บทที่ 555 ฉันคือนรมน

เงื่อนไขอะไร? ”

ความตื่นตัวของนรมนเพิ่มสูงขึ้นอีกครั้ง

คุณหมอเห็นเธอเป็นเช่นนี้ จึงกล่าวเสียงเบา “คุณไม่ต้อง กังวล ฉันไม่ทำให้คุณต้องลำบากใจมากเกินไปหรอก เพียงแค่ รอฉันรักษาเด็กผู้หญิงคนนั้นให้หายดี แล้วคุณให้ฉันได้เจอคนที่ คุณเพิ่งจะโทรหาก็พอ”

“อะไรนะ? ”

มันช่างค่อนข้างเกินความคาดหมายของนรมน

นี่มันเงื่อนไขอะไรกัน?

หรือจะบอกว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการกานต์

นรมนไม่รู้ แต่เมื่อกำลังคิดจะปฏิเสธ ก็ได้ยินคุณหมอพูดว่า “ถ้าคุณตกลง ฉันสามารถบอกคุณได้ว่าจะไปตามหาสามีและ เพื่อนของคุณได้ที่ไหน

“คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันยังต้องการตามหาเพื่อนของฉัน ด้วย? ”

หัวคิ้วของนรมนยนขึ้น ลางสังหรณ์บอกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่

ธรรมดา

แต่คุณหมอกลับมองมือถือในรมนวางไว้บนโต๊ะอย่างยิ่งเฉย “นี่คือมือถือของผู้ชาย หลายวันก่อนฉันเห็นคนอื่นเอามัน

ประโยคนี้ทำให้หัวใจของนรมนเต้นรัว

“คุณเคยเห็นคนอื่นเอาไป ? คนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร? พัก อยู่ที่ไหน? *

“ไปหาเด็กผู้หญิงก่อนแล้วค่อยคุยเถอะ อย่าลืมเงื่อนไขของ

พูดจบ คุณหมอก็ผลักรถเข็นมา ให้นรมนนั่งลงไป จากนั้นจึง เข็นเธอออกจากห้องผู้ป่วย

ภายในโรงพยาบาลช่างเงียบเหงา ไม่มีแม้แต่คนไข้สักคน นร มันรู้สึกวังเวงพอสมควร

“โรงพยาบาลนี้ทำไมถึงไม่มีคนป่วยเลย ? คุณหลอกเอาเงิน มากเกินไปหรือเปล่า? ”

นรมนต้องการล้วงความลับจากคุณหมอ

คุณหมอตอบอย่างไม่แยแส “คนที่นี่ไม่ค่อยป่วยกัน ถึงแม้ จะป่วยก็ไม่มาให้ฉันรักษาที่นี่”

“ทําไม?

แต่คุณหมอกลับไม่ตอบคำถามของนรมน

เมื่อมาถึงห้องของมายด์ มายด์ยังคงหลับไหล เพียงแต่สีหน้า ดีขึ้นเยอะเลย
ต้องบอกว่า ความชำนาญทางการแพทย์ของคุณหมอคนนี้ยัง ใช้ได้ ร่างที่ก่อนหน้านี้ถูกแช่จนขาวซีด ตอนนี้ฟื้นคืนสู่สภาพเดิม อย่างช้าๆ

“เธอ โอเคไหม? ”

“ฉันเคยบอกไปแล้ว ตอนนี้เธอยังไม่มีปัญหาอะไรน่าหนักใจ

คุณหมอพูดจบก็เดินออกไป ชัดเจนว่าต้องการให้พื้นที่แก่นร มบ

เมื่อมรมนมาถึงตรงหน้ามายต่เธอมองอย่างละเอียด เป็น เพราะแช่อยู่ในน้ำสามวันก่อน จึงมองเห็นรูปลักษณ์ของมายด์ไม่ ค่อยชัดเจน วันนี้สีผิวคืนสู่สภาพเดิม เธอจึงพบว่ามายด์กับเรนนี่ มีความคล้ายกัน

บางครั้งเรื่องราวบนโลกก็น่าประหลาดจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรน มันก็คิดไม่ถึงว่าเด็กที่ถูกจับมาขายจะเป็นมายด์

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนรมนจ้องมองเพื่อตรวจสอบนานไป หรือเป็น เพราะมายด์บังเอิญตื่นขึ้นมาพอดี สายตาของทั้งสองคนปะทะกัน ฉับพลัน

นรมนชะงักงันเล็กน้อย ส่วนมายด์กลับตื่นตัวขึ้นในชั่วพริบตา

เธอพูดไม่ได้ แต่กลับขยับออกห่างนรมนเพื่อเตรียมป้องกันตัว ในทันที ดึงผ้าห่มไว้แน่น

สามวันก่อนเธอถูกแก้วตาทิ้งลงแม่น้ำ เดิมคิดว่าต้องตายอ ย่างไม่สงสัย คิดไม่ถึงว่าตนเองลืมตาขึ้นมาอีกครั้งจะรอดชีวิตมา
เพียงแต่ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้เป็นใคร?

หลังจากผ่านประสบการณ์ความเป็นความตายมา ตอนนี้

มายด์รู้สึกตื่นตัวกับผู้คน ถึงแม้นรมนตรงหน้าจะดูเป็นมิตรและ สุภาพอ่อนโยนอย่างยิ่ง แต่เธอยังคงไม่หันไปมองแม้แต่แบบ เดียว แถมยังเตรียมตัววิ่งหนีทุกเมื่อ

นรมนมองเห็นความระแวดระวังและความหวาดกลัวจากแวว ดาของเธอ

เธอไม่รู้ว่ามายด์ต้องผ่านเรื่องอะไรมาบ้าง เพียงแต่รู้สึกคิดถึง ลูกของตนเองขึ้นมาฉับพลัน เห็นตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ นรมน กล่าวด้วยความสงสาร: “เธอไม่ต้องกลัว ฉันไม่ทําร้ายเธอ หรอก”

แต่มายด์ยังคงไม่มีการตอบสนอง ความรู้สึกตื่นตัวที่มีต่อเธอ ไม่ผ่อนคลายลงสักนิดเดียว

“เธอคือมายด์หรือเปล่า? มีน้องสาวชื่อว่าเรนนี่?

คําถามของนรมนทำให้ดวงตาของมายด์เบิกกว้างขึ้นมา บ พลัน ลึกลงไปในดวงตามีความประหลาดใจ ทันใดนั้นก็ยิ่งเพิ่ม ความระแวดระวังอย่างรอบคอบ

“เธอไม่ต้องกลัวนะ ฉันรู้ว่าเป็นน้องสาวของเธออยู่ที่ไหน บางทีตอนเธอจากมาอาจจะไม่รู้ แต่สิ่งที่ฉันต้องการจะบอกเธอ คือ คลับ ดูแลเธอได้ถูกทางตำรวจจับกุมแล้ว เด็กด้านในที่มี บ้านก็ได้กลับบ้าน พวกที่ไม่มีบ้านก็ไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ส่วนน้องสาวของเธอเรนนี่ถูกคนรับไปเลี้ยง ตอนนี้อยู่กับลูกชายของฉัน อ่อ จริงสี ลูกชายของฉันชื่อกานต์”

นรมนกล่าวด้วยรอยยิ้ม และไม่สนใจว่าความตื่นตัวของมายด์ จะมีมากแค่ไหน เธอเพียงแค่พูดสิ่งที่ตนเองอยากพูด

มายดขมวดคิ้วเบาๆ แววตาเป็นประกายเล็กน้อย

เรนนีถูกคนรับเลี้ยง?

จริงหรือหลอกนะ?

ผู้หญิงตรงหน้าดูสุภาพอ่อนโยนมาก แต่เธอจะสามารถเชื่อ เธอได้หรือเปล่า?

มาย คิดไม่ตก

ในขณะนั้นเอง สายของกานต์ก็โทรเข้ามา

นรมนรู้สึก โชคดีที่คุณหมอไม่ได้ยึดมือถือของเธอไป เธอ เหลือบมองมายต์ และรับสายต่อหน้าเธอทันที แถมยังเปิด

ล่าโพงด้วย

“กานต์”

“หม่ามี้ ผมตรวจสอบโรงแรมอิมพีเรียลที่หม่ามให้ผมตรวจ

สอบแล้วครับ”

คําพูดของกานต์ทําให้ร่างกายของมายด์สั่นเทา

โรงแรมอิมพีเรียล

ทำไมผู้หญิงคนนี้ต้องการตรวจสอบโรงแรมอิมพีเรียลอีก
มายด์ชาเลืองมองนรมนแวบหนึ่ง พบว่าบรมนไม่สนใจตนเอง แต่เพราะคำว่าโรงแรมอิมพีเรียลสี่คำนั้นจิตวิญญาณจึงมีการ เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย มาย อสังเกตนรมนขึ้นมาไม่ได้

“ใครคือผู้ครอบครอง

“เป็นคนคนหนึ่งชื่อภารดร เพียงแต่คนคนนี้น่าแปลกมาก บรรพบุรุษไม่มีทรัพย์สมบัติอะไร แต่จู่ๆ ก็กลายเป็นผู้ครอบครอง โรงแรมอิมพีเรียล เขาไม่มีอสังหาริมทรัพย์อย่างอื่น โดยปกติ ชอบแค่เพียงเล่นไพ่ มีลูกสาวชื่อแก้วตา ตอนนี้กำลังบริหาร โรงแรม ตระกูลพวกเขานอกจากโรงแรมนี้ก็ไม่มีอสังหาริมทรัพย์ อย่างอื่น เพียงแต่ที่น่าแปลกก็คือ โรงแรมอิมพีเรียลอยู่ใน เมืองที่เป็นสถานที่ทุรกันดารแบบนี้ แต่รายได้กลับเป็นกอบเป็น ก นอกจากนี้ยังมีรถหรูจำนวนหนึ่งเข้าออกเป็นประจำ ผมตรวจ สอบดู เมืองก็ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว ไม่มีโรงงานหรือสถานที่ พิเศษใดที่สามารถดึงดูดคนรวยได้ แล้วทำไมถึงมีคนมากมาย ต้องการไปโรงแรมอิมพีเรียลล่ะครับ?

คำพูดของกานต์ทำให้นรมนอึ้งไปเล็กน้อย

“รายได้เป็นกอบเป็นกำ? รถหรูเข้าออก? งั้นคนพวกนี้ไป ไหน? ”

“จริงครับ ผมเองก็ไม่แน่ใจ เพียงแต่หม่าม หม่ามต้องการ ตรวจสอบที่นี่ทำไม? หรือว่าเกิดเรื่องขึ้นกับคุณบุริศร์

กานต์ความรู้สึกไว สามารถตรวจจับบางสิ่งบางอย่างใดผ่าน เบาะแสเพียงเล็กน้อย
มีลูกชายที่ฉลาดแบบนี้ทำให้นรมนรู้สึกทั้งภูมิใจและกลุ้มใจ อยู่บ้าง

“เปล่าจ๊ะ หม่ามี้แค่อยากตรวจดูโรงแรมนี้ เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไร แล้ววางสายก่อนนะ หม่ามีมีธุระต้องจัดการนิดหน่อย

“หม่ามี้ ยังมีเรื่องที่ผมต้องบอกหม่ามี

“เรื่องอะไรเหรอ?”

“ผู้จัดการโรงแรมแก้วตา มีความสัมพันธ์กับคุณอาเจตต์ และ ดูเหมือนว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลว

คำพูดของกานต์ทำให้ดวงตานรมนแจ่มแจ้งทันที

“ลูกพูดว่าแก้วตากับเจตต์มีความสัมพันธ์กัน? ”

“ครับ นอกจากนี้มีเรื่องอื้อฉาวระหว่างพวกเขาว่ากันว่าปีนั้น คุณอาเจตต์ใช้จ่ายเงินอย่างสุรุ่ยสุร่ายเพื่อแก้วตา

กานต์พูดเรื่องซุบซิบของเจตต์ ส่วนอีกด้านหนึ่งกลับตรวจสอบ ตำาแหน่งมือถือของนรมนอย่างรวดเร็ว

เมื่อคอมพิวเตอร์ของเขาแสดงให้เห็นว่าตำแหน่งมือถือของพร มันอยู่ใน เมืองA ดวงตาของเขาหรี่ลง แต่กลับปิดคอมพิวเตอร์ อย่างเงียบๆ

นรมนูพูดอย่างปวดหัวเล็กน้อย “ลูกเป็นเด็กเป็นเล็ก อย่า

ไปดูข่าวอื้อฉาวเหล่านั้นของเจตต์ได้ไหม? ลูกต้องรักษาจิต วิญญาณที่สะอาดบริสุทธิ์เอาไว้ เข้าใจไหม? ”
“เข้าใจครับ หม่าม ผมไม่คุยกับแม่ละ เรนนี่อยากกินทาร์ตไข่ ผมรับปากว่าจะพาเธอออกไปKFC กลับมาแล้วค่อยคุยนะครับ

คำพูดของกานต์ทำให้มายด์ด้านข้างตะลึงไปเล็กน้อย

เรนนี่?

เมื่อกี้เขาพูดว่าเรนนี่?

นรมนกลับส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม : “เห็นไหมมีเรนนี่ก็ไม่อยาก คุยกับหม่ามี้ ได้ ลูกไปเถอะ ระวังตัวด้วย อย่ากินจนอิ่มเกินไป “เข้าใจแล้วครับ หม่าม หม่ามีจริงๆ

กานต์พูดจบก็วางสายไป

นรมนกลับพูดไม่ออกเพราะคำว่าของลูกชาย

เจ้าเด็กคนนี้เพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะ รังเกียจที่เธอจู้จี้เร็วแบบนี้?

เธอวางสาย ก็พบว่ามายด์จ้องมองตนเองอยู่ตลอด และ สายตานั้นมีแสงระยิบระยับแห่งความยินดีเล็กน้อย

นรมนรู้ดี อาจเป็นเพราะเธอได้ยินชื่อของเรนนี่ ดังนั้นจึงตื่น เต้น

“เมื่อกี้ฉันคุยโทรศัพท์กับกานต์ลูกชายของฉันเอง ฉันชื่อนร มน น้องสาวของเธอเรนนี่ถูกเพื่อนสนิทของฉันรับไปเลี้ยง เธอ สบายใจได้เลย ภรรยาของเพื่อนฉันไม่มีลูก ปฏิบัติต่อคนอื่น อย่างอ่อนโยน แถมยังเป็นหมอ จะต้องดีกับน้องสาวของเธอแน่นอน รอกลับไปเมืองชลซี ฉันจะพาเธอไปหาเรนนี่น้องสาวของ เธอ”

คำพูดของนรมนทำให้มายด์ตะลึงเล็กน้อย

เธอมองนรมน และนึกถึงคำพูดเหล่านั้นของเจตต์ แทบไม่ อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่เธอต้องกลับไปหาที่เมืองชลธีจะมาปรากฏ ตรงหน้าเธออย่างคาดไม่ถึง

มาย รู้สึกลังเล และไม่ค่อยแน่ใจ จึงหยิบปากกาและกระดาษ มาเขียน : “คุณคือนรมนจริงเหรอคะ? ”

“ใช่ เธอรู้จักฉันเหรอ? ” ถามแบบนี้ทำให้นรมนรู้สึกแปลกใจ จึงอดถามกลับไปไม่ได้ มายด์ส่ายหน้า เขียนลงกระดาษ: “เจตต์ให้ฉันตามหาคุณ

“เธอรู้ว่าเจตต์อยู่ที่ไหน? ” นรมนคว้ามือของมาย ด้วยความตื่นเต้น เธอยังต้องมีชีวิตเพื่อกลับไปเจอเรนนี่น้องสาวของเธอ

มายด์รู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่เพียงแค่ขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไรอีก ก่อนหน้านี้เธอไม่แน่ใจว่านรมนเป็นคนดีหรือเปล่า และไม่ อยากทําให้ตนเองตกอยู่ในอันตรายต่อไปอีกแล้ว

นรมนเห็นเธอไม่พูดจา จึงถามอย่างร้อนใจ “เธอรู้หรือเปล่า ว่าเจตต์อยู่ที่ไหน? เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า? ทำไมมือ ถือของเขาจึงถูกคนอื่นเอาไป? ”
แต่มาย ไม่ตอบสัก

จนกระทั่งเธอหลับตาลง ด้วยท่าทางเหนื่อยล้าสุดๆ นรมนร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง แต่เห็นท่าทางของมายด์ จึงไม่ อยากบังคับเธออีก

“มายด์ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเธอ ฉันพูดได้แค่ เพียงฉันอยากได้ที่อยู่ของเจตต์ ฉันเป็นห่วงเขามาก ถ้าเธอรู้ เธอ ช่วยบอกฉันได้ไหม? ฉันจะขอบคุณเธอมาก

แต่เหมือนมายจะไม่ได้ยิน ไม่มีการตอบสนองใดๆ

นรมนกระวนกระวายใจ แต่กลับไม่สามารถบีบบังคับเด็กผู้

หญิงคนหนึ่งได้ ทำได้เพียงเบี่ยงประเด็นเท่านั้น “เธอไม่อยากพูด ฉันก็จะไม่บังคับเธอ ฉันอยากรู้ว่า คุณอาคน

ที่ไล่ตามหลังเธอมาก ชื่อบริศร์ เป็นสามีของฉัน เป็นพ่อของลูก

ฉัน เขามาเพราะเธอ ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่ เขาไปไหนแล้ว? ” หัวใจของนรมนเต้นอย่างหนักหน่วง แต่มาย แค่เพียงเหลือบ มองเธอ จากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้งไม่พูดอะไร

เห็นเธอเป็นแบบนี้ นรมนถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “เอา ล่ะ เธอพักผ่อนไปก่อน นิสัยของคนที่นี่น่าแปลกใจนิดๆ ฉันไม่ ถือสาหรอก รอเธออาการดีขึ้นแล้วค่อยคุยกันใหม่ ฉันขอตัวออก ไปก่อนนะ”

นโมนพูดจบก็เข็นรถออกไปจากห้องผู้ป่วย
ภายในโรงพยาบาลยังคงเงียบเหงาเหมือนเดิม เมืองนี้เต็มไป ด้วยความแปลกประหลาด คนที่นี่ยิ่งทําให้คนคาดเดาไม่ได้

นรมนไม่ได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากมายด์ มองทิศทางของ โรงแรมอิมพีเรียล และคิดในใจตนเองอาจจะสามารถไปดูที่ โรงแรมอิมพีเรียล ไม่แน่ที่นั่นอาจจะทำให้ตนเองเจอกับเบาะแส ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ