บทที่ 414 ดนตระกูลทวีทรัพย์ธาดาคง หลงๆ ลืมๆ ไปจริงๆ
“ตังเม? หมายความว่าอย่างไร?”
ธิดาดูเหมือนจะได้ยินอะไรบางอย่าง
นรมนบอกพวกเขาเกี่ยวกับภาพถ่าย
จู่ๆ นาวินก็พูดขึ้น “ผมคิดว่าผมรู้ว่าดังเม อยู่ที่ไหน ผมได้ยินมาว่าเธอมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ที่ทํางานในคาสิโน”
เมื่อได้ยินสิ่งที่นาวินพูด บุรีศร์ก็นึกถึงนัก
ข่าวก่อนหน้านี้
“บ่อนการพนันตะวัน?”
“ครับ!”
นาวินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ราวกับ ว่าเขาไม่คิดว่าบุริศร์จะรู้เรื่องนี้
นรมนก็คิดเช่นกัน
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง แสดงว่าเมื่อครู่ คนพวกนั้นก็มุ่งมาหาฉัน ถ้าฉันไม่ได้ออกมา
ละก็……………..
บุริศร์จับมือของเธอและพูดขึ้น “ไม่ เป็นไร คุณยังมีผมไม่ใช่หรือไง? ผมเป็นดาว นําโชคของคุณนะ”
ด้วยความอวยตัวเองของชายคนนี้ นรมน เพียงมองเขาด้วยสายตาเอือมระอา และเมื่อ หน่ายที่จะพูดอะไร
“พฤกษ์ ส่งคนไปจับเพื่อนของตังเมมา ให้ฉันอย่างเงียบๆ ที
บริศร์รู้ว่ามีบุคคลนี้อยู่ที่นั่น และเขาจะไม่ ปล่อยไปอย่างแน่นอน
นาวินให้ที่อยู่ของคนคนนั้นแก่พฤกษ์
และพฤกษ์ไม่รอช้า รีบไปทําอย่างรวดเร็ว หลังจากรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว บุริศร์ก็ค่อน
ข้างโล่งใจ
“คุณอยากบ่นไปพักผ่อนไหม? คุณยังไม่ หายดีเลย และตอนนี้คุณก็เหนื่อยมากด้วย ไป นอนสักหน่อยเถอะ พอถึงเวลาทานข้าวแล้ว ผมจะไปเรียก ที่นี่คือบ้านของเรา ไม่มีปัญหา เรื่องความปลอดภัยอย่างแน่นอน คุณสามารถ นอนหลับได้อย่างสบายใจจนกว่าคุณจะตื่น เลย”
เมื่อได้ยินคําพูดของบุริศร์ นรมนก็ชะงัก ไปครู่หนึ่ง คนเดียวในโลกที่รู้จักเธอดีที่สุดก็
นโมนพยักหน้าแล้วนไปชั้นบน
“ธิดา ตอนเย็นทําซุปไก่ให้คุณนายสัก หน่อย ช่วงที่เธออยู่ข้างนอกไม่ได้กินดีเท่า ไหร่”
“ค่ะ ประธานบริศร์”
ธิดาและนาวินเดินออกไปแล้ว
ตอนนี้ปริศร์ก็ไม่มีอะไรทํา จึงเดินตามน มนขึ้นไปชั้นบน ไม่ว่านรมนจะผลักไสอย่างไร เขาก็ยังดึงดันจะอยู่กับนามน จนทำเอานริมน หน้าแดงอย่างไม่มีทางเลือก เมื่อรีบไปที่บ่อนการพนันตะวัน คนที่ นาวินพูดถึงก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว และนักข่าวก็ดู เหมือนว่าจะไม่เคยมาที่นี่มาก่อนเช่นกัน ไม่ เหลือร่องรอยใดๆ เลย
เมื่อผู้คนในคาสิโนเห็นพฤกษ์ ก็คิดว่าบุรี ศร์อยู่ที่นี่อีกครั้ง จึงรีบพูดว่า “ประธานเจตต์ยัง อยู่ที่บริษัท ผมเกรงว่าคงไม่ได้มาแล้ว ดังนั้น วันนี้คงต้องให้คุณชายบุรีศรีกลับไปก่อน”
พฤกษ์ไม่ได้อธิบายอะไรมาก และรีบ ออกจากบ่อนการพนันตะวัน ทันที ก่อนจะรีบ ไปที่บ้านของคนคนนั้นอีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่ ไม่มีใครอยู่ในบ้านของคนคนนั้นเลย
ข้าวของในบ้านถูกโยนกระจัดกระจายไป ทั่ว ดูเหมือนว่าคนคนนั้นจะรับรู้ ถึงได้หนีไป เช่นนี้
พฤกษ์รับโทรศัพท์บุรีศรีทันที
“ประธานบริศร์ ดูเหมือนนาครจะหนีไป แล้วครับ ในบ้านเละเทะ ในคาสิโนก็ไม่อยู่” “เข้าใจแล้ว”
บุรีศร้ค่อนข้างไม่พอใจกับคำตอบนี้ แต่ก็ ทําอะไรไม่ได้ บางทีอาจมีข่าวเกี่ยวกับนาครมา จากเจตต์ก็ได้
นรมนยังคงหลับอยู่ เพราะได้กลับมาที่ บ้านตัวเองแล้ว ถึงได้นอนหลับอย่างสบายใจ มากขึ้น บริศ จึงไม่กังวลมากนัก
เขาให้คนปกป้องดูแลนรมนอย่างดี ก่อน ที่เขาและพฤกษ์จะขับรถไปที่งานประมูล
เจตต์กําลังง่วงอย่างมาก แต่การประมูล ในตอนนี้ของครินท์กำลังตึงเครียด และยัง ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แม้ว่าเขาจะชนะการ ประมูลในครั้งนี้แต่ก็ไม่ได้ทำเงินมากนัก แต่ถ้า เขาไม่เอามัน เขาก็ไม่สามารถสบายใจได้
เมื่อคิดว่าทั้งหมดนี้จัดทำโดยบุริศร์ เจตต์
ก็คิดอยากจะฆ่าบุริศร์
ไอ้เลวนี่!
หลังจากต่อสู้มานาน ทำไมถึงได้ไม่มี ใครยอมใครเลย?
ในระหว่างช่วงพัก เจตต์เพิ่งได้นั่งลง เขาต้องการเรียกสติตัวเองด้วยชาสักถ้วย แต่บุ ริศร์ก็คว้าคอเสื้อของเขาและดึงขึ้นมา
“เฮเฮเฮ้ บุริศร์ คุณจงใจหาเรื่องใช
ไหม?”
เจตต์รู้สึกหงุดหงิด นอกจากบริศร์ที่กล้า ลากเขาออกจากห้องรับรองได้ ก็ไม่มีใครแล้ว
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เจตต์ยังคงสงสัยว่าตัว เองจะเอาชนะบริศร์ได้หรือไม่ แต่ตอนนี้เขา แทบรอไม่ไหวที่จะสู้กับบริศร์สักตั้งแล้ว
บริศร์ไม่ได้ตั้งใจที่จะหาเรื่องเขา ก่อนจะ ยีนถ้วยกาแฟให้เขา ซึ่งทำให้เจตต์ชะงักไป เช่นกัน
“คุณวางยารึเปล่า?”
“อืดอย่างคุณ ไม่ตายง่ายๆ หรอกครับ รีบ ดีมจะได้สดชื่น ผมมีอะไรจะถาม บุริศร์จุดบุหรี่
เจตต์ยิ้มเยาะและพูดว่า “ถ้าคุณมีอะไรจะ ถามผมแล้วผมต้องตอบคุณเหรอ? คุณคิดว่า คุณเป็นใคร?
“เกี่ยวกับนรมน คาสิโนของคุณถูกเปิด เผยแล้ว และวันนี้นักข่าวก็เพิ่งเข้ามา
ทันทีที่บุรีศรีพูดคำเหล่านี้ เจดด์ก็ตก ตะลึง จากนั้นก็เริ่มกังวล
” คุณพูดอะไร?”
ผมบอกว่า ที่คุณคิดว่าสามารถซ่อน ภรรยาของผมไว้ในคาสิโนอย่างแนบเนียนได้ แต่คุณกลับไม่รู้ว่าได้ตกเป็นเป้าหมายแล้ว? ”
“เป็นไปไม่ได้!”
เจตต์ตกใจมาก แต่ก็ยังพูดอย่างไม่ อยากจะเชื่อ
บริศ มองมาที่เขาอย่างเย็นชาและพูดว่า “คุณสามารถโทรไปถามได้ เจตต์รู้สึกเสมอว่าบริศร์กำลังตีกรอบด้ว เอง จึงรีบหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาเพื่อ โทรหาคนในคาสิโน และเจตต์ก็ต้องตกใจกับ คําพูดของอีกฝ่าย
“เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร?”
นายรู้จักนาครไหม?”
“รู้จัก เขาคือพนักงานเก่าแก่ในคาสิโน ของผมเอง ทําไมเหรอ?”
เจตต์ไม่คิดว่าบริศร์จะถามพนักงานของ เขาในคาสิโน
“ผมต้องการข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับ บุคคลนี้”
คําพูดของบริศ ทําให้เจตต์รับรู้ถึงอะไร บางอย่าง
“คุณกําลังบอกผมว่า คนที่ปล่อยข่าวของ นรมนคือมาคร?”
“คุณก็ไม่ได้โง่หนิ!” บริศ มองไปที่เขาอย่างดูถูก
เจตต์สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง
“เดี๋ยวก่อน คุณรู้ได้อย่างไรว่านรมนอยู่ กับผม?”
“จะไม่รู้ได้อย่างไร? คุณคิดว่าคาสิโน ของคุณมีอะไรดี ทำไมผมถึงต้องไปทุกวัน? ถ้าไม่ใช่เพราะภรรยาผมอยู่ที่นั่น ผมจะไปที่คา สิโนของคุณไหม? คุณยังมีหน้ามาถามอีก?”
คําพูดของบริศร์สะเทือนจิตใจเจตต์
“คุณกําลังจะบอกว่า คุณไปที่คาสิโนอื่น เพื่อแกล้งทําเป็นว่าเป็นคนติดพนัน และมา เพื่อโกงเงินของผมใช่ไหม?”
“ใช่ คุณ อนภรรยาผม ก็ควรจะชดใช้ อะไรบ้างไม่ใช่เหรอ? เงินหลายสิบล้านที่คุณ สูญเสีย ก็ถือเป็นการให้หน้าภรรยาผมละกัน ถ้าไม่อย่างนั้น คุณคิดว่าคาสิโนของคุณจะยัง อยู่จนถึงตอนนี้ไหม?” เจตต์โมโหจนเกือบจะลงมือ แต่ก็ได้ยิน ริศ พูดขึ้นว่า “ถ้าคุณแน่ใจว่าชนะผมได้ ลงมือเลย ตอนนี้ผมไม่อยากกลั่นแกล้งคนที่ อ่อนแอกว่า”
“แก!”
“อย่าลืมส่งข้อมูลของนาครมาให้ผมด้วย ผมอยากได้ข้อมูลทั้งหมดของเขา รวมถึง เพื่อนๆ ของเขาด้วยว่าพวกเขาชอบไปที่ไหน กัน ผมต้องการทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่อง น้อยก็ตาม”
บริศร์ไม่สนใจคว้นโกรธของเจตต์ใน ตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงออกไปหลังจากพูด
เจด ตะโกนอย่างโกรธแค้น “ให้น้อง ชายคุณเป็นคนจัดการ ให้การประมูลราคาครั้ง นี้กับตระกูลรัตติกรวรกุลของเรา และผม สัญญาว่าจะให้ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับนาคร
” ผมไม่ได้มีส่วนร่วมในกิจการของบริ ท วยกรุ๊ปจํากัด ตอนนี้ผมไม่ได้เป็นประธาน ส่วนเรื่องของนาคร ถ้าคุณสามารถทนแรมน ไปอะไรไปได้ ก็แล้วแต่คุณจะให้หรือไม่
หลังจากพูดจบ บุริศร์ก็จากไปทันที
เจตต์ดูเหมือนคนถูกบีบคออย่างไรอย่าง นั้น ความรู้สึกนั้นทําให้เขาแทบคลั่ง
เขาสามารถดูนรมนเป็นอะไรไปได้ไหม?
ไม่ได้!
ถ้าเขาปล่อยไปแบบไม่สนอะไรละก็ ทําไมเขาต้องพานรมนไปซ่อนที่คาสิโนด้วย? และทําไมจะต้องทะเลาะกับบุริศร์เพื่อนรม นกัน?
บริศ มักจะคิดหาวิธีการทั้งหมดของเขา และตอนนี้เขาไม่มีอะไรเป็นข้อต่อรองได้เลย
เจตต์เตะเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง แต่กลับโดน นิ้วเท้าของเขา เขากัดฟันด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ทําอะไรไม่ได้
ทําไมเขาถึงแพ้ให้กับบริศ ตลอดเลย? หลังจากออกจากงานประมูล พฤกษ์ก็รีบ เดินตามไป
” ประธานบริศร์ คุณนายตระกูลโตเล็ก โทรมาครับ บอกว่าที่ตระกูลโตเล็กเกิดเรื่องนิด หน่อย และบอกว่าอย่าเพิ่งให้คุณกลับไปใน ตอนนี้”
“เรื่องอะไร?”
บริศ รู้สึกปวดหัว
พฤกษ์พูดเสียงเบา “คุณนายตระกูลโต เล็กไม่ได้พูดครับ แต่ผมให้คนไปสืบถามมา แล้วครับ ดูเหมือนว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาจะ พาดลยามาที่บ้านเพื่อขอความรับผิดชอบครับ
“นายพูดอะไรนะ?”
บุริศ คิดว่าตัวเองได้ยินผิด
พฤกษ์พยักหน้าอย่างรวดเร็ว
นี้เป็นเรื่องตลกจริงๆ
เรื่องที่หลุดไปก่อนหน้านี้ที่ว่าดุลยาตั้งใจ ขึ้นไปบนเตียงของบุริศร์ยังไม่ผ่านพ้นไป และ ตอนนี้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็พาตุลยามาเพื่อ ขอความรับผิดชอบอีก
นี่ขนาดยังไม่ได้พูดถึงว่าบุรีศร์และนรมน หย่าร้างกันแล้วหรือไม่ ความกระตือรือร้นของ อีกฝ่ายที่จะพูดเรื่องแต่งงานนั้น ทำเอาเขา ตกใจอยู่ไม่น้อย
ใบหน้าของบริศ เปลี่ยนไปทันที
“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหลงลืมไปแล้ว หรือไง?”
“ไม่ทราบครับ แต่ดูเหมือนว่าคุณชาย ธรณีจะยังไม่รู้เรื่องครับ?”
ข่าวที่พฤกษ์บอกกล่าวค่อนข้าง ครอบคลุม
บริศ พูดอย่างเย็นชา “ถ้าไม่รู้เขาก็ไม่ใช่ คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้ว? ให้มันได้ อย่างนี้สิ ไร้ยางอายจริงๆ”
ธรณีเคยพูดขึ้นไว้ครั้งก่อน แต่ในมุมมอง ของบุริศร์ คิดว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาคงจะ ไมไร้ยางอายเช่นนี้ แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะทํา ขึ้นจริงๆ
“เรื่องในวันนี้อย่าเพิ่งพูดให้คุณนายฟัง ฉันจะกลับไปสักหน่อย นายกลับไปที่บ้านพัก ตากอากาศก่อนเลย บอกภรรยาของฉันว่าฉัน มีเรื่องที่ต้องจัดการ และจะกลับไปทีหลัง บอก เธอไม่ต้องรอกินข้าว
พฤกษ์ตกใจกับคําพูดของบริศร์
“ความหมายของคุณนายตระกูลโตเล็ก คือไม่ให้คุณกลับไปนะครับ ถ้าคุณกลับไป มัน จะไม่เป็นการหาเรื่องใสด้วเหรอครับ? ตอนนี้ เป็นเวลาที่คุณควรหลีกเลี่ยงนะครับ”
“หลีกเลี่ยง? ฉันกับเธอมีภาพหลุดออก มาขนาดนั้นแล้ว ถูกสื่อเขียนไปให้ทางไหน แล้วตอนนี้ ฉันยังต้องเลี่ยงอะไรอีก? เรื่องแบบ วันนี้จะหนีคงหนีไม่พ้น ถ้าวันนี้ฉันไม่กลับไป นายคิดเหรอว่าพรุ่งนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาจะ ไม่มาอีก? ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้ก็ต้องจัดการ ให้ แม่ของฉันออกหน้าก็ไม่เท่าฉันออกหน้าเอง หรอก”
บริศ พอมองออก เพราะตอนนี้ดุลยาเสีย จนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้อง จับเขา
ผู้หญิงคนนี้พยายามทุกวิถีทางเพื่อจับ เขา และจัดการกับนรมน ไม่รู้ว่าเรื่องภาพถ่าย เกี่ยวข้องกับดุลยาหรือไม่ ตอนนี้ถ้าอยากตาม หาเบื้องหลังอย่างดังเมให้พบ ยังไงเขาก็ต้อง ออกหน้าด้วยตัวเองถึงจะถูก
พฤกษ์ไม่รู้แผนของบุริศร์ แต่เขาก็พยัก หน้าและพูดว่า “เข้าใจแล้วครับ”
“ไม่เป็นไร ให้คมทิพย์ไปอยู่เป็นเพื่อนนร มน ช่วงนี้ฉันอาจจะยุ่งนิดหน่อย
“ครับ!”
พฤกษ์รีบไปส่งบริศร์ที่บ้านเก่าของ ตระกูลโดเล็กอย่างรวดเร็ว
ตอนที่บริศ ยังไม่กลับมาเขาก็ยังไม่รู้ พอกลับมาแล้ว เมื่อเขาเห็นผู้สื่อข่าวเหล่านี้ที่ ประตู เขาก็อดยิ้มเยาะไม่ได้
ไม่ว่าจะเป็นตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหรือ ดุลยา นีมีนักข่าวเป็นคนในครอบครัวไปแล้ว จริงๆ ใช่ไหม?
หากต้องการพึ่งพาความคิดเห็นของ สาธารณชนเพื่อบังคับให้บริศ ทําตามพวกเธอ ก็ขึ้นอยู่กับว่าบริศร์จะเห็นด้วยหรือไม่
บริศ เปิดประตูรถและเดินลงไป ทันใด น้นผู้สื่อข่าวหลายคนก็เบียดเสียดเข้าไป ใครก็ ต่างอยากได้ข้อมูลก่อนคนอื่นไม่ใช่เหรอ?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
