บทที่ 344 ใครรังแกใครหรอ
“แม่คะ วันหลังหนูจะไม่ทำให้ท่านเป็น ห่วงหนูอีกแล้วค่ะ”
นรมนจับมือของแม่นรมนไว้แน่นๆ พูดซะ จนแม่นรมนหดหู่ใจและอยากร้องไห้
“ได้เลยลูก ลูกจําคำพูดนี้ไว้ให้ดีๆนะลูก” ทั้งคู่พูดกันอีกหลายคำ แม่นรมนถึงระงับ
อารมณ์
“แม่ได้ยินมาอีกว่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ ธาดาทางโน้นได้รับใบอนุญาตบัตรประชาชน แล้ว อีกไม่กี่วันนี้ก็จะทำบัตรประชาชนให้กับ ลูกแล้ว ถึงตอน คุณนายบ้านตระกูลทวี ทรัพย์ธาดาทางโน้น ลูกต้องกตัญญูให้มากๆ นะ คุณนายท่านคนนี้เพื่อเห็นแก่อารมณ์ของ แม่กับพ่อแล้ว ให้ลูกใช้นามสกุลเดียวกับเรา มิตรภาพนี้ลูกต้องชดใช้แทนพ่อกับแม่ด้วยนะ
คําพูดนี้ของแม่นรมนทำให้อารมณ์ของ นรมนซับซ้อนเล็กน้อย
“หนูรู้แล้วค่ะ แม่ เรื่องนี้หนูจะจัดการให้ เรียบร้อย”
“เอาหล่ะ ไม่พูดมากแล้ว ร่างกายลูกใน ตอนนี้ไม่เหมาะที่จะเหน็ดเหนื่อยเกินไป ลูก นอนพักผ่อนสักครู่นะ แม่ไปทำอะไรอร่อยๆมา ให้ลูกท่าน”
“ขอบคุณค่ะแม่”
นรมนรู้สึกว่าอยู่ต่อหน้าแม่นรมนค่อน ข้างเป็นตัวของตัวเอง
ถึงแม้คิมเป็นแม่แท้ๆของตัวเองก็ตาม แต่ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ ระยะเวลาที่เธอสัมผัส กับคิมไม่นานนัก อีกอย่างไม่สามารถยอ มรับคิมในช่วงเวลาสั้นๆเช่นนี้
แต่ว่าแม่นรมนแตกต่างกัน ท่านเป็นคนที่ เลี้ยงดูตัวเองมาอย่างกับลูกคนรวย และเป็น คนที่หวังดีและทําเพื่อเธออย่างสุดความ สามารถ มองเห็นฝีเท้าที่เดินโซเซของแม่นรมน นรมนทรมานใจเหลือเกิน
เธอติดค้างคนแก่คนนี้เยอะมากเลยจริงๆ แม่นรมนออกไปได้ไม่นาน นรมนูพิงอยู่ ที่หัวเตียงหลับตาพักผ่อนอยู่
บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็จะทำบัตร ประชาชนให้กับตัวเองแล้ว ถึงตอนนั้นเธอต้อง ออกหน้าแน่นอนอยู่แล้ว ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้คุณ นายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นยังไงบ้างแล้ว
นรมนคิดอยู่หลายสิ่งหลายอย่าง
ร่างกายของคุณนายโตเล็กอยู่ระหว่าง การฟื้นฟู และเป็นเพราะว่าบุริศร์เพิ่งรับช่วงต่อ บริษัทฮัวยูกรุ๊ปจํากัด คุณนายโตเล็กยังต้อง ช่วยเหลือเขา เพราะฉะนั้นไม่มีเวลาเป็นห่วง เธอทางนี้ เพียงแต่ว่าคุณนายโตเล็กให้คนส่ง อาหารบำรุงมาให้ตั้งมากมายก่ายกอง และให้ เธออย่าคิดมากชั่วคราว ทุกอย่างมีครินท์และ ท่านอยู่ นรมนรู้ดี คุณนายโตเล็กเป็นห่วงเธอ เพียงแต่ว่าแยกร่างไม่ได้ก็แค่นั้นเอง
สําหรับคุณนายโตเล็ก นรมนรู้สึกอยู่ ตลอดเวลาว่าติดค้างเยอะมาก
เธอกับบริศร์ละทิ้งทุกอย่างและไปจาก เมืองชลธี และไปอยู่ที่เมืองอื่นอย่างถาวร สําหรับคุณนายโตเล็กแล้วมันโหดร้ายเกินไป มั้ย ?
เพียงแต่ว่าไม่ไปจากที่นี่ แม่นรมนกับพ่อ นรมนก็ไม่สบายใจตัวเองอีก นรมนถอนหายใจเบาๆ รู้สึกลำบากใจ
เล็กน้อย “ถอนหายใจทําไมหล่ะ ? ”
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่บริศ ได้เปิดประตูและเดิน เข้ามาแล้ว
ขณะที่นรมนเห็นเขาอึ้งค้างเล็กน้อย มองไปที่ข้างหลังเขา มองไม่เห็นเงาของกมล ถามด้วยความสงสัยว่า “กมลหล่ะ ? ไม่ได้ตาม ขึ้นมาหรอ ? ”
ยายเด็กคนนี้เล่นจนเหนื่อยล้า เพิ่งหลับ ไปเมื่อสักครู่ กานต์กับพ่อเฝ้าดูเธอไว้ ใช่แล้ว เมื่อ คุณถอนหายใจทำไม ? ”
บริศนาถึงข้างกายของนรมน ถอด รองเท้าขึ้นไปบนเตียง และกอดนรมนไว้ใน อ้อมอกโดยตรง
ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว มือเท้าของนรมน ยังหนาวเย็นอยู่เลย เหตุการณ์แบบนี้ทำให้บุรี ศร์หมดหนทาง นี่ก็เป็นเหตุผลสำคัญที่เขาให้ แม่นรมนอยู่ต่อ
ตอนนี้คุณนายโตเล็กยุ่งเกินไป คิมต้อง ดูแลคุณนายทวีทรัพย์ธาดา คนที่สามารถดูแล นโมนในเวลานี้ได้ก็มีแต่แม่นรมนเท่านั้นแล้ว
ที่สําคัญความสัมพันธ์ของแม่นรมนกับ นรมนไม่เลวเลยทีเดียว ปรนนิบัตินรมนก็จะ ต้องทําอย่างสุดความสามารถอยู่แล้ว
บริศ เอามือของนรมนวางไว้ตรงหน้าอก ตัวเองเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เธอ
“อย่านะ มือฉันหนาวเย็น เดี๋ยวจะทำให้ คุณเป็นหวัดได้นะ”
นรมนอยากเก็บมือเข้ามา กลับถูกบุริศร์ ห้ามปราม
“ผมไฟแรง ให้ความอุ่นกับคุณได้พอดี”
นรมนยิ้มแย้มอ่อนๆ เอาร่างกายพิงไว้ที่ อ้อมอกของเขา หาท่าที่สบายๆและพูดว่า “ฉัน ได้ยินพ่อฉันพูดว่า คุณกะจะหลังจากพาฉันไป เที่ยวเล่นเรียบร้อยแล้ว หาที่ที่หนึ่งอยู่อย่าง ถาวร ? ไม่คิดจะกลับมาที่เมืองชลธีอีกแล้ว ? ”
“อืม คุณกับผมใกล้จะสามสิบแล้ว ปี ก่อนๆอยู่ด้วยกันน้อยมาก ตอนนี้บ้านตระกูลโต เล็กไม่สงบสุข และมีอยู่หลายเรื่องเราต่างไม่ สามารถป้องกันได้เลย ผมคิดแค่ว่าอยากใช้ ชีวิตอยู่กับคุณและลูกๆอย่างสงบสุขไปหลายๆ ปี”
คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้นรมนซาบซึ้งใจ มาก
“แบบนี้หรอ ภาระในตัวของครินท์กับแม่ ก็หนักอยู่แล้วนะ”
” ผู้หญิงโง่ คุณอย่าคิดถึงแต่คนอื่นได้ ไหม ? คิดถึงตัวเองบ้างก็ได้นะ ? หรือว่าคุณไม่ อยากให้ผมอยู่กับคุณให้มากๆ ? ยังมีเมลอีก สี่ปีก่อนหน้านี้ โดยพื้นฐานแล้วเธอไม่รู้เรื่องรู้ ราวอะไรเลย อยู่ที่โรงบาลมาโดยตลอด ตั้งแต่ ตอนนี้เป็นต้นไป ผมจะพาพวกคุณไปดูข้าง นอก แบบนี้ไม่ดีหรอ ? หลายปีมานี้ผมทุ่มเท ให้กับตระกูลโตเล็กก็ไม่น้อยแล้วนะ ตอนนี้ต นท์ก็สามารถบริหารเองแล้ว เราออกไปใช่ว่า จะไม่ได้ สําหรับแม่ทางโน้น ท่านเป็นคนมี เหตุผล ไม่โทษเราหรอก”
บริศร์พูดเรื่องที่นรมนกังวลออกมาจน หมดเปลือก พูดซะจนนรมนไม่มีโอกาสได้ตอบ
โต้ใดๆ
“คิดออก ยังว่าสถานีแรกเราจะไปไหน
ดี?” “คุณตัดสินใจเลยนะ”
บริศร์ยิ้มแย้มอ่อนๆ หน้าตาเหมือนกับ สามีผู้แสนดี
นรมนคิดๆดูแล้วพูดว่า “เอาอย่างนี้มั้ยเรา
ไปทียูนนาน ? ”
“ยูนนาน ? ”
ถูกต้อง ยูนนาน ได้ยินว่าวิวที่นั่น สวยงามมาก”
นโมนพูดอย่างตั้งหน้าตั้งตารอคอยสุดๆ
บริศ คิดไม่ถึงว่านรมนจะไปที่นั่น เพียง แต่ว่าก็ยังพยักหน้าอยู่ดีและพูดว่า “ได้เลย ขอ แค่คุณดีใจ ไปไหนก็ได้ รออีกแค่ไม่กี่วัน คุณ ออกจากการอยู่ไฟแล้ว ผมก็จะเริ่มวางแผน แล้ว”
“พฤกษ์จะไปพร้อมกับเรามั้ย ? ”
“น่าจะไปนะ เขาเป็นผู้ช่วยผม ไม่ใช่ผู้ ช่วยบ้านตระกูลโตเล็ก ทําไมหรอ ? บุรีศรีรู้สึกว่านรมนถามคำถามนี้อย่าง กะทันหันจึงสงสัยเล็กน้อย
นรมนยิ้มแย้มพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก ฉัน ก็แค่ถามดู พอดีว่าคมทิพย์ก็ไม่มีงาน ยังถูก เจตต์ดองไว้อีกด้วย สู้ไปกับเราดีกว่า”
นี่คุณกำลังเปลี่ยนวิธียุให้พวกเขาคบกัน หรอ”
“ก็ไม่เลวไม่ใช่หรอ หรือว่าคุณรู้สึกว่า ทิพย์ไม่คู่ควรกับพฤกษ์ ? ”
ถ้าหากคุณกล้าพูดว่าใช่หน้าตาท่าทาง ของนรมนูที่เอาเป็นเอาตายแบบนี้ ทำให้บุริศร์ หัวเราะออกมาทันที
“คุณว่าไงก็ตามนั้นเลยนะ ผมเชื่อฟัง
คุณ”
” ค่อยยังชั่ว! ”
นรมนยิ้มออกมาแบบได้ใจ
“เหนื่อยมั้ย ? จะหลับสักพักรีเปล่า ? รอ แม่ทําอาหารเสร็จ ลูกๆก็ตื่นกันแล้ว ถึงตอนนี้ นก็เหนื่อยอีกแล้ว”
ความจริงบริศ คิดว่าทุกคนได้อยู่พร้อม หน้าพร้อมตากัน เพียงแต่ว่าสิ่งที่ไม่ดีก็คือทุก คนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วเวลาส่วนตัว ที่เขาได้อยู่ร่วมกับนรมนูตามลำพังก็จะน้อยลง
พวกเขาต้องการอยู่ด้วยกันแบบทุกวินาที และอยู่ด้วยกันให้เลี่ยนไปเลยถึงจะพอใจ
นรมนพยักหน้าและพูดว่า “คุณนอนเป็น เพื่อนฉันนะ”
“ได้เลยครับ”
นรมนในตอนนี้ซึ่งเหมือนกับเด็ก ชอบ ทำตัวติดอยู่กับบริศร์ตลอดเวลา สําหรับ หน้าตาท่าทางเธอแบบนี้ บุริศร์ทั้งชอบและทั้ง เอ็นดู
กอดนรมนไว้ในอ้อมกอด ทั้งคู่นอนกอด กันไว้
ขณะที่ทานอาหารเย็น แม่นรมนกะจะ ปลุกพวกเขาดีน เธอเพิ่งเปิดประตู บุรีศร์ก็ ลืมตาขึนมาแล้ว
“ให้เธอหลับอีกสักพักเถอะ พวกท่าน ทานก่อน”
เสียงของบุรีศร์เบามาก กลัวว่าจะรบกวน นโมนจนตีน ส่วนนรมนในตอนนี้หลับสนิทมาก หน้าตาท่าทางยังคงอ่อนล้าอยู่บ้าง
แม่นรมนพยักหน้าและถอยออกไป
ชีวิตความเป็นอยู่แบบนี้ผ่านไปอีกสิบวัน แล้ว อยู่ใต้การดูแลของแม่นรมน ร่างกายของ นรมนฟื้นฟูได้เร็วมาก สีหน้าก็ดูดีขึ้นมาก เพราะว่ามีเสียงหัวเราะของเด็กๆ อารมณ์ของ เธอก็ดีขึ้นมาก
ช่วงเวลานี้ บุริศร์อยู่เป็นเพื่อนนรมน ตลอดเวลา เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ต่างทำด้วยตัว เอง คมทิพย์เห็นแล้วอยากจะร้องไห้
“ฉันว่านะพวกคุณสองคนนี้ตั้งใจกระตุ้น “ถ้าหากคุณรู้สึกว่าได้รับการกระตุ้น ตัว เองก็รีบมีแฟนไปเลยสิ”
ตอนนี้นรมนสามารถเดินตามใจชอบใน ห้องนอนแล้ว
ดอกไม้และต้นหญ้าในห้องดอกไม้ถูก ธิดากับนาวินดูแลได้ดีมากเลยทีเดียว ตอนนี้ คิดถึงเรื่องที่ตัวเองเคยพูดกับบริศร์ ในใจของ นรมนรู้สึกวางใจเล็กน้อย
คมทิพย์ไม่รู้ว่านรมนกำลังคิดอะไรอยู่ ขณะที่ได้ยินเธอพูดแบบนี้จึงพูดเสียงทุ้มต่ำไป ว่า “นี่คุณพูดเองเลยนะ ถึงแม้มีอยู่คำนึงพูดว่า กระต่ายไม่กินหญ้าข้างๆรัง แต่ว่าฉันชอบหญ้า ข้างๆรัง ใครจะทำไม ? ”
“ใครกันนะ ? ใครเป็นหญ้าข้างๆรัง กระต่าย ? ”
นรมนถามอย่างยิ้มแย้มและถามทั้งๆที่รู้ อยู่แก่ใจ
คมทิพย์ก็ไม่ได้เสแสร้ง ไอออกมานั่ง ครั้งและพูดว่า “เธอรู้สึกว่าฉันกับพฤกษ์เป็นยัง ไงหรอ ? ”
“อะไรคือยังไง ? ”
“นรมน เธออย่าแกล้งสิ เธอรู้อยู่แล้วว่า ฉันถามถึงอะไร
สีหน้าของคนทิพย์คมทิพย์แดงก่ำเล็ก น้อย
เห็นเธอเช่นนี้ นรมนก็ไม่ล้อเล่นกับเธอ แล้ว พูดอย่างยยิ้มแย้มว่า: ” ก็ดีอยู่นะ พฤกษ์ คนนี้ จริงจังมาก เธออย่ารังแกคนอื่นเค้าหล่ะ”
“ใครรังแกใครกันหล่ะ”
คมทิพย์พูดจบวิ่งออกไปอย่างเขินอาย
นรมนเห็นว่าเพื่อนรักตัวเองมีแฟนที่ดี ดีใจแทนเธอด้วย
เธอลุกขึ้นมาและมาถึงในห้องดอกไม้ เห็นธิดากําลังดูแลดอกไม้อย่างตั้งอกตั้งใจ เดินไปหาเธอโดยไม่รู้ตัว “ร่างกายดีขึ้นบ้าง ยัง ? ”
นรมนเอ่ยปากอย่างเสียงเบา
ธิดาก้มตัวลงไปแป๊บนึง และรีบลุกขึ้นมา
“คุณนายคะ ? ท่านมาได้ไงคะ ? ”
“มาดูๆทาง หน่อย”
นรมนมองดูธิดา พบว่าเธอสวยกว่าเมื่อ ก่อนเยอะมาก สีหน้าก็ดูดีมากเลยทีเดียว แล้ว ตาคู่นั้นกระพริบแสงแห่งความสุขอยู่ หน้าตา เหมือนสาวน้อยเต็มตัว
ธิดาเห็นนรมนมองตัวเองแบบนี้ รู้สึกไม่ เป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่
“คุณนายคะ ทําไมถึงมองดิฉันแบบนี้หรอ
คะ ? ”
“คบกับนาวินเป็นยังยังไงบ้าง ? ”
“ก็ถือว่าใช้ได้นะคะ”
พูดถึงนาวินมุมปากของธิดายกขึ้นมา โดยไม่รู้ตัว สีหน้าท่าทางนั้นเหมือนกับผู้หญิง ที่มีความสุข
นรมนมองเห็นพวกเขาแบบนี้ ดีใจแทน
พวกเขาด้วย
ฉันพูดกับบริศแล้วนะ อายุของพวก เธอต่างไม่น้อยกันแล้ว ซึ่งก็ไม่มีญาติพี่น้อง อะไร วันหลังหาเวลาสักวันไปจดทะเบียน สมรสที่สำนักกิจพลเรือน กลับไปฉันกับบุริศร์ เป็นเจ้าภาพ เป็นเจ้าภาพให้กับพวกเธอสอง คนเอง นี่เป็นของขวัญที่ฉันกับบุริศร์มอบให้กับ
งานแต่งของพวกเธอนะ”
นรมนเอากุญแจดอกหนึ่งออกมาและยื่น
ให้กับธิดา
“คุณนายคะ นี่คือ………..
“อยู่ข้างๆบ้านนี่แหละ บุริศร์ซื้อบ้านให้ กับพวกเธอหนึ่งหลัง ไม่ว่ายังไงซะ แต่งงาน กันแล้ว และเป็นครอบครัวกันแล้ว ต้องมีบ้าน สักหลัง บ้านโอนเป็นชื่อของนาวินเรียบร้อย แล้ว นี่เป็นกุญแจ” คําพูด ของนรมนทำให้ธิดาอึ้งไปเลย จากนั้นนัยน์ตาเปียกชื้นทันที
“คุณนายคะ สั่งนี้ดิฉันรับไว้ไม่ได้นะคะ แพงเกินไปแล้วค่ะ”
“พูดอะไรโง่ๆหล่ะ มีที่ไหนกันหละคืน ของขวัญแต่งงาน ? ไม่กลัวไม่มงคลรึไง”
นรมนมอบกุญแจออกไปอีกครั้ง และพูด อย่างยิ้มแย้มว่า “ถ้าหากพวกเธอมีความคิด อย่างอื่นก็บอกกับเราโดยเร็ว ฉันไม่ได้คิดว่า พวกเธอจะมาเป็นคนรับใช้ให้ฉัน พวกเธอควร มีชีวิตของตัวเอง”
“ดิฉันกับนาวินคิดไว้แล้ว อยากติดตาม ประธานบริศร์และทำการค้าขายแบบลงทุน น้อยๆ”
ธิดาพูดความคิดของตัวเองออกมา
“ก็ดีนะ ฉันคิดว่าบริศร์ไม่ปฏิเสธหรอก”
“ขอบคุณท่านประธานบุรีศร์ และขอบคุณ
คุณนายค่ะ” ธิดาดีใจจนเก็บไม่อยู่ หน้าตาท่าทางที่ดี อกดีใจนั้นทําให้อารมณ์ของนรมนดีใจตาม ด้วยเช่นกัน แต่ว่าในขณะนี้ เสียงฝีเท้าได้ดัง เข้ามาจากข้างนอกอย่างกะทันหันไม่นานนัก พฤกษ์ก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว
“คุณนายครับ แย่แล้วครับ เกิดเรื่องแล้ว”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
