บทที่ 552 เธอยังมีลมหายใจ

“เถ้าแก่เนี้ย ฉันของดูมือถือของคุณได้ไหม? ”

บรมนก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมตนเองได้ทันที ที่เอ่ยประโยคนั้นออกไป ก็ทำเถ้าแก่เนี่ยตื่นตัว

“ดูอะไร? นี่เธอสามารถดูได้เหรอ? เธอรู้ไหมมือถือเครื่องนี้ แพงแค่ไหน? ถ้าทำเสียขึ้นมาจะมีปัญญาชดใช้หรือ?

“ฉันจะชดใช้เอง! ”

“เธอจะชดใช้ฉันก็ไม่ให้ดูหรอก จะมาเข้าพักหรือทำอะไร? เข้าพักก็เช็คอิน แต่ถ้าจะมาถามทางก็เชิญออกไปซะ

เห็นได้ชัดเจนว่าท่าทีของเถ้าแก่เนี้ยที่มีต้อนรมนนั้นช่างแตก ต่างจากเจตต์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนรมนหน้าตาสวยงามเช่นนี้ เธอจึงยิ่งรู้สึกน่าหมั่นไส้

แต่นรมนก็ไม่ถือสา กลับยิ้มและกล่าวว่า “คนสวย ฉันมา เข้าพัก คุณคงไม่มีเหตุผลที่จะไล่แขกออกไปข้างนอกใช่ไหม?

“จ่ายเงิน เช็คอิน ฉันพูดไว้ก่อนนะ ที่นี่ไม่สนใจว่าเธอจะอยู่ หรือไม่อยู่ ต้องจ่ายเงินมาก่อน

เถ้าแก่เนี้ยถูกนรมนเรียกว่าคนสวยจึงอารมณ์ดีขึ้นมาเล็กน้อย วันได้ไหม? ”

นรมนกล่าวด้วยรอยยิ้มต่อ : “ได้เลย ฉันขอจ่ายล่วงหน้าสิบ
“เธอจะเข้าพักสิบวัน เธอมาทำอะไรที่นี่เหรอ?” เถ้าแก่เนี่ยถามขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ที่นี่คือสถานที่ห่างไกลและทุรกันดาร แถมยังไม่ใช่สถานที่ท่อง เที่ยวอีกด้วย มองดูนรมนแต่งกายไม่เหมือนคนที่นี่ ทำไมถึง อยากมาพักที่นี่สิบวันนะ?

เธอจึงอดนึกถึงเจตต์ก่อนหน้านี้ไม่นานขึ้นมาไม่ได้ “พอดีฉันเพิ่งนึกออก โรงแรมของเรามีแขกเข้าพักเต็มแล้ว จึง ไม่มีห้องว่าง เธอไปดูโรงแรมอื่นเถอะ จากตรงนี้ไปทางทิศใต้ ประมาณห้ากิโลเมตรมีโรงแรมอิมพีเรียลอยู่ สภาพแวดล้อมไม่ เลว เธอสามารถลองไปดูได้

ผู้ชายคนนั้นก็แต่งกายค่อนข้างดี ดูใจกว้าง น่าเสียดาย……. เมื่อนึกถึงตรงนี้ เถ้าแก่เนี้ยจึงกล่าวขึ้นมาอย่างฉับพลัน

เห็นเถ้าแก่เนี้ยผลักไสตนเองไปข้างนอก สมองของนรมน ทํางานอย่างรวดเร็ว

“เถ้าแก่เนี้ย ฉันเห็นว่าแขกของคุณที่นี่ก็ไม่ได้เยอะ แล้วจะไม่มี ห้องได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่จ่ายเงินคุณซะหน่อย คุณทำ อะไรของคุณเนี่ย? ”

“เธอจะมายุ่งอะไรด้วย? ฉันแค่ไม่อยากให้เธอพักที่นี่แล้วจะ ทําไม? รีบออกไปซะ! ”

เถ้าแก่เนยสีหน้าเปลี่ยนทันที
ดวงตาของนรมนหรี่ลงเล็กน้อย ในจังหวะที่มือของเถ้าแก่เนี้ย ยื่นออกมา จึงจับข้อมือของเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว และยัง ออกแรงเล็กน้อย

“โอ๊ย! เจ็บๆๆ ! แกปล่อยฉันนะ ! ฉันจะบอกแกให้ฉัน ไม่ใช่คนที่แกจะมายั่วโมโหได้ง่ายๆ ถ้าแกไม่ปล่อยฉัน ฉันจะ ทําให้แกต้องเสียใจภายหลัง! ”

เถ้าแก่เนี้ยมีท่าทางดุร้าย แต่สำหรับนรมนแล้ว ทั้งหมดนี้เปล่า ประโยชน์

เธอใช้มืออีกข้างเอื้อมไปแย่งมือถือจากมือของเถ้าแก่เนี้ย ถือ

ไว้ในมือและตั้งใจดู

เถ้าแก่เนี้ยรีบตะโกนขึ้น

“เอามือถือของฉันคืนมานะ! ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ!

“มือถือของแก? แกแน่ใจว่าเป็นมือถือของแก? แกไม่รู้รหัส เปิดมือถือตัวเองเหรอ? “

คำพูดเหน็บแนมของนรมนทำให้สีหน้าของเถ้าแก่เนี้ยยิ่งเพิ่ม ความน่าเกลียด

“ฉันจะลืมไม่ได้หรือไง?

“ได้! เพียงแต่ว่า นี่ดูเหมือนจะไม่ใช่มือถือของแกนะ ถ้าแกยัง ดึงต้นบอกว่าเป็นของแกก็ไม่เป็นไร พวกเราจะไปโรงพักด้วยกัน เพื่อคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ รหัสเปิดมือถือของฉันแกไม่รู้ แต่ฉันรู้
พูดจบ บรมนก็ปลดล็อกมือถือตรงหน้าเถ้าแก่เนี้ยโดยตรง

“เพื่อนของฉันอยู่ที่ไหน? ”

นรมนสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นทันที แรงบนมือก็หนักขึ้นเยอะมาก

เถ้าแก่เนี้ยรู้สึกว่ามือของตนเองกำลังจะถูกหัก “แกปล่อยฉันก่อน! ปล่อยฉันแล้วฉันจะบอกแก! ” ลูกตาของเถ้าแก่เนี้ยกลอกไปมา

นรมนมองความคิดที่แท้จริงของเธอออก เมื่อตนเองปล่อยมือ เธออาจจะวิ่งหนีไป แต่นรมนต้องการผลลัพธ์เช่นนี้

เธอแกล้งทําเป็นอ่านความคิดของเถ้าแก่เนี่ยไม่ออก เอ่ยถาม

เสียงเบาว่า “ฉันปล่อยแกแล้วแกจะบอกว่าเพื่อนของฉันอยู่

ที่ไหนใช่ไหม?

“ใช่ๆๆ เพียงแค่แกปล่อยฉัน ฉันจะบอกแก!

เถ้าแก่เนี้ยรีบร้องขอ

นรมนคิดไปคิดมา จึงปล่อยมือของเถ้าแก่เนี้ย

ทันใดนั้นเอง เถ้าแก่เนี่ยก็สาดสิ่งของที่เหมือนกับผงแป้งหรือ ผงหินปูนใส่นรมนอย่างไม่ทันตั้งตัว

ถึงแม้นรมนจะมีการเตรียมตัวมาแล้ว ก็ยังถูกบังคับให้ก้าว อยหลัง มากเสียจนกระทั่งหลับตาลง
อาศัยช่องว่างระหว่างนี้ เถ้าแก่เนียวิ่งหนีออกไปทันที วิ่งตรง ไปในทิศทางเดียว อย่างรวดเร็ว

นรมนเช็ดใบหน้า แววตามีความเยือกเย็นอยู่บ้าง

เธอเหลือบมองมือถือ บันทึกการโทรครั้งสุดท้ายเป็น หมายเลขโทรศัพท์ตั้งโต๊ะของโรงแรมนี้จริงๆ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เถ้าแก่เนี้ยคนนี้ต้องรู้ว่าเจตต์ไปที่ไหน แน่นอน

คิดถึงตรงนี้ นรมนรีบตามออกไป แต่น่าเสียดาย เถ้าแก่เนี้ย เหมือนกับปลาไหล หายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที

นรมมรู้สึกแค้นเคือง คิดไม่ถึงว่าจะทำให้คนอย่างเถ้าแก่เนี้ย หนีไปจากเงื้อมมือของตนเอง

เธอตามหาไปทั่วบริเวณโดยรอบอีกครั้ง ก็ยังคงหาไม่เจอ

เหมือนเดิม

ในขณะที่เธอกำลังท้อใจ ทันใดนั้นพบว่ามีกลุ่มคนกำลังมุงอยู่ ข้างแม่น้ำ

นรมนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย จึงเดินเข้าไป

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ?

“คนตาย ในแม่น้ำมีคนตาย

เด็กคนหนึ่งบอกกับนรมนโดยตรง

หัวใจของเธอหล่นวูบ
คงจะไม่ใช่บุริศร์หรือเจตต์ใช่ไหม?

ความวิตกกังวลอย่างหนักหน่วงของนรมนทำให้เธอฝ่าฝูงไทย มุ่งเข้าไป กลับมองเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุประมาณสิบขวบ นอนอยู่บนพื้น

ร่างกายของเธอแช่อยู่ในน้ำจนขาวซีด

นรมนก็เป็นแม่คนหนึ่ง และตนเองก็ยังมีลูก เมื่อเธอมองเห็น ฉากนี้ จึงรู้สึกสงสารจับใจ

ในขณะที่นรมนกำลังจะจากไป ก็พบว่าเสื้อผ้าที่เด็กผู้หญิงสวม ใส่คือชุดของชมรมกีฬายิงปืนของเมืองชลธีอย่างไม่คาดคิด หรือว่าเธอเป็นเด็กที่ถูกนำมาขาย

หัวใจของนรมนกระตุกเล็กน้อย เมื่อสังเกตอย่างละเอียดอีก ครั้ง กลับพบว่าเปลือกตาของเธอเหมือนจะขยับนิดๆ เธอยังไม่ตาย?

นรมนรีบรุดไปตรงหน้า นั่งยองลงไป โดยไม่สนใจเสียงซุบซิบ ของคนอื่น เธอใช้มือองจมูกของเด็กผู้หญิงอย่างรวดเร็ว ลมหายใจของเธอแผ่วเบามาก มากเสียจนแทบจะสัมผัสไม่ได้

นรมนตัดสินใจในทันที อุ้มเด็กผู้หญิงขึ้นมา และตะโกนลั่น ว่า “เธอยังไม่ตาย! โรงพยาบาลอยู่ที่ไหน? เรียกรถพยาบาล

มาได้ไหม!

เด็กผู้หญิงคนนี้คือกุญแจสำคัญของทุกสิ่ง
บุรีศ ติดตามเธอจนมาถึงที่นี่ วันนี้เธอปรากฏตัวตรงนี้ แถมยัง อยู่ในสภาพแบบนี้ แล้วบุรีศร์กับเจตต์ล่ะ?

ข้อสงสัยในใจของนรมนมีมากเกินไป แต่ตอนนี้กลับไม่มีอะไร หน้า

บางที่เด็กผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นความคืบหน้าก็ได้

แต่คิดไม่ถึงว่าบรรดาไทยมุงจะไม่มีใครโทรเรียกรถพยาบาล ทำอะไรไม่ได้ นรมนจึงอุ้มเด็กผู้หญิงวิ่งไปเอง ตรงไปที่โรง พยาบาลที่ใกล้ที่สุด

เมื่อเธอวิ่งมาถึงโรงพยาบาล คุณหมอเห็นเด็กผู้หญิง ในอ้อม แขนของนรมน จึงบีบจมูกและพูดว่า “คนตายแล้วจะอุ้มมาทำ อะไรที่นี่? รีบออกไปซะ! ”

“เธอยังไม่ตาย! เธอยังหายใจอยู่! คุณหมอ รีบช่วยเธอ

นรมนร้อนรนสุดๆ แต่ทำอย่างไรคุณหมอก็ไม่ยอมช่วย

“ยังไม่ตายอะไรกัน? คุณเป็นหมอหรือฉันเป็นหมอกันแน่ คะ? คุณดูสีผิวของเธอซีดแบบนี้ เธอตายแล้ว รีบออกไปซะ

พูดจบคุณหมอก็รีบให้เธอออกไปข้างนอก

นรมนดึงนิ้วมือของคุณหมอ แถมยังใช้แรงอย่างมาก

“ฉันบอกให้คุณช่วยชีวิตคน!

หลายต่อหลายครั้ง การพูดจาดีๆ ไม่สามารถใช้ได้กับพวกขยะสังคมเหล่านี้

คุณหมอเจ็บจนร้องโอดโอยเสียงดัง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็สลัดไม่ ออก จึงตระหนักได้ว่าตนเองไปยั่วโมโหคนไม่ธรรมดาเข้าเสีย แล้ว

“คนสวย คุณปล่อยฉันออกก่อนเถอะ ไม่ปล่อยฉันแล้วฉันจะ ช่วยชีวิตเธอได้อย่างไร

นรมนเคย โดยหลอกมาแล้วครั้งหนึ่ง

ณ เมืองแห่งนี้ ถึงแม้จะดูห่างไกลความเจริญและเรียบง่าย แต่ คนที่นี่กลับไม่เป็นแบบนั้นเลย

นรมนูหยิบมีดผ่าตัดด้านข้างขึ้นมาทันที จอไปที่ลำคอของคุณ

หมอ

“ก็รักษาเธอไปแบบนี้แหละ ถ้าฉันเห็นคุณทำชุ่ยๆ แม้แต่นิด เดียว ฉันจะทำให้คุณได้กลายเป็นศพจริงๆ ไม่เชื่อก็ลองดู กลิ่นอายอันเยือกเย็นแผ่ออกมาจากทั่วทั้งร่างกายของนรมน

จนคุณหมอตกใจขาสั้น

“คนสวย นี่ล้อเล่นไม่ได้นะ มีดผ่าตัดคมมาก คุณวางมันลง

เถอะ!

“เลิกพูดจาไร้สาระ รีบช่วยชีวิตคนเร็วเข้า

นรมนขี้เกียจคุยกับเธอมากเกินไป มีดผ่าตัดในมือขยับไปข้าง หน้าเล็กน้อย ของเหลวอื่นๆ ซึมออกมา
ตอนนี้คุณหมอหน้าซีด

เธอตระหนักได้อย่างชัดเจน นมันไม่ได้ล้อเขาเล่น อาจจะฆ่า เธอได้จริงๆ

คุณหมอตัวสั่นพาเด็กผู้หญิงมาส่งที่ห้องผ่าตัด

เดิมทีเธอตัดสินใจจะแยกนรมนไว้ข้างนอก เนื่องจากห้อง ผ่าตัดไม่สามารถให้คนนอกเข้าไปได้ แต่มองเห็นแววตาเยือก เย็นของเธอ เธอจําต้องเปลี่ยนคำพูดอย่างจวนตัว

“คุณต้องสวมชุดปลอดเชื้อถึงจะสามารถเข้ามากับฉันได้มี ฉะนั้นระหว่างการผ่าตัดจะติดเชื้อได้ง่ายมาก ฉันไม่สามารถ รับรองว่าจะสามารถช่วยชีวิตเด็กผู้หญิงคนนี้ได้

แน่นอนว่านรมนก็เข้าใจ จึงไม่ได้พูดอะไรเปลี่ยนเป็นชุด ปลอดเชื้อ

คุณหมอเห็นเธอมีความว่องไว จึงเอ่ยถามเสียงเบา: คุณ สามารถเป็นผู้ช่วยให้ฉันได้ไหม? ตอนนี้พยาบาลไปเรียนกัน หมด ที่นี่เป็นเมืองเล็กๆ จึงมีพยาบาลไม่เยอะ ดังนั้น…….

“รีบลงมือเถอะ ฉันจะร่วมมือกับคุณ

เสียงของนรมนเย็นชา แต่ก็ยังสามารถทำให้คุณหมอถอน หายใจโล่งอก

เธอเริ่มตรวจร่างกายของเด็กผู้หญิงอย่างรวดเร็ว นรมนคอยดูอยู่ข้างๆ พบว่าบริเวณลำคอของเธอมีสีดำเล็กน้อย จึงอดถามไม่ได้ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ”

“มีคนให้เธอกินยาพิษ คนสวย ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ฉัน ไม่กล้ารับรองว่าจะสามารถช่วยชีวิตเธอได้

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตา รู้ว่าคุณพยายามอย่างเต็มที่ ฉัน จะไม่ทำให้คุณต้องลำบาก แต่ถ้าคุณทำให้ฉันรู้ว่าคุณแอบ อย่าโทษว่าฉันไร้ความปรานีแล้วกัน”

คุณหมอเหงื่อตก เริ่มทําการรักษาเด็กผู้หญิง

นรมนคอยอยู่ข้างเธอตลอด

อันที่จริงเธอก็รู้สึกกังวลมากเสียจนอยากไปตามหาเถ้าแก่ เบี้ยคนนั้นที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แต่ตอนนี้ชีวิตของเด็กผู้ หญิงอยู่ระหว่างความเป็นความตาย และยิ่งเกี่ยวข้องกับเบาะแส ของบุริศร์กับเจตต์ เธอจึงต้องรอด้วยความอดทน

ประสิทธิภาพของยา ในร่างกายเริ่มหมดลง นรมนรู้สึกถึง ความเหนื่อยล้า จนอยากจะนอนลงไปพักตรงนี้ด้วยซ้ำ แต่เธอไม่ อาจทําได้

นรมนสูดลมหายใจเข้าลึก สัมผัสได้ถึงพละกำลังที่ไหลผ่านไป อย่างไม่หยุด ยืนยังเป็นเช่นนี้ต่อไป มีความเป็นไปได้สูงว่าเธอจะ ล้มลงตรงนี้ ถึงตอนนั้นจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่อาจรู้ได้

เธอเหลือบมองคุณหมอ พบว่าเธอกำลังก้มหน้าก้มตาช่วย ชีวิตเด็กผู้หญิง
ถ้าให้เธอหยุดตอนนี้ นั่นคือเรื่องที่ไม่อาจเป็นไปได้ แต่ความ เหนื่อยล้าของร่างกายยิ่งรุนแรงขึ้น มากเสียจนเธอแทบจะลืมตา ไม่ขึ้นแล้ว

ทําอย่างไร ?

นรมนหวังว่าจะมีคนอยู่ข้างกายเธอจริงๆ คนที่สามารถรอเด็ก ผู้หญิงฟื้นขึ้นมาแทนเธอได้

สองขาของเธออ่อนแรง เพื่อไม่ให้คุณหมอสังเกตเห็น เธอจึง พยุงราวจับด้านข้าง แต่ในขณะนั้นเอง เธอกลับหน้ามืด ร่างกาย โซเซอย่างช่วยไม่ได้ หกคะเมนไปทางคุณหมอ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ