บทที่ 553 ฝันร้าย

จบกัน!

ความคิดสุดท้ายของนรมนหยุดอยู่ตรงนี้ เธอล้มลงไปทั้ง ตัวอย่างไม่อาจควบคุมได้

เธอไม่รู้ว่าตนเองจะเป็นอย่างไร และไม่รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะ เป็นอย่างไร ทุกอย่างอยู่เหนือการควบคุมของตนเอง คุณหมอจับเธอไว้ทันทีในขณะที่เธอกำลังล้มลง

ผู้หญิงตรงหน้าช่างมุทะลุและโหดร้ายเสียจริง แต่ก็หน้าตาดี

มาก

สายตาของคุณหมอสำรวจไปทั่วบนร่างกายของนรมน จน สุดท้ายจึงวางเธอลงบนเตียงผู้ป่วยด้านข้าง ส่วนตนเองก็จดจ่อ อยู่กับการช่วยชีวิตเด็กผู้หญิง

ครั้ง นรมนหลับค่อนข้างลึก

ในความฝันเหมือนมีคนกำลังไล่ตามเธออยู่นับไม่ถ้วน ส่วน เธอก็ไม่รู้จะวิ่งไปที่ไหน เห็นแค่เพียงบุริศร์กำลังรอเธออยู่ไม่ไกล

แต่เมื่อเธอกำลังจะเข้าไปใกล้ บุริศร์ก็ถอยหลังออกไปก้าวสอง ก้าว

“บริศ อย่าไปนะ!

นรมนร้องเรียก นาดาไหลอาบสองแก้ม แม้กระทั่งเร่งฝีเท้าไม่ตาม แต่ยังคงอยู่ห่างจากบุรีศร์เหมือนเดิม

“คุณอยู่ที่ไหนกันแน่? คุณรีบกลับมา!

ปรม ตะโกนร้องอย่างเจ็บปวด

เห็นอยู่ชัดเจนว่าระยะห่างไม่กี่สิบเมตร แต่ทำไมจึงรู้สึกเหมือน ช่างห่างไกลเหลือเกิน ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจแตะต้องได้

นรมนนั่งคุกเข่าบนพื้นร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดใจ ขาเรียวคู่หนึ่งเดินเข้ามาในระยะการมองเห็นของเธอ

“ทำไมถึงร้องไห้อีกแล้ว? บอกแล้วว่าไม่อนุญาตให้ร้องไห้ ไม่ใช่เหรอ? ร้องไห้เดี๋ยวไม่สวยนะ

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา นรมนเงยหน้าทันที มองเห็นใบหน้า

อ่อนโยนของบุริศร์ยืนอยู่ตรงหน้าของตนเอง แถมยังยื่นมือมา

ให้เธอ

นรมนรู้สึกน้อยใจขึ้นมากะทันหัน เธอโผล่เข้าใส่อ้อมแขนของบุริศร์ทันที

อ้อมกอดของเขายังคงอบอุ่นแบบนี้เหมือนเช่นเคย มันช่าง แข็งแรง และทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย มากเสียจนอดคิดถึงอดีต ไม่ได้

“ยัยเด็กโง่”
บุริศร์ลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน ยิ้มอย่างเอาใจ

ฝ่ามือของเขายังคงอบอุ่น และให้ความรู้สึกสบายอย่างเช่น

ทันใดนั้นเอง “ฉีก” เสียงของมีคมทะลุผ่านผิวหนังดังขึ้น ตาม มาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้นมนต้องปล่อยบุรี ศ ออกอย่างไม่คาดคิด

เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหน้าอกของเธอ และคิดไม่ถึงว่า จะเป็นบุรีศร์ที่มีรอยยิ้มเอาใจแทงเธอ

นรมนกุมหน้าอก เจ็บจนแทบจะหยุดหายใจ แต่ความอบอุ่น ในแววตาของบริศร์กลับค่อยๆ จางหายไป

“ไม่ แกไม่ใช่บุริศร์ แกเป็นใคร?

นรมนคิดอยากจะคว้ามือของบุริศร์ แต่น่าเสียดายที่เขาหาย ไปต่อหน้าของตนเอง

“บุรีศร์ บุริศร์”

นรมนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด สะดุ้งขึ้นมาทั้งตัว

“คุณฟื้นแล้วเหรอ?

เสียงคนแปลกหน้าดังขึ้น ทำให้นรมนหันไปมองอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อเธอมองเห็นว่าคนตรงหน้าดูไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง ในสมอง เกิดไฟฟ้าลัดวงจรชั่วคราว
“ไม่รู้จักฉันเหรอ?

คุณหมอมองเธออย่างน่าขำและกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้คว้า ดอฉันไว้อย่างโหดเหี้ยมสั่งให้ฉันช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงเอาไว้ ทําไมหลับไปตื่นหนึ่งก็ลืมหมดแล้ว? ”

ได้ยินคุณหมอพูดแบบนี้ นรมนเสียงดังขึ้นทันที

“เด็กผู้หญิงล่ะ? เธอเป็นอย่างไรบ้าง? ”

พูดจบเธอต้องการเลิกผ้าห่มขึ้น แต่กลับหน้ามืด ศีรษะหงาย ลงไปบนเตียงผู้ป่วย

เมื่อคุณหมอมองเห็นท่าทางของเธอในตอนนี้ จึงกล่าวเสียง เบา: “ตอนนี้คุณอย่าเพิ่งขยับมากเกินไป ร่างกายของคุณแขก รับมาเกินขีดจํากัด ฉันไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับร่างกาย ของคุณกันแน่ แต่คุณหลับไปสามวันแล้ว”

“สามวัน? คุณพูดว่าฉันหลับไปสามวัน เป็นไปได้ อย่างไร? *

นรมนรู้สึกแค่เพียงตนเองงีบหลับไปเล็กน้อย และแค่เพียงฝัน

ร้าย

ฝันร้าย?

ใช่!

ต้องเป็นฝันร้ายแน่นอน!

ทําไมเธอถึงได้ฝันแบบนั้นนะ?
บุริศร์ไม่มีทางใช้มืดกับเธอแน่นอนจริงไหม? แต่จากในความฝันนั้นช่างชัดเจน และช่างแจ่มแจ้ง ทำให้เมื่อ นรมนนึกถึงมันอีกครั้ง ก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเหมือนเดิม แผ่นหลังมีเหงื่อไหลออกมา

หรือว่านั่นคือการเตือนล่วงหน้า?

นรมนไม่รู้ แต่หัวใจเหมือนกับถูกคนขุดจนกลายเป็นหลุม กว้าง เลือดสาดอย่างเจ็บปวด ไม่อาจหยุดมันได้

คุณหมอเห็นนมนมีท่าทางโศกเศร้าอย่างยิ่ง เหมือนกับสติไม่ อยู่กับเนื้อกับตัว จึงอดกระแอมและเอ่ยถามไม่ได้ “คุณโอเค ไหม? ”

สติของนรมนกลับมาอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะโศกเศร้า และยิ่งไม่ใช่เวลาที่เธอจะ คิดฟุ้งซ่าน ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ถึงแม้จะต้องฝ่าฟันอันตราย เธอ ก็จะพุ่งเข้าใส่

ถึงแม้ความจริงจะเหมือนกับความฝัน บุริศรเสียสติไปอะไร อย่างนั้น เธอก็จะพาเขากลับบ้านแน่นอน

คิดถึงตรงนี้ นรมนรีบปรับอารมณ์ของตนเองอย่างรวดเร็ว

คุณหมอเห็นเธอสามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ดีมาก ในระยะเวลาอันสั้น จึงอดเหลือบมองนรมนอยู่หลายที่ไม่ได้
“คุณไม่ใช่คนของที่นี่ คุณมาทำอะไรที่นี่?”

บรมนมองคุณหมอตรงหน้า

เธอสองคนไม่ต่างกันนัก แม้กระทั่งยังแก่กว่าเล็กน้อย กาล เวลาทิ้งร่องรอยบนใบหน้าของเธอลึกมาก

บางทีเธออาจจะเคยเป็นสาวสวยมาก่อน แต่ตอนนี้บนใบหน้า ของคุณหมอมีรอยย่นไปทั่ว และสีหน้าซีด นมนมองไม่เห็นกลิ่น อายความมีชีวิตชวาออกมาจากร่างกายของเธอสักนิดเดียว

ตอนนี้ฉันไม่สามารถบอกคุณได้ว่าฉันมาทำอะไรที่นี่ ตอนนี้ ฉันต้องการรู้แค่เพียง เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?

“เธอปลอดภัย คุณวางใจได้ นับว่าเธอดวงแข็ง หากช้าไปกว่า นี้ไม่กี่นาทีก็อาจจะได้ไปเข้าเฝ้าพญายมจริงๆ แล้ว ฉันสามารถ รักษาบาดแผลของเธอได้ แต่ฉันไม่สามารถรักษาปากและลิ้น ของเธอได้ ฉันเห็นแล้ว ลิ้นของเธอถูกคนตัดทิ้ง เป็นใครกันที่ป่า เถื่อนเช่นนี้?

คุณหมอมองนรมน ต้องการหาค่าตอบบนใบหน้าของเธอ นรมนส่ายหน้าและตอบว่า “ฉันก็ไม่รู้ ตอนที่ฉันเห็นเธอ เธอ ถูกคนรมขึ้นมาจากแม่น้ำ

“คุณช่างมีจิตใจดีเหลือเกิน ในสังคมสมัยนี้ คนแบบคุณไม่ เยอะ หรือว่าคุณไม่กลัวถูกเธอใส่ร้ายเหรอ? หรืออาจจะพูดว่า คุณช่วยชีวิตเธอเพราะมีเป้าหมายอื่น?

สายตาคมกริบของคุณหมอจ้องมองนรมนตาไม่กะพริบคมกริบเหมือนกับเอกซเรย์

นรมนก็ไม่ได้ปิดบัง ตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ : “แน่นอนว่าฉัน มีเป้าหมาย เด็กผู้หญิงคนนี้ถูกพ่อค้านำมาขายที่นี่ ส่วนสามีของ ฉันก็มาที่นี่เพราะตามหาเด็กผู้หญิงคนนี้ เพียงแต่หลังจากเขามา ถึงที่นี่ก็ไม่พบแล้ว และติดต่อไม่ได้ ดังนั้นฉันจึงมาดูว่าแท้จริง แล้วที่นี่เกิดอะไรขึ้น และบังเอิญพบกับเด็กผู้หญิงคนนี้ เธอกำลัง จะตายฉันต้องการรู้ว่าสามีของฉันอยู่ที่ไหนจากปากของเธอ

นรมนไม่ได้ปิดบังคุณหมอ

เธอมองออก คุณหมอไม่ใช่คนเลวร้าย

คนคนหนึ่งจะดีหรือไม่ดี สายตาสามารถมองออกได้ ถึงแม้คุณ หมอคนนี้จะเย็นชา แต่แววตาของเธอใสสะอาด จิตใจดีงาม

คุณหมอตะลึงไปเล็กน้อย จากนั้นจึงกล่าวว่า “การฟื้นตัว ของคุณต้องใช้เวลาหลายวัน และคุณกำลังมีปัญหาอย่างยิ่ง คุณ รู้สถานการณ์ร่างกายของตัวเองไหม? ”

“ฉันรู้”

นรมนยิ้มบางๆ ท่าทางสงบจิตสงบใจกลับทำให้คุณหมอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“คุณรู้เหรอ? คุณรู้แล้วยังดื้อวิ่งมาถึงที่นี่? คุณรู้แล้วยังกินยา เพิ่มพละกำลังที่เกินกว่าจะพรรณนาได้แบบนั้น? คุณรู้หรือเปล่า คุณกำลังใช้ชีวิตของอนาคตอยู่? ถ้าเดิมที่คุณสามารถมีชีวิตอยู่ ได้ครึ่งปี ตอนนี้ฉันสามารถบอกคุณได้ว่า คุณอาจจะเหลือเวลาชีวิตแค่เพียงสามเดือน

“ฉันไม่สนใจหรอก ตราบใดที่สามารถหาเขาเจอ ถึงแม้ฉันจะ เหลือชีวิตแค่เพียงหนึ่งวัน ฉันก็ไม่เสียใจ

คำพูดของนรมนทำให้คุณหมอสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

“โง่ ผู้หญิงยอมทุกอย่างเพื่อรักโดยไม่ลังเล ช่างโง่เขลาเสีย จริง คุณสามารถพยายามเพื่อเป็นของผู้ชายสักคน และสามารถ พยายามเพื่ออำนาจของผู้ชาย แต่อย่าพยายามเพื่อความรักของ ผู้ชาย ทุกอย่างที่พวกเขาพูดเป็นเพียงคำหวาน มันคือยาพิษ คุณ โง่หรือเปล่าเนี่ย? ร่างกายเป็นของคุณ วันนี้ เพื่อผู้ชายคนเดียว คุณไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้ รอสักวันคุณนอนเป็นผักอยู่บน เตียง คุณดูสิว่าเขาจะยังสนใจคุณไหม?

คุณหมอพูดอย่างเดือดดาล

นรมนสามารถเห็นได้จากน้ำเสียงและสีหน้าของเธอ คุณหมอ คนนี้น่าจะเคยถูกผู้ชายทำร้ายมา หากตอนนี้ตนเองยังโต้เถียง อะไรกับเธอต่อคงจะไม่ได้ประโยชน์ใดๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนนี้ร่างกายของเธออ่อนแอมาก และไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของคุณ หมอคนนี้ แม้แต่คุณหมอใช้นิ้วเดียวก็สามารถกดเธอล้มลงไปบน เตียงคนป่วยได้

เห็นนรมนไม่พูดอะไร คุณหมอจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ทำไม? คิดว่าฉันพูดไม่ถูกเหรอ? “

“เปล่าหรอก ความคิดเห็นของทุกคนไม่เหมือนกันก็แค่นั้น
บรมนไม่โต้แย้ง และไม่เถียงข้าง ๆ ๆ ๆ เพียงแค่ตอบมาเบาๆ ร่างกายแย่มากจริงๆ

ตอนนี้อย่าพูดถึงลงจากเตียง แม้แต่แรงนิดเดียวก็ไม่มี แถม ยังเวียนหัวมากๆ จนแม้แต่มีอาการคลื่นไส้ตามมาด้วย

คุณหมอมองเห็นท่าทางดื้อรั้นของนรมน จึงกล่าวด้วยรอย ยิ้ม: “ถึงแม้คุณจะไม่พูดออกมา แต่ในใจต้องพูดว่าฉันเป็นบ้า อย่างแน่นอน? ก็อาจจะนะ ตอนนี้ร่างกายของคุณยังไปไหนไม่ ได้ ก็อยู่ที่นี่ให้ฉันรักษาเถอะ ถึงแม้จะพูดว่าอาการป่วยของคุณ แก้ไขยาก แต่ฉันยังสามารถรับรองว่า ตราบใดที่คุณเชื่อฟัง คุณ จะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ถึงอายุที่คุณต้องการ ส่วนเด็กผู้หญิงคน นั้น ตอนนี้ยังไม่ฟื้นขึ้นมา รอเธอฟื้นฉันจะบอกคุณแน่นอน คุณ พักผ่อนเถอะ”

พูดจบคุณหมอก็ออกไป

“รอก่อน!

นรมนรีบเรียกเธอเอาไว้

“คุณหมอ ฉันรู้ว่าตอนฉันเพิ่งจะเข้ามาได้ทำตัวไร้มารยาทกับ คุณมาก และฉันยังรู้ว่าสิ่งที่คุณทำตอนนี้ก็เพื่อประโยชน์ต่อตัว ฉัน แต่ฉันไม่อยากพักฟื้น ของของฉันล่ะ? รบกวนคุณช่วย ของของฉันมาคืนให้หน่อย ฉันต้องการออกไปจากที่นี่ให้เร็ว ที่สุด เพื่อตามหา ที่อยู่ของสามีฉัน

นโมนพบว่าห่อของข้างกายตนเองหายไป
ในโรงพยาบาลนี้เธอเห็นคุณหมอเพียงแค่คนเดียว นอกจาก เธอเดาว่าคงไม่มีใครหยิบไป

คุณหมอกลับตามอย่างเย็นชา : “คุณต้องการใช้ยาที่ให้พละ กำลังร่างกายเกินขีดจำกัดต่อเพื่อไปช่วยสามีของคุณเหรอ? ”

“ใช่! “

นรมนไม่ได้ปิดบัง เธอพบว่าผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ เหมือนกับว่า ทุกอย่างไม่เป็นความลับ

ถึงแม้แววตาของเธอจะสดใส แต่กลับเหมือนจะเข้าใจทุก อย่าง

คุณหมอพูดอย่างเย็นชา : “ถ้าคุณไม่ได้เข้ามาในโรง พยาบาลของฉัน ไม่ได้บีบบังคับให้ฉันช่วยชีวิตคน ตอนนี้คุณจะ อยู่หรือตายก็ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน แต่วันนี้คุณเข้ามาในโรง พยาบาลของฉัน มากจนกระทั่งบังคับให้ฉันช่วยชีวิตคน ก่อนที่ อาการป่วยของคุณจะดีขึ้น คุณไปไหนไม่ได้ ส่วนยาน้ำที่คุณว่า ฉันทิ้งไปแล้ว มันช่างเป็นสิ่งที่อันตรายแก่ผู้คน เก็บเอาไว้ในที่สุด ก็จะสร้างความเสียหาย

“คุณพูดว่าอะไรนะ? ทำไมคุณถึงเป็นคนแบบนี้? อารมณ์ของนรมนขุ่นมัวขึ้นมาทันที

นั่นคือที่พึ่งเดียวในการช่วยเหลือเจตต์ และตามหาบุริศร์ วันนี้ คิดไม่ถึงว่าจะถูกคุณหมอคนนี้เอาไปทิ้ง

แล้วเธอจะตามหาบุริศ อย่างไร? จะตามหาเจตต์อย่างไร?หรือจะต้องอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลที่ทุรกันดารแบบนี้ไปชั่ว ชีวิต?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ