บทที่ 508 แกหยุดนะ
นรมนรีบรับสายอย่างรวดเร็ว
เธอคิดว่าบุรี โทรมา
“บุริศร คุณรีบออกมาจากที่นี่ มีคนกลับมา เข้าไปในคลับ แล้ว”
หลังจากนรมนรับสายก็พูดประโยคนี้ขึ้นมาทันที
เมื่อกิจจาได้ยินนรมนพูดแบบนี้ก็ตกตะลึงทันที จากนั้นก็ถาม โดยไม่รู้ตัว “หม่ามี้ แด๊ดดี้เข้ามาเหรอ?”
“กิจจา? เธออยู่ข้างในเหรอ?”
นรมนกังวลใจอย่างมาก
“อืม ผมกับกานต์อยู่ที่นี่ เราอาจจะติดกับดัก เลยอยากบอก คุณกับคุณลุงให้มาช่วยพวกเราออกไปฮะ”
กิจจารีบบอกนรมนเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบัน
“พวกเธออยู่ที่ไหน? ฉันจะบอกบุริศร์ ให้เขาไปรับพวกเธอ
ตอนนั้นรมนไม่คิดจะตำหนิกิจจาและกานต์ หลักๆ คือให้เด็ก สองคนปลอดภัย
กิจจารีบบอกที่อยู่นรมน
หลังจากวางสายไปแล้ว กานต์ก็ถามขึ้นเสียงทุ้ม “หม่าว่ายังไงบ้าง?
“หม่ามีบอกว่าเด็ดที่เข้ามาแล้ว แต่เธอก็บอกว่า คนในคลับ กลับมาแล้วเหมือนกัน เข้ามาแล้วด้วย เราจะทำยังไงดี? อยู่ที่นี่ รอคุณลุง หรือว่าออกไป?
กิจจาไม่ค่อยแน่ใจแล้ว
กานต์ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอก ก็รีบดึงกิจจามาซ่อนใต้โต๊ะ ตอนนี้อยากจะปีนขึ้นไปช่องระบายอากาศก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
หัวใจกิจจาเต้นระรัว
หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้ามาในห้องทำงาน
อีกด้านหนึ่ง นรมนกำลังติดต่อบริศร น่าเสียดายโทรศัพท์บุรี ศไม่รู้ไปแตะโดนโหมดเครื่องบินตอนไหน โทรหาไม่ติดเลย
นรมนร้อนรนใจอย่างมาก และไม่สามารถเข้าไปได้ด้วย
ประตูห้องทำงานเปิดออกแล้ว
มือกานต์และกิจจาจับกันแน่น รู้สึกค่อนข้างประหม่า คนที่มาเดินมาด้านหน้าโต๊ะทำงาน ต้องการเปิดลิ้นชักเพื่อหา อะไรบางอย่าง
สุดท้ายกิจจาก็รู้สึกกลัวนิดหน่อย หดตัวเข้าไปข้างในอย่างอด ไม่ได้ ไม่คิดว่าจะโดนโต๊ะ
แย่แล้ว!
กานต์แอบพูดกับตัวเอง จากนั้นก็ขยิบตาให้กับกิจจาทันที คนที่มาก็รู้สึกว่า ใต้โต๊ะมีใครบางคน อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวลง
ไปตรวจสอบ
ในตอนนี้ กิจจา ต่อยไปทันที โดนที่ดวงตาคนคนนั้นพอดี
อย่างเที่ยงตรง
“โอ้ย! เจ้าเด็กแสบคนไหนมันชกฉัน?”
คนที่มาตะโกนร้อง กานต์รีบออกไปต่อยและเตะถึงขนาดเอา ผ้าขนหนูมาปิดปากคนคนนั้นเลยด้วยซ้ำ
ฟรีบวิ่ง!”
กานต์กำลังวุ่นวายกับคนมาเยือน ตะโกนบอกกิจจาที่ค่อน
ข้างตกตะลึง
“แล้วนายล่ะ?”
“ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันออกไปได้ นายรีบไปซะ!”
นึกได้ว่ากานต์ฉลาดขนาดนั้น ตัวเองอยู่ก็อาจจะเป็นภาระของ เขา กิจจสงบยกเท้าวิ่ง
มาถึงทางเข้าประตูห้อง เขาพูดเสียงทุ้ม “ฉันจะไปตามหาคุณ ลุง ให้คุณลุงมาช่วยนายออกไป
รีบไป!”
กานต์รู้สึกว่าผู้มาเยือนมีปืนบนตัว
ตอนที่เขาต้องการสัมผัส คนมาเยือนก็ตอบสนอง หลุดพ้นจาก พันธนาการของกานต
ถึงแม้เด็กคนนี้จะมีทักษะบางอย่าง แต่อย่างไรก็เป็นเด็ก ความแข็งแกร่งจะเทียบกับผู้ใหญ่ได้อย่างไร
โดนผู้ชายคนนั้นโยนออกไปทันที
ศีรษะกานต์กระแทกบนโตะ เจ็บปวดแสบปวดร้อน เขาไม่กล้ายืดเยื้อ ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปข้างนอก
ผู้ชายคนนั้นไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะฉลาดได้แบบนี้ ถึงขนาดไม่ สนใจความเจ็บปวดของร่างกายตัวเองด้วยซ้ำ
เขารีบกดสัญญาณเตือนภัย
สัญญาณเตือนภัยทั้งคลับก็ดังขึ้นมาทันที
บุริศร์ที่เพิ่งเข้ามาในคลับ ก็ได้ยินสัญญาณเตือนดังขึ้น อดไม่ ได้ที่จะขมวดคิ้ว รู้สึกว่าอาจจะมีบางอย่างผิดปกติ
เขารีบเคลื่อนตัวไปยังจุดสัญญาณเตือนที่หนาแน่นที่สุด เมื่อกานต์ยังวิ่งไม่ถึงประตูห้องก็โดนผู้ชายคนนั้นคว้าคอเสื้อ เอาไว้ทันที
“เจ้าเด็กแสบ ดูสิแกจะวิ่งไปไหน
ในขณะที่กานต์รีบร้อน ก็ถอดเสื้อโค้ตของตัวเองออกโดยตรง ใช้กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ ออกมาเหมือนปลาไหล
“ไอ้บ้าเอ๊ย! เจ้าเด็กแสบ แกหยุดนะ!”
ชายคนนั้นรู้สึกว่าตัวเองโกรธแทบบ้าแล้ว
เป็นแค่ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ไม่คิดว่าจะหลอกเขาทีละอย่างนี้มัน เกินความคาดหมาย
ชายคนนั้น โยนเสื้อโค้ตกานต์ทิ้งไปด้วยความโกรธ จากนั้น
ก็ตามออกไป
กานต์ก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรวิ่งไปทางไหน เลือกวิ่งไปทางขวา
โดยไม่รู้ตัว
*เร็ว! จับมัน!”
ชายคนนั้นตะโกนเสียงดังอยู่ด้านหลัง มีชายร่างหนาใหญ่สองสามคนวิ่งมาหาเขา กานต์รู้สึกตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์แล้ว เขาสู้กับคนพวกนี้ไม่ได้จะทำอย่างไร? กานต์ลังเลว่าต้องกระโดดออกจากที่นี่ไหม? ถ้าตามท่อน้าด้านนอก น่าจะปีนลงไปได้
กำลังคิดแบบนี้ กานต์ก็โยนของข้างกาย ใส่คนที่เดินมา และ ไม่สนว่ามันคืออะไร แค่หยิบขึ้นมาได้ก็จับแล้วโยนมันไปทันที
ฉวยโอกาสตอนที่คนพวกนี้หลบ กานต์รีบวิ่งไปที่หน้าต่าง อย่างรวดเร็ว
“อย่าให้มันวิ่งไป! เจ้าเด็กนี้มันแอบเข้าไปในห้องทำงานผู้ จัดการ ไม่รู้ว่าทําอะไรไปบ้าง
ประโยคหนึ่งของชายที่ตามมาด้านหลังทำให้การกระทำอื่นๆ
ของทุกคนยืดตรง ไล่ตามกานต์ไปกันหมด เห็นว่ากานต์กำลังเปิดหน้าต่างแล้วกระโดดลงไป จู่ๆ ก็โดน
คนด้านหลังคว้าเอวเอาไว้
เจ้าเด็กแสบ แกจะวิ่งไปไหน?”
“ปล่อยฉัน! ปล่อย!”
กานต์กําลังดิ้น ถึงขนาดเตะต่อย เวลาวิกฤติยังใช้ปากกัดข้อ
มืออีกฝ่ายอย่างแรง
อีกฝ่ายเจ็บมาก แต่ก็ไม่กล้าปล่อยมือ ยกมืออีกข้างขึ้นมาทันที
แล้วสับไปที่คอกานต์
ความเจ็บปวดรุนแรงพุ่งเข้ามา กานต์สลบไปทันที
รีบเอาไป!”
ชายคนนั้นอุ้มกานต์ไปทันที
หลังจากกิจจาวิ่งออกมาคนเดียว ก็เจอคนไม่กี่คน เขารีบซ่อน เข้าไปในห้องข้างๆ
เห็นพวกเขาออกไปแล้ว กิจจาก็เปิดประตูวิ่งออกมา
“กิจจา?”
เขาโชคดีมาก วิ่งไปได้ไม่นานก็เจอบริศร์
“คุณลุง!”
ขอบตากิจจาแดงทันที
“กานต์ล่ะ?”
“กานต์ยังอยู่ในห้อง เขาให้ผมออกมาก่อน คุณลุงเรากลับไป ช่วยกานต์กันดีไหม?”
กิจจารีบจับแขนบริศร์
มือเขาเย็นมาก เย็นมากๆ
บุริศร์รู้ว่าเขาตกใจแย่แล้ว จึงพูดขึ้นเสียงทุ้ม “กิจจา เธอฟัง ฉันนะ ฉันจะพาเธอไปที่หน้าต่าง เธอปืนลงไปตามท่อน้า ไปหา หม่าม ร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม โอเคไหม?”
“คุณลุงจะไปช่วยกานต์คนเดียวเหรอฮะ?”
กิจจามองบุริศร์ หวังว่าจะได้รับคำตอบที่ถูกต้อง
“ใช่!”
คำพูดบริศ ทำให้กานต์พยักหน้า
“ผมทําได้ฮะ!”
กิจจาถูกบุริศร์ไปส่งที่หน้าต่าง เขาเห็นกิจจาปืนไปตามท่อน้ำ ด้วยตาตัวเอง จากนั้นก็วิ่งไปที่ร้านกาแฟ
เห็นกิจจาเข้าไปในร้านกาแฟ บุริศร์ถึงได้หันตัวไปตามหากานต์
แต่น่าเสียดาย เพราะความล่าช้านี้ กานต์ที่หมดสติถูกพาตัว ไปที่ชั้นใต้ดินแล้ว
คนด้านบนยังแสร้งทำเป็นค้นหาอยู่
และพยายามหลีกเลี่ยงพวกเขา ตามหาหนึ่งรอบก็ไม่เจอกานต์
ในตอนนี้ เขาได้ยินผู้ชายสองคนกำลังคุยอะไรบางอย่างกัน
“นายว่าเจ้าเด็กแสบนั่นวิ่งออกไปได้ไหม? ไม่งั้นทำไมหาไม่ เจอ?”
“ใครจะไปรู้ เจ้าเด็กแสบนี่ก็ไม่รู้เข้ามาจากไหน ไม่คิดว่าจะไป ซ่อนในห้องผู้จัดการจริงๆ ในห้องผู้จัดการมีข้อมูลเยอะขนาดนั้น ไม่รู้มีอะไรหายหรือเปล่า ถ้าให้ผู้จัดการรู้นะ ต้องถลกหนังพวก เราแน่”
“เฮ้อ อย่าพูดเลย รีบตามหาเจ้าเด็กแสบนั่นแล้วค่อยว่ากัน
เสียงสองคนนั้นห่างไกลขึ้นเรื่อยๆ
บริศ ขมวดคิ้วเล็กน้อย
หรือกานต์วิ่งออกไปได้แล้วจริงๆ?
ตามความฉลาดของเจ้าเด็กนั่นก็อาจจะเป็นไปได้ แต่บุริศร์ก็
อยากตามหาอีกครั้ง
ตามหาอีกสิบกว่านาทีแล้ว คนของอีกฝ่ายกลับมายิ่งเยอะขึ้น เรื่อยๆ บุริศร์ไม่กล้ายืดเยื้อ รีบวิ่งกลับไปที่ถนน
ตอนที่เจอนรมน ร้านกาแฟ กิจจาและนรมนก็ต่างมองไปที่
ด้านหลังบุรีศร
“กานต์ ”
บริศ เมื่อได้ยินพวกเขาถามแบบนี้ จิตใจก็หดหูทันที กานต์ไม่ได้กลับมาเหรอ?”
“เปล่า คุณเจอกานต์ไหม?”
นโมนไม่วางใจทันที
สีหน้าบุริศร์ค่อนข้างแย่แล้ว
“ฉันไม่เจอเขา คนในคลับก็ไม่เจอเขา ฉันคิดว่าเจ้าเด็กวิ่งออก มาแล้ว
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนก็พูดขึ้นอย่างเป็นห่วง “เราอยู่ที่นี่
ดูอยู่ตลอดเวลา ไม่เห็นกานต์ออกมาเลยนะ
“ตอนนี้กลับไปไม่ได้แล้ว คนของพวกมันกลับมาหมดแล้ว นรมน คุณพากิจจากลับไปก่อน ฉันจะดูอีกทีว่ามีวิธีอะไรเข้าไป ตามหากานต์ได้อีกไหม
บริศร์ก็ร้อนรนใจอย่างมาก
ถ้ากานต์ไม่ได้ออกมา เจ้าเด็กแสบจะอยู่ที่ไหนได้นะ?
แต่กิจจาคว้าแขนเสื้อบุรีศร์ไว้ แล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณลุง คุณ ต้องตามหากานต์ให้เจอนะฮะ ไม่งั้นเขาจะตาย”
“เธอพูดอะไร?”
ประโยคนี้ของกิจจาทำให้นรมนและบริศร์ตกใจมาก
“กิจจา อย่าพูดไร้สาระ หม่ามีขี้ขลาดนะ”
สีหน้านโมนเปลี่ยนไปแล้ว
กิจจาเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง ราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ หยุดสักพักแล้วพูดขึ้น “ผมกับกานต์อยากเรียนคลับนี้มากจริงๆ กานต์บอกว่า ที่นี่จะสร้างท้องฟ้าของเรา แต่เรายังไม่ทันเข้าร่วม แด๊ดดี้ของผมก็มา
“แด๊ดดี้ของเธอเหรอ?”
บริศร์และนรมนก็ค่อนข้างประหลาดใจ ทำไมตนท์ถึงรู้ทันทีว่าพวกเด็กๆ จะมาที่นี่? และในเมื่อเขารู้แล้ว ทำไมไม่โทรหาพวกเขา?
กิจจาพยักหน้าแล้วพูดขึ้น “ใช่ แด๊ดดี้ของผม เขาคุ้นเคยกับผู้ จัดการคลับนี้มาก ผมกับกานต์ซ่อนในช่องระบายอากาศในห้อง ทํางานผู้จัดการได้ยินกับหูว่าแดด ผมบอกว่า ให้พวกเขาออก ตามหาผมกับกานต์ หาผมเจอให้ทำผมสลบกลับไป ตามหา กานต่เจอให้ฆ่าทันที
คำพูดเหล่านี้เพิ่งพูดจบ นรมนก็เย็นวาบไปทั่วทั้งตัว
“เขาพูดอะไร? ทำอะไรกานต์นะ?”
สีหน้าบุรี จมลงเช่นกัน
ถึงจะไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง แต่เด็กๆ คงไม่โกหกหรอก ใช่ไหม? และกิจจาเป็นลูกชายของครินท์ ต้องไม่ใส่ความพ่อของ ตัวเองหรอ ?
“งงา เธอแน่ใจนะว่าเธอไม่ได้ฟังผิด?”
“ผมเปล่า! กานต์ก็ได้ยินเหมือนกัน พวกเราเลยซ่อนในช่อง ระบายอากาศอยู่ตลอดไม่กล้าออกมา ไม่รู้ว่าหลับไปได้ยังไง พอ เราตื่นขึ้นมา เพิ่งลงมาก็โดนขังไว้ด้านใน
ต้องบอกว่า โชคพวกเขาไม่ค่อยดีนัก
สีหน้าบุริศร์ยิ่งแย่แล้ว
นรมนมองเขา ถามขึ้นเสียงทุ้ม “คุณวางแผนจะทำยังไง? ถ้า สิ่งที่กิจจาพูดเป็นเรื่องจริง เรายังพากิจจากลับไปได้ไหม?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
