บทที่ 361 เชื่อหรือไม่ ฟันนิ้วมึงทิ้งไปซะ เลย

บริศร์กับเจตต์ต่อสู้กันจนไม่ยอมเลิกรา เพราะทั้งคู่ต่างเป็นคนที่มีชื่อเสียงในเมืองชลธี ใครก็ไม่กล้าเข้าไปห้ามปราม ยังไม่กล้าแจ้ง ความ

ผู้จัดการตกใจจนเหงื่อท่วมตัว

“ทํายังไงดีหล่ะเนี่ย ? หากเกิดเรื่องอะไร ขนมาจริงๆ คลับของเราอาจจะ

พนักงานข้างกายเห็นเช่นนี้ พูดเสียงทุ้ม ต่ำว่า “ผู้จัดการเอาอย่างนี้ดีมั้ยโทรศัพท์ให้กับ คนที่บ้านของทั้งคู่ ดีกว่ามาต่อสู้กันแบบนี้นะ คะ ฉันดูท่าทางนี้แล้ว รู้สึกว่าต้องมีคนตายแน่ๆ เลยค่ะ”

ผู้จัดการได้ยินปีบ รีบพยักหน้า

“ถูกต้องถูกต้อง เร็วๆ รีบโทรศัพท์ให้กับ คนที่บ้านของทั้งคู่เลย” พนักงานรับทําตามอย่างเร่งด่วน

เจตต์ทางนี้ย่อมมาถึงที่บ้านคุณท่านรัตติ กรวรกุล มีคนรับใช้มารับสาย และรีบบอกให้ คุณท่านรัตติกรวรกุลทราบ

ส่วนบริศร์ทางนี้ซึ่งก็ไม่รู้ว่าใครรู้เบอร์ โทรของนรมน โทรศัพท์ไปให้กับนรมน โดยตรง

นรมนยังพักผ่อนอยู่เลย ขณะที่โทรศัพท์ ดังขึ้นมายังคิดว่าโทรมาจากบ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดา เพิ่งอยากวางสายไป กลับเห็น เป็นเบอร์โทรแปลกๆ

เธอรังแลอยู่แป๊บนึง ก็รับสายขึ้นมาจน ได้

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าเป็นคนที่ บ้านตระกูลโตเล็กรึเปล่าคะ ? ”

“คุณเป็นใครคะ ? ”

ฝ่ายตรงข้ามถามปุ๊บก็ถามว่าเป็นคนที่ บ้านตระกูลโตเล็กหรือเปล่า ทำให้นรมน ง เล็กน้อย

คนที่บ้านตระกูลโตเล็กเยอะแยะไปหมด ฝ่ายตรงข้ามต้องการหาใครกันหล่ะ ?

ได้ยินนรมนตอบรับแล้ว พนักงานโล่งใจ ทันทีและพูดว่า “ฉันเป็นพนักงานที่คลับpure Zoneค่ะ คุณชายบุริศร์ต่อสู้กับคุณชายเจตต์ที่ นี่ค่ะ เราแยกตัวออกจากกันไม่ได้เลย ต่อสู้กัน อย่างดุเดือด รบกวนคนที่บ้านคุณมาจัดการสัก หน่อยเถอะนะคะ เรื่องนี้หากให้โรงพักและนัก ข่าวทราบ มีผลกระทบแน่นอนเลยค่ะ

นรมนได้ยินคําพูด ปุ๊บ รีบลุกขึ้นมา

คุณพูดว่าใครนะ ? บุริศร ? คุณดูไม่ผิด แน่นะ ? ”

“พี่คะ บุริศร์เป็นคนระดับไหนกันหล่ะ คะ ? ดิฉันจะดูผิดได้ยังไงกันคะ ? หากไม่ได้ เป็นเพราะว่าคุณชายบุรีศร์ เราก็ไม่กล้ารบกวน บ้านตระกูลโตเล็กหรอกค่ะ ? *

พนักงานใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้วด้วย นรมนรีบพูดว่า “ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้

แหละ”

เธอรีบใส่เสื้อผ้าและรองเท้า และบ่นๆใน

ใจ

บริศร์ไม่ใช่วัยรุ่นแล้วนะ ทำไมถึงลงไม้ ลงมือกับเจตต์ในสถานที่ที่มีผู้คนตั้งมากมาย แบบนี้หล่ะ ?

ครั้งที่แล้วเป็นเพราะเรื่องของคนทิพย์ แต่ว่าตอนนั้นปกปิดทั้งคลับไปแล้วนี่น่ะ ปิด ประตูชกต่อยคนอีกต่างหาก ทำไมครั้งนี้ถึงไม่ สนใจอะไรทั้งสิ้นแล้วหล่ะ ?

เกิดเรื่องอะไรขึ้นมากันแน่ ?

อีกอย่างเขาอยู่เป็นเพื่อนคุณนายที่ข้าง นอกไม่ใช่หรอ ?

ทําไมถึงได้ออกไปหล่ะ ? หรือว่าเจตต์ เข้ามาเกี่ยวข้อง ? สมองของนรมนโผล่คําถามออกมาแบบ ทีละคําถาม ทําให้เธอปวดหัวเหลือเกิน

เธอออกไปจากประตูอย่างเร่งด่วน และ ลงไปที่ชั้นล่าง เห็นคุณนายบ้านตระกูลโตเล็ก นั่งอยู่ที่นั่นคนเดียว จึงถามไปโดยไม่รู้ตัว

แม่คะ บุริศร่หล่ะคะ ? ” ”

“อ๋อ เขาพูดว่าหนูชอบทานมะม่วง ออก ไป อผลไม้ให้หนู ทำไมหรอ ? เพิ่งไม่ได้เจอ กันแค่แป๊บเดียวเอง ก็คิดถึงเขาแล้วหรอ ? ”

คุณนายโดเล็กคิดว่านรมนตื่นนอนแล้ว ไม่เจอบริศร์ถึงได้เข้ามาถาม จึงปิดบังให้กับ ลูกชาย

ล้อเล่นอะไรกัน

ผู้ชายที่บ้านตระกูลโตเล็กไปแก้แค้นให้ กับผู้หญิงของตัวเอง หรือว่ายังต้องบอกให้ผู้ หญิง ?

นรมนกลับไม่รู้เรื่องระหว่างคุณนายและ บุริศร์ ได้ยินคุณนายพูดแบบนี้ ยิ่งร้อนใจใหญ่ เลย

“แม่คะ หนูออกไปเที่ยวหนึ่งนะคะ รอให้ ครินท์และกิจจากลับมา พวกท่านทานก่อนเลย นะคะ ไม่ต้องรอหนู”

พูดอยู่เธอรีบวิ่งออกไปจากประตู

“นี่เป็นอะไรไปนะ ? บุริศร์ไอ้เด็กบ้าคน นั้น หรือว่าจัดการกับผู้หญิงคนเดียวก็ยังทำไม่ ได้ ? ยังต้องให้นรมน นอกใจอีก ?”

คุณนายโตเล็กมองไปทางป้าที่อยู่ข้างๆ ถามแบบไม่ค่อยแน่ใจ

ป้าหวานส่ายหน้าและพูดว่า “คุณนายคะ ดิฉันรู้ว่าท่านเอ็นดูคุณนายใหญ่ เพียงแต่ว่า เรื่องนี้ คุณชายใหญ่ต้องไปจัดการเอง เรื่อง ของสองผัวเมียท่านอย่าเข้าไปยุ่งเลยนะคะ ดิฉันดูๆไปแล้ว ความรักระหว่างคุณชายใหญ่ กับคุณนายใหญ่ดีมากเลยทีเดียวนะคะ ต่อให้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็ตาม ก็แยกพวกเขาออก จากกันไม่ได้หรอกค่ะ คุณชายรองต่างหาก อายุก็มากขนาดนี้แล้ว ไม่ใจร้อนกับการสมรส ของตัวเองซะเลย ท่านต้องจับตาเขาดีๆสัก หน่อย”

พูดถึงสร้นท์ คุณนายโตเล็กถอนหายใจ เบาๆโดยไม่รู้ตัว

“เธอคิดว่าฉันไม่ร้อนใจ ไง ? เพียงแต่ว่า ตรินท์เป็นคนที่ยึดหลักเหตุผลบ้าบอ ตั้งแต่เข กาตายไป ดังเมก็ไม่รู้ว่าไปไหนแล้ว ช่วงนี้ฉัน รู้สึกไม่สบายใจอยู่ตลอดเวลา ดังเมไม่ใช่คนดี อะไร อีกอย่างกิจจายังเป็นหลานแท้ๆของเธอ อีกด้วย เขมิกาตายไป เธอจะไม่เอาลูกเขย อย่างครินท้หรือ ? เมื่อก่อนหากตริน ไม่ออก หน้า พูดได้ว่าเขาได้ตายไปแล้ว ตอนนี้ครินท์ เปิดเผยออกมาแล้ว ตั้งเมกลับยังไม่มีข่าว คราว นี่ไม่เหมือนสไตล์ของเธอเลยนะ ! เธอ ส่งคนติดตามกิจจาไว้หลายๆคน อย่าให้เด็ก เกิดเรื่องเขียวนะ”

“ค่ะ”

ป๋าหวานรีบไปออกคำสั่ง หลังจากนรมนออกไปจากบ้านตระกูลโต เล็ก ไม่ทันได้คิดมาก นั่งรถไปที่คลับpure zone โดยตรง

เพิ่งมาถึงที่คลับpure-zone นรมนก็เห็น คนกําลังล้อมรอบอยู่มองดูตั้งมากมาย ผู้ จัดการกับผู้รักษาความปลอดภัยกำลังแยก

ย้ายผู้คนออกไป

นรมมหดหู่ใจกะทันหัน

ก่อเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ขึ้นมา จะไม่ รบกวนนักข่าวได้ยังไงกันเล่า ?

บริศ เป็นอะไรกันแน่นะ ?

นรมนรีบดึงผู้คนออกไป และบุกเข้าไป

“บุรีศรี อย่าสู่กันอีกเลย ! ”

นรมนเห็นบริศร์กับเจต ชกต่อยกัน ทั้งคู่ ไม่มีหลักการแล้ว เหมือนกับเด็กที่เอาแต่ใจ คนละไม้คนละมือ สู้กันด้วยพลังล้วนๆ ทั้งคู่เป็นคนที่มีชื่อเสียงอันโด่งดังใน เมืองชลธี ตอนนี้กลับต่อสู้กันเหมือนกับเด็กๆ ไม่รักษาภาพพจน์เลยแม้แต่นิดเดียว คน มากมายถ่ายรูปด้วยมือถือ จะส่งไปที่อินเตอร์ เปล่านั้น นรมนไม่ทันคิดเรื่องพวกนี้เลยด้วยซ้ำ

บริศร์กับเจตต์ต่อสู้กันจนตาแดงก่า ไม่ ได้ยินเสียงตะโกนของนรมนเลยด้วยซ้ำ คน รอบๆข้างไม่กล้าเข้าไป ใครเข้าไปก็ถูกชก ต่อย ใครสามารถเจ้าไปห้ามปรามหล่ะ ?

ไม่ว่าพวกเขาทั้งคู่คนใดคนนึง ใครชก ใคร คนข้างๆต่างไม่กล้าล่วงเก็บ

นโมนเห็นว่าเสียงของตัวเองไม่ได้ทำให้ ทั้งคู่หยุด ใจร้อนจนรีบเข้าไป

อย่าสู้กันอีกเลย ! พวกคุณเป็นเด็ก ”

ไง ? ไม่กลัวถูกคนอื่นหัวเราะเยาะบ้างเลย หรือ ! ”

นโมนเข้าไปกะทันหัน

บุรีศรไม่ทันตั้งตัว หมัดเก็บเข้ามาไม่ได้ ซะแล้ว หมัด าลังตรงไปที่นรมน เขารีบผลัก หัวของนรมนไปข้างๆ

ในขณะนี้ หมัดของเจด ได้มาถึงแล้ว

“ปิ๊ง”นึงครั้ง ชกเข้าไปที่ดวงตาของบุริศร์ โดยตรง

บุรีศร์โซเซไปมา ร่างกายถอยออกไป จากจิตให้สํานัก

นรมนเพิ่งยืนอยู่นิ่งๆ ก็เห็นบริศร์ถูกเจต ชกต่อยไปแล้ว ความโกรธค่อยๆโผล่ขึ้นมา

เธอไม่สนว่าตอนนี้มีคนหรือไม่ และจะมี ผลกระทบหรือไม่ โกรธแค้นซะจน ตบกลับไป ที่หน้าของเจดดโดยตรง

“คุณใจเย็นๆหน่อยสิคะ ! ”

นรมนตบไปอย่างเสียงดังฟังชัด ตบจน เจต เบลอไปเลยโดยตรง คนรอบข้างยิ่งเบลอ

ไปใหญ่

จนถึงขณะนี้ เจตต์เพิ่งพบว่าคนตรงหน้า ถึงกับเป็นนรมน

นอกจากเรื่องของคนทิพย์ นรมนก็ไม่รับ สายของเขาอีกเลย ไม่เจอเขา และไม่สนใจ เขา ตอนนี้ปรากฏตัวออกมาตรงหน้าอย่าง กะทันหัน เจด มีความรู้สึกเหมือนฝันไป

“นรมน ? ใชคุณหรอ ? ใช่คุณจริงๆ

หรือ ?”

เขาจับมือของนรมนเหมือนกับคนบ้า “คุณปล่อยฉันนะ !”

บริศ เห็นปุ๊บ ความโมโหโผล่ขึ้นมาอีก ครั้ง

เขาสะบัดมือของเจตต์ทิ้งไป ดูท่าทั้งคู่จะ ต่อสู้กันอีกแล้ว

นรมนรู้สึกว่าปวดหัวเหลือเกิน

“พอได้แล้ว ! ขืนพวกคุณสองคนยังสู้กัน อีก ก็ไสหัวกลับไปสู่กันที่บ้านไปเลย ! ที่นี่

ที่ไหน ? บนถนนนะ ! พวกคุณยังจะเอาหน้า กันหล่ะ ? บ้านตระกูลโตเล็กกับบ้านตระกูลรัต กรวรกุลยังจะเอาหน้ากันอยู่มั้ย ? ”

นรมนโมโหจนเจ็บหน้าอก

เธอไม่อาจเข้าใจเลยจริงๆ เจตต์เหลว ไหลก็ช่างเถอะ ทําไมบุรีศรีที่หนักแน่นมาโดย ตลอดก็ยังทําเป็นเด็กไปได้ 2

ต่อสู้กัน ?

เขาอายุเท่าไหร่แล้ว ?

หากต้องการสู้กันจริงๆแล้วละก็ มาขาย หน้าคนอื่นเค้าที่นี่ทําไมกันหล่ะ ?

เห็นนรมนโมโหแล้วจริงๆ บุริศร์ถึงเก็บ ความโกรธของตัวเอง หันหน้ากลับไปอย่าง กะทันหัน ถึงได้พบว่าตัวเองและเจตต์รวมทั้ง นรมนก็กลายเป็นจุดเด่นไปแล้ว

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปรอบๆอย่าง เย็นชาและพูดว่า “ถ่ายอะไรไปแล้ว และส่ง อะไรไปแล้วก็ตาม ดีที่สุดสามารถกู้กลับมามี เช่นนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!! ‘ วิธีของบุริศร์ในเมืองชล ใครยังไม่รู้สึก หละ ?

เห็นเขาเช่นนี้ คนรอบๆข้างที่มองดูความ คึกคักต่างกระจายออกไปทันควัน

เจตต์จับแก้มที่เจ็บแสบของตัวเองซึ่งถูก บริศ ชกต่อย และพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ ว่า “เขาเป็นคนมาหาเรื่องฉันก่อนนะ ฉันไม่รู้ เลยด้วยซ้ำว่าทําไม เข้ามาก็ชกดอยฉันเลย ยัง ไงฉันก็ต้องโต้กลับเพื่อป้องกันตัวเอง ”

เจตต์ถูกบริศรัชกต่อยจนค่อนข้างแย่ไป เลยทีเดียว ใบหน้าดีๆไม่มีที่ที่สมบูรณ์เอาซะ เลย กลับไปดูบุริศร์ ถึงแม้มีสีสันบ้าง แต่เมื่อ เทียบกับเจตต์แล้วถือว่าดีมากแล้ว

เมทเขาคิดว่านโมนจะเอ็นดูตัวเองสัก หน่อย เพียงแต่ว่านรมนแค่มองเขาครั้งเดียวก็ เคลื่อนย้ายสายตาไปแล้ว มองดูใบหน้าที่บาด เจ็บของบุริศร์ พูดด้วยความโกรธและความ เอ็นดูว่า: “คุณอายุเท่าไหร่แล้ว ? ลูกก็อายุใกล้ จะห้าขวบแล้วนะ ทำไมยังวู่วามขนาดนี้ ? หรือ คุณถูกหมากัดไปแล้ว ต้องกัดหมาคืนอย่างนั้น หรอ ? *

คําพูด พูดซะจนบุริศร์อึ้งไปเลยเล็กน้อย ส่วนมุมปากของเจตต์กระตุกโดยตรง

นั่นรมนกำลังค่าเขาโดยตรงว่าเขาเป็น

หมาหรอกเบี้ย !

เขาทําอะไรผิดกันแน่ ?

“นรมน ต่อให้เป็นนักโทษถูกประหาร ก่อนขึ้นไปบนเวทีประหารก็ควรให้โอกาสฉัน ได้อธิบายสักครั้งสิ ? ฉันรู้เรื่องของคมทิพย์ฉัน ทําได้ไม่ดี เพียงแต่ว่าล็กๆมีเหตุผลอยู่นะ คุณ ฟังฉันอธิบายได้มั้ย ? ”

พูดอยู่ เจตต์ต้องการเข้าไปจับมือของนร มนอีกครั้ง

ตอนนี้บริศ เซนซิทิฟต่อเจตต์มากๆ ที่ สำคัญแค่เห็นเขาต้องการจะลงมือกับนรมน หัวสมองของเขาก็จะคิดฟุ้งซ่านทันที จากนั้น ความโกรธแค้น นกดยังไงก็กดลงไปไม่ได้ “มึงกล้าแตะต้องเธอดูสิ เ อ ยกูจะฟัน นิ้วมือบึงทิ้งไปเลย ! ”

แววตาของบริศ เย็นชา หน้าตาท่าทาง ไม่เหมือนพูดเล่นเลยสักนิด

เมื่อก่อนนรมนก็รู้แล้วว่าระหว่างตัวเอง กับเจตต์ทําให้บริศร์ไม่ค่อยสบายใจ แต่ว่าก็ไม่ ได้รุนแรงอย่างเช่นวันนี้รู้สึกว่าเป็นเพราะเจตต์ ทําเรื่องยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานกับคนทิพย์ ทําให้ บุรีศร้ค่อนข้างกลัว ?

ส่งท้นรมนสามารถนึกออกมาได้ก็มีแค่นี้ แหละ ส่วนนึกถึงเรื่องพวกนี้ปุ๊บ ความรู้สึกที่ เธอมีต่อเจตต์ก็ยิ่งโมโหใหญ่เลย

“คุณชายเจตต์คะ ไม่ว่าคุณอยากอธิบาย อะไรก็ตาม ฉันรู้สึกว่าคนที่คุณควรอธิบายด้วย ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคมทิพย์ไม่ใช่หรือคะ ? คุณ ทําร้ายเธออย่างสาหัส ตอนนี้ถึงกับคำขอโทษ สักคำก็ไม่มี ยังต้องการอธิบายอะไรต่อหน้า ฉันอีกหรอค่ะ ? วันนี้ไม่ว่าบุริศรัชกต่อยคุณ เพราะอะไรก็ตาม คุณก็สมควรแล้ว ! ” พูดอยู่ เขาหันหลังจับบุรีศรีก็เดินออกไป เลย แต่ว่าวินาทีต่อมาเจต กลับจับมือของเธอ อีกครั้ง

ส่วนการกระทําของเขาแบบนี้ยั่วให้บริศร์ โมโหขึ้นมาอีกครั้ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ