บทที่ 383 การกระตือรือร้นและอ่อนข้อให้ มากจนเกินไปนั้นไม่เรียกว่าการซื้อขาย

ตุลยาตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด ราวกับว่าเธอปวดท้องจนทนไม่ไหวแล้ว

บอดี้การ์ดด้านนอกมองหน้ากัน ถึงแม้ ธรณีจะเคยบอกพวกเขาว่าดุลยาเป็นพวก ปลิ้นปล้อน แต่พวกเขาก็รู้ว่าเธอเป็นคนที่ คุณนายให้ความสําคัญ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้น จริงๆ พวกเขาก็คงแบกความรับผิดชอบนี้เอา ไว้ไม่ไหว

ดังนั้นจึงวิ่งเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว “คุณดุลยา เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ

“ฉันปวดท้อง!”

ดุลยาร้องไห้ออกมาจนน้ำตาไหลร่วง เหมือนดอกหลี ทําให้คนเห็นแล้วรู้สึกปวดใจ

เป็นอย่างมาก

แต่ดูเหมือนว่าบอดี้การ์ดทั้งสองคนจะไม่ คิดแบบนั้น เสียงพูดเสียงดาว่า “คุณรอก่อน พวกเราจะไปตามหมอมาให้

“โอ๊ย! ดูเหมือนว่าฉันจะเป็นตะคริว พวก นายใครก็ได้มาช่วยฉันหน่อยได้ไหม พยุงฉัน ให้ลุกขึ้นนั่งก่อน”

บอดี้การ์ดสบตากัน หลังจากนั้นก็รีบรุด ไปข้างหน้าแล้วยื่นมือไปให้ดุลยา

“คุณตุลยา จับมือผมไว้ ผมจะดึงคุณขึ้น

มา

ดุลยาเห็นท่าทางการเป็นสุภาพบุรุษของ เขาแบบนี้แล้วก็ยกยิ้มเย้ยหยัน หลังจากนั้นก็ รีบคว้ามือของบอดี้การ์ดเอาไว้แล้วพูดออกมา ว่า “พี่ชายช่วยเบามือหน่อยนะ ตอนนี้ฉันเจ็บ มากจริงๆ ”

“ได้ครับ”

ไม่ว่าบอดี้การ์ดจะเก่งแค่ไหน แต่พอถูก จับด้วยมือเล็กๆ ที่อ่อนแอเรากับไร้กระดูกของ ผู้หญิงคนหนึ่ง กอปรกับน้ำเสียงหยาดเยิ้มและ นํ้าตาที่ไหลร่วงลงมาเหมือนดอกหลี ก็เลี่ยง ไม่ได้ที่จะทะนุถนอมเพราะความสงสาร

ดุลยาติดตามพ่อของเธออยู่ตลอดหลาย ปี คุ้นเคยกับการพบเห็นผู้ชายทุกประเภท พอ เห็นท่าทางแบบนี้ของบอดี้การ์ดแล้ว ก็รู้ได้ ทันทีว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่

เธอจึงฉวยโอกาสตอนที่พวกเขากำลัง ตึงเธอขึ้นมาโถมตัวเข้าไปในอ้อมแขน

“โอ๊ย เจ็บ! ”

ดุลยาในตอนนี้ทําให้บอดี้การ์ดกลัวจน เกือบจะผลักเธอออกไป ทว่ากลับถูกคำว่าเจ็บ ของเธอทําให้ตกใจหยุดมือลง

“คุณดุลยา คุณไม่เป็นไรนะ

ในตอนนี้เอง ตุลยาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดัง

ข็นจากข้างนอก

เธอโตมากับไมค์ จึงจำเสียงฝีเท้าของ เขาได้แม่น “ไม่ อย่านะ ช่วยด้วย! ”

บอดี้การ์ดถูกภาพเหตุการณ์นี้ทําให้

ตกใจ

“คุณตุลยา คุณทําอะไรน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้

บอดี้การ์ดอีกคนเหมือนจะสังเกตอะไร ได้ เขาจึงรีบไปดึงตุลยาออกทันที

“คุณตุลยา คุณรีบปล่อยจะดีกว่า ไม่ อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจนะ! ”

“พวกแกยังจะไม่เกรงใจอะไรอย่างนั้น เหรอ”

ทันใดนั้นเองไมค์ก็มาถึงหน้าห้องพักฟื้น แล้ว

ตอนที่เขาเห็นว่าเสื้อผ้าของตุลยาถูกฉีก ขาด และมีผู้ชายตัวโตสองคนกำลังฉุด กระชากเธออยู่ ความโกรธของเขาก็พุ่งสูงขึ้น มาทันที “พวกแกปล่อยเธอเดี๋ยวนี้! “

ขณะที่พูดอยู่ไมค์ก็ก้าวเข้าไปกระชาก คอเสื้อของบอดี้การ์ดคนหนึ่งแล้วค่อยทันที

“ไมค์ ช่วยฉันด้วย! ”

ดุลยาร้องไห้ออกมาจนเหมือนจะตายให้ ได้ เห็นแบบนี้แล้วก็ดูเหมือนกับว่ามีคนกำลัง จะรังแกเธอจริงๆ

เดิมทีไมค์ก็มีความคิดแบบนั้นกับดุลยา อยู่แล้ว ตอนนี้พอมาเห็นผู้หญิงที่ตัวเองชอบ ถูกกระทำจนเป็นแบบนี้อีก ก็เป็นธรรมดาที่ไม่ อาจจะอยู่เฉยได้ เขาจัดการบอดี้การ์ดสองคน นั้นจนหมอบราบ แล้วอุ้มดุลยาขึ้นมา

“ไปกันเถอะ”

ตุลยา กตัวเข้าไปในอ้อมแขนของไมค์ เรากับนกตัวน้อยที่คอยอิงแอบมนุษย์ เธอ ร้องไห้ออกมาพลางพูดว่า “ไมค์ ฉันกลัวมาก เลย

“ไม่ต้องกลัว เธอยังมีฉันอยู่ วางใจได้ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอ! ‘

ไมค์รู้สึกเหมือนตนเองได้กลายเป็น วีรบุรุษ โดยไม่รู้เลยว่าดุลยา อิงแอบอยู่ใน อ้อมกอดของเขากําลังยกยิ้มอย่างล่าพอง

ไม่ง่ายเลยกว่าบอดี้การ์ดที่ถูกเขา จน หมอบจะลุกขึ้นมาได้ จึงรีบโทรศัพท์ไปหา ธรณีทันที

คุณชายธรณีครับ คุณดุลยาถูกคนพาตัว ไปแล้ว คนคนนั้นแข็งแกร่งมาก พวกเราด้าน เอาไว้ไม่ไหว”

ธรณีตะลึงไปชั่วขณะ แต่เขากลับยินดี เป็นอย่างมากที่ได้ยินว่าดุลยาถูกคนพาตัวไป

“ไม่ต้องสนใจ กลับมากันได้แล้ว ไม่ว่าผู้ หญิงคนนั้นจะถูกใครพาไปก็ไม่เกี่ยวกับพวก เรา กลับมาเล่าความจริงทั้งหมดให้คุณนายฟัง

ก็พอ”

“ได้ครับ”

บอดี้การ์ดที่ได้รับการอภัยโทษพากัน ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

หลังจากที่ตุลยาถูกไมค์มาออกมาก็ตรง ไปที่รถทันที ก่อนจะเดินทางไปยังที่พักของ

ไมค์

ไมค์เป็นคนที่ไม่ได้พิถีพิถันเรื่องที่พัก อาศัย

เมื่อตุลยาเห็นสภาพโรงแรมที่ดูไม่ถึง ดาวนี้ก็ขมวดคิ้ว

“คุณอยู่ที่นี่เหรอคะไมค์”

“ใช่ ทําไมเหรอ”

“ฉันไม่ค่อยชอบเลย

ตุลยา บลงไปในอ้อมแขนของเขาแล้ว พูดว่า “อยู่ที่นี่แล้วทำให้ฉันคิดถึงเรื่องที่บอดี้ การ์ดคิดจะทํากับฉันเมื่อกี้นี้ คุณมาช้ากว่านี้อีก

สักนิดละก็ ฉันกลัวว่า ฉันกลัวว่าจะ

พูดๆ อยู่เธอก็ร้องไห้ออกมาอีกแล้ว “เอาละๆ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว ตอนนี้ไม่ใช่ว่าโอเคแล้วเหรอ ถ้าหากคุณยังไม่ หายโมโห ให้ผมกลับไปสั่งสอนพวกเขา อีก สักยก ไหม

ไมค์ไม่ชอบเห็นดุลยาร้องไห้มากที่สุด พอเห็นเธอร้องไห้แบบนี้แล้ว เขาจึงรู้สึกใจไม่ ค่อยจะดี

เมื่อเห็นว่าไมค์รักและทะนุถนอมตัวเอง แบบนี้ ทันใดนั้นดุลยาก็พอใจเป็นอย่างมาก

“ไม่ต้องหรอกค่ะ จะว่าไปฉันก็รู้สึกหิวนิด หน่อยแล้ว เดาว่าโรงแรมแบบนี้คงไม่มีอะไร ดีๆ ให้กิน คุณช่วยไปซื้ออาหารอร่อยๆ มาให้ ฉันกินหน่อยได้ไหมคะ”

ดวงตาของตุลยายังมีหยาดน้ำตาคลอ อยู่ และในตอนนี้ดวงตาที่น่าสงสารคู่นั้นก็กำ ลังมองไมค์ เขารู้สึกเหมือนหัวใจจะแตกเป็น เสี่ยงๆ จึงรีบพยักหน้าตอบรับโดยเร็ว

“ได้สิ คุณอยากกินอะไรก็ได้ทั้งนั้น ผม จะรีบไปซื้อมาให้ พูดจบเขาก็รีบออกไปทันที

หลังจากดุลยารอจนไมค์ออกไปแล้วก็รีบ เช็ดน้ำตา มุมปากยกยิ้มอย่างลำพองใจ

ผู้ชายแบบไมค์เป็นคนที่เธอจะเรียกให้ มาหรือจะไล่ไปตามใจอย่างไรก็ได้จริงๆ ถึง แม้ว่าเขาจะดีกับเธอมาก แต่เธอก็มักจะรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ขาดอะไรบางอย่างไป

ถึงอย่างไรการกระตือรือร้นและอ่อนช้อ ให้มากจนเกินไปนั้นไม่เรียกว่าการซื้อขาย ผู้ชายที่กระตือรือร้นจะทำดีต่อเธอมักทำให้ เธอรู้สึกไม่มีศักดิ์ศรี

อดไม่ได้ที่ภาพของบุริศร์จะปรากฏขึ้นมา ในห้วงความคิด

บริศร์ ตอนรมนมาก ทว่ากลับไม่แยแส เธอเลยสักนิด ทั้งยังไม่ให้ค่าผู้หญิงคนอื่น ดึง ดูดดุลยาเป็นอย่างมาก

แบบนี้ต่างหากถึงจะเป็นผู้ชาย

เป็นผู้ชายแบบทดุลยาคนนี้จะให้ค่า! เป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอ

เธอแทบอยากจะคว้าปริศร์มาเสียตั้งแต่ ตอนนี้ จะยิ่งดีมากถ้าได้เห็นบรมนร้องไห้อย่าง เจ็บปวด แบบนั้นถึงจะทำให้เธอมีความสุข

ทว่าตอนนี้เธอยังมีอีกเรื่องที่ต้องทำ

หลังจากดุลยาเช็ดน้ำตาจนแห้งแล้ว ก็ จัดเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองให้ดี แล้วลอบ ออกไปจากโรงแรมลับหลังไมค์

จากนั้นก็โบกแท็กซี่กลับไปที่โรง พยาบาลอีกครั้ง

เพราะว่าเธอไม่อยู่แล้ว ตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาจะต้องเรียกตัวบอดี้การ์ดกลับไป นี่ก็อยู่ ในการคํานวณของตุลยาเช่นกัน

พอเห็นว่ารอบตัวสะอาดสะอ้าน เธอก็ แสยะยิ้ม

ธรณีอยากให้เธอหายไปจากโลกนี้จะ ตาย แบบนั้นแล้วเขาจะส่งคนไปตามหาร่อง รอยเธอได้อย่างไร เดาว่าตอนนี้คงกลับไปคุย อะไรกับคุณนาย ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแน่ๆ

ดุลยา งฉวยโอกาสนี้เข้ามาในห้องพัก ฟีนของคิม

เดิมทีเธอคิดว่านรมนก็อยู่ที่นี่ด้วย ยังคิด อยู่เลยว่าจะจัดการผู้หญิงคนนั้นอย่างไร ถึง กับปิดระบบกล้องวงจรปิดข้างนอกเอาไว้ ชั่วคราวแล้ว

แต่ตอนที่เธอเข้ามาในห้องนรมนก็ไม่อยู่ แล้ว รอบข้างก็ไม่มีแม้กระทั่งผู้ดูแล มีเพียงคิม ที่นอนหลับอยู่บนเตียงคนเดียว

ดูเหมือนว่าร่างกายของเธอยังคง

อ่อนแออยู่มาก

พอคิดไปถึงว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาคิม ไม่เคยที่จะใส่ใจตัวเองเลย ทวา ค่อยยนรมน เป็นอย่างมาก ก็รู้สึกริษยาขึ้นมา

ยิ่งตอนนี้คิมถึงกับจะฆ่าเธอเพื่อนมน หัวใจของตุลยาก็ค่อยๆ เย็นชาลง

ในเมื่อคิมไร้ความเมตตา ก็อย่าโทษที่ เธอไร้คุณธรรม

ของที่เธอไม่อาจได้มา นรมนก็อย่าหวัง ว่าจะได้ไป

ขอแค่ได้เห็นยังนรมนเจ็บปวด จะให้ทำ อะไรก็ยอมทั้งนั้น

สีหน้าของตุลยาในตอนนี้เหี้ยมโหดไม่ น้อย

ดุลยาเดินขึ้นไปข้างหน้า มองคิมที่นอน หลับสนิทอยู่บนเตียง ทันใดนั้นก็หยิบหมอนใบ หนึ่งขึ้นมา แล้วกดลงไปที่ปากและจมูกของ

เมื่อคิมหายใจไม่ออกก็เริ่มที่จะดิ้นรน

ด้วยเพราะกลัวว่าอาการดีดดิ้นของคิมจะ ดึงดูดความสนใจของคนอื่น ดุลยาจึงหาเชือก มามัดมือกับเท้าของคิมไว้

หัวใจของดุลยาเต้นรัว ไม่รู้เป็นเพราะ ความกลัวหรือความเกลียดชังกันแน่ รู้สึกเพียง แค่คนที่อยู่ข้างใต้ดิ้นรนและกรีดร้องออกมาไม่ หยุด จากที่เคยเริ่มต้นอย่างแรงก็ค่อยๆ แผ่ว ลงอย่างไร้เรี่ยวแรง จนท้ายที่สุดก็แน่นิ่งไป

ตุลยาปล่อยมือก่อนจะเผลอก้าวถอยไป ข้างหลังโดยไม่รู้ตัว

เธออยากจะยืนยันให้แน่ใจว่าค็มตาย แล้วจริงๆ หรือเปล่า ทว่าร่างกายกลับสั่น สะท้าน

เธอไม่กล้าพอ

คนที่ขาดอากาศหายใจตายจะต้องดูน่า เกลียดมากแน่ๆ เลยใช่หรือเปล่า

ตุลยาออกหายใจอย่างแรง ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากข้างนอก ก่อน จะตามด้วยเสียงของผู้ดูแล

“ไม่รู้ว่าคุณคิมจะดีนแล้วหรือยัง มื้อเย็นก็ ยังไม่ได้กิน อีกเดี๋ยวเข้าไปปลุกเธอหน่อยก็ แล้วกัน”

ทันใดนั้นหัวใจของตุลยาก็ขึ้นมาจุกอยู่

ตรงล่าคอ เธอหวาดกลัวจนถึงขีดสุด

จะทําอย่างไรดี

ตุลยาเปิดประตูแล้วรีบวิ่งออกไปอย่าง รวดเร็ว ทั้งยังปิดหน้าเอาไว้ ทำให้คนมองเห็น

ได้ไม่ชัด

“คุณเป็นใครน่ะ”

ดนตรีที่ผู้ดูแลเห็นเงาคนวิ่งออกมาจาก ห้องของคิมก็รีบร้องตะโกน ทำให้ดุลยาวิ่งหนี

ไปอย่างหวาดกลัว

“ใครก็ได้มาช่วยที! รีบมาตรงนี้ที! ”

เสียงตะโกนนี้ของผู้ดูแลทําให้คน

ทั้งหมดวิ่งกรูกันเข้ามา

ตอนที่ดุลยารีบร้อนหนีออกมาก็บังเอิญ ทําบัตรตก แต่เธอไม่มีเวลาที่จะก้มลงไปเก็บ แล้ว

เธอวิ่งออกไปจากโรงพยาบาลอย่าง รวดเร็ว ก่อนจะเรียกแท็กซี่กลับไปยังโรงแรม ของไมค์ จากนั้นก็นั่งแช่อยู่ในห้องน้ำทั้งเนื้อ ตัวสั่นระริก

มน่าจะตายไปแล้วใช่ไหม

ค็มควรจะตายไปได้แล้ว!

ดุลยาตัวสั่น ทว่ากลับหัวเราะออกมาทั้ง

นํ้าตา

เธอหัวเราะไปได้สักพักก็ร้องไห้ออกมา ไม่รู้เหมือนกันว่าทําไมถึงร้องไห้

เสียใจทีหลังอย่างนั้นเหรอ

ไม่มีทาง!

เธอไม่ได้เสียใจ!

แม่ที่คิดจะพรากชีวิตของตัวเองไปมี คุณสมบัติอะไรที่จะอยู่บนโลกนี้ต่อไป แล้ว ทําไมหัวใจถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้กันนะ ทำไม เธอถึงได้ปวดใจจนหายใจไม่ออกแบบนี้

ดุลยาเปิดฝักบัว ร้องไห้และหัวเราะ ราวกับคนบ้า

ส่วนทางฝั่งโรงพยาบาลนั้น ทันทีที่ผู้ ดูแลเพิ่งจะตะโกนร้องมาเสร็จ คิมก็ถอน หายใจออกมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง ทําเอาผู้ดูแลตกใจจนแทบจะกระโดด

“ว้าย! คะ คุณคิมคะ”

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ! ”

คิมหอบหายใจเฮือกใหญ่

นรมนกับบริศร์รีบกลับมาทันที เมื่อเห็นคิ มนรมนก็ค่อนข้างกังวล

แม่ไม่เป็นไรใชไหมคะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ แม่พยายามกลั้นหายใจ ตามที่พวกลูกเคยบอกเอาไว้ โชคดีที่คุณพูด ดูแลกลับมาทันเวลา ปีศาจร้ายนั่งจึงหนีไป พร้อมกับความตกใจ

หัวใจของคิมเย็นเยียบ

ถึงแม้ว่าเธอคิดจะลงมือกับดุลยาก่อน แต่นั่นก็เป็นเพราะหัวใจของเธอไม่ต่างอะไร กับท่อนไม้ ทั้งยังเคยทําเรื่องเลวร้ายมา มากมาย บีบให้เธอจําต้องทำแบบนี้ แต่คิดไม่ ถึงเลยว่าตุลยาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอจริงๆ

ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูก ของพวกเธอจะเดินมาจนถึงปลายทางแล้ว

นรมนถอนหายใจออกมาเล็กน้อย จาก นั้นก็หยิบกล้องตัวเล็กๆ ออกมาจากภาพวาด ติดผนังส่งให้บุรีศร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ