บทที่ 398 ยังมีเรื่องไหนที่ฉันยังไม่รู้บ้าง

ทันที คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นตุลยา หมดสติไปก็ตกใจแทบแย่ รีบหาอะไรมาห่อตัว ดุลยาไว้แล้วให้คนช่วยอุ้มดุลยาขึ้นรถไปส่ง โรงพยาบาล

หลังผ่านการตรวจแพทย์บอกว่าอวัยวะ ส่วนล่างของเธอฉีกขาด ต้องพักฟื้นสักสอง สามวัน สาเหตุสําคัญคืออารมณ์ของเธอ แปรปรวนมากเกินไปจนทําให้เธอหมดสติ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเรียกได้ว่าเป็นคน ที่ปวดใจที่สุด เธอดูแลอยู่ข้างเตียงด้วยตัวเอง เกือบตลอดเวลา

หลังออกมาจากโรงแรมบุรีศร์ก็ตรงไป หาไมค์ ซัดหมัดใส่เขาโดยไม่รีรออะไรทั้งสิ้น

ไมค์ก็รู้ว่าตัวเองถูกหลอกใช้จึงไม่กล้า ดอบโต้อะไร ปล่อยให้บุรีศรีด่าว่าจนพอใจ

“บุรีศ เหนื่อยแล้วจึงพูดขึ้นว่า “แกกลับ ไปที่อเมริกาเถอะ อย่าอยู่ที่นี่ถ้าไม่มีธุระอะไร

เขากำลังขับไล่ไมค์ออกไป!

ไมค์นิ่งอึ้งไปชั่วขณะ รู้สึกปวดร้าวในใจ

เป็นพี่น้องที่รักใครต่อกันมานานหลายปี แต่ต้องมาแยกจากกันแบบนี้ เขายอมรับอย่าง ไม่เต็มใจนัก

“บุริศร์ ฉันรู้ว่าครั้งนี้ฉันไม่ดีเอง ฉันถูก หลอกใช้ แต่แกต้องเชื่อฉัน ฉันไม่ได้มีเจตนา จะทําร้ายแกจริงๆ เรื่องนี้แกน่าจะรู้ดี เราเป็นพี่ น้องกันมาตั้งหลายปี ฉันเป็นคนยังไงแกไม่รู้ เหรอ?”

“ก็เพราะรู้ดีน่ะสิ ฉันถึงปล่อยนายไป ถ้า เป็นคนอื่นล่ะก็ ฉันจัดการเขาไปตั้งนานแล้ว แกรู้ไหมว่าดุลยาจะทำอะไรกับฉัน? ต้องให้ฉัน บอกแกไหม เธอจับฉันแก้ผ้าล่อนจ้อน นอนอยู่ กับฉัน แล้วยังจ้างนักข่าวให้กระจายข่าวไปทั่ว เมือง นายน่าจะรู้ดี ตอนนั้นมันไม่ได้รับความ ยุติธรรม ไม่รู้ว่าไปหลบซ่อนอยู่ที่ไหนแล้ว ถ้า เกิดเธอเห็นข่าว เข้าฉันจะอธิบายยังไงล่ะ? เธอจะเชื่อไหม? ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเห็นแก่หน้า แก ตุลยาคงไม่ได้มีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้หรอก ฉันให้เกียรติแกมากพอแล้วสำหรับเรื่องผู้ หญิงคนนี้ แต่แกตาบอด ใจแกก็บอด”

สิ่งที่บุรีศรีพูดทำให้ไมค์ถึงกับอึ้งไป เขาเดาถูก แต่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อ เป็นไปได้ยังไง?

ผู้หญิงดีๆ อย่างดุลยาทำไมถึงทำแบบนี้ ได้?

แต่ผู้หญิงดีๆ จะทำเรื่องแบบนี้ออกมา หรือ?

ทั้งๆ ที่เธอรู้ดีว่าตนเองรู้สึกยังไงกับเธอ แต่ก็ยังหลอกใช้ตัวเองมาทำร้ายบุรีศรีแบบนี้ เป็นเพราะหลายปีมานี้เขาไม่ได้มองดุลยาให้ ดีๆ หรือว่าเพราะตุลยาปิดบังได้แนบเนียนเป็น ไป?

“ยังมีอะไรที่ฉันไม่รู้อีกบ้าง?” “แกดูเอาเอง!”

จากนั้นบุริศร์ก็โยนแฟลชไดรฟ์ไปให้

ไมค์

เขาโกรธมาก แต่ก็ไม่อยากให้ไมค์ถูกผู้ หญิงคนนี้หลอกต่อไป ไม่งั้นเรื่องต่างๆ คงไม่ เป็นเช่นนี้

มือของไมค์สั่นเทาไม่เต็มใจที่จะเปิดมัน ด้วยซ้ำ แต่เขาไม่ใช่ผู้หญิง เรื่องบางเรื่อง อย่างไรเขาก็ต้องเผชิญกับมัน

เขาเอาโทรศัพท์มาเสียบมันเข้าไป เห็น ตุลยาเข้าไปในโรงพยาบาล ทำไมเธอถึงลง มือกับคิม ภาพนี้ทำให้สีหน้าของไมค์เปลี่ยน ไปทันที

“เธอบอกฉันว่านรมนต้องการฆ่าคุณน้า

คิม…

“นรมนฆ่าคิมเหรอ? เธอยังพูดอะไรเกี่ยว กับบรมนอีกบ้าง? ฉันไม่รู้ว่าทำไมแกถึงตัดใจผู้ หญิงสองหน้าคนนี้ ไมค์ ที่ฉันไล่แกไปก็เพราะ คราวนี้แกทําให้ฉันตกอยู่ในสภาพที่น่าอับอาย จริงๆ อีกประการหนึ่งฉันไม่ต้องการให้แกอยู่ที่ นี่และถูกเธอใช้เป็นอาวุธ ฉันไม่อยากให้แก เข้ามามีส่วนพัวพันในเรื่องของฉันกับเธอ ถ้ามี ครั้งหน้าอีกก็อย่าโทษว่าฉันไม่สนใจความเป็น พี่น้องเลย”

พูดจบบริศรีก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป แต่ไมค็อดถามไม่ได้ว่า “ฉันขอถามสัก คําถามหนึ่งได้ไหม แกท่าอะไรกับเธอ?”

“ฉันยังไม่ได้ทําอะไรเลย แค่บอกให้ สื่อมวลชนเขียนว่าเธอก้าวขึ้นเตียงฉันเอง ดู ว่าจะมีพวกทำหนังสั้นสนใจร่วมงานกับเธอ หรือเปล่า เมื่อถึงตอนนั้นฉันก็จะสนับสนุนเธอ เป็นไง? แกยังอยากให้ฉันทําอะไรอีกหรือ เปล่า?”

“ไม ฉันแค่ถามดูเท่านั้น แต่ก็ยอมตัดใจ แล้ว จนถึงขนาดนี้เธอก็ไม่ได้ส่งข้อความขอ ความช่วยเหลือมาหาฉันเลย นั่นก็หมายความ ว่าในใจของเธอฉันไม่มีความหมายอะไรเลย ผู้หญิงแบบนี้ ฉันโตมากับเธอ แต่ก็ยังมองเธอ ไม่ออก แถมยังตกหลุมรักเธออีก ฉันมันตา บอดจริงๆ ต่อไปไม่ว่าแกจะทำอะไรกับเธอฉัน จะไม่เข้าไปยุ่งอีกแล้ว พ่อของฉันต้องการให้ ฉันเข้ารับตำแหน่งของเขามาโดยตลอด แต่ ฉันกลับทำให้ผิดหวัง เอาแต่ดึงดันกับผู้หญิงที่ ไม่คู่ควร ในที่สุดตอนนี้ก็ไม่มีเหตุผลใดที่ฉันจะ ต้องเศร้าซึมต่อไปอีก เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันจะ จองตั๋วเครื่องบินจากไปในตอนนี้เลย จากนี้ไป ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องของเธออีก บุริศร์ หลังจากผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว ฉันหวังว่าเราจะยัง เป็นพี่น้องกันอยู่นะ?”

ไมค์ไม่เต็มใจที่จะปล่อยพี่น้องอย่างบุรี ศร์ไป

ไม่มีใครเข้าใจความสัมพันธ์พี่น้อง ระหว่างพวกเขาที่ปีนขึ้นจากคูกินด้วยกัน

มันคือเพื่อนตายที่พร้อมจะมอบชีวิตให้ กับอีกฝ่ายได้ ตอนนี้มาทะเลาะกันเพราะเรื่อง ผู้หญิงเพียงคนเดียว ไมค์รู้สึกไม่มีหน้าที่จะมา ยืนอยู่ตรงหน้าบุรีศร์จริงๆ

บริศร์ไม่ได้พูดอะไร อันที่จริงเขาก็อาลัย อาวรณ์เช่นกัน ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนี้มีส่วน เกี่ยวข้องถึงนรมนเขาคงไม่โหดเหี้ยมขนาดนี้

“เอาไว้ค่อยคุยกัน เดินทางราบรื่นนะ ตอนนี้ฉันมีหลายอย่างต้องทำเลยไปส่งแกไม่ ได้

“ไม่ต้องหรอก แกไปทํางานของแกเถอะ ฉันยังจําทางกลับบ้านได้อยู่

การเดินทางมาเยือนเมืองชลธีของไมค์

ครั้งนี้ช่างน่าเศร้าจริงๆ

เขาจัดการตัวเองแล้วนั่งแท็กซี่ไปสนาม บิน ไม่มีเหตุผลใดๆ ที่เขาจะอยู่อีกต่อไป

เมทเขาคิดที่จะเรียกร้องความยุติธรรม จากบุรีศร์ให้กับดุลยา แต่พอเห็นบุรีศรีมีความ คิดและแผนการของตัวเองแล้ว เขาจึงไม่ เข้าไปยุ่ง ถึงอย่างไรตุลยาก็หาเรื่องเอง

พอเห็นไมค์จากไปแล้วบุรีศร์ก็ถอน หายใจด้วยความโล่งอก

พอเขากลับไปที่โรงแรมและกำลังจะพา ดุลยาออกไปก็ได้ยินว่าคุณนายทวีทรัพย์ธาดา มารับตัวตุลยาไปแล้ว

บริศร์ส่งน้ำเสียงเย้ยหยัน

ต้องมีคนหนุนหลังแน่นอน!

น่าเล่าถึงไม่ไปหาไมค์ ในเมืองชล แห่งนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดามีประโยชน์มา กกว่าไมค์มาก

บริศร์ก็ขี้เกียจจะไปสนใจดุลยาอีก เขา กลับบ้านคนเดียว

กานต์มองและถามบุรีศร้ด้วยความเป็น ห่วง “เจอแล้วเหรอครับ?”

เมื่อได้ยินคําถามของลูกชาย บุริศร์ก็ รู้ทันทีว่ากานต์รู้เรื่องนี้แล้ว

เขาดึงลูกชายเข้าไปในห้องแล้วถาม เสียงเบา นอกจากลูกกับคุณย่าแล้ว น้องสาว กับกิจจารู้เรื่องไหม?”

“ไม่รู้ครับ แต่คงปิดได้อีกไม่นาน คุณย่า ไม่ยอมให้ทุกคนดูทีวีด้วยซ้ำซึ่งมันทำให้ทุก คนยิ่งคาดเดาไปต่างๆ นานา

สิ่งที่กานต์พูดทําให้บริศร์ค่อนข้าง นําบากใจ

“ขอโทษนะ พ่อหาแม่ไม่เจอ แต่ลูกไม่ ต้องกังวล พ่อจะตามหาต่อไป แม่ฉลาดมาก ไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน

“แล้วหาเจอหรือยังครับว่าใครต้องการ ทําร้ายแม่?”

บุรีศร้สายหน้า

เขาไม่มีเงื่อนงำอะไรเลย

ในคืนนี้ทุกคนในตระกูลโตเล็กไม่มีใคร นอนหลับสบาย

ก่อนรุ่งสางของเช้าวันรุ่งขึ้น หัวข้อเรื่อง ที่ดุลยายั่วยวนบุรีศร้ขึ้นเตียงแต่กลับถูกบุรีศรี เมินเฉยและต้องการส่งเธอไปถ่ายหนังสั้นก็ แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองชลธี

มือของนรมนสั่นเทาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเธอ ได้เห็นข่าวนี้

รูปถ่ายของตุลยากับบริศร์นอนเปลือย เปล่าอยู่บนเตียง มขัดหูขัดตามาก

เธอรู้สึกราวกับว่าหน้าอกถูกแทงด้วยมีด จนเลือดโชก

เธอเพิ่งจากมาเพียงวันเดียว ดุลยากับบุรี ศร้ก็นอนด้วยกันแล้ว?

แม้จะเป็นการวางแผนของตุลยา แต่ ผลลัพธ์เช่นนั้นรมนก็ยังรับไม่ได้

ทําไมถึงต้องเป็นตุลยาอยู่เรื่อย?

เขารู้อยู่แก่ใจว่าดุลยาคิดไม่ซื่อกับเขา แต่ทําไมถึงยังตกหลุมพรางของเธอ? นรมนรู้สึกว่าโลกของเธอกำลังจะพัง

ทลาย หรือเป็นเพราะบุรีศร์เกลียดเธอตั้งแต่ แรกเพราะเรื่องภาพวาบหวิว ถึงได้เป็นแบบนี้?

ในหัวของนรมนเริ่มคิดฟุ้งซ่าน ควบคุม

ตัวเองไม่ได้เลย

ไม่!

ไม่ใช่!

เธอคงคิดมากไปเอง!

แต่ภาพนั้นยังคงผุดขึ้นในสมองของเธอ อย่างต่อเนื่อง ไม่มีทางกำจัดออกไปได้

พอเจตต์มาส่งอาหารและเห็นสภาพของ นรมนเช่นนี้จึงอดพูดอย่างปวดใจไม่ได้ “มัน อาจจะเป็นความเข้าใจผิดก็ได้ ผมได้ยินมาว่า นักข่าวทุกคนที่ไปที่นั่นได้รับแจ้งมา เห็นได้ว่า มีการวางกับดักเอาไว้ล่วงหน้า บางทีบุริศร์อาจ จะแค่ถูกจัดฉากใส่ร้ายก็ได้…

“ตัวเขานั้นเจ้าเล่ห์เป็นจิ้งจอก แล้วจะถูก คนจัดฉากใส่ร้ายได้ยังไง?” เสียงของนรมนอ่อนแอมาก ร่างกายเธอ ไม่มีแรงเลย

เธอรู้สึกเวียนหัว ภาพตรงหน้าเลือนราง

ไปหมด

“นรมน ผมไม่ค่อยรู้จักคนที่ อดุลยามาก นัก แต่ในเมื่อสามารถจัดฉากใส่ร้ายบุรีศรีได้ เธอย่อมมีอะไรเหนือกว่าคนทั่วไป คุณก็อย่า คิดมาก ในเวลานี้แม้ว่าบุริศร์จะต้องการผู้หญิง จริงๆ เขาคงจะไม่ทำอะไรโจ่งแจ้งขนาดนี้หรอ กมั้ง? ยิ่งไปกว่านั้นในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้เต็มใจ

เมื่อได้ยินสิ่งที่เจตต์พูด นรมนก็ไม่ได้ รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว

คนอื่นไม่รู้เรื่องที่บริศร์ยอมกินยา มากกว่าที่จะสัมผัสตัวเธอ เธอไม่สามารถเล่า เรื่องนี้ให้ใครฟังได้ ตอนนี้พอเกิดเรื่องแบบนี้ ขึ้นมา ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่นรมนจะไม่รู้สึก แย่ “อย่าไปพูดถึงเขาเลย ข้างนอกมีข่าว คราวอะไรบ้างไหม?”

“ก็ยังคงเป็นข่าวพวกนั้นเหมือนเดิม แม้ว่าข่าวตุลยาจะทำให้ข่าวของคุณลดน้อย ลง แต่ก็เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น คุณรู้ไหมว่า คนอย่างตุลยาทุกคนก็แค่ดูเพื่อความบันเทิง เท่านั้น”

พูดอีกอย่างก็คือความวุ่นวายที่เกิดจาก ดุลยานั้นจะถูกพัดผ่านไปในเวลาไม่ถึงสองวัน พอถึงตอนนั้นทุกคนจะให้ความสนใจกับเรื่อง ราวที่ตามมาทีหลัง

นรมนแค่รู้ล็กปวดหัวจนแทบจะระเบิด

เธอนวดศีรษะเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลาย

ลงบ้าง

“เป็นอะไรไป?”

เจตต์ถึงสังเกตได้ว่าสีหน้าของนรมนนั้น ผิดปกติและแดงระเรือเล็กน้อย

เขารับเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของนร มน แต่กลับถูกอุณหภูมิที่ร้อนจัดบนหน้าผาก ของนรมนลวกเอา

“คุณเป็นไข้แล้ว? นรมน คุณรู้ไหมว่าคุณ

มีไข้?”

ที่แท้ก็เป็นไข้นี่เอง!

มิน่าเล่าเธอถึงรู้สึกแย่!

เธอยิ้มอย่างอ่อนแรงพลางพูดว่า “ไม่ เป็นไร แค่เป็นไข้เท่านั้น”

“เท่านั้นเองเหรอ? คุณยังคิดอะไรอีก? ไป! ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล!”

ว่าแล้วเจตต์ก็กำลังจะเข้าไปลากนรมน แต่กลับถูกเธอหลบเลี่ยง

“ในเวลานี้ฉันไม่สามารถแสดงตัวได้ ถ้า ฉันไปโรงพยาบาลกับคุณ คุณจะตกเป็นข่าว ด้วย”

“ผมไม่สน! คนอย่างผมไม่ได้มีชื่อเสียง อะไร จะกลัวทําไม คุณต่างหากล่ะที่ป่วยมาก แล้วยังจะดื้อดึงอีก แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทํา ยังไง?”

เจตต์จะพูดอะไรก็ไม่สามารถเอาชนะ ความเอาแต่ใจของนรมนได้

นรมนโบกมือพลางกล่าวว่า “ฉันออกไป ไม่ได้จริงๆ คนที่อยู่เบื้องหลังการทำร้ายฉันก็ ยังหาไม่พบ ถ้าเกิดฉันออกไปตอนนี้ทุกอย่าง จะเปล่าประโยชน์ คุณช่วยไปซื้อยาลดไข้ให้ ฉันหน่อย พอกินยานอนหลับสักตื่นก็หาย แล้ว”

“คุณ… ทําไมคุณถึงไม่ทะนุถนอมตัวเอง บ้างเลย! กินยาอย่างเดียวมันจะช่วยอะไรล่ะ?”

เจตต์เป็นห่วงมาก แต่ก็จัดการกับความ ดื้อรั้นของนรมนไม่ได้ เขาเองก็ไม่รู้จะทำเช่น ไรแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่นรมนพูดนั้นถูกต้อง ตอนนี้เธอไม่ควรออกไปข้างนอกจริงๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ