของทุกคนจริงไหม?

เรื่องมาถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นนามนหรือบริศร์ แม้แต่รามิลต่าง ก็มองออก ขุนอินต้องการแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจนั้น อย่างมาก

“คำสั่งของคุณ? ”

บรมนมองไปทางธรรค ความโกรธยังคงอยู่ในแววตา ธรรศกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ต่างกันตรงไหน? ”

“คนชั่ว!!

นรมน โกรธมากจริงๆ โกรธตนเองที่ตอนนี้ไม่มีฝีมือ เกลียด ตนเองที่ร่างกายไม่ดี เกลียดตนเองที่ไม่มีพละกำลัง และยิ่ง เกลียดตนเองที่ไม่สามารถควบคุมทุกอย่างได้

สีหน้าของบุริศร์มืดมนทำให้คนรู้สึกอึดอัดและหวาดกลัว แต่ ขุนอินยังจำต้องฝืนตนเอง

ตอนนี้รามิลก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เขาเอาแต่จ้องมองธรรม กลัวเหลือเกินว่าเขาจะหนีไป

บรรยากาศอยู่ในความตึงเครียดพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

เมื่อกิจจาถูกคนพาตัวมาที่นี่ เขารู้สึกแปลกใจอยู่บ้างเมื่อมอง เห็นฉากนี้ แต่ยังหันไปมองทางรามิลอย่างรวดเร็ว

“แด๊ดดี้? ”
เขารู้สึกแปลกใจ

ในภาพจําของเขา แด๊ดดี้เป็นคนที่ทำได้ทุกอย่าง ฝีมือของ แดดที่มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเอาชนะได้ แต่ทำไมเขาถึงโดน คนควบคุมเอาไว้?

คนกลุ่มนี้ต้องการทำอะไร?

ทันใดนั้นกิจจาพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

“พวกแกปล่อยแตดของฉันนะ ! ปล่อยเขา

เวลานี้ ในสายตาของกิจจามีแค่เพียงรามิล

นั่นคือญาติเพียงคนเดียวของเขา

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้เป็นอะไรหรือเปล่า? แด๊ดดี้มาที่นี่ได้ไงครับ? แด๊ดดี้มารับผมกลับไปใช่ไหม? ผมขอโทษ เป็นผมที่ไม่ดีเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของผม แด๊ดดี้!

รามิลรู้สึกแย่กับคำว่าแด๊ดดี้ที่กิจจาเรียก

เพื่อการล้างแค้น เขาไม่เคยคิดสนใจความรู้สึกของกิจจา จน แม้แต่ลืมไปว่า เขายังต้องแสดงบทบาทเป็นพ่อคนหนึ่ง ห้าปีที่ ผ่านมา เป็นเพราะบริศร์ กิจจาจึงมีความสุขมาก ดังนั้นเขาจึงคิด ว่ากิจจาไม่ต้องการเขา

เพื่อยั่วให้บริศร์โมโห เพื่อทำให้คนอื่นเห็นว่าเขากับบริศร์ โกรธกัน เขายังใช้ประโยชน์จากความน่ารักใสซื่อของกิจจา มากเสียจนตีเขาด้วยซ้ำ
แต่เด็กคนนี้ไม่เคยอาฆาตสักนิดเดียว และคิดไม่ถึงว่าตอนนี้ จะเสียใจเช่นนี้ ร้อนรนเช่นนี้

ทันใดนั้นเองรามิลรู้สึกทุกข์ใจอย่างยิ่ง

ทั้งหมดนี้เขาทำอะไรลงไป

“กิจจาเด็กดี อย่าร้องไห้ ลูกคือลูกผู้ชายตระกูลโตเล็ก เป็น ลูกชายของตนท์ ไม่ว่าต้องเจอกับอะไร พวกเราจะไม่ร้องไห้ ได้ยินรามิลพูดแบบนี้ กิจจารีบเช็ดน้ำตา พูดอย่างสะอึกสะอื้น “ครับ ผมจะไม่ร้องไห้ ผมคือลูกชายของตนท์ ผมไม่ร้องไห้

แต่น่าตากลับไหลออกมาจากหางตาของเขา ถึงแม้กิจจาจะ กลั้นมันไว้ ก็ยังคงไหลออกมา

นรมนรู้สึกเจ็บปวดใจเมื่อได้เห็น

เธอหันไปทางบริศร์ รู้แผนการของเขา แต่ในตอนนี้ก็อดใจ อ่อนไม่ได้

“กิจจาไม่ได้ผิดอะไร ! เขาคือลูกของพวกเรา”

เส้นเลือดดำปูดออกมาจากหลังมือของบุริศร์ ดวงตาคู่นั้น ราวกับดาบคมที่เมตตาแก่ขุนอิน พูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ทางที่ดีคุณควรจะปกป้องไม่ให้เขาเป็นอะไร ถ้ากิจจาผมร่วง แม้แต่เส้นเดียว ผมจะทำให้พวกคุณน้ำตาเช็ดหัวเข่า ”

“นั่นแน่นอนอยู่แล้ว ตราบใดที่ประธานบริศร์ร่วมมือ
ขุนอินรู้สึกว่าชัยชนะอยู่ในกำมือ ในเวลานี้ แม้บุรีศร์จะคิดเสแสร้งก็ไม่ได้แล้ว

“ได้ ผมจะส่งของให้พวกคุณ แต่พวกคุณต้องปล่อยคน ก่อน!

มองใบหน้าของกิจจา บุริศร์มีความประนีประนอม เรื่องสกปรกระหว่างผู้ใหญ่ เขาไม่อยากให้กิจจารับรู้จริงๆ

ขุนอินกลับกล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา “ประธานบริศร์ พวกเรารู้ ดีว่าฝีมือของคนเหล่านี้ที่คุณพามาเป็นอย่างไร ปล่อยคนไป ถ้า คุณไม่ให้พวกเรา พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้ คุณก็เห็นแล้ว คุณธร รศยังรออยู่ เขามาเพียงแค่เอาแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจ ถ้าผมทำเรื่องนี้ไม่เสร็จ การรอคอยผมไม่ใช่การลงโทษ ดังนั้น ประธานบุรีศร์ บอกให้คนของคุณถอยไปก่อน ส่งแบบแปลนกับ สัญญามอบอำนาจมาให้ผม และผมรับรองว่าหลังจากนี้จะส่ง พวกเขากลับไปอย่างปลอดภัย เป็นไง? ”

“แกรนหาที่ตาย! ”

บริศร์โดนคนคนนี้คุกคามครั้งแล้วครั้งเล่าจนเป็นครั้งที่สาม ความโกรธ ในใจแทบจะควบคุมไว้ไม่อยู่แล้ว

ทันใดนั้นเอง รามิลก็เอ่ยขึ้นมา “ฉันจะอยู่ที่นี่เอง ปล่อยพวก เขาไป

“นั่นเป็นไปไม่ได้ คุณชายรอง คุณคือคนตระกูลโตเล็ก การ แสดงท่าเป็นยอมจํานนในการต่อสู้ครั้งเดียวก็พอแล้ว ผมจะไม่หลงกลเป็นครั้งที่สอง” ตอนนี้ขุนอินถือหมาก

ในตอนนั้นเอง อยู่ดี ๆ กิจจากร้องขึ้นมา ตัวแข็งที่อล้มลงไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ