บทที่ 494 คุณไม่ควรปิดกั้นเขานะครับ

“ครูจิมมี่ ครูจิมมี่คะ?”

นโมนเอ่ยเรียกอีกฝ่าย

ทางด้านครูจิมมี่ก็กำลังคิดว่าผู้ชายอย่างบุริศร์ต้องตีหน้านิ่ง เย็นชาตลอดเวลา เป็นไปได้ยังไงที่จะดูอบอุ่นเหมือนผู้ชายคน อื่นๆ?

แต่แล้วที่เธอเห็นคืออะไรล่ะ?

เธอได้เห็นผู้ชายสูงส่งอย่างบุรีศร์ เป็นกันเองและตามใจ เด็กๆมากถึงขนาดนี้ บางครั้งก็ทำให้รู้สึกว่าเขาไม่ได้เกินเอื้อม ขนาดนั้น ราวกับว่าแค่ยื่นมือออกไปก็สามารถแตะต้องได้แล้ว

ความรู้สึกแบบนี้ไม่รู้ว่าควรบรรยายออกมายังไง แต่ครูจิมมี่ รู้ตัวว่าหลงเสน่ห์เข้าให้แล้ว

นึกไม่ถึงเลยว่าคนที่มีพร้อมทุกอย่างอย่างบุริศร์จะอบอุ่นและ เรียบง่ายถึงขนาดนี้

นรมนเรียกไปสองครั้ง แต่ครูจิมมี่กลับไม่มีอาการตอบสนอง เลยสักครั้ง สีหน้าของนรมนจึงเริ่มบึ้งตึง

เธอไม่พูดอะไรกับครูจิมมี่อีก เดินตามบุริศร์และเด็กๆออกไป จากโรงเรียนทันที

สำหรับเด็กๆแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ก็เหมือนกับการเล่นพ่อแม่ลูก พวกเขาต่างก็ลบเรื่องนี้ออกไปจากสมองกันตั้งแต่แรกๆ

ตอนนี้พวกเขากำลังเล่นกับบุรีตร์อย่างสนุกสนาน กานต์ไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกที่ได้นั่งบนไหล่ของบริศมันจะ ด้เป็นแบบนี้

ความรู้สึกที่ราวกับเขาได้มองเห็นอะไรกว้างไกล ส่วนพ่อเขา เหมือนภูเขาลูกใหญ่ที่คอยค้ำยันเขาและนรมนเอาไว้ ทั้งยังให้ ความรู้สึกปลอดภัยเป็นอย่างมาก

กานต์เอียงคอมองบุริศร์ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น บริศร์สัมผัสได้ถึงแววตาที่กานต์มองมา

ไอ้แสบ เอาแต่ทำตัวเย่อหยิ่งมาตลอด ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะ

มามองเขาด้วยสายแบบนี้เขาจึงอดดีใจขึ้นมาไม่ได้

ส่วนกมลก็ร่าเริงอยู่ตลอด เวลาตื่นเต้นจะส่งเสียงร้องออกมา ราวกับว่าการทำอย่างนี้สามารถปลดปล่อยอารมณ์ออกมาได้ ทั้งหมด

ทั้งสามเล่นกันอยู่สักพัก บุริศร์ก็เริ่มเหนื่อย และวางพวกเขา

ลงในที่สุด พอหันกลับมาก็เห็นว่านรมนยืนเล่นโทรศัพท์อย่างเบื่อหน่าย

อยู่คนเดียว

เอ๋?

เหมือนภรรยาของเขาจะอารมณ์ไม่ดีนะ
มารู้ตัวอีกทีบุริศร์ก็พบว่านรมนูแปลกๆไป

เมื่อเมลเห็นบริศ เอาแต่มองนรมน ก็เลยถามขึ้นมาว่า “แอ๊ด ดี แต่มองอะไรอยู่? มองดูความสวยของหม่ามีเหรอ?

“ใช่แล้ว หม่ามีของหนูสวยมาก ว่าไหม?”

บุรีส เอ่ยชมรมนออกมาอย่างไม่เสียดายค่าชม จากนั้นก็ พวกานต์กับกมลเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของนรมน

เมื่อเห็นว่านรมนกำลังเล่นเกมทำลายเพชร ก็หัวเราะออกมา

“ทำไมคุณเล่นเกมระดับต่ำแบบนี้ล่ะ? มาเล่นกับพวกผมดี กว่ามา”

นรมนมองเขานิ่งๆ แล้วพูดว่า “ร่างกายฉันไม่ดี เล่นอะไร

แรงๆอย่างนั้นไม่ได้หรอก”

ฟังยังไงก็ดูเหมือนเธอกำลังไม่สบอารมณ์

ในที่สุดบุริศร์ก็สังเกตเห็นว่าเธอกำลังโกรธ

“เป็นอะไรไป? ผมทำอะไรให้คุณหรือเปล่า? คุณพูดออกมาดี กว่า จะดีจะลงโทษผมยังไงก็ได้แต่ต้องบอกมาว่าก่อนว่าเพราะ อะไร?”

บริศร์มองนรมน พร้อมกับวางท่าที่ลง อีกอย่างตอนนี้ก็อยู่ ต่อหน้าเด็กๆด้วย เขาอยากให้นรมนรู้ตัวว่าเธอกำลังท่าเรื่อง เล็กให้เป็นเรื่องใหญ่

ถึงยังไงบุรีศร์ก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอโกรธ
กานต์มองนรมน แล้วก็หันไปมองบุริศร์ จากนั้นก็พูดว่า “คุณ บุรีศร์ ทำไมผมรู้สึกว่าคุณกำลังกลัวหม่ามีของผมเลยล่ะ?”

“ใช่ ฉันกลัวหม่ามีของแก

บุรีศรไม่ปฏิเสธ ยังยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

“หม่ามีแกนเมียฉันทั้งคน ถ้าเธอโกรธจนไม่ยอมสนใจกัน แล้วฉันจะทำยังไง? ในอนาคตชีวิตฉันก็ลำบากแบบนี้ เพราะ ฉะนั้นใครใหญ่สุดในบ้าน? แน่นอนว่าหม่าไง จำเอาไว้นะ ต่อ ไปนี้หม่ามีคือพระมเหสีของบ้าน เธอว่ายังไงก็ต้องตามนั้น ทุก คนต้องเชื่อฟังเธอ เข้าใจไหม?”

“แด๊ดดี้ก็จะเชื่อฟังหม่ามี้ด้วยเหรอ?”

กมลเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา

“แน่นอน! สามีต้องเชื่อฟังภรรยาอยู่แล้ว ใช่ไหม? คุณ ภรรยา!”

บุริศร์พูดพร้อมกับใช้แขนชนนรมน

เพราะเห็นแก่เด็กๆ นรมนจึงไม่รู้ว่าควรตอบกลับไปยังไงดี

“คุณพูดเหลวไหลอะไรเนี่ย?”

แม้ตอนนี้นรมนอยากจะโกรธ แต่พอเห็นอีกคนทำตัวโก๊ะๆ โกรธไม่ลง

อีกอย่างเหมือนบุรีศร์จะไม่รู้ตัวจริงๆ ก็แสดงว่าเขาไม่ได้ทำ อะไรผิดไม่ใช่เหรอ?
จู่ๆนรมนก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนขี้หึง ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้

ล่ะ?

“หลังจากนี้คุณไม่ต้องมารับลูกแล้วนะ ฉันมาคนเดียวได้

บรมนพูดออกมาอย่างอัดอั้น

บริศ เริ่มกลุ่ม

“ทําไมล่ะ?”

“ไม่ทำไม เมื่อคุณพูดเองว่าฉันเป็นพระมเหสีของบ้านและมี สิทธิ์ตัดสินใจทุกเรื่องไม่ใช่เหรอ?”

นโมนทําตัวค่อนข้างดื้อ

จู่ๆบริศร์ก็รู้สึกว่านรมน ในตอนนี้เริ่มเหมือนกมลแล้ว ที่แท้ก็ ไม่ได้มีแค่ลูกสาวของเขาที่ดื้อคนเดียว

เขาขาแล้วพูดออกมาว่า “ครับๆๆ เอาตามที่คุณพูด คุณพูดยัง

ไงก็เอาอย่างนั้นเลย”

แต่กมลกลับแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ

“หม่า ทำไมไม่ให้แด๊ดดี้มารับพวกหนูล่ะ? หนูอยากให้แดด มารับนี่นา”

นรมนไม่สามารถตอบคำถามของกมลได้ จะบอกเธอไปไม่ได้

ว่าแด๊ดดี้ของเธอนี่แหละตัวล่อเหล่าผีเสื้อชั้นดีเลย

“วันนี้คุณย่าท่าของอร่อยไว้รอด้วย เรากลับบ้านไปกินกัน

ไหม?”
บรมนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

กมลเป็นคนชอบกิน เมื่อได้ยินว่ามีของกินรออยู่ ก็ลืมเรื่องทุก

อย่างไปทันที

กานต์กลับมองมาที่นรมนราวกับคิดอะไรอยู่ แต่กระนั้นก็ไม่

ได้พูดอะไรออกมา

เมื่อสี่คนพ่อแม่ลูกขึ้นรถ ในตอนที่ขับผ่านสวนสนุก กมลก็ตื่น ตาตื่นใจอยากลองไปเล่น

เมื่อนรมนเห็นเนื้อตัวมอมแมมของเธอ ก็พูดยิ้มๆขึ้นว่า “ดูลูก สิ ตอนนี้อย่างกับลูกลิงมอมแมม ถ้าลงไปไม่กลัวคนอื่นหนู หรือไง”

“ไม่กลัว พวกเขาไม่รู้จักหนูสักหน่อย

คําตอบอย่างคนหัวสมัยใหม่ของกมลทําให้นรมนสะอึก แต่บุริศร์กลับระเบิดหัวเราะออกมา

“ใช่ๆๆ พวกเขาไม่รู้จักหนูสักหน่อย ไปกัน เราลงไปเล่นกัน เถอะ”

เมื่อเห็นพ่อลูกสปิริตเต็มเปี่ยม นรมนก็ไม่กล้าไปขัดความ สนุกของพวกเขา

“ไปกันเถอะ กานต์ เราก็ลงไปเล่นกันเถอะ”

กานต์ยักไหล่ไปให้

จากนั้นลงจากรถตามพวกเขาไป
ที่นี่คือสวนสนุกขนาดเล็ก

ในตอนที่บุรีศรีพวกมลกับกานต์เข้ามา ทั้งสองคนต่างก็ตื่น เต็มเป็นอย่างมาก

เพราะที่นี่มีม้าหมุนที่กมลชอบเล่น และมีเกมส์ยิงลูกโป่งที่

กานต์ชอบเล่นด้วย

“หม่ามี ผมอยากเล่นอันนั้น ได้ไหม?”

เมื่อกานต์หันไปมองเกมส์ยิงลูกโป่ง ก็อดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้

“หนูอยากเล่นม้าหมุน

กมลวอแวบริสร้

เมื่อนรมนเห็นแบบนี้ ก็พูดกับบุริศร์ว่า “คุณพานรมนไปเล่น เถอะ ฉันจะไปกับกานต์เอง”

“ระวังตัวด้วยนะ มีเรื่องอะไรก็โทรมา”

ทั้งสองที่ห่างกันไม่ไกล บุริศร์เองก็ไม่อยากขัดความสุขของ เด็กๆด้วย

นรมนพยักหน้า จากนั้นก็พากานต์ไปเล่นยิงลูกโป่ง

“หม่าม หม่ามีว่าผมจะยิงแม่นไหม?” กานต์เอียงหัวแล้วมองมาที่นรมน นรมนพูดกลั้วยิ้มขึ้นมาว่า “ถ้าลูกคิดว่าแม่นก็ต้องแม่นอยู่ แล้ว”
ราวกับกานต์ได้รับกำลังใจจากนรมน เขาลุกขึ้นไปยืนอยู่ตรง นั้น แล้วเลือกหยิบปืนสไนเปอร์ของเล่นขึ้นมา จากนั้นก็เล็งไปยัง โลกโป่งที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล พร้อมกับยิงออกไปจนเกิดเสียงดัง ແນະໆໆ

แล้วก็เป็นจริงอย่างที่เขาว่า กานต์แม่นมากๆ ทันใดนั้น บริเวณโดยรอบก็มีเสียงปรบมือและเสียงชื่นชมดังขึ้นมาไม่ขาด สาย

“เด็กนี่ยิงแม่นนะเนี่ย”

“หน้าตาก็ดี โตขึ้นต้องมีผู้หญิงมาหลงเสน่ห์หลายคนแน่ๆ คนรอบข้างพูดคุยถกเถียงกัน กานต์กลับท่าเหมือนไม่ได้ยิน เมื่อได้รับตุ๊กตาเป็นของรางวัล

เขาก็หันกลับไปยื่นให้นรมน

“หม่ามี ผมให้”

ตุ๊กตาตัวนี้น่ารักมาก

นรมนูพูดออกมาอย่างดีใจว่า “ขอบคุณนะลูกชาย”

“ไม่เป็นไรครับ!”

ดูเหมือนกานต์จะเริ่มติดใจ เขาหยิบปืนขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้น ก็เริ่มยิงลูกโป่งขึ้นมาอีกหน

และก็ยังคงแม่นเหมือนเดิม

ต่อมาเขาก็เปลี่ยนเป็นปืนชนิดอื่น แต่ก็ยังแม่นเหมือนอย่างเคย

จนเจ้าของแผงเริ่มรับไม่ไหว

“คุณชายน้อย รบกวนวางปืนลง แล้วไปเล่นที่อื่นเถอะ

ความสามารถขนาดนี้ ทำเอาเถ้าแก่ร้านเสียตุ๊กตาไปตั้งห้าตัว อีกอย่างแต่ละตัวก็มีราคาทั้งนั้น ซึ่งคนที่ยิงแม่นจนได้ตุ๊กตาพวก นี้ไปก็มีไม่ค่อยเยอะ

กานต์นำเอาตุ๊กตาที่ยังมาได้ให้กมลหนึ่งตัวส่วนที่เหลือให้นร มนหมดเลย

นรมนกำลังอุ้มตุ๊กตาห้าตัวอยู่ข้างหลังกานต์ด้วยใบหน้าพอ อกพอใจ

ลูกคนนี้มันน่าภูมิใจจริงๆ

กานต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นมาว่า “ทำไมต้องไปเล่นที่

อื่น? ก็ผมชอบเล่นอันนี้

เถ้าแก่ร้านแทบอยากร้องไห้

ในตอนนี้เอง ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา

“คุณผู้หญิงครับ ผมเห็นว่าลูกชายคุณยิงปืนได้ไม่เลวเลย ไม่ ทราบว่าสนใจอยากเข้าร่วมชมรมยิงปืนกับพวกเราไหมครับ?”

“ชมรมยิงปืนเหรอครับ?”

ดูเหมือนกานต์จะสนใจเป็นพิเศษ เขามองมาที่นรมนด้วย

ใบหน้าเปี่ยมความหวัง
เมื่อนแมนมองผู้ชายตรงหน้า ก็รู้สึกว่าอันตรายแปลกๆ

จะพูดยังไงดี ผู้ชายคนนี้มีรูปร่างกำยำ ดูเป็นคนตรงไปตรง มาก็จริง แต่เธอกลับเอาแต่รู้สึกว่าแววตาของผู้ชายคนนี้ไม่ ค่อยจริงใจเท่าไหร่

นรมนดึงกานต์มาหลบหลังโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็พูดยิ้มๆขึ้น มาว่า “ขอโทษด้วยนะคะ ลูกฉันยังเด็ก ปกติก็แค่เล่นเอาสนุก ส่วนเรื่องชมรมยิงปืน รอให้เขาโตก่อนค่อยพูดกันอีกทีนะคะ

“หม่ามี!”

กานต์แสดงออกชัดเจนว่าสนใจ แต่เมื่อได้ยินที่นรมนพูด ก็ รู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที

ผู้ชายคนนั้นเองก็มองออกว่ากานต์ชื่นชอบ จึงพูดยิ้มๆออกมา ว่า “คุณนายครับ ลูกของคุณมีพรสวรรค์ทางด้านนี้ คุณไม่ควร ปิดกั้นเขานะครับ เอาอย่างนี้แล้วกัน นี่นามบัตรผม ถ้าคุณ อยากติดต่อมา ก็โทรมาหาผมได้ตลอดเวลา ขอแค่คุณยอมให้ พวกผมดูแลลูกของคุณ ผมสัญญา ว่าพวกเราจะมอบอนาคตที่ แตกต่างให้กับเขาอย่างแน่นอน

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นนามบัตรมาให้นรมน นรมนก้มลงอ่าน ถึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ชื่อสมชาย

เป็นชื่อธรรมดาทั่วไป แต่เธอกลับคิดว่าผู้ชายตรงหน้าให้ ความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

นรมนเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ไม่บ่อยนักที่เธอจะเกิดความรู้สึกต่อต้านกับคนอื่น แต่กับคนที่ชื่อสมชายคนนี้ กลับ ทำให้เธอรู้สึกต่อต้านเพียงแค่มองแวบแรกแล้ว

ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนเป็นความรู้สึกที่หก ดังนั้นเธอจึง เลือกปฏิเสธคำขอของสมชายไป

“ขอโทษจริงๆค่ะ ลูกฉันยังไม่พร้อมที่จะพัฒนาทางด้านนี้ เธอพูดพร้อมกับพวกานต์เดินจากไป กานต์ไม่ค่อยเต็มใจนัก

เขาชื่นชอบการยิงปืนมาตลอด ชมรมยิงปืนต้องมีปืนจริงๆ ให้ ยิงแน่ๆ และต้องสนุกกว่าปืนของเล่นที่เพิ่งเล่นมาเมื่ออย่าง แน่นอน

แต่ทําไมหม่ามีไม่ยอมให้เขาไปล่ะ?

กานไม่เข้าใจ

หลังจากที่เดินพ้นสายตาของสมชาย นรมนก็โยนนามบัตร ของอีกฝ่ายทิ้ง เธอไม่ทันได้สังเกตเห็นเลยว่า กานต์ถือโอกาส ช่วงที่เธอเผลอ แอบไปเก็บนามบัตรนั้นขึ้นมายัดใส่กระเป๋าด้วย ความรวดเร็ว

เธอไม่มีทางได้รู้เลยว่า การกระทำในครั้งนี้ของกานต์ จะนำ ความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่มาสู่ตระกูลโตเล็ก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ