บทที่ 371 พี่ธนธีไม่ใช่คนไม่ดี
บุรีศร้ค้นหารอบๆด้วยความรวดเร็ว เมื่อ ไม่เห็นแม้แต่เงาของกมล ในใจก็อดรู้สึก กังวลขึ้นมาไม่ได้
เขาจึงให้ผู้หญิงที่อยู่แถวๆนั้นเข้าไปดูให้ ว่ากมลยังอยู่หรือไม่
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเงินสามารถบันดาล ได้ทุกสิ่งหญิงสาวจึงเต็มใจช่วยหาอย่างสุด ความสามารถ แต่เมื่อเธอบอกว่าไม่เห็นกมล บุริศร์ก็ร้อนรนขึ้นมาทันที
นี่เขาทำลูกหายอีกแล้วเหรอ!
คนเยอะขนาดนี้ สมมติถ้ากมลเจอแก๊ง ลักพาตัวไปจะทำยังไง?
บุรีศรีกังวลเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้า บอกนรมนในตอนนี้ กลัวว่าจะทำให้เธอกังวล ตามไปด้วย เขาจึงเริ่มใช้เส้นสายของตัวเอง
ตามหากมล ตามหาดามกล้องวงจรปิดทั่วทุกมุมแล้ว แต่ก็ยังหากมลไม่เจอ
ตรงห้อง ไม่มีกล้องวงจรปิด ดังนั้น กมลออกมาตอนไหน หรือตามใครไป บุริศร์ ไม่สามารถรู้ได้เลย
ในตอนที่เขากำาลังกระวนกระวายใจ นร มนก็ด้นโทรมาหา
บุรีศร์ พวกคุณอยู่ไหนเนี่ย? อีกสักพัก เราก็ต้องไปหาซื้ออะไรกินแล้วนะ คุณรับพวก มลกลับมาได้แล้ว”
นรมนยังไม่หายตื่นเต้นกับรถไฟเหาะ ข้างๆกันมีเสียงร่าเริงของกานต์ดังขึ้นมาด้วย
เมื่อได้ยินเสียงร่าเริงของภรรยาและลูก บริศร์ก็พูดเสียงทุ้ม ออกมาว่า “พวกคุณไป ซื้อกันก่อนเลย เดี๋ยวผมกับเมลตามไป
ก็ได้ รีบตามมานะ เรารอพวกคุณอยู่!
นรมนไม่ได้สงสัยอะไร จึงตัดสายไปทั้ง อย่าง น หัวใจของบุรีศรีร้อนรนเหมือนวางอยู่ใน หม้อเดือดๆ
เจ้าหญิงของเขา ยอดดวงใจของเขา แค่พริบตาเดียวทําไมถึงหายไปซะแล้วล่ะ?
บริศ เดินถามผู้คนไปทั่ว ทันใดนั้นก็มี คุณตาขายไอศกรีมคนหนึ่งพูดกับเขาว่า “คุณ กำลังตามหาเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง อยู่ใช่ไหม? เด็กที่ใส่ชุดเจ้าหญิงสีขาว ติดกิ๊บ สวยๆบนหัว พูดจาอ่อนหวาน แล้วก็สูง ประมาณนี้ใช่หรือเปล่า?”
เมื่อคุณตาพูดมาอย่างนี้ บุริศร์ก็รีบพยัก หน้ารัวๆ
“ใช่ครับๆๆ คุณดารู้ไหมครับว่าลูกสาว ผมไปไหน?”
แม่หนูนั่นน่ะ เดินตามเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ไปทางนั้น คุณลองเดินไปตามทางนี้ดูสิ ข้าง ในนั้นเป็นป่าไผ่ด้วยล่ะ มีหมีแพนด้าอยู่สอง สามตัว เลยไม่ค่อยมีคนเข้าไปเท่าไหร่ บางที เด็กสองคนนั้นอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้นะ”
เมื่อคุณตาบอกมาแบบนี้ บุริศร์ก็ไม่รอให้ เสียเวลา รีบวิ่งตรงไปยังทางนั้นทันที
เข้ามาได้ประมาณร้อยเมตรกว่าๆ เสียง เป่าขลุ่ยที่ฟังดู มหูก็ดังขึ้นมา
แต่บุรีศร์ไม่มีอารมณ์มาชื่นชมอะไรทั้ง นั้น เขาเดินตามเสียงนั้นไป จากนั้นก็เห็น ศาลากลางป่าไผ่ ตรงนั้นมึกมลกับเด็กผู้ชาย คนหนึ่งนั่งอยู่ด้วยกัน
เด็กชายกําลังเป่าขลุ่ย ส่วนกมลนั่งเอา มือทั้งสองข้างเท้าคางฟังด้วยใบหน้า เคลิบเคลิ้ม แววตาแบบนั้นทำให้บริศร์รู้สึกไม่ ค่อยชอบใจ
เมื่อก่อนเธอมีแววตา มชมแบบนี้ให้ เฉพาะคนเป็นพ่ออย่างเขาเท่านั้น ตั้งแต่เมื่อ ไหร่กันที่เธอเผยแววตาชื่นชมแบบนี้ให้ไอ้เด็ก แปลกหน้าคนนี้?
“กมล!” บุรีศรีบเดินเข้าไปหาด้วยความรวดเร็ว
เมื่อเห็นบริศ เดิน วๆเข้ามา เด็กชาย วางขลุ่ยลงทันที ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไร ก็เห็นบริศร นกมลขึ้นไปแล้ว พร้อมกับพูด เชิงตำหนิออกมาว่า “ไปไหนทำไมไม่บอก แคดดี้ก่อน? หนูรู้ไหม แด๊ดดี้ตกใจแทบบ้า นึกว่าหนูโดนแก๊งลักพาตัวจับไปซะอีก ถ้า หม่ามี้กับพี่ชายรู้เข้าล่ะก็ ต้องเสียใจมากแน่ๆ
กมลเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองไม่ได้บอก บุริศร์เอาไว้ จึงรู้สึกผิดขึ้นมา
แด๊ดดี้ หนูขอโทษ”
“ครั้งต่อไปห้ามทำอย่างนี้อีก เข้าใจ ไหม?”
เมื่อบริศ เห็นลูกสาวสำนึกผิด ก็ใจอ่อน และเริ่มโทษตัวเอง
เด็กชายมองภาพเบื้องหน้าอยู่ด้านข้าง จากนั้นก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “คุณอา ผม ขอโทษครับ ผมพาเธอมาเอง “นายเป็นใคร?”
บุรีศร้หันกลับมามองเด็กชาย
บุคลิกท่าทางของเด็กผู้ชายคนนี้ไม่ ธรรมดา คงไม่ใช่ลูกเต้าคนธรรมดาทั่วไปแน่ๆ
เด็กชายรีบลุกขึ้น แล้วพูดออกมาอย่าง สุภาพเรียบร้อยว่า “ผมชื่อธนธ์ ผมเห็นน้อง กมลดูเบื่อๆ ก็เลยพาออกมาเดินเล่นที่นี่ครับ
“นี่ไอ้หนู การที่ไม่บอกคนในครอบครัว ของอีกฝ่ายก่อน แล้วแอบพาลูกสาวฉันออก มาแบบนี้ เข้าข่ายลักพาตัวนะรู้ไหม?”
จริงๆแล้วบริศร์ไม่อยากถือสาหาความ กับเด็กหรอก แต่ว่าตอนนี้มันแค่อดไม่ได้ เท่านั้นเอง
แค่คิดว่าลูกสาวตัวเองโดนไอ้เด็กปากไม่ สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนี้ล่อลวงเข้าให้ ในใจของ เขาก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ธนธัชะงักไปนิด คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเอง
จะมีชนักติดหลังใหญ่ขนาดนี้ จึงพูดเสียงเบา ออกมาว่า “ขอโทษครับ ครั้งหน้าผมจะไม่ทํา
“ยังคิดว่าจะมีครั้งหน้าอีกเหรอ? ฉันจะ บอกให้นะ นายควรอยู่ห่างๆลูกสาวฉันหน่อย
บริศ พูดพร้อมกับกระชับกอดกมลแน่น อย่างหวงแหน ราวกับกลัวว่าลูกสาวจะถูก แย่งไปอย่างไรอย่างนั้น
กมลเริ่มไม่พอใจ
“แด๊ดดี้ พี่ธนธีเป็นคนดีมากเลยนะคะ พี่ เขาซื้อไอศกรีมให้หนูด้วย แต่พอรู้ว่าหนูกิน ไม่ได้ พี่เขาก็กลัวว่าหนูจะหิวตาม เขาก็เลย ไม่กินเหมือนกัน เห็นไหม ละลายหมดแล้ว เนี่ย”
เมื่อเห็นลูกสาวออกตัวแทนเด็กชาย แปลกหน้ามากขนาดนี้ บุริศร์ก็ยังกลัดกลุ้ม
“ลูกรู้อะไรไหม? บนโลกใบนี้จิตใจคนน่า กลัวที่สุดแล้ว ข้างนอกดูเป็นคนดี แต่ข้างใน อาจจะไม่ใช่คนดีจริงๆก็ได้ อีกอย่างแค่ ไอศกรีมอันเดียวก็ชื่อใจหนูได้แล้วเหรอ? เป็น ผู้หญิงน่ะ ต้องรู้จักรักตัวเองรู้ไหม?”
ไม่บ่อยที่บุรีศร์จะพูดกับกมลแบบนี้ กมลรู้สึกน้อยใจนมาในทันที
“แคดดี้นิสัยไม่ดี! พีธนธ์เป็นคนดี ทําไม แด๊ดดี้ต้องมาว่า ธนธีอย่างนี้ด้วย? อีกอย่างพี่ ธน ก็เป่าขลุ่ยเป็น แถมยังเป่าเพราะอีกด้วย!
ยิ่งกมลพูดออกตัวแทนธนเท่าไหร่ บุรี ศรีก็ยิ่งไม่ชอบใจ และยิ่งรู้สึกไม่ชอบหน้าธน มากกว่าเดิม
“พ่อพูดคําไหนก็คำนั้น เอาล่ะ เราไป กันได้แล้ว หม่ามี้กับพี่ของหนูรอนานแล้ว”
บริศ พูดพร้อมกับอุ้มกมลเตรียมจะเดิน ออกไป
แต่กมลกลับดิ้นแล้วกระโดดลงจากอ้อม กอดของบุรีศร่ จากนั้นก็ดึงกิ๊บที่ปักอยู่บนหัว ลงมา แล้วยื่นให้ธนธ์ “พี่ธนธ์ นี่คือก็บดีดผมอันโปรดของฉัน ฉันให้ เก็บไว้ ขอบคุณที่อไอศกรีมให้ฉัน และเป่าขลยให้ฉันฟังนะ คราวหลังถ้ามี โอกาส ฉันจะตอบแทนพี่แน่ๆ”
เมื่อกมล นกิ๊บติดผมของตัวเองไปให้คน อื่น มุมปากของบุริศร์ บิดเบี้ยว
นี่มันอะไรกัน?
“กมล!”
บุรีศร์กำลังจะพูดอะไรออกมา แต่กมล กลับยัดก็บใส่ในมือของธน อย่างรวดเร็ว แล้วหันหลังวิ่งหนีไป
เธอเป็นผีดั่งเสื้อบิน และเธอก็เป็นดั่ง แสงอาทิตย์ ที่คอยนําพาความสุขและความ อบอุ่นมาให้ผู้คนรอบข้าง จนทำให้ใครต่อใคร ต้องยิ้มออกมา
ธนธัมองดามแผ่นหลังของเธอพร้อมกับ ยกมุมปากบัน
บริศ ถลึงตาใส่ธน ย่างขุ่นเคือง จาก นั่นก็หันหลังเดินตามลูกสาวไป
กมลวิ่งออกมาได้ไม่ทันไร จู่ๆก็หยุดวิ่ง กะทันหัน จากนั้นก็หันหลังกลับไปยิ้มให้ธน แล้วพูดว่า “พี่ธนธ์ ฉันชอบพี่นะคะ!”
คําพูดนี้ทําให้บริศ ทรงตัวไม่อยู่ จนเดิน สะดุด
“พูดอะไรไร้สาระ? เป็นเด็กเป็นเล็ก
ไม่รู้จักรักษากริยาท่าทางเลยหรือไง ลูกเพิ่ง ขวบเอง? รู้เหรอว่าชอบคืออะไร? ไปๆๆ! กลับ บ้านเดี่ยวนี้!”
บุรีศรไม่ให้โอกาสกมลได้พูดอะไรอีกต่อ ไป อุ้มเธอขึ้นมาแล้วก้าวลิ่วๆเดินออกไปด้วย ความเร็ว จากนั้นก็หันหลังกลับไปถลึงตาใส ธนธ์ทีหนึ่ง ราวกับจะโทษว่าเป็นความผิดของ ธน
เมื่อธน เห็นกมลเอาแต่โบกมือให้เขา ไม่หยุด ก็อดยิ้มข้นมาไม่ได้ เขายิ่งรู้สึก หวงแหนก็บในมือมากขึ้นกว่าเดิม บริศร มกมลเดน บๆออกมาจากป่าไผ่ กมลบ้ปากแล้วพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า “แด๊ดดี้ วันนี้แด๊ดดี้ทำตัวไม่ดีเลย!”
แคดดี้ไม่ดี? หนูรู้เหรอว่าอีกฝ่ายเป็น ใครมาจากไหน? หนูถึงได้ยอมตามเขาไป อย่างสบายใจอย่างนั้นน่ะ? ยัยเด็กแสบ หนูรู้ ไหมว่า แด๊ดดี้กังวลจนใจแทบเดินออกมานอก อก? เพราะไอ้เด็กนั่น หนูถึงกับว่าแด๊ดดี้ไม่ดี เลยเหรอ?”
จู่ๆบุรีศร์ก็ตัดพ้อออกมาอย่างน้อยใจ
ลูกรักที่เขาเฝ้าทะนุถนอม ตอนนี้ไม่ชอบ เขาแล้ว!
เพราะไอ้เด็กนั่นคนเดียว!
มันน่าโมโหชะมัด
แต่กมลก็ยังคงพูดออกมาว่า “พี่ธน ไม่ใช่คนไม่ดีนะคะ”
“คนไม่ดีดูแค่ภายนอกไม่ได้หรอก อย่าง ลูกไม่เคยออกไปไหน จะไปรู้ได้ไงว่าความ โหดร้ายมันเป็นยังไง?
” ถึงยังไงพีธนธ์ก็ไม่ใช่คนไม่ดี! แอ๊ด ไม่ ให้หนูพูดกับพี่ธนธี แด๊ดดี้นั่นแหละที่ไม่ดี เหอะ!”
ตรรกะเด็กๆของกมลทําให้บริศ หมดค่ จะพูด ในใจก็ยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์
ลูกคนนี้เพิ่งกี่ขวบเอง?
หลงไอ้เด็กนั้นไม่พอ นี่ยังมาบอกว่าเขา นิสัยไม่ดีอีกเหรอ?
บริศ พูดออกมาอย่างเจ็บปวดว่า “กมล ลูกพูดแบบนี้แดดดี้เสียใจมากเลยนะ
“แด๊ดดี้ก็ทําให้กมลเสียใจเหมือนกัน” กมลหันหน้าหนีทันที
ในตอนนี้เอง นรมนก็โทรมาอีกครั้ง
“พวกคุณอยู่ไหนแล้ว? พวกฉันมาถึงเค เอฟซีแล้วนะ พวกคุณรีบตามมาล่ะ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น กมลก็ดีใจขึ้นมาใน ทันที
“หม่า กับพี่ชายอยู่เคเอฟซีเหรอ? ที่นั่น มีน่องไก่อร่อยๆด้วยใช่ไหม?
เมื่อพูดถึงของกินดวงตาของกมลก็เป็น ประกาย เห็นแบบนั้นบุริศร์ก็น้อยใจขึ้นมาอีก ครั้ง
“กมล แด๊ดดี้ยังโกรธอยู่นะ!”
“ไอ้หยา หายโกรธได้แล้วว่า เราไปกิน ของอร่อยกันดีกว่า ไปกันค่ะแด๊ดดี้!”
กมลเขย่ามือของบุรีศรีไม่หยุด ทำให้บุรี ศ ทั้งโกรธทั้งขำ
พอมาคิดว่าตัวเองโกรธเด็ก ก็รู้สึกหมด คำจะพูดจริงๆ แต่พอนึกถึงเรื่องที่กมลพูดกับ เขาแบบนั้นเพียงเพราะไอ้เด็กแปลกหน้าคน นั้น เขาก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา
“ต่อไปนี้ห้ามไปไหนมาไหนกับคนแปลก หน้าอีกได้ยินไหม?” “ได้ยินแล้วค่ะ! ”
เพื่อของกิน กมลยอมตอบตกลงทุก
อย่าง
เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของลูกสาว บุรีศรี ก็หายหงุดหงิด
เขาอุ้มกมลบันมาอย่างจนใจ จากนั้นก็ ตรงไปยังสถานที่ที่นรมนบอกเอาไว้
“หม่าม้ พี่คะ!”
ในตอนที่กมลเห็นนรมนกับกานต์ ก็ทิ้ง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ไว้ข้างหลัง โดยเฉพาะ อาหารน่ารับประทานตรงหน้า ยิ่งทำให้กมล นํ้าลายไหล
เมื่อเห็นท่าทางเหมือนแมวหิวโหยของ ลูกสาว นรมนก็ยิ้มเอ็นดูออกมา
“ไม่ต้องรีบ นี่ของแกหมดเลย!
กานต์ด้นอาหารชุดใหญ่มาไว้ตรงหน้า
กมล “ว้าว! พี่เจ๋งสุดๆไปเลย! ขอบคุณนะคะ!” กมลพูดพร้อมกับจุ๊บแก้มของกานต์
ด้านบุรีศร์ก็เอาแต่ทำหน้าตึง จนนรมน รู้สกสงสัย
เธอใช้มือแตะบุรีศร แล้วถามเสียงเบาว่า “คุณเป็นอะไรไป? ทะเลาะกับกมลเหรอ?”
ในความคิดของนรมน มันไม่มีทางเป็น ไปได้แน่ แต่ว่านอกจากเรื่องนี้แล้ว เธอก็คิด เป็นเรื่องอื่นไม่ได้เลย
เมื่อบริศ เห็นท่าทางเป็นห่วงของนรมน ในที่สุดก็ใจอ่อนลง
“เปล่าหรอก เมื่อกี้เพิ่งได้รับโทรศัพท์ เกี่ยวกับเรื่องที่บริษัทนะ อารมณ์ก็เลยไม่ค่อย ด้เท่าไหร่”
“อ๋อ!”
เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องที่บริษัทนรมนก็ไม่ ได้ถามอะไรต่อ และทันทีที่หันหน้ากลับมา ก็ เห็นกมลกําลังกินอาหารอย่างมูมมามจนปาก เลอะคาบซอสเต็มไปหมด จนนรมนต้องขา ออกมาในทันที
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
