บทที่ 504 พวกเขาหนีออกจากบ้านไปแล้ว

ตระกูลโตเล็กไม่รู้เลยสักนิดว่ากานต์กับกิจจาออกไปแล้ว

เมื่อบรมนตื่นแต่เช้า รู้สึกว่าจิตใจสดชื่น ได้เห็นชายที่ตนรัก ที่สุดนอนข้างกาย ได้ยินเสียงลมหายใจเขา นรมนก็รู้สึกนี่คือ เสียงเพลงที่ไพเราะที่สุดในโลก

เธอยื่นมือไปแตะคิวบริสเบาๆ ยิ่งรู้สึกขึ้นเรื่อยๆ ว่าผู้ชายคน

นี้มีรสชาติ

ทันใดนั้น มือเธอที่ถูกมือใหญ่กุมอยู่ตลอด จากนั้นเจ้าของมือ

ก็ลืมตา

ดวงตาสดใสคู่นั้นมีความสับสนนิดหน่อย

“คุณตื่นนานแล้วเหรอ?”

“ไม่ตื่นจะรู้ได้ยังไงว่าคุณชอบแอบมองฉันมาก” คําพูดบุริศ ทําให้นรมันค่อนข้างหน้าแดง

“ใครแอบมองคุณ? ฉันแค่มองด้วยความจริงใจโอเคไหม

“ด้วยความจริงใจเหรอ!”

บริศ รู้สึกว่านรมน ในตอนนี้สวยและน่าอร่อยเกินไปแล้ว

เขาก้มหน้าลงทันที จูบอรุณสวัสดิ์นรมน

นรมนอยากจะหลบ แต่หลบไม่พ้น ให้บริศร์จูบจนแทบหมดแรง

ทั้งสองคนปล่อยกันและหอบหายใจ

นรมนรู้สึกถึงความคับแน่นและความอึดอัดของร่างกายบุริศร์ เธอหน้าแดง แล้วพูดเสียงทุ้ม “จริงๆ ถ้าคุณอึดอัด ฉันช่วยคุณ ได้นะ”

“ว่าไงนะ?”

บุรี ร่ไม่คิดว่านโมนจะพูดอะไรแบบนี้

ภรรยาตัวน้อยที่เขินอายคนนั้นของเขา เปิดหูเปิดตาแล้วเห

รอ?

เห็นบริศร์รู้สึกแปลกใจแบบนี้ นรมนก็เสียใจแล้ว รีบพูดขึ้น

“ช่างเถอะ ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ฉันลุกขึ้นไปดูเด็กๆ ดีกว่าว่า

ตื่นหรือยัง”

“สายไปแล้ว ฉันได้ยินหมดแล้ว บริศร์จะให้นรมนออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?

ล้อเล่นหน่า!

กว่าจะได้รับประโยชน์แบบนี้ เขาจะโง่ปล่อยบรมนไปเหรอ

นรมนเขินอาย ดิ้นรน แต่ไม่สามารถหลุดพ้นการรบกวนของบุ รีศร์ใต้ สูญเสียตัวเองไปภายใต้การจูบอันลึกซึ้งของบุริศร์ โดยที่ กึ่งยอมและไม่ยอม
เมื่อทั้งสองคนลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้ง ก็ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว

นรมนมองนาฬิกา กรีดร้องทันที

“จบแล้ว! สายแล้ว!

เธอผลักบุรีศร์ออก สวมรองเท้าจัดการตัวเองก่อนวิ่งลงไปข้าง

ล่าง

ทันใดนั้นบุริศร์ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนทอดทิ้ง

ไม่ใช่เหรอ?

ใช่เรื่องที่เด็กสองคนต้องไปโรงเรียนอนุบาลไหม?

นี่มันเจ็ดโมงกว่า ค่อยไปส่งตอนแปดโมงกว่าก็ได้ ทำไมต้อง

รีบร้อน?

อีกอย่าง ก็ยังมีป้าหวานไม่ใช่เหรอ?

แต่ถึงตอนนี้บริศ อยากพูดอะไรอีก ตอนนี้ก็พูดไม่ออก ลมหายใจคลุมเครือยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ ภรรยาตัวน้อย

ของเขาหายไปตั้งนานแล้ว บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองน่าจะเปลี่ยนเป็นส่งเด็กน้อยสองคนไป

โรงเรียนประจําดีกว่า จะได้ไม่เอาเวลาของนรมนไป

นรมนไม่รู้ว่าบุริศร์กำลังใส่ร้ายป้ายสีอะไรในใจ แต่งตัว เรียบร้อยแล้วก็ไปที่ห้องกมลทันที

“กมล ตื่นได้แล้วลูก!”
กมลนอนขดตัวเหมือนกุ้งอยู่ตรงนั้น ยังไม่ตื่น ดึงผ้าห่มแล้ว พูดขึ้น ให้หนูนอนอีกหน่อยนะ อีกหน่อย! หม่ามีไปปลุกพี่ชาย ก่อน”

“สาวน้อยขี้เกียจคนนี้ รีบเลยนะ แม่จะไปเรียกพี่ชายหนู หนูรับ ลุกขึ้นมาเลยได้ยินไหม?”

นรมนตีกันกมลหนึ่งที จากนั้นก็หันตัวไปห้องกานต์

“กานต์ กิจจา ตื่นหรือยังลูก? แม่จะเข้าไปแล้วนะ!”

ปกติเวลานี้ กานต์ตื่นตั้งนานแล้ว ตอนนี้มีกิจจาอีกคน นรมน

ต้องเตือนก่อนถาม

แต่ในห้องไม่มีเสียงอะไรสักนิดเลย

นรมนรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อยแล้ว

หรือเด็กทั้งสองยังไม่ตื่น นรมนเคาะประตูอีกครั้ง แต่ด้านในยังคงไม่มีเสียงใดๆ เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

เด็กสองคนคงไม่ได้คุยกันจนดึก นอนดึกเกินไป แล้วตอนนี้ยัง

ไม่ตื่นหรอกนะ?

นรมนคิดแบบนี้ จากนั้นก็เปิดประตูห้องเบาๆ

แต่ในห้องไม่มีกานต์กับกิจจาเลย? เตียงสะอาดสะอ้าน ไม่มีร่องรอยการนอนเลยสักนิด
นรมนไม่สบายใจทันที

เธอรีบเดินไปข้างเตียง เตียง

มันเย็น!

กล่าวอีกอย่างคือเด็กสองคนนี้ไม่ได้พักผ่อนที่นี่

นรมนรีบหันตัวไป มีกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวลงมาบนพื้น น่า เสียดายทีนรมนเดินกระตือรือร้นเกินไป ไม่เห็นมันเลย

เธอรีบไปที่ห้องกิจจา เปิดห้องกิจจา ไม่คิดว่าจะสะอาดกว่า

ห้องกานต์

นรมนเวียนศีรษะนิดหน่อย

นรมนรีบวิ่งออกมา

บุริศรได้ยินเสียงตะโกนของนรมนมีความกลุ้มใจเล็กน้อย จึง รับเปลี่ยนชุดนอนเดินออกมา

“เกิดอะไร น?”

“กานต์กับกิจจาหายตัวไปแล้ว”

มือและเท้านรมนเย็นเฉียบ

“อะไรคือหายตัวไป?”

บริด รับประคองนรมนเอาไว้
“ฉันก็ไม่รู้ พวกเขาสองคนไม่อยู่ในห้อง และไม่รู้ว่าไปไหนด้วย ฉันลูบเตียงพวกเขามันเย็นมาก

ความไม่สบายใจของนรมนยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

หรือว่ามีคนเข้ามาในบ้าน แต่ทำไมไม่มีใครรู้?

คิ้วบริศ ขมวดเข้าหากัน แต่ค่อนข้างใจเย็นกว่านรมน

“คุณอย่าเพิ่งร้อนใจ พวกเขาสองคนอาจจะออกไปวิ่งก็ได้ เรา ถามดูก่อน

“ใช่ๆ ถามดูก่อน”

นโมนพยายามทําให้ตัวเองใจเย็นขึ้นมา

คุณนายตระกูลโตเล็กได้ยินเสียงนรมนก็เดินออกมาจากห้อง

“เกิดอะไรขึ้นตั้งแต่เช้า?”

“แม่ เมื่อคืนตรีนที่ได้กลับมาไหมครับ?”

บริศ เอ่ยปากทันที

ถ้าตนท์กลับมา ไม่แน่ว่าอาจจะพากิจจาออกไปวิ่งตั้งแต่เช้า กานต์ก็คงตามไป

บุรีศรคิดแบบนี้

คุณนายตระกูลโตเล็กไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ส่ายหน้าแล้ว พูดขึ้น “เปล่านะ ตรินท์โทรมาตอนสี่ทุ่มกว่า บอกว่าธุระที่บริษัทเยอะมาก ต้องไปค้างคืนที่เขตชานเมืองทางตอนใต้ เมื่อคืนไม่ได้ กลับมา ทําไมเหรอ?”

“กิจจากับกานต์หายตัวไปแล้วครับ”

บุรีศร์ถึงได้รู้ว่านี่มันเรื่องใหญ่แล้ว เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กได้ยิน ก็ตกตะลึง

“อะไรคือเด็กสองคนหายไป? พวกเขาหายตัวไปไหนได้?”

“ผมจะไปถามที่ห้องรักษาความปลอดภัย

บุริศร์เห็นนรมนทำหน้าซีด ก็พูดเสียงทุ้ม “ไม่ต้องกลัวนะ ฉัน ว่าพวกเขาไม่โดนใครลักพาตัวไปหรอก”

“แต่พวกเขาจะไปไหนได้? เมื่อวานยังดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

ความวุ่นวายทางด้านนรมนทำให้กมลตื่น ในที่สุด

เธอเดินเท้าเปล่าหาวหวอด เห็นบุริศร์และนรมนที่ตื่นตระหนก ก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “แด๊ดดี้ หม่า เกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณคะ?”

“กมล เห็นพี่ชายหนูกับพี่กิจจาไหม?”

นรมนถามกมลทันที

เมื่อคืนพวกเขาสามคนอยู่ด้วยกัน

บริศร์ถือโอกาสเวลานี้เรียกหัวหน้ารักษาความปลอดภัยมา

หัวหน้ารักษาความปลอดภัยบอกว่าเมื่อคืนไม่มีสถานการณ์ พิเศษอะไร ทุกอย่างปกติดี พวกเขาทำงานสามกะ ไม่มีใครหลับ
กมลกลับสายศีรษะพูดขึ้น “ไม่เห็นนะคะ เมื่อวานเราเล่นกัน สนุกมาก จากนั้นหนูก็ง่วง พี่ชายให้หนูกลับห้องมานอน จริง เขาเหมือนพูดอะไรกับหนูนะ?”

“พูดอะไรเหรอ?”

นรมน องกมล

ศีรษะกมลสับสนนิดหน่อย นึกไม่ออกในชั่วขณะหนึ่ง

“ลืมแล้ว ไม่ได้ตั้งใจฟัง

ตอนนี้นรมนกลัดกลุ้มจริงๆ แล้ว

เร็วเข้า ให้คนออกไปตามหา! เด็กสองคนไปไหนได้ไม่ไกล หรอก ไม่แน่อาจจะอยู่แถวๆ นี้

อย่างไรคุณนายตระกูลโตเล็กก็ไม่เชื่อ หลานชายคนโตสอง

คนจะหายตัวไปภายใต้การคุ้มกันที่เข้มงวดแบบนี้

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบไปหาทันที

ขณะที่พวกเขาหันตัวไป ทันใดนั้นหัวหน้ารักษาความปลอดภัย ก็นึกขึ้นมาได้หนึ่งเรื่อง

“คุณชายบุริศร์ ผมนึกออกแล้ว เมื่อคืนตอนประมาณห้าทุ่ม ครึ่ง กล้องวงจรปิดเกิดสัญญาณล้มเหลวหนึ่งถึงสองนาที

“สัญญาณล้มเหลว? อะไรคือสัญญาณล้มเหลว?”

บริด ขมวดคิ้วทันที
หัวหน้ารักษาความปลอดภัยพูดขึ้น “ก็ไม่มีอะไร ขีดๆ เป็น เกล็ดหิมะ ผมให้คนออกไปดู ก็ไม่เจออะไรผิดปกติ

บุรีศรีบวิ่งไปที่ห้องกานต์

นามนก็ตามไปเช่นกัน

บริศ มองรอบๆ ในห้อง จู่ๆ ก็พบกระดาษ A4 บนพื้น เขารีบโน้มตัวลงไปหยิบมันขึ้นมา

และในตอนนี้ จู่ๆ กมลก็เคาะศีรษะแล้วพูดขึ้น “อ่า หนูจำได้ แล้ว พี่เหมือนพูดว่าต่อไปให้หนูดูแลแด๊ดดี้กับหม่ามให้ดี เหมือน จะพูดแบบนี้นะคะ”

“ว่าไงนะ?”

นโมนตกตะลึงไปทั้งร่าง

สีหน้าบุริศร์มืดลงอย่างสิ้นเชิงเมื่ออ่านเนื้อหาในกระดาษ A4 “เจ้าเด็กแสบ! ถ้าฉันเจอเขานะ ฉันจะถลกหนังเขา!”

“เกิดอะไรขึ้น?”

นรมนเห็นบุริศร์เป็นแบบนี้ ก็รีบเดินเข้าไปเอากระดาษ A4 มา อ่าน ด้านบนเขียนว่า “แต๊ด หม่าม ผมกับกิจจาหนีออกจาก ตระกูลโตเล็กแล้ว พวกคุณไม่ต้องตามหาพวกเรา พวกเรามี อุดมการณ์ของตัวเอง ผมไม่อยากเห็นกิจจาโดนคุณอาอีกแล้ว เราจะออกไปตามหาท้องฟ้าของเรา ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เงิน และเสื้อผ้าเราเอามามากพอ จะไม่กระหายหรือหิว ถ้าเราเรียนรู้ทักษะของเราเสร็จแล้ว เราจะติดต่อพวกคุณไป

ลงชื่อกานต์และกิจจา

บรมนยืนไม่อยู่แล้ว

“นี่พวกเขาหนีออกจากบ้านไปแล้วเหรอ?”

นรมนไม่คิดเลย ไม่คิดว่าลูกชายตัวเองจะพากิจจาหนีออกจาก บ้าน!

คุณนายตระกูลโตเล็กเข้ามาจากด้านนอก ได้ยินนรมนูพูด แบบนี้พอดี ก็อดถามขึ้นไม่ได้ “ใครหนีออกจากบ้าน? กานต์กับ กิจจาเหรอ?”

นรมนเอากระดาษ A4 ให้คุณนายตระกูลโตเล็ก เธอรู้สึกทั้งร่างไร้เรี่ยวแรง ปวดศีรษะ

กานต์ ต้องการทําอะไรกันแน่นะ!

ตัวเองหนีไปคนเดียวก็ช่างเถอะ แต่นี่เอากิจจาไปด้วย!

ถ้าตรนท์กลับมาหาลูกชาย เธอจะอธิบายอย่างไร? เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กอ่านโน้ต ทั้งร่างก็ตกตะลึงเช่นกัน

“เจ้าเด็กแสบสองคนไปไหน?”

“เราจะรู้ได้ยังไงครับ! ถ้าผมรู้นะ ผมจะหักขาเขา! เจ้าเด็กแสบ ยิ่งกล้าขึ้นเรื่อยๆ! เขาคิดว่าโลกข้างนอกมันง่ายขนาดนั้นเหรอ? เด็กน้อยสี่ขวบสองคน เรียนรู้จากคนอื่นหนีออกจากบ้าน แถมยังตามหาท้องฟ้าของตัวเอง! ผมอยากจัดการพวกเขาให้ตายเลย จริงๆ!”

ตอนนี้บริศ เป็นห่วงจนกระวนกระวาย โกรธจนไม่สนว่าพูด อะไรอยู่

นรมนรีบลุกขึ้นทันทีแล้วพูดขึ้น “ฉันจะไปตามหาพวกเขาไม่รู้ ว่าพวกเขาไปตั้งแต่เมื่อไร ตอนนี้อยู่ที่ไหน เสื้อผ้าสวมเยอะมาก พอหรือเปล่า ตอนนี้ข้างนอกมีพวกค้ามนุษย์เยอะมาก เด็กสอง คนนี้ใจกล้าขนาดนี้ได้ยังไง!

ขณะที่พูด นรมนก็จะออกไปข้างนอก ลืมไปเลยว่าตัวเองสวม ชุดนอนอยู่

บริศ ดึงเธอ แล้วพูดเสียงทุ้ม “ถ้าจะไปตามหา คุณต้องไป เปลี่ยนชุดก่อน อีกอย่างหัวหน้ารักษาความปลอดภัยบอกว่า กล้องวงจรปิดผิดปกติตอนกลางดึกห้าทุ่มกว่า ต้องเป็นเจ้าเด็ก แสบกานต์แน่ๆ ถ้าไปตอนนั้นจริงๆ ตอนนี้ใครจะไปรู้ว่าเจ้า เด็กแสบสองคนนี้ไปที่ไหนแล้ว? และพวกเราต้องรู้ว่าพวกเขาไป ที่ไหนได้บ้าง คุณอย่าเพิ่งกังวล เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เรามา วางแผนระยะยาวกัน

ขณะที่พูด ป้าหวานก็พูดอะไรบางอย่างอยู่ด้านล่าง

“คุณนาย คุณชายบุริศร คุณผู้หญิง คุณชายรองกลับมาแล้ว คะ”

ทุกคนตกตะลึงเพราะประโยคนี้
ครินท์กลับมาแล้วเหรอ?

แต่พวกเขาทำลูกชายเขาหายตัวไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ