บทที่ 488 แกยังรู้จักกลับมา

บรมนไม่อาจห้ามความคิดได้ จิตใจล่องลอยออกไปไกลแสนไกล

เธอนึกถึงตอนที่ตนเองมองเห็นท่าทางต่อสู้ดิ้นรนอย่างยาก ลำบากของบริศร์ และนึกถึงที่ป้องพูดว่าทางที่ดีที่สุดควรสังเกต อาการสักสองวัน ในใจก็รู้สึกเจ็บปวด

กิมจิอาศัยจังหวะที่นรมนไม่ได้สนใจตนเอง ถอนหายใจออก มาเบาๆ อย่างโล่งอก

เขารู้ว่าตนเองควรจะเก็บอาการให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ คน ตรงหน้าไม่ใช่คนที่ตนเองสามารถคิดอะไรด้วยได้

รถขับออกไปอย่างรวดเร็ว

นรมนกับกิมจิต่างคนต่างมีเรื่องของตนเองให้คิด จึงไม่มีการ

สนทนาใดๆ อีก

รถมาถึงสนามบินอย่างรวดเร็ว

นรมนลงจากรถอย่างไม่สามารถรอได้อีกต่อไป และพู ดกับกิมจิว่า “คุณเอารถไปจอด ฉันจะเข้าไปข้างในห้องโถง ก่อน”

“นายหญิง ไม่สิ ที่นี่คนเยอะ ผมจะเรียกท่านว่าคุณนาย คุณนายครับ ผู้คนที่นี่มีความยุ่งเหยิง ท่านรอผมจอดรถเสร็จก่อน แล้วค่อยเข้าไปพร้อมกันเถอะครับ
กิมจิใส่ใจปัญหาเรื่องความปลอดภัยของนรมนอย่างยิ่ง

“ไม่ต้องหรอก ฉันสามารถดูแลความปลอดภัยของตัวเองได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่มีคนเยอะ ไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นหรอก คุณ รีบไปกลับมา ฉันจะรอคุณที่ประตูหมายเลขสาม

เห็นนรมนพูดแบบนี้ กิมจิก็ไม่โต้เถียง เพียงแต่รีบนำรถไป จอดอย่างรวดเร็ว

นรมนลงจากรถ โดยเร็ว จากนั้นอันดับแรกคือไปประตู ทางออกที่บุริศร์จะออกมา

มีผู้คนมากหน้าหลายตา แต่สายตาของเธอกลับจับจ้องประตู ทางออกตาไม่กะพริบ กลัวว่าจะคลาดกับบริศร์

แต่บุริศร์กลับไม่ได้ออกมาทางช่องทางปกติ แต่ใช้ความ

สัมพันธ์เดินออกมาจากช่องทาง

เมื่อเขาออกมาถึงห้องโถง ก็หันมาเจอกับนรมนที่กำลังตั้งตา รออย่างร้อนใจ

เธอเขย่งเท้า เอาแต่มองเข้าไปข้างในไม่หยุด ด้วยสีหน้าเป็น ห่วงแบบนั้น มันทำให้ความเหนื่อยล้าหลายวันติดต่อกันของบุรี ศ ถูกกวาดทิ้งไปหมด

เขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว และกอดนรมนจากด้านหลัง

“ใครกัน? ”

นรมนทุ่มข้ามไหล่ทันที แต่กลับไม่สามารถอีกฝ่ายออกไปจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวเสียเล็กน้อย เมื่อกำลังจะทำท่าต่อไป ก็ได้ ยินปริศรพูดว่า “เดี๋ยวนี้นับวันคุณยิ่งกล้าหาญขึ้นจริงๆ แค่เจอ หน้ากันก็จะทุ่มผมแล้วเหรอ? ”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้นมนตกตะลึงไปเล็กน้อย จึงรีบหันหน้า ไปทันที ก็มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยจนไม่อาจคุ้นเคยไปได้

มากกว่านี้ปรากฏตรงหน้าของเธอ

เขาผอม!

ผอมลงไปมากเลย!

ผอมกว่าที่มองเห็นจากหน้าจอเยอะเลย

ดวงตาเรียวคู่งามบุ๋มลึกลงไป หนวดเคราปรากฏออกมา แต่ กลับไม่ทําให้ความหล่อเหลาของเขาลดลง

นรมนรู้สึกแสบจมูกขึ้นมากะทันหัน ขอบตาแดงก่ำ

“คุณกลับมาแล้ว? ”

“ร้องไห้ทําไม? ”

บริศ รู้สึกตื่นตระหนกในทันใด

“ผมแค่พูดเล่นกับคุณ คุณไม่ได้กล้าหาญ สักนิดก็ไม่มี

เขาตื่นตระหนกทำตัวไม่ถูกอยากจะเช็ดน้ำตาให้แก่นรมน แต่ นรมนกลับกอดเอวของเขาเอาไว้ และซุกศีรษะเข้าไปในหน้าอก ของเขา ของเหลวอุ่นๆ ซึมผ่านเสื้อเชิ้ตของเขา แผดเผาผิวหนัง ของเขาโดยตรง
“ฉันคิดถึงคุณแทบแย่

นรมนไม่ใช่คนงอแงไร้เหตุผล วันนี้หลังจากรู้ทุกอย่างที่บริศร์ ประสบเจอมาจากข้างนอก จึงยิ่งรู้สึกสงสารอย่างหาที่เปรียบไม่

ได้ไปโดยปริยาย

แปดวัน สําหรับพวกเขา มันช่างยาวนานเหมือนกับแปดปี จนแม้แต่บุริศร์ยังรู้สึกเหมือนฝันไป เขากลับมาแล้ว!

ในที่สุดเขาก็กลับมา!

พาร่างกายและจิตใจที่แข็งแรงกลับมาอยู่ข้างกายนามน นับจากนี้ไป เขายังคงปกป้องเธอ คุ้มครองเธอ

“ผมกลับมาแล้ว ผมก็คิดถึงคุณ

เห็นนรมนร้องไห้เหมือนคนเจ้าน้ำตา ถึงแม้บุริศร์จะรู้สึก ซาบซึ้ง แต่ก็ยิ่งรู้สึกสงสารจับใจ

จากไปแปดวัน โดยไร้ข่าวคราว ช่างไม่ยุติธรรมต่อภรรยาคน

นี้เสียจริง

นรมนรู้สึกตื้นตันไปชั่วขณะ จนไม่สามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เพียงแต่หลังจากร้องไห้ไปได้สักพัก ก็ผละออกจากอ้อมกอดของ บริศร์ รีบตรวจดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า

บุรีต รู้ได้โดยปริยาย แต่กลับไม่ยอมให้เธอตรวจดู
“ผมไม่เป็นไร ทุกอย่างค่อนข้างดี เพียงแค่ไม่ค่อยชินกับ อาหารนอกบ้าน จึงผอมลงมาหน่อย กลับมาคุณต้องรับผิดชอบ ขุนผมให้อ้วนสักหน่อยถึงจะดี

แววตาของบริศ เป็นประกาย ใบหน้ามีรอยยิ้ม ใครจะ สามารถมองออกว่าแปดวันนี้เขาได้รับทุกข์ทรมานอย่างไร มนุษยธรรมอย่างไร?

ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตา นรมนอาจจะเชื่อคำพูดของบริศร์ว่าเขา สบายดีมาก แต่ตอนนี้เธอรู้สึกแค่เพียงความเศร้าและความทุกข์ แน่นอยู่เต็มอก

“พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

“ค่ะ กลับบ้าน! ”

บริศ จูงมือของนรมน

สอดประสานนิ้วมือเข้ากับเธออีกครั้ง บุริศร์เหมือนกับอยู่ คนละยุคสมัย

ช่างน่าหวาดกลัวเสียจริงว่าชีวิตนี้จะไม่มีโอกาสได้เดินเคียง ข้างนรมนแบบนี้อีก โชคดีที่สวรรค์เห็นอกเห็นใจ เขาจึงรอดชีวิต มาได้

เมื่อกิมจิมาถึง ก็เห็นปริศร์กับนรมนเดินออกมาข้างนอกด้วย กันอย่างเสน่หา จึงอดเก็บอาการบนใบหน้าไม่ได้

“ประธานบริศร คุณนาย ผมจะไปขับรถมาครับ
“ขอบคุณมาก”

บุรีศร์ยิ้มบางๆ ตอนนี้รู้สึกว่าใครต่างก็น่ารัก ทุกสิ่งทุกอย่าง ช่างสวยงาม

เขารู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่ นรมนไม่ได้ถามอะไร ปล่อยให้บริศ จับมือของตนเอง

ฝ่ามือของเขาหยาบไปหน่อย อาจเป็นเพราะแปดวันนี้จับเตียง เหล็ก และอาจเพราะเมื่ออาการอยากยากำเริบ จึงทำร้ายตนเอง ถึงแม้บุริศร์จะปกปิดมันได้ดีมาก แต่นรมนยังคงสังเกตเห็น บาดแผลบนร่างกายของเขา

หัวใจของนรมนรู้สึกเป็นทุกข์ จนเลือดหยด แต่กลับไม่ได้พูด อะไรออกมา

ออกมาจากสนามบิน รถของกิมจิก็ขับมาเรียบร้อย เมื่อบริศร์กับนรมนขึ้นมาบนรถ จมูกของเขาย่นเล็กน้อย “กลิ่นไอโอดีน มีใครบาดเจ็บเหรอ?” เขาหันไปมองนรมนทันที

นรมนรีบโบกมือและตอบว่า “ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นกิมจิ

ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์ถึงพบว่ามือของกิมจิพันผ้าพัน แผลเอาไว้ เพียงแต่เทคนิคพิเศษนั้นทำให้คิ้วของเขาขมวดเล็ก

นี่นรมินพันเองกับมือ
เพียงแต่บุริศร์ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา เขาถามเสียงเบาว่า บาดเจ็บได้อย่างไร? *

“ไม่มีอะไรครับ ประธานบุรีศร์ แต่จับขโมยได้ ตอนทุบกระจก

ไม่ทันระวังเลยบาดเข้าให้

“หลังจากนี้ก็ระวังสักหน่อยนะ”

“ครับ”

กิมจิรับปาก

บุริศร์ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่กลับไม่ยอมปล่อยมือของนรมน

“ทำไมมือของคุณเย็นแบบนี้? ตอนที่ผมไม่อยู่ ไม่ได้ดูแลตัว เองใช่ไหม?

บริศ เห็นว่านรมนก็ผอมลง นอกจากนี้สีหน้าก็ดูไม่ค่อยดี จึง

อดเป็นห่วงไม่ได้

“เปล่านะ ฉันอยู่ในบ้านดีกว่าคุณที่อยู่นอกบ้านเสียอีก ไม่ต้อง เป็นห่วงฉัน ฉันไม่ได้อยู่ดีหรือไง?

นรมนไม่อยากให้บริศร์เป็นห่วงตนเอง เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ระหว่างคิ้วมีความอ่อนโยน

บริศ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างไม่ทันตั้งตัว และกล่าว เสียงเบาว่า “คุณไม่รู้หรอก วันคืนเหล่านั้นผมคิดถึงคุณมาก แค่ไหน”

เมื่อสักครู่ที่สนามบินนรมนค่อนข้างผ่อนคลาย ที่นั่นไม่มีคนรู้จักตนเอง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน นี่คือในรถ แถมกิมจิก็อยู่ด้วย เธอผลักบุรีศร์ออกไปอย่างอดไม่ได้ “กลับบ้านแล้วค่อยคุย

“รอไม่ไหวแล้ว ขอเก็บมัดจําไว้ก่อนนะ”

พูดจบ บุริศร์ก็จูบลงบนริมฝีปากที่เหมือนดอกซากุระของพร มนทันที

ช่วงเวลาแปดวัน ใครจะไปรู้ว่าเขาทุกข์ทรมานอย่างไร ถ้า ไม่ใช่เพราะในสมองเอาแต่คิดถึงนรมน เขาคงจะหมดอาลัยตาย อยากไปแล้วจริงๆ

วันนี้หญิงงามมาอยู่ตรงหน้า แถมยังอ่อนโยนเหมือนน้ำเช่นนี้ เขาจะห้ามใจอย่างไรไหว?

นรมนสามารถสัมผัสได้ถึงความรุ่มร้อนและความกระตือรือร้น ของบุริศร์ ซึ่งสามารถสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นสุขของเขา เดิมที เธอตั้งใจจะผลักเขาออก แต่สุดท้ายแล้วยังไม่สามารถแข็งใจ ทําได้

เธอปล่อยให้บริศร์ทำตามความต้องการ ส่วนตนเองก็ค่อยๆ สูญเสียการควบคุม

กิมจมองเห็นฉากที่เร่าร้อน จึงพยายามบังคับให้ตนเองมองไป ข้างหน้า แต่ใบหน้ายังคงแดงอยู่เล็กน้อย

ในความเป็นจริงแล้วบริศ อดใจไม่ค่อยไหว แต่เขายังจำได้ ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นที่ไหน
ทันทีที่เงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นใบหน้าสีแดงสดใสของนรมน มัน ช่างหน้าดูกว่าใบหน้าที่ขาวซีดเมื่อสักครู่เยอะเลย ส่วนดวงตา ของเธอก็มีความเลือนรางอยู่บ้าง ซึ่งมาพร้อมกับความสวย ยั่วยวน ความรู้สึกเสน่หาระหว่างชายหญิงแบบนี้แน่นอนว่าเป็น กรรมสิทธิ์ที่บุรีศร์สามารถเพลิดเพลินได้เพียงคนเดียว

เขาเหลือบมองกิมจิด้านหน้า เห็นเขาไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร มาก จึงถอดเสื้อโค้ตออกพาดลงบนร่างของนรมน จากนั้นจึงดึง เธอเข้ามาให้อ้อมกอด

“ตอนนี้ร่างกายแย่จริงๆ ต้องทำอย่างไรถึงจะดี? ”

“ฉันไม่เป็นไร”

นรมนยังคงหอบอยู่ ตอนนี้ความเร่าร้อนของเขาทำให้นรมนรับไม่ไหวเล็กน้อย หรือว่าร่างกายจะใช้ไม่ได้แล้วจริงๆ ?

เธอคิดอย่างโศกเศร้า กลับเป็นเพราะเก็บซ่อนแววตาอยู่ใน อ้อมกอดของบุริศร์ เขาจึงไม่สังเกตเห็น

อิงแอบตรงหน้าอกของเขา ได้ยินเสียงหัวใจเต้นอย่าง แข็งแกร่ง นรมนถึงจะรู้สึกว่าหัวใจสงบลงอย่างสมบูรณ์

เธอไม่ไปถามว่าบริศร์จัดการเรื่องนั้นอย่างไร และไม่ไปถาม เรื่องอะไรจากเขาเลย ได้ฟังเสียงหัวใจเต้นของบุริศร์อย่างสงบ สัมผัสได้ว่าทุกอย่างคือความจริง นี่คือสิ่งที่เธอต้องคว้าเอาไว้
ห้ามใจไว้ไม่อยู่ บรมนกอดเอวของบุรีตร์แน่น กระซิบว่า “ฉันหนาว กอดคุณแล้วอบอุ่นจัง”

บุริศร์ตกปากรับคำด้วยรอยยิ้มบางๆ แต่กลับสังเกตได้อย่าง ว่องไวว่าอารมณ์ของนรมนเปลี่ยนไป

ถึงแม้เขาจะปกปิดความไม่สบายใจและความเจ็บปวดใจของ

ตนเองมาตลอด

บรมนสงสารเขา

เพราะอะไร?

เพราะเขาผอมลง? หรือเพราะอะไร?

จู่ๆ บริศ ก็พบว่าการเจอนรมนครั้งนี้ ราวกับว่าจิตใจของเธอ จะจมดิ่งลงไปเยอะเลย

ทั้งสองกอดกันมาตลอดทางจนถึงบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็ก

แปดวันที่ไม่ได้เจอ บุริศร์ต้องกลับไปให้คุณนายตระกูลโตเล็ก เห็นว่าเขาปลอดภัย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งก็เป็นความต้องการของนรมน

เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กได้ข่าวว่าบุริศร์จะกลับมา เธอจึงมา รอที่ประตูด้วยตนเอง

ทันทีที่รถจอดลง บุริศร์มองเห็นโคนผมสีขาวของคุณนาย ตระกูลโตเล็ก เขารู้สึกละอายใจไม่ได้
“แม่ ผมกลับมาแล้วครับ”

บุริศร์กับนรมนลงมาจากรถพร้อมกัน

คุณนายตระกูลโตเล็กเหลือบมองเขา เห็นว่าเขาไม่ได้เป็น อะไรมาก เพียงแค่ผอมลงไปหน่อย ถึงจะพูดว่า “แกยังรู้จัก กลับมาเหรอ! ฉันคิดว่าแกลืมบ้านหลังนี้ และลืมลูกเมียของแก ไปแล้ว แกรู้บ้างไหม แกไม่โทรมาเลยสักสาย นรมนเป็นห่วงแก แค่ไหน? ”

ได้ยินแม่สามีทวงความยุติธรรมให้แก่ตนเอง นรมนจึงรีบพูด ว่า “แม่คะ บุริศร์มีเรื่องด่วนข้างนอก ไม่สะดวกโทรกลับมา ตอนนี้ไม่ใช่ว่าเขากลับมาแล้วเหรอคะ? นอกจากนี้แม่กังวล ตลอดทั้งวัน ตอนนี้กลับมาแล้ว พวกเรารีบเข้าไปดีไหม? ฉันรู้สึก ว่าวันนี้ค่อนข้างหนาว

พูดจบ นรมนก็ดึงเสื้อโค้ตที่บุริศรพาดไว้บนตัวอย่างอดไม่ได้ คุณนายตระกูลโตเล็กมองเห็นท่าทางของนรมน ก็รู้สึกสงสาร

ขึ้นมาทันที

“รีบเข้ามาๆ ! ไอ้เด็กหน้าเหม็น ฉันจะบอกแกให้นะ ถ้าไม่เห็น แกหน้าของนรมน ฉันจะให้แกยืนอยู่หน้าบ้านในท่าทหารสัก ชั่วโมงแล้วค่อยเข้ามา

ถึงแม้คุณนายตระกูลโตเล็กจะพูดจาเข้มงวด แต่ก็ยังรักและ สงสารบริส

“รีบไปอาบน้ำซะ จากนั้นเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดสะอ้าน วันนี้ตอนเช้าตรู่นรมนไปส่งเด็กๆ และยังไปรับแกอีก ก็คงเหนื่อย เล็กน้อย แกอย่าไปรบกวนเธอล่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ