บทที่ 445 ถูกคนวางยาพิษ

“คุณชายป้อง ครับ พวกเราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ไวน์ของ คุณชายปริศ เป็นแก้มรับผิดชอบมาโดยตลอด ที่นี่มีบันทึกไว้ หมด วันนี้ก็เป็นแก้มนำไวน์มาให้คุณชายปริศร์ คุณชายบุรีศร เองก็ประทับใจด้วยนี่ครับ!”

บริศร์ผงกหัวเล็กน้อยกับคำพูดของผู้จัดการแผนกต้อนรับ

“ใช่ มีหญิงสาวหน้ากลุ่มคนหนึ่งรับฝากไวน์ของฉันตลอด ฉัน ยังจำได้ว่าเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่และไม่ได้มีชีวิตที่ร่ำรวยจึงมา ทำงานที่นี่ เป็นหญิงสาวคนนั้นจริงๆ ฉันสั่งให้เธอคอยดูแลไวน์ ของฉันด้วยตัวเอง และให้ค่าบริหารจัดการหนึ่งพันหยวนทุก เดือน”

บุริศร์ยังรู้สึกประทับใจแก้มผู้นี้อยู่เล็กน้อย บัดนี้ได้ยินผู้จัดการแผนกต้อนรับพูดแบบ ถึงได้เปิดปากพูด

“ในเมื่อเป็นคนที่นายมองในแง่ดีขนาดนี้ ทำไมถึงวางยาพิษ ในไวน์กับแกได้ล่ะ?”

“อะไรนะ? วางยาพิษ?

ผู้จัดการแผนกต้อนรับกลอกตาด้วยความตกใจแล้วเป็นลม ล้มลงไปทั้งตัวทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของป้อง

ป้องเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วก็ตะคอกอย่างเย็นชาว่า : “อย่าคิดว่าเป็นลมไปแล้ว เรื่องนี้จะทำเป็นเล่นได้นะ ปลุกเขาให้ผม แล้ว หาคนไปโรงพยาบาลด้วยกันกับผมเพื่อทำการตรวจสอบ หาก ไวน์นี้มีปัญหาจริงๆ คลับCrownของพวกคุณจะต้องให้คำ อธิบายกับผมและคุณขายบุริศร์”

ป้องเคยเห็นสถานการณ์แบบนี้มาหลายครั้ง แล้วจะถูกการ แกล้งเป็นลมของผู้จัดการแผนกต้อนรับหลอกเอาได้ยังไง?

ถึงยังไงก็ต้องหาคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ออกมาให้ได้ ผู้จัดการแผนกต้อนรับอยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออกเลย

เขากับบริศร์ไม่สะดวกที่จะดึงใครสักคนออกมา ถ้าอย่างนั้น คลับCrownจะต้องรับผิดชอบในการตามหาแก้ม คนนี้

บริกรรีบหยิกผู้จัดการแผนกต้อนรับอย่างรวดเร็ว ทำให้ตื่นขึ้น มาแล้ว นอกจากนั้นยังบอกด้วยว่าป้องหมายความว่าอย่างไร

“ป้อง คุณชายบุริศร พวกเราถูกป้ายความผิดจริงๆนะครับ!”

“ป้ายความผิดหรือไม่ ให้หลักฐานมัดตัวพวกคุณแล้วกัน ให้ บริกรคนนี้ไปกับพวกเรา!”

ป้องพยุงบุริศร์ลุกขึ้น

บริศรู้สึกว่ามือและเท้าอ่อนนุ่ม บังคับตัวเองไม่ได้แล้ว

บริศร์ไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับความอ่อนแอประเภทนี้ได้ เขาเคยชินกับความแข็งแกร่งมาตลอด จู่ๆกลายเป็นคน

อ่อนแอแบบนี้จําเป็นจะต้องพึ่งพาการช่วยเหลือของป้องถึงจะสามารถลุกขึ้นยืนได้ มันทําให้บริศ หงุดหงิดอย่างมาก

“ฉันเป็นอะไรกันแน่?

บริศร์ใช้น้ำเสียงที่ได้ยินกันสองคนเท่านั้นถามป้อง

ป้องโคลงศีรษะแล้วพูดว่า “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดกัน ยิ่ง ไปกว่านั้นฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก ไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้ว ค่อยคุยกันเถอะ แก้มคนนั้น นอกเหนือจากที่แกรู้ว่าเป็นนักศึกษา แล้วยังรู้เรื่องอื่นๆ อะไรอีกบ้าง?

“ฉันไม่ได้คิดจะทําอะไรเด็กผู้หญิงคนนั้น ฉันจะไปตรวจสอบ ทำไม นอกจากนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นขี้อายมาก และพูดน้อยมาก ด้วย แต่เวลาทำงานนั้นนับว่าขยันมาก ฉันรู้แค่เรื่องพวกนี้ก็ พอแล้ว เรื่องอื่นๆไม่ได้ถาม

บริศร์รู้สึกว่าลิ้นของเขาแห้งผากและพร่าเลือนค่อนข้างรุนแรง

“อยากดื่มนาหรือเปล่า?”

ป้องกระซิบถาม

“ไม่อยาก แต่ว่าในใจมันพูดไม่ออกถึงความรู้สึกผ่อนคลาย แบบนี้เลย เหมือนกับว่าตัวฉันจะล่องลอยอย่างอิสระยังไงยังงั้น

คำพูดของบุริศร์ทำให้สีหน้าของป้องเย็นยะเยือกลงมาอีกครั้ง

“เดี๋ยวขึ้นรถแล้วนายหลับได้ก็หลับเลยนะ ไม่ต้องสนใจเรื่อง อื่นอีกแล้ว ปล่อยให้ฉันจัดการก็พอ

บริศ คว้ามือของป้องแล้วพูดว่า : “ถ้าเมียของฉันโทรมา นายห้ามบอกว่าฉันเกิดเรื่อง โดยเด็ดขาด รู้ไหม?”

นายไม่ได้มีปัญหากับเมียอยู่หรือไง? เธอยังจะโทรฉันอีกเห รอ? วางใจเถอะนะ ฉันรู้ว่าต้องจัดการยังไง” คำพูดของป้องทําให้บริสค่อนข้างโล่งใจอยู่ไม่น้อย

ทั้งคู่ขึ้นไปบนรถและหยิบเอาขวดไวน์แดงรวมทั้งบริกรของ คลับเฮาส์ไปที่โรงพยาบาลทหารด้วยกัน

ป้องถือไวน์แดงไปที่ห้องทดลองทันทีแล้วยังเป็นครั้งแรก ที่ทําการเจาะเลือดของบุริศร์อีกด้วย จากนั้นก็เตรียมห้องผู้ป่วย ไอพีและหยุดการติดต่อไม่ว่ากับใครทั้งนั้น

เพราะว่าภรรยาของป้องเป็นคณบดีของโรงพยาบาลทหาร สิ่ง เหล่านี้ล้วนทำอย่างเป็นความลับ

บุริศร์เริ่มนอนหลับหลังจากที่ขึ้นไปบนรถแล้ว สมองนั้นเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้ายแล้วก็ไม่รู้ว่ากำลังฝันอะไรอยู่ อย่างไรก็ตามความรู้สึก ล่องลอยนี้เป็นเรื่องดี

เขายิ้มเหมือนกับเป็นคนโง่คนหนึ่ง

ป้องเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้วจึงจําเป็นต้องมัดเขาไว้บนเตียง จากนั้นก็ล๊อคประตู

บริกรไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบริศร์ แต่พอเห็นสถานการณ์แล้ว อย่างนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนกขึ้นมา

“คุณชายป้อง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเราจริงๆนะครับ พวกเราไม่รู้อะไรเลย

ป้องเหลือบมองเขาแวบหนึ่งแล้วประเมินว่าในคำพูดของเขา นั้นจริงหรือเท็จก่อนพูดอย่างราบเรียบว่า : “ทุกอย่างรอผลการ ทดสอบออกมาแล้วค่อยคุยกัน”

เขาเข้าไปในห้องทดลองอย่างรวดเร็ว

คนของห้องทดลองล้วนแต่เป็นคนสนิทของป้อง แต่ทว่ายังถูก เขาไล่ออกไป เหลือเพียงเขากับภรรยาสองคนเท่านั้น

“เรื่องอะไรกัน? ซีเรียสขนาดนี้เชียว? เพื่อนร่วมงานในโรง พยาบาลมาจากเขตทหารทั้งหมด คุณจะกลัวอะไร?”

ป้องได้ยินโพนภรรยาถามอย่างนี้แล้วก็พูดเสียงเบาว่า “คุณ

ทดสอบว่าในไวน์แดงขวดนี้คืออะไรก่อน ผมจะดูว่าในเลือดของ

บริศ มีส่วนประกอบของอะไรจากนั้นค่อยคุยกัน

เห็นสามีจริงจังอย่างนี้แล้ว โพนี่เองก็เริ่มเครียดขึ้นมา

ทั้งสองคนเข้าสู่กระบวนการทำงานอย่างรวดเร็ว ไม่นานเท่าไรนัก คิ้วของโพนี่ก็ขมวดขึ้นในพริบตา “ป้อง ในไวน์ …”

“ชว!”

ป้องรีบหยุดคำพูดของเธอเอาไว้ นอกจากนี้ยังมองไปที่กล้อง วงจรปิดในห้องทดลองแล้วพูดเสียงดังว่า : “เป็นพิษจากสาร โซเดียมไซยาไนต์ ใช่หรือเปล่า?”
โพนี่ผงะไปเล็กน้อย จากนั้นเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว

“ใช่ๆๆ โชคดีที่ดื่มไม่มาก ไม่อย่างนั้นจะตายเพราะระบบ ประสาทขาดออกซิเจนเอาได้

โพนี่ พูดจบ มือก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย

ป้องเองก็ได้รับรายการผลการทดสอบเลือดของบุริศร์ แล้วส่ง ให้กับโพนี่โดยตรง

โพนี่ดูรายงานมันเหมือนกับผลการทดสอบของตนเอง แล้ว สีหน้าก็เลวร้ายมากขึ้น

“บ้านของพวกเรามีไวน์แดงแบบนี้ ถ้าสลับกับไวน์แล้ว หลัง จากนั้นก็ใส่โซเดียมไซยาไนด์ลงไปแล้วทํารายงานผลการ ทดสอบอีกฉบับติดลงไปก็จะไม่มีใครสามารถพูดเรื่องนี้ได้ เข้าใจใช่ไหม?”

ป้องก้มหน้าลงในพริบตา แล้วพูดกับโพนี่ที่ได้ยินกันเพียงสอง

คน

“เข้าใจแล้ว แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ คุณต้องคิดให้ รอบคอบ

“บุริศร์คือน้องชายของผม ผมไม่สามารถมองดูเขาถูกทำลาย ได้ และไม่สามารถยอมให้ความคิดเห็นของสาธารณชนทำลาย เขาด้วย วางใจเถอะนะ ผมจัดการได้

ป้องเดินออกจากห้องทดลองด้วยปัญหาที่ทับถมอยู่ในใจ โพ ชำระล้างทำความสะอาดร่องรอยทั้งหมดออกไป จากนั้นก็ไปจัดการ ทําตามคําพูดของป้อง

บริกรเห็นป้องเดินออกมาก็ถามด้วยความกังวลว่า : “คุณชาย ป้อง ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

“ถ้าไม่เป็นไรจะให้คุณมาที่นี่เหรอ? อีกสักพักผลการทดสอบ จะออกมาแล้ว ผมต้องไปจัดการกับสภาพร่างกายของคุณชายบุ ริศ ก่อน รอจนรายงานผลการทดสอบออกมาแล้ว คลับCrownของพวกคุณจะต้องให้คำอธิบายที่ดีที่สุดกับพวก เรา”

ป้องพูดจบก็เดินไปที่ห้องผู้ป่วยของบุริศร์ทันที ตอนนี้บุริศร์อึดอัดอย่างยิ่ง

ป้องผลักเขาตรงเข้าไปในห้องฉุกเฉิน หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า บุริศร์ถึงได้ตื่นขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องผู้ป่วยVIP และยังมีเรื่องที่ถูกปิดบัง

อยู่จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแล้วถามว่า : “ฉันเป็นอะไรกันแน่? กับภายนอก มจะบอกว่านายได้รับสารพิษโซเดียม

ไซยาไนด์”

คำพูดของป้องนั้นพูดไปแล้วครึ่งหนึ่ง หลังจากนั้นก็มองตรง มาที่บุริศร์

บริศ เป็นคนเช่นไร ย่อมที่จะรู้ว่ายังส่วนหลังที่ยังไม่ได้พูด *สถานการณ์จริงเป็นยังไง?
“มีเฮโรอีนอยู่ในไวน์”

คำพูดนี้ของป้องทำให้สมองของบุรีต ส่งเสียงดังฟังๆออกมา โดยตรงและใบหน้าซีดเผือดลงทันที

“นายพูดว่าอะไรนะ?”

“เป็นเรื่องจริงที่นายถูกคนวางยาพิษ แต่ว่าพิษนี้คือพิษอะไร ตอนนี้นายรู้แล้วใช่ไหม? โชคดีที่นายดื่มไม่เยอะ แต่ว่าเพราะ ปริมาณที่มีอยู่ในนั้น ถึงแม้นายจะดื่มไม่เยอะก็ตาม แต่มันได้ ทำลายประสาทการรับรู้ของนาย ทำให้นายอยู่ในสภาพ คลุ้มคลั่ง ถ้าไม่ใช่เพราะฉันให้โพนสกัดคนที่นี่เอาไว้น่ากลัวว่า ตอนนี้นายจะเป็นข่าวพาดหัวไปเรียบร้อยแล้ว

คำพูดของป้องทำให้คิ้วของบุริศรขมวดเข้าหากันแน่น

“เป็นแก้มงั้นเหรอ?”

“ตอนนี้ยังไม่รู้ แต่คนที่สามารถวางยานายได้และคนที่สัมผัส ไวน์ไวน์ของนายก็มีแค่เธอเท่านั้น ตอนนี้มีเพียงแค่ต้องหาตัวเธอ ให้พบแล้วถึงจะรู้ว่าคนที่ต้องการทำร้ายนายแบบนี้คือใคร บุริศร์ พวกนายสองคนผัวเมียล่วงเกินใครเข้างั้นเหรอ? ถึงได้จัดการ พวกนายอย่างต่อเนื่องเลย? การค้นหาที่รุนแรงของเมียนายเพิ่ง จะผ่านไป นายก็มาเกิดเรื่องนี้อีก โชคดีที่วันนี้มีฉันอยู่ ถ้าเป็นคน อื่น นายจะทำยังไง?

ควของป้องก็ขมวดอยู่ด้วยกันแล้ว เขาคิดมาโดยตลอดว่าตระกูลโตเล็กควรจะอยู่อย่างคลื่นลมสงบ แต่ดูเหมือนว่าในช่วงเวลานี้คาดการได้ว่าความวุ่นวาย ภายในระหว่างบ้านเศรษฐีด้วยกันยังมีไม่หยุดหย่อน

บุรีศร์ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันเองก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้คิดว่าเป็น ตังเม แต่ว่าตอนนี้ตังเมถูกฉันควบคุมตัวเอาไว้แล้ว

นาครชายของเธอก็ถูกตรินท์ควบคุมไปแล้ว ยังมีใครที่

ต้องการจัดการพวกเราอีกล่ะ?”

“ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะพูดกับนายที่คลับเฮ้าส์ แต่ว่า

ไม่มีเวลา”

“นายบอกว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาล้มป่วยไม่ใช่เหรอ? ร้าย แรงมากไหม?”

บุรีศรถามอย่างเฉื่อยชา ตอนนี้เขารู้สึกว่าลิ้นแห้งผาก ใน ร่างกายมีความปรารถนาต้องการอะไรบางอย่างมากขึ้น แต่ ความปรารถนานี้ไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก แต่มันกลับเหมือนเปลว ไฟที่ไหม้ลุกโซน ทรมานประสาทการรับรู้ของเขาไม่หยุดหย่อน

เขารู้ว่าตัวเขาจําเป็นต้องควบคุมตนเอง แม้แต่การไม่ได้ให้ ความสนใจเรื่องของคุณนายทวีทรัพย์ธาดามากนัก

ป้องมองที่เขาแล้วพูดว่า “ถ้าหากฉันบอกนายว่าเธอเป็น เหมือนกับนายล่ะ?”

“อะไรนะ?”

บริศ เงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจแล้วเห็นว่าป้อง ไม่เหมือนล้อเล่นเลยแม้นิดเดียว
“มันเป็นเรื่องจริง ฉันไปดูสุขภาพร่างกายของคุณนายทวี ทรัพย์ธาดาแล้ว คุณชายธรณีกลัวว่าแม่ของตัวเองไม่อยากไป เมืองหลวงเลยจงใจแกล้งป่วย ดังนั้นเลยโทรมาเรียกให้ฉันไป ตรวจดูก่อน พอดีกับที่นายเองก็บอกฉันด้วยเช่นกัน ฉันเลยไปดู ปริมาณของอีกฝ่ายนั้นไม่มากจนน่าตกใจ เทียบกับของนายแล้ว ยังเบากว่ามาก แต่ว่าฉันก็พอจะมองเห็นเบาะแสบางอย่าง สภาพจิตของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่ค่อยจะดีนัก ถ้าเป็นอย่าง นี้นานไป กลัวว่าจะถูกทำลายได้

“นายคุยกับธรณีแล้วหรือยัง?”

คิ้วของบริศ ขมวดย่นจนแทบจะกลายเป็นแผ่นน้ำ

“ยังไม่ได้คุย ฉันเพียงแค่บอกว่าเธออายุมากแล้ว ร่างกาย อ่อนแอเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดหัวใจวายได้ ฉันต้องคุยกับนาย เรื่องนี้ก่อน แล้วฟังความคิดของนาย นายรู้ว่าฉันมีมิตรภาพที่ดี กับนายมากกว่าคุณชายธรณี ถึงแม้ฉันไม่รู้ว่านายคิดยังไง แต่ ฉันก็ยังจะคุยเรื่องนี้กับคุณชายธรณี เพียงแค่บอกให้นายรู้ก่อน เท่านั้นเอง”

ป้องชื่นชมตระกูลทวีทรัพย์ธาดาที่องอาจห้าวหาญ ไม่ว่าจะพูด ยังไงเขาก็ไม่สามารถมองตาปริบๆดูแม่ม่ายแห่งตระกูลทรัพย์ ธาดาถูกคนลอบทําร้ายจนกลายเป็นอย่างนี้ได้

ดวงตาของบุริศร์เย็นเยียบลงเล็กน้อย

“ตุลยาลูกสาวบุญธรรมที่อยู่ข้างกายคุณนายทวีทรัพย์ธาดา คนนั้น น่าสงสัยที่สุด เธอเป็นคนแรกที่สามารถสัมผัสคุณนายได้นอกจากนั้นเธอยังมีความสัมพันธ์กับตังเม เป็นไปได้ว่าเธอเป็น คน วางยาหญิงชรา”

“ดังนั้นความหมายของนายก็คือให้ฉันบอกข่าวนี้กับคุณชาย ธรณีงั้นเหรอ?”

“อืม ตระกูลทวีทรัพย์ธาดากับตระกูลโตเล็กของฉันถึงยังไงก็

ไม่ได้เป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน แล้วยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรมาก ในตอนท้าย แต่ป้องรู้ว่าเขาควรจะคำนึง

ถึงอารมณ์ของนรมน

“ใช่แล้วล่ะ แล้วนายจะให้ฉันพูดเรื่องนี้กับเมียนายว่ายังไง? คำพูดนี้ของป้องทำให้บุรีศร์นิ่งอึ้งไปเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ