บทที่ 388 คุณไม่ได้ทำจากเหล็ก

เห็นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาออกมา ใบหน้าของนรมนกลายเป็นจริงจังขึ้นมาในฉับ พลัน

ไม่ว่าจะพูดยังไง เรื่องที่กานต์ทำในวันนี้ เธอไม่สามารถใช้ท่าทีที่แข็งกร้าวกับคุณนาย ทวีทรัพย์ธาดาได้

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา”

นรมนเอ่ยปากพูดเบาๆ

เธอใช้ค่าเรียกว่า “คุณนายทวีทรัพย์

ธาดา” ทำให้แม่ธรณีรู้สึกแย่ขึ้นมาเล็กน้อย แต่ ก็ยังตะคอกด้วยเสียงเย็นซาว่า : “เป็นอะไรไป ล่ะ? มีความคิดเห็นกับฉันไหม? ถ้ามีก็ยกมา พูดกันต่อหน้าได้เลย ปล่อยให้ลูกมาทำลาย บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาของพวกเราแบบนี้ พวกเธอคิดว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะเป็นสิ่ง ที่พวกเธอคิดอยากจะทำอะไรก็ได้ตามที่ต้อง การจริงๆใช่ไหม? นรมน ฉันจะบอกเธอนะ ฉัน ไม่ยอมรับเธอ ถึงแม้เธอจะให้ลูกชายมา ทำลายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทุกซอกทุกมุม ฉันก็ยังไม่ยอมรับเธอ! อย่าคิดว่าแค่ย้ายเด็กๆ ออกไปแล้วฉันก็จะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฟัง ไว้เลยนะ มันเป็นไปไม่ได้!

บริศรได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูด เหน็บแนมแบบนี้แล้วก็อยากจะเอ่ยปากแต่ กลับถูกนรมนขวางเอาไว้

เธอหัวเราะเบาๆแล้วพูดว่า : “คุณนายทวี ทรัพย์ธาดาคะ ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว ฉัน ไม่คิดที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับอะไรกับตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาอีก เรื่องวันนี้ลูกชายของพวก เราทำไม่ถูกจริงๆ คุณบอกมาเถอะค่ะว่าอยาก จะให้แก้ไขยังไง

คุณนายทวีทรัพย์ธาดามองเห็นท่าที่เย็น ชาและเมินเฉยของนรมนแล้วไม่รู้ทำไมในใจ รู้สึกอึดอัดใจอย่างยิ่ง แต่เธอกลับพยายาม รักษาหน้าแล้วตะคอกอย่างเย็นชาว่า : “แก้ไข ยังไง? ถึงตอนนี้แล้วเธอก็บอกฉันสิว่าจะแก้ไข ปัญหานี้ยังไง”

“ส่งของทุกอย่างของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาที่เสียหาย ตระกูลโดเล็กของพวกเราจะ ใช้คืนให้สองเท่า

บริศ ไม่อยากฟังคุณนายทวีทรัพย์ธาดา พูดอะไรอีกแล้วจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาจ้องเขม็ง

“ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาขาดแคลนเงิน หรือไง?”

“ถ้าอย่างนั้นคุณจะให้ทำยังไง? ก็บอก กันมา ๆเลย!”

เดิมทีบุริศร์ไม่ได้วางแผนให้นรมนต้อง มายุ่งเกี่ยวกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดานานเกิน ไปอยู่แล้ว ตอนนี้หญิงชราผู้นี้เหมือนกับเต้าหู้ ที่ตกลงไปในกองขี้เถ้า เป่าออกก็ไม่ได้ปิด ออกก็ไม่ได้ ถ้าหากแก้ไขปัญหาได้เร็ว เขาก็ จะสามารถพานรมนกลับไปกินข้าวได้ใช่ไหม? เดิมทีคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกไม่ สบายใจ ตอนนี้มองเห็นความไร้มารยาทและ หยาบคายของบุรีศรีเช่นนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะ โกรธมากขึ้น

“คุณดูที่หน้าของฉัน สิ่งที่อยู่บนหน้าคือ สีน้ำมัน! ลูกชายของคุณเอาสีน้ำมันมาทำร้าย ฉัน! ถ้าทําความสะอาดช้าล่ะก็ ผิวของฉันจะ หลุดออกมา!”

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาคิดถึงรสชาติ ของความเจ็บปวดก็แทบอยากจะฟาดแส้ลงไป สักสองสามครั้งใส่เจ้ากานต์เด็กตัวเหม็นนั่น ทันที

แต่ทันใดนั้นบุริศร์กลับหัวเราะขึ้นมา

“อืม ครั้งหน้าผมจะให้เขาจำว่าเปลี่ยน เป็นอย่างอื่น เพราะสุดท้ายแล้วสีน้ำมันล้าง ออกยาก”

คุณ…”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเกือบจะเป็นลม ลงไปด้วยความโกรธ

นรมนดึงแขนเสื้อของเขาและมองเขา

โดยไม่ได้พูดอะไร

ตกลงกันว่ามาที่นี่เพื่อแก้ไขปัญหาไม่ได้ มาก่อเรื่อง ทำไมรู้สึกว่าบุริศร์พุ่งเป้าที่คุณนาย ทวีทรัพย์ธาดาทุกจุดเลย? ถ้าเกิดทำให้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธขึ้นมาจริงๆ ถึงเธอ จะมีปากก็คงไม่อาจพูดได้ชัดเจน

บุรีศร้เห็นนรมนดึงตนเองเอาไว้ถึงได้ตั้ง การกระทําลงไปเล็กน้อย

คนรอบข้างคุณนายทวีทรัพย์ธาดารีบ ปลอบโยนเธอ ถึงกับมีคนยื่นถ้วยน้ำร้อนให้ เธอ

เมื่อเธอดื่มน้ำร้อน ในที่สุดก็รู้สึกดีขึ้น แล้วมองไปที่นรมนอย่างเดือดพล่านและพูด ว่า : “เป็นคนแบบไหนก็หาสามีแบบนั้นจริงๆ

เรื่องวันนี้ฉันไม่สามารถจะลืมไปได้ง่ายๆ ลูกชายของเธอทำร้ายฉัน ฉันต้องการระบาย ความโกรธ ออกไป เธอคุกเข่าให้ฉัน! ฉันจะ ลงแส้เธอสิบครั้ง แล้วเรื่องนี้จะจบลง”

ได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดอย่างนี้ สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนไปทันที

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดา คุณคิดให้ ชัดเจนก่อนจะดีกว่า นี่เป็นเรื่องของเด็กที่เล่น ซุกซน แต่คุณจะฟาดแม้ภรรยาผมมันเป็นอีก เรื่อง วันนี้ผมยืนอยู่ที่นี่ ผมจะดูว่าใครกล้าเอา นิ้วแตะต้องภรรยาผม

สีหน้าของนรมนก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

ท้ายที่สุดกานต์ก็เป็นเด็กคนหนึ่ง สร้าง เรื่องวุ่นวายขนาดนี้แล้วก็ไม่อาจพูดได้ว่า กานต์จะไม่รับผิดชอบ แต่เพราะเรื่องนี้เลยจะ ลงแส้เธอสิบครั้ง เหตุผลคืออะไรกัน?

นรมนมองดูคุณนายทวีทรัพย์ธาดา สายตาของคุณนายเองก็มองมาที่นรมน

“เป็นอะไรไป? ไม่ยอมทำ? ถ้าหากไม่ ยอมทำก็ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเลย! พรุ่งนี้ฉัน จะให้ทุกคนได้รู้กันทั่วเลยว่าตระกูลโตเล็ก ของพวกเธอเลี้ยงดูลูกแบบไหน ฉันก็อยากจะ ดูซิว่า สายตาของประชาชนจะมืดบอดกันหมด หรือเปล่า!

มุมปากของคุณนายทวีทรัพย์ธาดายก ขึ้นเล็กน้อย เธอจับจุดได้แล้วยังไงนรมนก็ไม่ อาจที่จะไม่ประนีประนอมเพื่อลูกได้

นรมนเองก็มองออก หญิงชราคนนี้เพียง แค่ต้องการยืมเรื่องของกานต์มาเป็นเหตุผลใน การลงโทษตนเท่านั้นเอง

ก่อนหน้านี้เรื่องของตุลยา ตอนนี้เรื่อง ของคนทั้งหมดนี้ทำให้เธอพร่ำบ่นกับตนเอง อย่างแค้นเคือง น่าเสียดายที่เธอกลับทำอะไร ไม่ได้เลยแล้วยังถูกธรณีคอยขัดขวางทุกด้าน ไม่แน่ว่าในใจอาจจะเต็มไปด้วยความโกรธที่ ถูกยับยั้งไว้มานานแล้ว ไม่ง่ายเลยที่จะมี โอกาสเช่นวันนี้ ย่อมที่จะไม่ปล่อยไปง่ายๆ

บริศร์มองไปที่นรมน ไม่รู้ว่าในใจเธอคิด ยังไง แต่เขาดึงเธอไปไว้ข้างหลัง “คุณนายครับ ถ้าคุณต้องการลงแส้ใคร สักคนเพื่อระบายความโกรธสามารถทำได้เลย ต่างพูดกันว่าไม่สั่งสอนลูกคือความผิดของพ่อ แม่ ความผิดของกานด่ ผมจะรับผิดชอบใน ฐานะพ่อเอง ลงแส้สิบครั้งใช่ไหม? มาเลย!

บุริศร์พูดพลางปลดกระดุมเสื้อของเขา เปิดเผยให้เห็นหน้าอกที่แข็งแกร่ง

ดวงตาของนรมนเปียกชุ่มในทันที

“คุณอย่าทําแบบนี้เลยค่ะ คุณเองก็รู้ว่า คนที่เธอตั้งเป้าเอาไว้คือฉัน

“คุณกับผมเป็นสามีภรรยากัน ไม่ว่าจะ คุณหรือผม มันแตกต่างกันตรงไหนล่ะ? ถ้า หากคุณนายทวีทรัพย์ธาดาต้องการใช้เหตุผล นี้ในการระบายความโกรธ พวกเราก็แค่เติม เต็มให้เธอเท่านั้นเอง”

บริศ พูดออกมาตรงๆ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาที่ถูกทิ่มแทง แผนการก็ไม่ได้รู้สึกงุ่นง่านใจ แด่พูดพร้อมกับ ยิ้มว่า : “ตกลง นี่ฉันไม่ได้บังคับพวกคุณนะ

“มาเถอะ พูดจาไร้สาระมาก! แต่ว่า คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ผมขอแนะนำคุณสัก คํานะครับ คนเราน่ะ อย่าทำให้มันมากเกินไป ไม่อย่างนั้นถ้าทำเกินไป พอถึงเวลาเวลา อยากกู้สถานการณ์คืนกลับมาก็ทำไม่ได้แล้ว”

คำพูดนี้ของบุริศร์กระตุ้นไปที่หญิงชรา

โดยตรง

เอาแส้มา!”

ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นครอบครัว ทหาร สิ่งที่สั่งสอนบุตรหลานมาตั้งแต่ยังเล็กก็ คือถ้าไม่ใช้ไม้เรียวก็จะเสียเด็ก สิ่งของ ประเภทแส้จึงมีพร้อมอยู่ในบ้านอยู่แล้วเป็น ธรรมดา

ได้ยินคุณนายทวีทรัพย์ธาดาพูดเช่นนี้ ก็ มีคนหยิบแสออกมาแล้วส่งให้คุณนายทันที

คุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับหันไปบอก พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆว่า : “แกมานี่!” ถ้าหากเป็นการเขียนนรมนล่ะก็ เธอ เต็มใจที่จะลงมือทำ แต่พอเป็นการเขียนบริศร์ เขามีผิวหยาบและเนื้อหนา หญิงชรากลัวว่าตัว เองจะต้องเหนื่อย

แต่พ่อบ้านย่อมไม่กล้าลงมือ

“กลัวอะไร? เรื่องนี้มันมาไกลมากแล้ว และพวกเราเองก็มีเหตุผล

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาจ้องพ่อบ้านเขม็ง ด้วยความโกรธ

นรมนรู้สึกปวดใจแล้วพยายามดึงบุริศร์ ยืนขึ้น แต่กลับถูกบุรีศรีจับข้อมือไว้แน่น

เขายิ้มและพูดว่า : “ผู้ชายของคุณไม่เคย เจออะไรเลยเหรอ? มันก็แค่เฆี่ยนสิบครั้งเอง ไม่ใช่เหรอ? ไม่ต้องกลัว หลับตาแล้วก็นับเลย นะ นับครบแล้วก็ลืมดา พวกเราจะได้กลับบ้าน ไปกินข้าว วันนี้แม่ทำไก่ตุ๋นมะม่วงของโปรด คุณด้วย

มองเห็นบริศ พูดคุยอย่างสนุกสนาน แบบนั้นแล้ว ดวงตาของนรมนก็เปียกซุ่มอีก

ครั้ง

เธอรู้ว่า บุริศร์ตามเธอมารับความทรมาน

“ให้ฉันตี!”

ยิ่งเห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้ ในใจของ คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่งโกรธ

พวกเขาหมายความว่ายังไง?

แสดงความรักและเมตตาของพ่อแม่ที่มี ต่อลูกต่อหน้าเธองั้นเหรอ?

เสียดสยายแท้ๆอย่างเธอที่ทำตัวไม่ดีกับ หลานสาวของตัวเองใช่ไหม?

ยิ่งเป็นอย่างนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดายิ่ง โกรธมากขึ้น

พ่อบ้านเองก็ไม่กล้าฝ่าฝืนจึงกวาดแสน แล้วหวดลงไปบนหลังของบุริศร์

การเฆี่ยนครั้งนี้ไม่เบา บุริศร์ครามออก มาทันที นรมนรู้สึกหัวใจแตกสลาย “บริศร์”

“ไม่เป็นไร! หลับตา อย่ามอง”

น้ำเสียงของบุริศร์อ่อนโยนราวกับว่าเขา ไม่ได้ถูกลงโทษ

น้ำตาของนรมนไหลออกมาอย่างกลั้น ไว้ไม่อยู่

เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอไม่ได้ทำอะไรเลย ทําไมถึงไม่เคยจะเข้าตาคุณนายทวีทรัพย์ ธาดาเลยล่ะ?

ไม่เพียงแค่นั้น ตอนนี้บริศร์ก็เดือดร้อน ไปด้วย เธอเป็นดาวแห่งหายนะจริงๆ

นรมนตำหนิตัวเองไม่หยุดพร้อมกับนับ จํานวนแม้อยู่ในใจ

ลงแส้สิบครั้งก็เหมือนกับการทรมานนร มนด้วยเช่นกัน

ในที่สุดเมื่อเฆี่ยนจนครบสิบครั้งแล้ว นร มนก็ลืมตาขึ้นทันที มองเห็นแผลของแสับนตัว ของบุริศร์แล้ว น้ำตาของเธอก็ร่วงลงมาอีก ครั้ง

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคุณพอใจแล้วใช่ ไหม?”

น้ำเสียงของนรมนคือการตั้งคําถาม ท้าทาย

เธอไม่เข้าใจเลย เห็นได้ชัดเจนว่าพวก เขามีเป็นสายเลือดเดียวกัน ทำไมตอนนี้ถึง เปลี่ยนเป็นแบบนี้ไปได้?

หรือว่าสําหรับเธอแล้วญาติพี่น้องฆ่า กันเองจะดีกว่างั้นเหรอ?

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่เคยเห็นดวงตา ที่เกลียดชังของนรมนขนาดนี้มาก่อน

ถึงแม้ในตอนที่เธอพูดว่าต้องการจะขับ ไล่นรมนออกจากตระกูล นรมนก็ไม่ได้มองเธอ ด้วยความชิงชังเช่นนี้

ตอนนี้ดวงตาของนรมนเหมือนกับมีดที่ แทงตรงเข้าไปในใจของคุณนายทวีทรัพย์ ธาดา

“นี่คือสิ่งที่พวกเธอขอเอง!”

“ใช่ เป็นพวกเราที่ขอเอง! ฉันไม่ควรหลง ผิดกลับมาที่ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเลย ไม่ควร มีความสัมพันธ์ของตระกูลของพวกคุณเลย แม้แต่น้อย ผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ในยามที่ฉัน ต้องการพวกคุณมากที่สุดพวกคุณไม่เคยอยู่ เคียงข้างฉันเลย ตอนนี้จะจดจำพวกคุณไป ทําไม? พวกคุณสําหรับฉันก็เป็นแค่คนแปลก หน้าที่มีสายเลือดเดียวกันเท่านั้นแหละ! ถ้า หากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด วันนี้คุณจะกล้าทําขนาดนี้หรือเปล่า? ถ้าหาก ฉันยอมให้กานต่รับผิด ครั้งหน้าคุณก็สามารถ ฆ่าเด็กสี่ขวบอย่างกานต์อย่างเหี้ยมโหดได้ใช่ ไหม? ฉันนรมน าอะไรผิดกันแน่? ทําอะไรให้ ตระกูลทวีทรัพย์ธาดา? ทำให้คุณมองฉันอย่าง ไม่สบายตาและรอไม่ไหวที่จะกำจัดให้พ้นไป

โดยเร็ว? ถ้าคุณรู้สึกว่าฉันขวางหูขวางตา ฉัน ไปจากเมืองชลธีก็ได้ แล้วคุณชอบใคร อยาก ได้ใครเป็นหลานสาวก็แล้วแต่คุณเลย ฉันไม่ สนใจ! วันนี้ฉันจดจำแส้สิบครั้งนี้เอาไว้แล้ว ฉัน นรมนขอสาบานที่นี่เลยว่าไม่ว่าในอนาคตจะ เกิดอะไรขึ้นกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็ตาม หรือคุณจะเกิดเรื่องอะไรก็ตาม ฉันนรมนจะไม่ มาดูแม้เพียงครั้งเดียว! โชคชะตาระหว่างฉัน กับคุณขาดจากกันโดยสมบูรณ์แล้ว!”

พูดจบ นรมนดึงบุริศร์ลุกขึ้น แล้วสวมเสื้อ ให้เขา แต่ก็กลัวว่าเขาจะเจ็บแผลจึงระมัดระวัง มากอย่างเห็นได้ชัด

หัวใจของบุริศร์แตกสลายเมื่อเห็นน้ำตา ของนรมน

“ไม่เป็นไร ผมไม่เจ็บ

“ไม่เจ็บได้ยังไง? คุณไม่ได้ทำจากเหล็ก

บะ”

นรมนรู้สึกว่าการที่บริศร์แต่งงานกับ ตนเองเป็นโชคร้ายอย่างที่สุด ไม่ว่าเรื่องอะไร ก็ต้องพัวพันไปถึงตัวเขา “เอาเถอะ ยังไงก็เป็นแค่แผลภายนอก จากนี้พวกเราไม่ได้เป็นหนี้พวกเขาอีกแล้ว”

บริศ พูดจบก็ดึงมีอนรมนเดินจากไป

ทันใดนั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึก ตื่นตระหนก เธอรู้สึกว่าหลังจากที่นรมนเดิน ออกจากประตูนี้ไปแล้วจะไม่กลับมาอีกตลอด ชีวิต

ความรู้สึกนี้ทำให้เธอไม่สบายใจและ กังวลมาก

“หยุดนะ! ฉันพูดว่าให้พวกคุณไปได้แล้ว งั้นเหรอ?”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่สามารถที่จะ ดึงสีหน้าเพื่อปิดบังอารมณ์เอาไว้ได้อีก ทำได้ เพียงพูดอย่างกระโชกโฮกฮาก

นรมนชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นหันหน้ากลับ มาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า : “ทำไมเหรอ? คุณนายทวีทรัพย์ธาดายังเฆี่ยนไม่พออีกเห รอ? หรือคิดจะเฆี่ยนฉันอีกสิบครั้งใช่ไหม?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ