บทที่ 380 พาดลยาไสหัวไป

บริศ ไม่ได้นอน งคืน ไม่ว่าข้างนอกจะ ฝนตกลมแรงขนาดไหน แคภายในห้องตกอยู่ ในความดูแลของบุรีศร์ คิมยังคงไม่ได้สติ ส่วนนรมน ปกติดีไม่มีเรื่องอะไร

เมื่อแสงของวันรุ่งขึ้นส่องสว่างเข้ามา นรมน ตื่นขึ้นมา

เมื่อเธอเห็นเสื้อ ห่มอยู่บนรางกายของ ตัวเอง ก็รู้ในทันทีว่าเป็นเสื้อของบริศร์ พร้อม กันนั้นก็รู้สึกงงงวย ว่าตัวเองหลับไปตอน ไหน?

นโมนรู้แค่ว่าตัวเองมักจะนอนไม่หลับ แต่สุดท้ายก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว เรื่องนี้ทำให้ เธอสงสัยมาตลอด แต่ก็ไม่มีเวลาไปถามให้ กระจ่าง

เธอเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นบริศร์ กําลังเช็ดหน้าให้มอยู่ เขาปฏิบัติกับแม่ของเธอราวกับเป็นแม่ ของเขา ช่วขณะหน่งนรมน รู้สึกซาบ งขัน

มา

“เดี๋ยวฉันทําเอง”

บรมนรีบเข้าไปรับช่วงต่อ

มันใช่เรื่องที่ผู้ชายควรทำที่ไหน

บุรีศร์กลับพูดออกมานิ่งๆว่า “คุณไปล้าง หน้าล้างตาก่อนเถอะ สักพักคงมีคนมาเยี่ยม แน่ กลัว แต่ว่าคุณจะไม่มีเวลาไปล้างหน้านี้ แหละ”

คน บุริศ พูดถึงคือใคร นรมนเองก็รู้ดี เดิมทีก็ไม่อยากไปสนใจหรอก แต่คิดดูอีกที ที่นี่คือโรงพยาบาล อีกอย่างคนยังหมดสติอยู่ ด้วย เธอไม่ควรก่อเรื่อง

นรมนจึงไปเข้าห้องน้ำ หลังจากล้าง หน้าล้างตาเสร็จ ตอนที่เดินออกมา ก็พบว่า คุณนายทวีทรัพย์ธาดามาถึงแล้ว

เมื่อเธอเห็นนรมน ความโกรธ แสดงออกทางสีหน้าชัดเจน แต่คราวนี้กลับ ไม่ได้ระเบิดมันออกมาในทันที

จุดนี้ทําให้นรมนค่อนข้างประหลาดใจ

“เมื่อคืนฉันได้ยินมาว่าแกเตะยัยดุลยา ออกจากห้องเหรอ?”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาพยายามข่ม อารมณ์เอาไว้แล้วถามบรมนออกไป

นรมนตอนอย่างไม่แยแสว่า “ใช่”

แกไม่รู้หรือไงว่าเธอก็ถือเป็นคนไข้คน หนึ่ง? มีเรื่องอะไรทำไมไม่คุยกันดีๆ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาห้ามตัวเองไม่ให้ โกรธ เพราะคนตรงหน้าคือหลานแท้ๆของ เธอ เธอจะโมโหอีกไม่ได้

แต่น่าเสียงก็ยังคงเข้มอยู่ดี

สีหน้าที่เพิ่งอ่อนลงของนรมนพลันกลับ มาเคร่งขรึมอีกครั้ง

“ถ้าคุณนายดว่าฉันทําไม่ดีกับดุลยา ก็ รบกวนคุณนายดูแลเธอดีๆหน่อยแล้วกัน อย่า ปล่อยให้เธอมาก่อความวุ่นวายให้ฉันได้ไหม คะ?”

ประโยคนี้ทําให้สีหน้าของคุณนายทวี ทรัพย์ธาดาพลันแปรเปลี่ยนไปทันที

“คุณย่าคะ หนูผิดเอง อย่าไปโทษพี่เขา เลยนะคะ หนูก็แค่อยากมาหาแม่ ถึงแม้จะไม่ สนว่าหนูจะเป็นตายยังไง แต่หนูไม่สามารถ ไม่สนใจแม่ได้หรอกค่ะ

ไม่รู้ว่าดุลยาเข้ามาตอนไหน ตอนที่ ได้ยินนรมนพูด ก็รีบร้อนเอ่ยพูดออกมา

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นท่าทาง น่าสงสารของตุลยา ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาทันที

“ยัยตุลยา ดีแล้วแหละที่แกไม่โทษแม่ ของแก แม่แกก็มีเลอะเลือนบ้างเป็นบางครั้ง แกอย่าเก็บมาใสใจเลยนะ”

“ไม่หรอกค่ะ คุณย่า หนูรู้ว่าแม่ก็คง สําบากใจเหมือนกัน เพราะพี่ไม่ให้อภัยเธอ เธอเลยจําเป็นต้องท่าอย่างนั้น

ค่าพูดของตลชาลากโยงมา บรมนอีก

ในความคิดของนรมนตุลยาจัดอยู่ใน ประเภทเดียวกันกับแมลงสาบ กัดเธอไม่ ปล่อยจริงๆ

เธอแสยะยิ้มเย็นออกมา “โดนถีบครั้ง เดียวมันไม่พอใชไหม? ยังให้ฉันกับอีก น สินะ?”

ดุลยากลัวจนรับทควไปซ่อนอยู่ข้าง หลังคณนายทวีทรัพย์ธาดา จากนั้นก็พูดออก มาอย่างน่าสงสารว่า “พี่คะ พี่อย่าหาอย่างนี้ เลย ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่นจริงๆนะคะ”

“ไสหัวไป!

ครั้ง นรมน เกียจป้นหน้าคุยกับเธอ ไ

แล้ว

เมื่อคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเห็นนรมน เป็นอย่างนี้ ก็รู้สกว่าเธอชักจะทำตัวโอหังเกิน ไปแล้ว จึงเริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง

นรมน ถึงแกจะเป็นคุณหนูตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา และเป็นคุณนายของตระกูลโต เล็ก แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ใช้อำนาจมารังแกคนอื่น แบบนี้ แกดูยัยดุลยาก็กลัวแกถึงขนาดนี้แล้ว แกเป็นพี่สาว ทําไมไม่ทําตัวดีๆกับน้องแก หน่อย?!

นรมนมอง คณนายทวีทรัพย์ธาดา ด้วย แววตาเยือกเย็น

ทันใดนั้นคุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกว่า แววตาแบบนี้หาให้นรมนราวกับเป็นคนแปลก

เธอยังจําตอนที่ตัวเองเข้าโรงพยาบาล เพราะหลอดเลือดสมองแตกได้ ตอนนั้นน มันไม่ได้มีท่าทีต่อเธออย่างนี้ แถมยังดูเป็น ห่วงเธอมากๆ แววตาไม่เคยโกหกใครหรอก

นะ

แต่ทําไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนไปเป็นแบบนั้ ล่ะ?

ในใจของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอ่อน

ไหวเล็กน้อย

บรมน……..

“ฉันไม่ได้อยากเป็นหลานของคุณเลย สักนิด คุณหยุดบีบบังคับฉันได้แล้ว พูดตาม ตรง การที่คุณสร้างปัญหาให้ฉันซ้ำแล้วซ้ำ เล่าแบบนี้ ฉันสามารถไล่ตะเพิดคุณออกไปได้ จริงๆนะ คุณอย่าบังคับให้ฉันต้องทําอย่างนี้ เลย ถ้าคุณคิดว่าการที่ฉันอยู่ตรงนี้แล้วมัน ขัดหูขัดดานักกีฬาตุลยาของคุณออกไปซะ อย่ามาอยู่ในระยะสายตาของฉัน แบบนี้มันถึง จะ กับทั้งสองฝ่าย

นโมนพูดตัดบทของคุณนายทวีทรัพย์ ธาดา เธอไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ยิ่งฟังมาก เท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจถูกทําร้ายมาก เท่านั้น

อารมณ์ที่เพิ่งอ่อนลงไปของคุณนายทวี ทรัพย์ธาดากลับมาเครียดเกริ่งอีกครั้ง

หลายปีที่ผ่านมา มีแต่คนเคารพตระกูล ทวีทรัพย์ธาดา เคยมีใครกล้ามาพูดกับเธอ แบบนี้ซะที่ไหน?

คนตรงหน้าเป็นหลานสาวของเธอ แต่ กลับทําตัวไม่รู้จักบุญคุณ ทั้งยังกล้าพูดอย่างนี้ กลับเธออีก คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธจน แทบบ้า

ธรณีรีมจับมือของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา แล้วพูดว่า “แม่ แม่ออกไปก่อนเถอะ

” เธอพูดกับฉันแบบนั้น แกยังจะให้ฉัน ออกไปอีกเหรอ?”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดารู้สึกว่าลูกชาย ของเธอก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน ทำไมถึงได้ทำ เหมือนที่นรมน ด้วย?

ธรณีพูดเสียงต่ำออกมาว่า “พี่สะใภ้ยัง หมดสติอยู่ แม่ยังคิดจะมีปากมีเสียงกันที่นี่อีก เหรอ?” คําพูด ทําให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ไป แล้วจึงกลังคาใส่นรมนอย่างดุร้าย จาก นั่นก็พาดลยาออกจากห้องไป

“คุณย่าคะ หนูอยากอยู่ดูแลแม่

ดุลยาไม่อยากออกไป อีกอย่างเธอยัง ไม่ได้สิ่งที่เธอต้องการเลย เธอจะหยุดตอนนี้ ไม่ได้

นรมนูพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “อยาก อยู่กับแม่ฉันด้วยสภาพ กลายเป็นศพ หรือจะ ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้

“พี่คะ.

“ไสหัวไป!”

นรมนพูดจบ ก็หยิบที่เขี่ยบุหรี่ขึ้นมา แล้ว

ปาไปทางตุลยา

ถึงยังไงในสายตาของคุณนายทวีทรัพย์ ธาดา หลานสาวอย่างเธอมันก็ยโสโอหังอยู่ แล้วนี่ แล้วทําไมต้องสนภาพลักษณ์ด้วยล่ะ ตุลยาคิดไม่ถึงว่าบรมนจะกล้าท้าอย่างนี้ ต่อหน้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดา หลังจากนิ่งอึ้ง ไปสักพัก ไม่ทันได้รู้ตัวก็ได้เจอกับที่เขี่ยบุหรี่

“ร้าย! พี่คะ พี่คิดจะฆ่าฉันหรือไง?”

ที่เขี่ยบุหรี่ยังไม่ทันถูกตัวดุลยาก็ร้อง อุทานออกมา

ธรณียกขาขึ้นถีบเธอให้หลบด้วยความ รวดเร็ว สยาไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างกายจึงโซเซ ที่เขี่ยบุหรี่จึงเฉียดผ่านหูของเธอไป กระทบลง บนผนัง จนเกิดเสียงงบาดหู

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาโกรธจนตัวสั่น

“สามหาว! กล้าทําร้ายคนอื่นต่อหน้าฉัน เหรอ นี่เหรอหลานสาวของตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา?”

ถ้ายังไม่ไปอีก แม้แต่คุณฉันก็จะไม่

เว้น”

นรมนไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น คุณนายทวีทรัพย์ธาดาเบิกตากว้าง ไม่ อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

ธรณีรู้สึกว่าอารมณ์ของนรมนในตอนนี้ เหมือนชินทร อย่างกับแกะ เป็นพวกที่ถ้าไม่ ได้ยินคำพูดที่เข้าหูก็จะไม่ยอมลงให้เด็ดขาด เลยรีบห้ามคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเอาไว้ แม่ เราออกไปก่อนเถอะ”

“แกดู แก……..

“เอาน่า ผมรู้ๆ เราออกไปก่อนเถอะนะ” ธรณีผลักคุณนายทวีทรัพย์ธาดาออกไป พร้อมกับลากดุลยาออกมาด้วย

“ยังไม่ไปอีก? อยากตายอยู่ หรือไง?”

ธรณีไม่ค่อยชอบดุลยาเท่าไหร่ ถ้าไม่ เห็นแก่หน้าดิน เขาก็คงไม่ยอมให้ดุลยเข้า มาในตระกูลหรอก น่าเสียดาย คุณนายทวี ทรัพย์ธาดากลับหลงเธอจนหน้ามืดตามัว

สยาค่อนข้างกลัวธรณี หลังจากได้ยิน เสียงของธรณี ร่างกายก็ฝันอย่างไม่อาจห้าม ได้ จากนั้นก็เดินออกไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

เมื่อบรมนเห็นพวกเขาออกไปกันหมด แล้ว ถึงได้ปิดประตูลง

บุรี จึงพูดออกมาว่า “โกรธเหรอ?”

เปล่า ความรู้สกมันเสียไปแล้ว ไม่มี อะไรต้องโกรธ ก็แค่ไม่อยากเห็นหน้าพวกเขา ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิด”

นรมนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคม จาก นั้นก็ใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าให้เธอ

เธอกระทําด้วยความระมัดระวัง ยิ่งเห็น แบบนั้นบุริศร์ก็ยิ่งสงสาร

ดูเหมือนว่าคงปล่อยให้ดุลยาอยู่ที่เมือง ชลธีต่อไปไม่ได้แล้ว น่าเสียดายทีหลังจาก เกิดเรื่องในคร้ง บ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็ เอาแต่ปกป้องดุลยาไม่ให้ห่างจากตัว ไป ที่ไหนก็เอาเธอไปด้วยตลอด จนทําให้ปริศ ไม่มีโอกาสลงมือ ราวกับนรมนรับรู้ว่าบริศร์กำลังคิดอะไร อยู่ เธอจึงพูดออกมาเบาๆว่า

“ไม่ต้องหาทางจัดการดุลยาเพื่อฉัน หรอก ถ้าเธออยากหาเรื่องตายจริงๆ ไม่เร็วก็ ข้าคงได้รับการตอบสนอง อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่ คนยอมใครง่ายๆ และไม่ใช่แม่พระ คุณไม่ องเป็นห่วงฉันหรอก”

คําพูดของนรมนทําให้บริศร งไปเล็ก น้อย จากนั้นก็พูดยิ้มๆออกมาว่า “คุณรู้จักผม จริงๆ”

“ฉันแค่รู้สึกว่ามันไม่คุ้มถ้าคุณต้องมีค ความเกี่ยวโยงกับคนแบบนี้ ฉันไม่เหมือนเดิม แล้ว สงครามระหว่างผู้หญิงจริงๆแล้วมันมี หลายแบบมาก คุณอย่ามายุ่งเลย หวังก็แค่ว่า พอแม่ฉันฟื้นขึ้นมา แล้วไม่โทษฉันก็พอ

“ผมว่าไม่หรอก ในโลกนี้ไม่มีแม่คน

ไหนกล้าใจร้ายกับลูกตัวเองได้ลงหรอก แต่ การ หัวหน้าดินตัดสินใจพาดลยาลาโลกไป ด้วยกัน ผมคิดว่าเธอคงท้อแท้จนถึงขั้นสุดถึง ได้เลือกทําแบบนั้น และแน่นอนว่าที่หาอย่าง นั่นก็อาจจะเพื่อคุณด้วย

คําพูดของบุรีศร้ทําให้การเคลื่อนไหว ของบรมมหยุดลง

“การที่เธอทําเพื่อฉัน บางครั้งก็ทําให้ ฉันไม่เข้าใจ ในเมื่อรักฉันมากขนาดนั้น แล้ว ทําไมถึงเลือกแสดงออกอย่างนี้?”

นรมนมองคิม ยังสลบไสล หวังเหลือ เกินว่าเธอจะตื่นขึ้นมาให้ค่าตอบแก่ตัวเอง

น่าเสียดาย คิมเอาแต่หลับสนิทอยู่ อย่าง น

นรมนกับบริศ อยู่เฝ้ามเป็นเวลาสามวัน แล้ว

ในเวลาสามวันนี้ ดุลยาก็ยังคงมาสร้าง ปัญหาเหมือนเดิม แต่ก็ถูกธรณีพาตัวกลับไป

คุณนายทวีทรัพย์ธาดายืนอยู่ฝั่งเดียวกับ ดุลยามาตลอด และรู้สึกว่านรมนชักจะมาก เกินไปแล้ว ทางด้านบรมนกขี้เกียจไปคิดเล็ก คิดน้อยกับเธอ จึงทําเหมือนคุณนายทวีทรัพย์ ธาดาไม่มีตัวตน จนคุณนายทวีทรัพย์ธาดา กรมโกรธเป็นอย่างมาก

เมื่อคุณนายตระกูลโตเล็กรู้เรื่องของคิม ก็ให้แม่บ้านทําอาหารมาให้บรมนในระหว่างที เธออยู่ดูแลคิม

เมื่อเห็นตระกูลโตเล็กดีกับนรมนขนาดนี้ คุณนายทวีทรัพย์ธาดาก็รู้สึกอึดอัดใจ

บรมนเป็นหลานสาวของเธอ

เธออยากพูดกับนรมน ก า แ บรมนา ไม่เคยให้โอกาสเธอเลย

ทั้งสองจึงวางท่าใสกันอย่างไม่มีใคร ยอมใคร

สวนดุลยาก็เอาแต่ปลุก นคุณนายทวี ทรัพย์ธาดา จุนธรณีโมโห จึงให้คนจับเธอมัด เอาไว้กับเตียง โดยอ้างว่าเธอจะได้รักษาตัว แต่ความจริงแล้วแค่อยากให้เธอหยุดสร้าง ความวุ่นวายก็เท่านั้น เธอร้องไห้พลางฟ้องคุณนายทวีทรัพย์ ธาดาไปด้วย คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคิดจะ ช่วยเธอ แต่ก็ถูกธรณีส่งตัวกลับบ้าน พร้อม มหาคนมาเฝ้าคุณนายทวีทรัพย์ธาดาเอาไว้

โรงพยาบาลจึงกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ในตอนที่นรมนถอนหายใจออกมาอย่าง โล่งอก ในที่สุด มก็ฟื้นขึ้นมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ