บทที่ 560 การฆ่าคนมันไม่ดี

“กานต์! –

นามนกังวลมากๆ แต่ไม่มีข่าวคราวจากฝั่งกานต์สักนิดเดียว หรือจะเกิดเรื่องขึ้นกับกานต์เหมือนกัน?

บรมนกระวนกระวายใจ อยากจะให้ปีกงอกออกมา แล้วบิน กลับไปดูทันที

ในขณะที่นรมนไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าหรือถอยหนีได้ เธอ ไม่รู้จะต้องทำอย่างไร สายของกานต์ก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

“หม่ามี้”

“ลูกเป็นอย่างไรบ้าง? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? ”

หัวใจของนรมนขึ้นมาถึงลำคอและในดวงตา

ตอนนี้สถานการณ์เป็นแบบนี้ เธอรับไม่ไหวกับการรุกรานใดๆ อีกแล้ว โดยเฉพาะหากเกิดอะไรขึ้นกับคนใกล้ตัวที่สุดของเธอ

กานต์ส่ายหน้าและตอบว่า “เปล่าครับ ทางฝั่งผมไม่ได้เกิด เรื่องอะไร เพียงแต่เมื่อสักครู่ถูกแฟนคลับตามรอย จนเกือบถูก ตามรอยได้แล้ว ดังนั้นผมจึงต้องตัดสัญญาณ

ได้ยินกานต์พูดแบบนี้ นรมนถึงจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

เพียงแต่ยังคงถามด้วยความไม่วางใจ” “ไม่เป็นอะไรแน่นะ? ”
“ไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับ หม่ามี เพียงแต่สัญญาณของคุณอา เจตต์ถูกบล็อก ผมหาไม่เจอแล้ว

“ไม่เป็นไร รู้แผนที่ตำแหน่งของเขาก็พอ เรื่องอื่นปล่อยให้หมา จัดการ ลูกอย่าเสี่ยงอันตราย เหงื่อเย็นๆ ของนรมนไหลซึมออกมาจากศีรษะ เธอรู้สึกเสียใจด้วยซ้ำไม่ควรดึงกานต์เข้ามา

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร สุดท้ายแล้วกานต์ก็คือเด็กคนหนึ่ง แล้วจะ สามารถปล่อยให้เด็กคนหนึ่งเสี่ยงอันตรายกับตนเองได้ อย่างไร?

นรมนูรู้สึกว่าตนเองไร้ประโยชน์มากๆ

“หม่ามี้ หม่ามีไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่เป็นอะไรจริงๆ หม่ามี วางใจได้ ถึงแม้สัญญาณจะถูกบล็อก แต่ผมสามารถใช้วิธีการ อื่นเข้าไปได้”

“ไม่ต้อง!

ห้ามเด็ดขาด!!

นรมนปฏิเสธทันที

กานต์ ลูกฟังหม่ามีพูดนะ ทำมาถึงตรงนี้ก็พอแล้ว ส่วนที่เหลือ ปล่อยให้หม่า จัดการต่อ จริงนะ หม่ามีสามารถจัดการได้เอง จริงๆ ”

ความร้อนใจและเร่งรีบของนรมน กานต์สามารถสัมผัสได้ และเขาสามารถสัมผัสได้แม้แต่ความห่วงใยและความกังวลในรมันมีต่อตนเอง

“หม่าม ผมจะรับปากหม่ามีครับ เพียงแต่ถ้ามีเรื่องอะไร ต้องการผม หม่า จะต้องบอกผมนะ เกิดเรื่องกับคุณบุริศร์ไป แล้ว ผมไม่หวังให้หม่ามี้เกิดเรื่องขึ้นอีก ถึงตอนนั้นผมกับเมล คงจะกลายเป็นเด็กกำพร้าจริงๆ ”

พูดไปพูดมา อยู่ดีๆ กานต์ก็ร้องไห้

นรมนได้ยินกานต์ร้องไห้น้อยครั้งมากๆ เธอเข้าใจมาตลอดว่า เด็กคนนี้ไม่ร้องไห้ แต่ตอนนี้ เมื่อได้ยินกานต์ร้องไห้หัวใจของพร มนมีเลือดหยดออกมา

ลูกจะรู้สึกไม่ปลอดภัยมากขนาดไหนนะ!

เข้าใจมาตลอดว่าความสัมพันธ์ระหว่างกานต์กับบุริศร์ไม่มี ความแน่นแฟ้นแบบนั้น คิดไม่ถึงว่าในใจของกานต์ บุริศ คือเสา หลัก วันนี้รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับบริศร์ โลกของกานต์ถล่มลงไป ถึง แม้ลูกจะมีการแสดงออกที่เย็นชา แต่การร้องไห้ตอนนี้เผยให้เห็น ความไม่สบายใจและความกังวลใจของเขา

หัวใจของนรมนกระตุกอย่างเจ็บปวด

ตั้งแต่ลูกเกิดมา เธอไม่เคยให้สภาพแวดล้อมที่สงบสุขแก่เขา เลย ถึงแม้ห้าปีที่ผ่านมาพวกเขาจะไม่ขาดแคลนอาหารและข้าว ของเครื่องใช้ แต่สุดท้ายแล้วก็มีชีวิตอยู่ภายใต้เงามืดของ ตระกูลวัชโรทัย ก็นับว่าเป็นการพึ่งพาอาศัยคนอื่นโดยไม่ สามารถเป็นอิสระได้ วันนี้กลับมาที่เมืองชลธี กลับมาอยู่ข้างกาย บุริศร์ กลับมาตระกูลโตเล็ก เธอคิดว่าในที่สุดลูกๆ จะสงบสุขสามารถลงหลักปักฐานได้ คิดไม่ถึงว่าเรื่องแต่ละเรื่องจะยังคงไม่ ทำให้ลูกรู้สึกปลอดภัยเหมือนเดิม

ในตอนนี้ นรมนรู้สึกผิดในใจและตำหนิตนเองอย่างยิ่ง

“อย่าร้องไห้นะ ลูกรัก หม่ามีสัญญากับลูกนะ ไม่ว่าอย่างไร ก็ตาม หม่ามี้จะไม่ปล่อยให้ลูกกับกมลต้องกลายเป็นเด็กกำพร้า คนเก่ง อย่าร้องไห้นะ

“หม่าม หม่ามีต้องรักษาคำพูด ผู้ใหญ่ต้องรักษาคำพูด กานต์สะอึกสะอื้น แต่กลับบีบหัวใจของนรมนแน่น

“ไต้ หม่าจะรักษาคำพูด ตราบใดที่สามารถใช้สถานที่ของ กานต์ได้ แม่จะไม่แบกมันไว้คนเดียว หม่ามีรับปากกับลูก หม่ามี จะทำในสิ่งที่ทำได้ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร หม่ามีจะพาแดดกลับ ไป เพื่อให้ลูกกับกมลมีครอบครัวที่สมบูรณ์”

นรมนก็สะอึกสะอื้น เพียงแต่พยายามซ่อนมันเอาไว้ เธอไม่สามารถร้องให้ได้!

ถ้าเธอร้องไห้ ลูกจะยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

“อืม พวกเราคําไหนค่านั้น

ค่าไหนคํานั้น”

นรมนวางสาย แต่ไม่สามารถทำจิตใจให้สงบอยู่นานสองนาน เธอจะต้องทำตามคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้ ตอนนี้ไม่รู้ที่อยู่ของบุรี ศร์กับเจตต์ มายด์ยังอยู่ที่นั่นกับยมราช ทางเดียวของเธอตอนนี้คือไปดูที่เมืองใต้ดิน แม้จะต้องฝ่าฟันอันตราย เธอก็จะพุ่งเข้าใส่ เธอเชื่อว่า เพียงแต่ตามหาบุรีต เจอ ทุกอย่างก็จะสามารถ พัฒนาไปในทางที่ดี

หลังจากแก้วตา นยันตัวตนของนรมนแล้ว จึงเบาใจลงจาก นั้นถึงจะให้พนักงานรักษาความปลอดภัยตรวจสอบเรื่องกระเป๋า เงินที่หายไปของนรมน

บังเอิญว่า ดูเหมือนจะมีพนักงานบริการคนหนึ่งที่เข้าไป ทำความสะอาดในห้องของนรมนหยิบของบางอย่างไปจริงๆ

ด้วยเหตุผลนี้แก้วตาจึงพาพนักงานบริการคนนั้นมาตรงหน้า บรมน

“คุณชลลี่ พนักงานคนนี้ขโมยของของคุณไปจริงๆ เพียงแต่

เป็นตายร้ายดีเธอก็ไม่ยอมรับว่าเป็นกระเป๋าเงิน คุณจะทํา

อย่างไรคะ”

แก้วตาทำแบบนี้ให้นรมนได้เห็น โดยปกติคนทั่วไปจะบอกให้ แก้วตา ดการด้วยตนเองไปเลย แต่นรมนกลับตะลึงเล็กน้อย หัวใจยิ่งเต้นรัว

ถูกขโมยจริงๆ ?

เธอขมวดคิ้วเบาๆ ถามว่า: “เอาอะไรของฉันไปก็ส่งคืนมา ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ

พนักงานบริการเห็นนรมนหน้าตาสะสวย แถมยังดูอ่อนแอ จึง รู้สึกดูถูกเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งขอเพียงแค่เธอผ่านไปได้ อีกสักพักเอาของให้แก้วตา ไม่แน่ว่าตนเองอาจจะได้รับเงินบางส่วน ในเมื่อของที่ตนเองเอามาก็ไม่มีประโยชน์

เห็นพนักงานบริการไม่ยอมให้ความร่วมมือแน่นอน แก้วตา

แอบดีใจ แต่สีหน้าของนรมนกลับไม่ได้ บอกว่ากระเป๋าเงินหายเป็นแค่เพียงข้ออ้าง แต่ตอนนี้ถูกขโมย ของไปจริงๆ เมื่อสักครู่ยังไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย ตอนนี้เธอ

แอบสูบกระเป๋า จึงพบว่าเป็นตราประทับของตนเอง

เธอคือนักออกแบบ จึงมีตราประทับเฉพาะของตนเอง โดย ปริยาย แต่สลักเป็นชื่อภาษาอังกฤษของตนเอง ถึงแม้คนเหล่านี้ จะไม่รู้ชื่อภาษาอังกฤษของตนเอง แต่เกรท หากตราประทับตก ไปอยู่ในมือของเกรท ตัวตนของเธอต้องถูกเปิดเผย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตราประทับของเธอ ใช้ไม้ที่ดีที่สุดจากต้น แพร่ มันช่างโดดเด่นคุ้มค่า เป็นของขวัญที่กานต์มอบให้แก่ ตนเอง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าไอ้เด็กหน้าเหม็นคนนั้นจะไปเอาไม้ต้นแพร์ ที่ดีแบบนี้มาจากไหน แต่ของขวัญที่ลูกชายมอบให้ไม่สามารถ หายไปได้

แต่วันนี้มองเห็นท่าทีระหว่างแก้วตากับพนักงานบริการ บรมน

จึงเข้าใจโดยปริยาย ในใจของเธออดโมโหขึ้นมาอย่างรุนแรง ไม่ได้ เรื่องของมายด์ยังไม่ทันได้ชำระบัญชีกับแก้วตา เธอจะต้องใส่

ความคิดนี้เข้าไปในหัวของตนเองใช่ไหม?

นรมนหัวเราะอย่างเยือกเย็น พูดว่า “ฉันจะพูดอีกครั้ง ส่งองของบนมา

“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไร”

พนักงานบริการยังคงปากแข็งต่อ บรมนไม่เปลืองน้ำลายอีกก้าวขึ้นไปทันที ยึดข้อมือของ พนักงานบริการ

การกระทําของเธอรวดเร็วและแม่นยำ ไม่มีใครคาดคิด และ ไม่ได้ป้องกันตัวล่วงหน้า แขนของพนักงานบริการบิดลงมา

“อ๊าก!”

พนักงานบริการร้องออกมาเมื่อรู้ตัวอีกที นรมนกลับไม่มีความเมตตาใดๆ นิ้วมือรัดรอบลำคอของ พนักงานบริการแน่น ในแววตาเต็มไปด้วยไอสังหาร

“ฉันเป็นคนที่ใจกว้างมาก ถ้าเธอบอกฉันว่าขาดแคลนเงิน ฉัน ก็จะบริจาคให้เธอสักหน่อย แต่ถ้าเธอยังมีปัญหาอีก ข้าวของ ของฉัน หยิบไปโดยไม่ถาม ตามปกติฉันจะไม่ปล่อยไป ฉันให้ โอกาสเธอแล้ว แต่เธอจะโทษฉันไม่ได้ถ้าเธอไม่รู้จักหวงแหน ส่ง ของมา ฉันจะไว้ชีวิตเธอ ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่รังเกียจที่จะจบชีวิต เธอที่นี่ เธอควรจะรู้ว่า คนในฐานะอย่างฉัน ถึงแม้จะไปทำอะไร ใครจนต้องขึ้นโรงขึ้นศาล ก็จะไม่เป็นอะไรไม่จริงเหรอ? ”

นโมนพูดประโยคนี้ออกมาช้ามาก แม้กระทั่งมองไปทาง แก้วตาอย่างตั้งใจแต่ก็เหมือนไม่ตั้งใจด้วยซ้ำ
แก้วตา ดไม่ถึงว่าฝีมือของนรมนจะดีขนาดนี้ และอารมณ์

ฉุนเฉียว

เธออดไม่ได้ที่จะสะดุ้งโหยง

“คุณชลลี่ ฆ่าคนที่นี่คงจะไม่ดี

“ไม่มีเหรอ? ชีวิตของคนที่เมืองใต้ดินก็มีไม่น้อยใช่ไหม? ผู้ จัดการแก้วตาได้เห็นการเปลี่ยนแปลงมากพอแล้วใช่ไหม? คิด ว่าฉันไม่กล้าลงมือจริงๆ ใช่ไหม? ”

ในระหว่างที่พูด นิ้วมือของนรมนออกแรงเล็กน้อย พนักงาน บริการใบหน้าแดงด้วยความอึดอัด

“อย่าฆ่าฉันเลย ฉันยอมพูดแล้วๆ ฉันแค่หยิบตราประทับไป หนึ่งอัน ฉันเห็นว่าวัสดุของตราประทับทำมาจากไม้ต้นแพร่ จึง เกิดความโลภ ฉันขอโทษ ตราประทับอยู่นี้ ฉันคืนให้คุณ

พนักงานบริการใช้มืออีกข้างล้วงตราประทับออกมาจาก กระเป๋าอย่างตะลีตะลาน ส่งให้นรมนอย่างสั้นๆ

แก้วตาก้าวขึ้นมาเหลือบมองอย่างรวดเร็ว เห็นเป็นชื่อภาษา อังกฤษ จึงอดมองนรมนมากกว่าเดิมไม่ได้

“คุณซลลี่ ชื่อภาษาอังกฤษนี้คือ…..

“อย่าถามสิ่งที่คุณไม่ควรถาม ผู้จัดการแก้วตาควรจะรู้กฎข้อนี้ ในสังคมชั้นสูงของพวกเรา ตราประทับแสดงถึงอะไร ผู้จัดการ แก้วตาไม่รู้เหรอ? ”
นรมนมองแก้วตาอย่างเยือกเย็น ไอสังหารในแววตาทำให้ เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่ห้ามไม่ได้

“ไข่ๆๆ ตราประทับเป็นของมีค่า ไม่สามารถหายได้

แก้วตาตอบอย่างจนปัญญา แต่เป็นไม้ต้นแพร่ที่สวยจริงๆ พูดได้ว่าชิ้นเล็กๆ ที่มีมูลค่า มากกว่าล้าน เพียงแต่ตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่มอง

ถึงแม้จะไม่ค่อยยินยอม แต่แก้วตายังรู้ดีว่าต้องรักษาชีวิตเอา

นโมนเอาตราประทับกลับมา ตรวจสอบอย่างละเอียด เมื่อ มั่นใจว่าไม่มีการตกหล่น ถึงจะปล่อยพนักงานบริการออก สีหน้า กลับมาสุภาพอ่อนโยนเหมือนเมื่อสักครู่

“ตราประทับมีความสำคัญกับฉันมาก ส่วนอย่างอื่น ฉันให้

อำนาจแก่คุณ”

คำพูดนี้ทำให้พนักงานบริการรู้สึกไม่เป็นธรรมเล็กน้อย “คุณชลลี่ ฉันแค่เอาตราประทับไป ไม่ได้หยิบอย่างอื่น

“จริงเหรอ? แต่ฉันหากระเป๋าเงินไม่เจอ ขโมยก็คือขโมย เธอ จะปล่อยเงินในกระเป๋าไปได้เหรอ? ช่างเถอะ ฉันก็ไม่อยากเถียง กับเธอแล้ว เธอก็ไม่ต้องเถียงข้างๆ คูๆ เพื่อฉลองที่ฉันหาตรา ประทับกลับมาได้ ฉันยกกระเป๋าเงินให้เธอแล้วกัน ผู้จัดการ แก้วตา ฉันต้องการพักผ่อน ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชิญกลับไปได้ค่ะ
นรมน่ไล่แขกโดยตรง

พนักงานบริการกำลังคิดจะพูดอะไร กลับถูกสายตาของ แก้วตาเอาไว้ เธอรู้ว่าตนเองจบแล้ว ไม่ว่าจะพูดอย่างไร แก้วตา ก็ไม่เชื่อว่าเธอไม่ได้เอากระเป๋าเงินไป

สําหรับจุดจบของพนักงานบริการ บรมนไม่เห็นใจสักนิดเดียว คนที่เห็นแก่เงินสมควรจะมีจุดจบแบบนี้

เมื่อนรมมหันตัวกำลังจะกลับเข้าห้อง แก้วตาส่งสายตาให้คน อื่น พนักงานบริการถูกปิดปากและพาลงไป ส่วนเธอก็รีบไปขวาง นรมนเอาไว้อย่างรวดเร็ว

“คุณชลลี่ คุณต้องการบัตรผ่านทางเมืองใต้ดินไหมคะ?

“นี่ผู้จัดการแก้วตาจะให้ฉันเสนอราคาเองเหรอคะ?

นรมนถามอย่างไม่สนใจใยดี เธอรู้ว่าตอนนี้คนที่รีบร้อนจะ ขายบัตรผ่านเข้าเมืองใต้ดินคือแก้วตาไม่ใช่เธอ หากเกรทรู้ว่า เธอแอบขาย โดยไม่ได้รับอนุญาต เดาว่าเธอคงจะไม่มีอะไรกิน

เห็นนรมนไม่สนใจไยดีแบบนี้ แก้วตาร้อนใจทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ