บทที่ 539 มอบร่างกายให้ผู้ช่วยชีวิตอย่างรู้บุญคุณ

“พี่ภาคิน โดนัทไม่มีแล้ว ในครัวไม่ให้หน้าแล้ว พี่ไปบอกพวก เขาให้หน่อย”

เมื่อร่างของกมลปรากฏตัวต่อหน้านามน นรมนรู้สึกตื่นเต้น อย่างมาก เธอก้าวไปข้างหน้าและกอดนรมนเอาไว้เสียแน่น พลางพูดด้วยเสียงสั่นครือเด็กคนนี้ ลูกวิ่งไปที่ไหนมา? คือ หนูรู้ ไหมว่าแม่กับกิจจาห่วงหนูมากเท่าไหร่

“หม่ามี้?”

กมลรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่เธอมีความสุขมาก

“หม่า มาที่นี่ได้อย่างไรคะ? เจ๋งมากเลย พี่ภาคิน โทรหาแม่ หรือเปล่า? แต่หนูโทรไป มันขึ้นสายไม่ว่างตลอดเลย หม่าม คุยกับใครอยู่คะ? แด๊ดดี้หรือเปล่า? แด๊ดดี้ไม่ใช่ของหม่ามีคน เดียวนะ ทำไมหม่ามมักจะยึดแด็ดดี้ละ? แด๊ดดี้กลับมาหรือยัง คะ”

กมลพ่นออกมาแต่ละคำถามที่ทำให้นรมนรู้สึกเจ็บปวดใจ บริศร์ คุณรู้ไหมว่าเจ้าตัวน้อยของคุณกำลังรอให้คุณกลับมา

ใจของนรมนเจ็บปวด แต่กลับพูดด้วยเสียงต่ำ “โทรศัพท์ของ หม่ามีโทรไม่ติด หนูก็จะอยู่ที่บ้านคนอื่นไม่กลับไปแล้วเหรอ? ยัง อยากจะกินโดนัทอยู่อีกเหรอ? ใจร้ายจริงๆเลย
ภาคนได้ยินว่านเมนเป็นหม่ามีของกมล เขาจึงปล่อยตำรวจ

ไป

“แท้จริงแล้วเป็นหม่ามีของกมลนี่เอง คุณน้าครับ อยากไปดื่ม ซาข้างในก่อนไหม? ผมเพิ่งจะแจ้งตำรวจเมื่อกี้ กมลบอกว่ามีคน ลักพาตัวเธอไปครับ

เมื่อได้ยินภาคินพูดเช่นนี้ กมลนิ่งไปเล็กน้อย เธอหันไปมอง ตำรวจข้างกายอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มพลางพูด “เด็กค่อนข้างอ่อน ไหวนะค่ะ คงมีความเข้าใจผิด พวกคุณวิ่งวุ่นกันเชียว ขอโทษ ด้วยนะคะ คราวหน้าฉันจะให้บริศร์ส่งน้ำชาไปที่สถานีตำรวจ ให้ พวกคุณดื่มกัน”

นรมนูพูดเช่นนี้ ตำรวจก็เข้าใจโดยทันทีว่าเรื่องของตระกูลโต เล็กพวกเขาไม่ต้องเข้าไปยุ่ง

ครอบครัวร่ำรวยเช่นนี้ ถ้ามีเรื่องอะไรที่ต้องบากหน้ามาขอให้ ต่ารวจช่วยจัดการ พวกเขาก็จะลําบากใจเล็กน้อย บางทีคงจะ ลงโทษใคร แต่จะลงโทษใครก็ไม่ดีทั้งนั้น เมื่อได้ยินนรมนูพูด แบบนี้ พวกเขาก็เต็มใจที่จะจากไป

“เป็นแบบนี้นี่เองสินะครับ คุณนายบุริศร์ ไม่มีอะไรก็ดีแล้วครับ พวกผมขอตัว”

ตำรวจพูดจบก็จากไป

ภาคนขมวดคิ้วเล็กน้อย ผลลัพธ์เป็นแบบนี้เขามีท่าทีไม่ค่อย พอใจ
“คุณน้าทำอะไรครับ? คุณน้าไม่เห็นท่าทางตอนที่กมลนอน สลบอยู่ข้างถังขยะ เธอถูกลักพาตัวจริงๆนะครับ

เมื่อได้ฟังว่าลูกรักนอนสลบอยู่ข้างถังขยะ ใจของเธอซาทันที แต่เธอไม่สามารถบอกอะไรกับภาคนได้

“ขอบคุณหนูมากนะ ภาคิน ที่ช่วยกมล มีผู้ใหญ่อยู่ในบ้าน ไหม? ป้าจะเข้าไปทักทายเสียหน่อย เรื่องวันนี้ คราวหลังป้าจะให้ แด๊ดดี้ของกมลมาขอบคุณที่หน้าประตูด้วยตัวเอง

“แด๊ดดี้กับหม่ามของผมไม่อยู่ ผมช่วยกมลคนเดียว” ภาคินพูดเสียงแผ่ว แต่นรมนกลับได้ยินความเหงาเล็กน้อยใน

เสียงของเขา

“หนูอายุเท่าไหร่?”

“เจ็ดขวบครับ”

ภาคินยิ้มเล็กน้อย ท่าทีสุภาพของเขา กลับทำให้รู้สึกปวด

หัวใจ

“ถ้าอย่างนั้นป้าพากมลกลับก่อน ไม่เช่นนั้นหนูไปเล่นที่นั่นกับ พวกเราไหม?”

นรมนรู้ดีว่าสถานการณ์ของเธอตอนนี้ไม่เหมาะที่จะดูแลเด็ก

อีกคน แต่เมื่อเธอเห็นท่าทางที่เข้มแข็งของภาคิน เธออดไม่ได้ที่ จะคิดถึงกานต์

เด็กสองคนนี้คล้ายกันได้ขนาดนี้
และเธอเคยเป็นหม่ามีที่ไม่สนใจกานต์

ภาคินยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ คุณน้า ตอนบ่ายผมมีเรียนเปียโน ไปบ้านคุณน้าไม่ได้หรอกครับ

“พี่ภาคิน กลับกับพวกเราเถอะ บ้านหนูมีพี่ชายสองคน หนูจะ แนะนำให้รู้จัก พวกเขาดีมากนะ”

กมลชอบภาคินมาก เธอรีบจับมือของภาคิน ภาคนยิ้มอย่างอ่อนโยนมากขึ้น

“วันอื่นเถอะ วันนี้พี่ไม่มีเวลาจริงๆ เดี๋ยวคุณครูก็มาแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของภาคิน นรมนก็รู้เลยว่าเด็กคนนี้ทั้งคำพูด และการกระทํามีขอบเขตมาก เหมือนกานต์ไม่มีผิด

“โอเค ถ้าหากหนูต้องการมาหาเรา โทรหาป้าได้ทุกเมื่อ นี่ เบอร์โทรศัพท์ป้าจ้ะ”

นรมน ให้เบอร์โทรศัพท์เธอไป

เมื่อเจตต์เห็นว่านรมนสามารถคุยกับเด็กอีกคนหนึ่งได้อย่าง จริงจัง อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “นรมน เธอปฏิบัติกับเด็กดีมาก เด็ก คนนี้ช่วยกมล พูดมาเถอะ เธอต้องการทำอะไร แค่เธอพูดออก มา ฉันจะทำให้เป็นไง?

ภาคินมองไปยังเจตต์ เก็บอาการบนใบหน้าเล็กน้อย ท่าทาง เย็นชา แต่กลับพูดด้วยเสียงต่ำ ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณครับ บ้านของผมไม่ขาดแคลนเรื่องเงิน
คำพูดนี้ทำให้เจตต์ชะงักไปนิด

ดูเหมือนเขาจะถูกเด็กคนนี้โกรธเสียแล้ว

ครั้งที่แล้วคือเจตต์ ครั้งนี้ก็ไอ้หมอนี่ นี่เขาเจตต์ดูเหมือนคนที่ ชอบรังควานอื่นหรือ?

“ไม่ใช่ หมายความว่าอะไร? รวยกว่าฉันใช่ไหม? ฉันจะบอก อะไรนายให้ฉันคือคุณชายเจตต์แห่งเมืองชลธี นายคงจำได้ คน ที่ทำให้ฉันพูดออกมาแบบนี้ได้มีไม่เยอะหรอกนะ”

“ขอบคุณครับ ผมไม่ต้องการ

ภาคินพูดจบ ก็หมุนตัวกลับไปคุยกับกมลด้วย “กลับดีดีนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่ เบอร์พี่เธอก็รู้อยู่แล้ว”

“อื้อ พี่ภาคิน หนูจะคิดถึงพี่

กมลพูดอย่างเชื่อฟัง เธอกอดภาคินอย่างไม่อยากจากไปไหน ภาคินกอดเธอเบาๆ ยิ้มพลางพูด “พี่ก็จะคิดถึงเธอ รู้บ้านของ

พี่แล้ว จะมาเล่นบ่อยๆก็ได้นะ”

“จริงไหม?”

“แน่นอน”

“สัญญาแล้วนะว่าที่บ้านพี่จะทำโดนัทให้กิน กมลพูดด้วยใบหน้าที่ดูสนใจอย่างมาก

“โอเค”
ภาคินยิ้มอย่างรักใคร่

นมนมองไปยังเด็กสองคน เธอไม่อยากจะรบกวนพวกเขา แต่ เธอก็เป็นห่วงกิจจาที่อยู่ที่บ้านเช่นกัน พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ว่า

“กมล พวกเราต้องกลับบ้านแล้ว กิจจารออยู่

กมลคลายกอดออกจากภาคิน เธอถึงกับออกจากผมของเธอ ก่อนจะส่งให้ภาคน

“พี่ภาคิน นี่เป็นกิ๊บอันโปรดของหนู หนูให้ ขอบคุณที่ช่วยหนู ในวันนี้นะ พี่ของหนูบอกว่า บุญคุณที่คนอื่นช่วยให้รอดชีวิต ต้อง ต้อง ตอบแทนอะไรน้า เอ่อ โธ่เอ๊ย จำไม่ได้แล้วว่า แต่มันมี คำหนึ่งที่เรียกว่าอะไรแล้วนะ? ตอบแทนบุญคุณคนที่ช่วยชีวิต ต้องทําอะไรนะ”

กมลเกากีรษะด้วยใบหน้ายุ่งเหยิง ทำให้ภาคิน หนัก

กมลพูดพลางขำ “บุญคุณที่คนอื่นช่วยให้รอดชีวิตต้อง ตอบแทนให้เยอะกว่า อีกประโยคหนึ่งคือบุญคุณที่คนอื่นช่วยให้ รอดชีวิตต้องใช้ร่างกายเข้าแลก

“ใช่ ใช่ ใช่ ใช้ร่างกายเข้าแลก หนูจะใช้ร่างกายเข้าแลกกับพี่ ภาคิน”

เมื่อกมลพูดประโยคนี้ ภาคินก็หน้าแดงทันที และมุมปาก ของนรมนก็กระตุก

“กมล ทางที่ดีหนูกลับไปเรียนภาษาจีน อย่ามาพูดอะไรได้ สาระที่
“หนูพูดไร้สาระที่ไหนกัน? หนูจะใช้ร่างกายเข้าแลกกับพี่ภาค

กมลพูดอย่างมั่นมั่น ทำให้ภาคนรู้สึกเกรงใจ “คุณน้า กมลยังเด็ก ไม่รู้ความหมายหรอกครับ

นรมนรู้สึกว่าภาคนที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นเหมือนสำเนาของ กานต์

เธอมีลูกชายที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งก็พอแล้ว ตอนนี้ก็เหมือนจะมี ลูกเขยมาอีกคน คิดไปมาก็รับไม่ได้นิดหน่อย

“ถ้าอย่างนั้นเราไปก่อนนะ”

นโมนตัดสินใจพวกมลออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่อย่างนั้นสักพัก เด็กคนนี้คงไม่รู้เรื่องและพูดอะไรน่าตกใจออกมาแน่

กมลกลับต่อต้านออกจากมือของเธอ ก่อนยื่นมือเล็กออกไป ตรงหน้า “พี่ต้องให้อะไรหนูคืนสิ หนูเอากับที่หนูรักที่สุดให้พี่ พี่ก็ ต้องให้สิ่งของที่พี่รักที่สุดมาเหมือนกัน”

ภาคินผงะไปชั่วครู่

จู่ๆ นรมนก็ไร้คําพูด

ทำไมวันนี้เด็กคนนี้ถึงมีฝีปากขึ้นมานะ

“กมล พอแล้วลูก มีที่ไหนขอสิ่งของจากคนที่ช่วยหนู?

“ไม่ใช่สิ่งของ มันคือแลกเปลี่ยนของขวัญ หนูให้กับพี่เขา เขา ก็ต้องให้อะไรคืนมาบ้าง
กมลพูดด้วยท่าทางถูกต้องและมั่นใจ

นรมนละอยากทำให้เด็กคนนี้สลบแล้วพาออกไปจากที่นี่เสีย

ตอนนี้ภาคนกลับถอดสร้อยหยกบนคอของเขายื่นให้กมล

“นี่คือของที่พ่อพี่ได้มอบให้ตอนที่เกิด พี่ใส่มาเจ็ดปีแล้ว ไม่รู้ ว่าจะนับเป็นของที่ชอบที่สุดไหม แต่มันเป็นของที่พี่เอาใจใส่มาก ที่สุด พี่ให้เธอ”

“ไม่ได้หรอก มันมีค่ามากเกินไป

นรมนมองด้วยตาก็รู้ว่าคุณค่าของหยกนี้ไม่สามารถประเมิน ได้ด้วยเงิน ยังไม่ทันได้ห้าม ใครจะรู้ว่ากมลจะรีบดึงไป ก่อนพูด อย่างตื่นเต้น “หนูชอบอันนี้ พี่วางใจเถอะ หนูจะรักษาอย่างดี พี่ก็ ต้องรักษากับของหนูอย่างดีด้วยนะ!

“ได้สิ!”

ภาคินยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน

นรมนรู้สึกว่ากมลเกิดมาพร้อมพรจากพระเจ้าจริงๆ ไม่ว่าจะไป ที่ไหนก็จะมีคนรักและเอ็นดู ในตอนแรกที่เห็นภาคนเธอก็รู้ว่าเขา ไม่ใช่ลูกของคนธรรมดาทั่วไป ตอนนี้เขาได้มอบสิ่งที่มีค่าให้กมล เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

เด็กคนนี้ชอบอะไรก็ชอบได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น หากทำของมี ค่าเช่นนี้หายไป เธอก็ไม่รู้ว่าจะชดใช้ให้อย่างไรดี
หยกนี้ไม่มีขายในตลาดแน่

“กมล ไม่ได้”

นรมนยังคงห้าม แต่กมลกลับนำจี้หยกใส่เข้าที่คอของตัวเอง

“ไม่เอา พี่ภาคิน ให้หนูแล้ว หนูชอบมาก การปรากฏตัวของกมลทำให้ภาคนมีความสุขมาก

เมื่อเจตต์เห็นว่าเรื่องเริ่มวุ่นวาย เขาก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “โอ้ ก็แค่จี้หยกไหม กมลชอบก็ดีแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ค่อยกลับมาชดใช้ให้เขาก็ได้นำ

นรมนจ้องเขา “ชดใช้? คุณดูสร้อยหยกนี้ให้ดี

เจตต์ทำได้เพียงแค่มองอย่างละเอียด สีหน้าเขาอดไม่ได้ที่จะ

จริงจัง

“เด็กน้อย พ่อนายเป็นใครกันเนี่ย?”

ภาคินพูดเบาๆ “ก็แค่นักธุรกิจ ที่ไม่น่าพูดถึง

หลังจากพูดจบเขาก็ลูบศีรษะของกมล ก่อนยิ้มและพูดว่า “กมล จําไว้นะ นี่คือของแทนใจระหว่างเรา”

“อื้ม! โอเค”

กมลตอบอย่างตรงไปตรงมา แค่เพียงไม่กี่ปีหลังจากนั้น ตอน ที่ภาคนนำกับอันโปรดมาหาเธออีกครั้ง กมลก็ลืมเรื่องราวเหล่า นี้ไปเสียแล้ว เรื่องเหล่านี้เป็นเพียงปัญหาที่ต้องคุยกันทีหลัง
เมื่อเห็นเมลลูกรักใส่สร้อยหยกที่คอ นรมนก็พูดไม่ออกจริงๆ เธอวางแผนจะฉวยโอกาสตอนที่กมลไม่ได้สนใจออกมา หลัง จากนั้นค่อยคืนให้ภาคน

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปก่อนนะ

“เดินทางปลอดภัยครับคุณน้า ภาคนยิ้มอย่างสุภาพทำให้คนมองรู้สึกถึงสายลมในฤดูใบไม้ ผลิ

นรมนยิ้มให้เขา ก่อนจะพากมลออกไป

หลังจากเจตต์ขึ้นรถ เขาก็พูดกระซิบ “ไอ้เด็กนี้ไม่ธรรมดา หยกชิ้นนี้ผมเคยเห็นในงานประมูล ว่ากันว่าถูกคนลึกลับเอาไป ตอนนั้นคุณปู่ของผมทุ่มเทแรงกายเพื่อต้องการหยกชิ้นนี้ เพราะ มีคนบอกกันว่ามันดีต่อร่างกาย ผมก็สงสัยนะ ก็แค่หยกมันจะไป ดีต่อร่างกายได้ยังไง

เมื่อนรมนได้ฟัง ก็แน่ใจแล้วว่าต้องหยกชิ้นนี้มาคืนภาคน ให้ได้

ทันใด รถคันหนึ่งก็ไล่ตามหลังขึ้นมา ความเร็วนั้นทำให้สีหน้า ของเจต เปลี่ยนไปทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ