บทที่17 คุณทำอะไรผมก็จะสนับสนุน

เขมิกาตามติดบุริศร์ไปอย่างรวดเร็ว เธอขอร้องเขาไปตลอดทาง

นรมนได้ยินเสียงของพวกเขาดังผ่านประตูมา เสียงไกลออกไป เรื่อยๆ มือทั้งสองของเธอกำแน่น

บุริศร์ช่างเลือดเย็นจริงๆ

เขาทรยศเธอเมื่อห้าปีก่อน ทรยศการแต่งงานของพวกเขา ตอนที่ หลงใหลเขมิกา เขาก็ไม่ได้เยือกเย็นเหมือนเช่นตอนนี้

เธอยังจำได้ว่าเห็นพวกเขาที่โรงพยาบาล บุริศร์ทั้งเอาอกเอาใจ เขมิกา เมื่อรู้ว่าเขมิกาตั้งครรภ์ก็ดีอกดีใจ

ถึงตอนนี้แม้แต่ผู้หญิงที่เขาชอบพอบอกจะทิ้งก็ทิ้ง อดีตภรรยาเช่น เธอจะเหลือที่ยืนตรงไหนในหัวใจของเขาไหม

ถ้าหากว่าเธอผิดตั้งแต่แรก ก็คือที่เธอไม่ควรตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ เขาเป็นคนเลือดเย็น เป็นก้อนหินที่ติดอย่างไรก็ไม่มีประกายไฟ แม้ว่านี่จะเป็นเรื่องจริงที่รู้อยู่แล้ว แต่หัวใจของนรมนก็ห้ามไม่ได้ที่

จะเจ็บขึ้นมา

ช่วงเวลาอันแสนลำบากในห้าปีที่ผ่านมาได้ปรากฏขึ้นในใจของ เธออีกครั้ง เสียงเปลวเพลิงอันโหดเหี้ยมโหมกระหน่ำเข้ามา เมื่อตอ นที่ได้ยินว่าทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของบุริศร์ ทุกวันนี้เธอยังจำได้ทุก สัมผัสของความสิ้นหวังและความหนาวเหน็บ

ชายคนนี้ ทำให้เขาได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่แท้จริง ทำให้เขาได้รู้

ว่าการถูกที่ตนเองรักทรยศนั้นเป็นเช่นไร เขาจะได้รับรู้ว่าทุกสิ่งที่เขาv
และการที่นรมนกลับมาคราวนี้ก็มีเหตุผลอื่น เหตุผลนั้นรเมศรู้สึก ว่าช่างน่าเศร้า แต่เขากลับปฏิเสธไม่ได้

เมื่อได้ยินเสียงอันอบอุ่นของนรมน ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอจะ

มีแรงกลับคืนมา

เธอลุกขึ้นยืน หายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี บุ ริศร์เริ่มจะสงสัยในตัวฉัน แต่นั่นก็เพราะความสามารถของคุณ ทำให้ เขาตรวจสอบแล้วไม่พบร่องรอยอะไร ฉันจะระวังตัว คุณไม่ต้องเป็น ห่วงฉัน”

“ถ้าหากคุณรู้สึกว่าไปต่อไม่ไหว คุณสามารถกลับมาได้ คุณก็รู้ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร ผมพร้อมจะเผชิญหน้าไปกับคุณ”

คำพูดของรเมศทำให้นรมนรู้สึกซาบซึ้งใจ

“ขอบคุณค่ะ รเมศ แต่ว่าฉันมีเรื่องที่ต้องทำด้วยตัวเอง นอกจาก

นั้นโรคของกลมยังต้องการบุริศร์”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ทั้งคู่ก็นิ่งเงียบไป

“กลมสบายดีนะคะ”

นรมนทำลายความเงียบขึ้นมา

“สบายดี แค่มีเวลาตื่นขึ้นก็คิดถึงคุณและกานต์ แต่ว่าคุณวางใจได้ ผมอยู่นี่ กมลไม่มีปัญหาอะไรหรอก”

“ขอบคุณค่ะ รเมศ”

นรมนนอกจากจะพูดว่าขอบคุณแล้ว เธอก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาอีก

“ไม่เป็นไร มีกานต์อยู่ ผมค่อยมีแรงจูงใจหน่อย เขาอยู่ที่นี่เก่งมาก

วางใจเถอะ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ช้าก็เร็วบริศร์ก็ต้องรู้ว่ามีกานต์อยู่ การหลบหนีไม่ใช่หนทาง แค่เพียงทำให้เขาคิดตั้งแต่ต้นว่ากานต์ไม่ใช่ลูก

ชายของเขา กานต์ก็จะปลอดภัย”

คำพูดของนรมนทำให้รเมศคัดค้านไม่ได้

“คุณทำอะไรผมก็จะคอยสนับสนุน”

“ขอบคุณค่ะรเมศ แต่ว่าวันนี้เขาสงสัยในตัวฉันมาก บางทีอาจจะ เร็วเกินไปหน่อย ฉันอยากจะไปปกปิดรอยแผลไฟไหม้หน่อย คุณมี คนที่พอไว้ใจได้ไหมคะ”

นรมนนึกถึงตอนที่บุริศร์มาแล้วไม่สนใจพระอิฐพระปูน ใจเธอรู้สึก

กลัวถึงวันข้างหน้า

ครั้งนี้สามารถหลบซ่อนได้ แต่ว่าครั้งหน้าล่ะ

เธอต้องการหว่านเสน่ห์ให้บุริศร์หลงรักเธอไม่ช้าเธอก็จะตรงไป ตรงมากับบุริศร์ ถึงตอนนั้นรอยแผลไฟไหม้นี้ก็สามารถเปิดเผยได้

รเมศนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งและลดเสียงลง “มีร้านสักร้านหนึ่งในตรอก ทิศใต้เมือง อาจารย์ท่านนี้ฝีมือไม่เลว และยังเป็นสหายเก่าของผม คุณไปที่นั่นได้ ต่อให้ภายหลังมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็ไม่สามารถตรวจ สอบอะไรได้”

“ขอบคุณค่ะ”

นรมนและรเมศยังคงคุยเรื่องของกมลต่อไป จากนั้นก็วางสาย อย่างไรก็ตาม ในสมองของเธอเต็มไปด้วยภาพความอ่อนแอของกมล กังวลจนเธอหน้าซีด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ