บทที่ 342 มีตาหามีแววไม่

“เฮอ! ”

นรมนอดที่จะหัวเราะออกมา โดยตรงไม่ได้

สําหรับคนทิพย์ที่ผ่านมาส่วนใหญ่ได้ยินมากกว่า ยังไม่ทัน ได้รู้จัก คิดมาโดยตลอดว่าเด็กน้อยคนนี้เป็นเด็กสาวที่ เรียบร้อย อย่างน้อยเป็นคนสวยที่อ่อนแอและขี้ป่วย ตอนนี้ ถึงกับเจอหน้ากันบก็ถูกกมลใช้ปืนฉีดน้ำเย็นเข้ามาที่หน้า เต็มๆ เธออึ้งไปเลยทั้งคน

กานต์พูดแบบดิ้นรนว่า “คุณน้าทิพย์ครับ น้ารีบปล่อยผม ลงมาเถอะนะครับ! น้องสาวผมปกป้องผมมากเลยนะ”

“น้ารีบปล่อยพี่ชายหนูนะ!

กมลถือปืนฉีดน้ำเข้ามาอีกครั้ง ตาโตๆที่แวววาวคู่นั้นจ้อง หน้าคมทิพย์อย่างไม่ให้คลาดสายตา

คมทิพย์หันไปมองนรมนแบบหดหู่ใจเล็กน้อย เห็นนมน หัวเราะจนเสไปเสมา โมโหซะจนตัวเองเกือบตาย

“คนสวย หนูมีเหตุผลหน่อยได้มั้ย? ครั้งที่แล้วพี่ชายหนู ขายน้าไป ให้น้อยที่สุสานทั้งหนึ่งคืน น้าตกใจจนเกือบเป็น โรคหัวใจไปเลย เรื่องนี้น้าต้องเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่อง”
ได้ยินนมทิพย์พูดแบบนี้ปุ๊บ กานต์หดคอโดยไม่รู้ตัว

นรมนรู้แค่ว่าคมทิพย์ถูกเจตต์โยนออกไป สําหรับราย ละเอียดระหว่างนั้นเธอไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ ตอนนี้ได้ยินดื่ม ทิพย์พูดแบบนี้ แววตาของนรมนมองไปที่กานต์ทันที

กานต์รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองต้องโชคร้ายแน่ๆ เขาทำปาก แล้วพูดว่า “ผมจะไปรู้ได้ไงหล่ะครับว่าอาเจตต์จะทำเรื่อง แบบนั้นกับน้า? ตอนนั้นผมก็ใจร้อนเกินไป อีกอย่างอาเจตต์ กับน้าต่างรู้จักกัน ผมถึงทำแบบนั้น

“พูดแบบนี้นายมีเหตุผลของนายสินะ? ไอ้เด็กบ้า มีคำ โบราณว่าไว้คํานึงนายไม่เคยได้ยินหรือไง? ฉันไม่ได้ฆ่าใคร แต่ใครคนนั้นกลับตายเพราะฉัน นายต้องรับผิดชอบนะไม่รู้ ไง? ดูท่าตอนนี้นายยังไม่รู้สึกว่าตัวเองทำผิดไปแล้ว!

คมทิพย์พูดถึงเรื่องนี้ปุ๊บก็โมโหเหลือเกิน

กมลรีบเข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จับแขนของคนทิพย์และ พูดว่า “ต่อให้พี่ชายหนูวางอุบายน้าก็ตาม น้าเป็นถึงผู้ใหญ่ เชียวนะถึงกับเด็กคนนึงไม่ได้ น้ายังมีหน้ามาหาเรื่องพี่ชาย หนูอีกหรอ? ”

“เชอะ! ”

คมทิพย์รู้สึกว่าตัวเองมีปากแต่แก้ตัวไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

เด็กน้อยคนนี้เป็นเด็กขี้ปกป้องอีกต่างหาก
“คนสวย หนูต้องเข้าใจสิจ้า พี่ชายหนูทำผิดเองนะ”

“หนูไม่สน น้าปล่อยพี่ชายหนูเลยนะ! ปล่อยสิคะ! ” กมลเขย่าแขนของคนทิพย์ แต่ว่าแขนของคนทิพย์ไม่ กระทบกระทั่งเลยด้วยซ้ำ กมลโมโหจนหยิบปืนฉีดน้ำออก มาโดยตรงและฉีดเข้าไปที่หน้าของคมทิพย์

“ใครให้น้ารังแกพี่ชายหนู! และใครให้น้าไม่ปล่อยตัว

ชายหนู!

คมทิพย์ตั้งตัวไม่ทัน ถูกปืนฉีดน้ำยิงใส่ตัวอีกครั้ง โกรธซะ จนตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง

“นรมน เธอจะสั่งสอนลูกของเธอมั้ย? ไปกันใหญ่แล้ว นะ! ”

นรมนเห็นกมลทําเกินไปแล้วจริงๆ รีบเอ่ยปากขึ้นมา

“กมล หยุดนะ! ห้ามทำแบบนี้กับน้าคมทิพย์! น้าเป็นผู้

อาวุโสนะ! !

แต่ว่าเธอรังแกพี่ชายนะคะ! ”

กมลทำปากอย่างน้อยอกน้อยใจ รู้สึกว่าใกล้จะร้องไห้

ออกมาแล้ว

กานต์เอ็นดูทันที

“กมลไม่เป็นไรนะ พี่กับน้าคมทิพย์แค่ล้อเล่นกันเฉยๆ ใช่มั้ยหล่ะครับคุณน้าทิพย์? ”

แววตาของกานต์มองไปทางคมทิพย์แบบซึ่งๆ หน้า

ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาของคนทิพย์รึเปล่า จู่ๆเธอรู้สึกว่า กานต์ตรงหน้าเหมือนเป็นบริศร์ที่ก๊อปปี้ออกมาชัดๆ ท่าทาง นั้น แววตานั้น เหมือนกันอย่างกับแกะ

เธออึ้งไปแป๊บนึงโดยไม่รู้ตัว จากนั้นปล่อยตัวกานต์และ พูดว่า “ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!

คมทิพย์คมทิพย์ขยี้ผมของกานต์แรงๆ แรงนั้นทำให้กานต์ โมโหแต่แสดงออกมาไม่ได้

กานต์ฟื้นฟูอิสระปุ๊บ รีบดึงกมลมาที่ข้างหลังตัวเอง จาก นั้นก้มตัวลงไปทําความเคารพให้กับคนทิพย์และพูดว่า “น้า ทิพย์ครับ ขอโทษด้วยนะครับ ครั้งก่อนเป็นความผิดของผม เองผมขอโทษคุณน้ากับการกระทำของผมด้วยนะครับ รบกวนคุณน้าเห็นแก่ที่ ผมอายุยังน้อย และเป็นเด็กซึ่งไม่รู้

เรื่องราว อย่าถือสาผมเลยนะครับ”

คำพูดเหล่านี้พูดซะจนคมทิพย์ไม่รู้จะตอบยังไงดี

หากเธอยังถือสากานต์ต่อไป เธอก็จะกลายเป็นคนขั น้อยใจไปเลย หากว่าไม่ถือสา ไอ้เด็กบ้าคนนี้สีหน้าท่าทาง ไม่ได้ยอมรับผิดจากใจจริงเลยด้วยซ้ำ

คมทิพย์โมโหจนกัดฟันไว้ ยังไม่ได้พูดอะไร กมลชะโงกหัวออกมาจากข้างหลังกานต์ มองดูการต้ เห็นกานต์พยัก หน้า ถึงพูดกับคนทิพย์ว่า: “น้าทิพย์ ขอโทษด้วยนะคะ เมื่อกี้ หนูไม่ควรทำแบบนั้นกับคุณน้า คุณน้าอย่าโกรธหนูเลยได้ มั้ยคะ?

ครั้งนี้คมทิพย์ถือว่ามองออกแล้ว ที่แท้กานต์เป็นตัวอย่าง ที่ดีให้กับกมล และเพื่อไม่ให้นรมนลําบากใจถึงได้ขอโทษ ให้กับตัวเอง

– มองเห็นกานต์ที่ เข้าอกเข้าใจและรู้เรื่องราวความโมโห ในใจของคนทิพย์ก็หายไปแล้ว

“น้าไม่ได้โกรธ ก็พูดไปแล้วนี่นะ ล้อเล่นกับพี่ชายหนูเฉยๆ หนูซอกมลใช่มั้ย?

“ค่ะ! ”

กมลพยักหน้า ยังกลัวๆอยู่บ้าง

คนที่เธอสัมผัสมีไม่มาก ยิ่งกว่านั้นกลัวคนแปลกหน้ามาก ถ้าหากไม่ใช่คมทิพย์เข้ามาปุ๊บก็จับคอเสื้อของกานต์ซะที่ เดียว คาดว่ากมลก็ไม่ออกมาและมุ่งไปที่คมทิพย์หรอก

ตอนนี้เธอเหมือนถอยกลับไปในเปลือกไข่ของตัวเอง ตา โตๆคู่นั้นมีความไม่สบายใจแฝงด้วย

ดมทิพย์เห็นอาการของกมล ตอนนี้เห็นเด็กคนนี้เป็นแบบ นี้ เอ็นดู โดยไม่รู้ตัว
“รู้จักกันใหม่อีกครั้งนะจ๊ะ น้าชื่อคนทิพย์ เป็นเพื่อนสนิท ที่สุดของคุณแม่หนูนรมน หนูเรียกน้าว่านาทิพย์ได้เลย และ เรียกน้าว่าแม่บุญธรรมได้อีกด้วย! ”

คมทิพย์ชอบกมลเป็นพิเศษ

หน้าตาที่อ่อนแอของเธอทำให้คนเอ็นดูมากเลยทีเดียว

แม่บุญธรรม?

กมลเรียกไปหนึ่งครั้งด้วยความสงสัย ทำให้ผมทิพย์ดอก

ดีใจสุดๆ

“จ้า! ลูกบุญธรรม! ช่างเป็นเด็กดีจริงๆ ดีกว่าพี่ชายหนู

เยอะเลย! ”

คมทิพย์ดีใจจนเกือบอุ้มกมลขึ้นมา

เห็นหน้าตาทีดีอกดีใจของเธอ กานต์พูดแบบดูถูกดูแคลน ว่า “กมลแค่สอบถามไปซ้ำๆเอง ไม่ได้เรียกน้าด้วยความใจ จริงหรอก คุณน้าทิพย์ครับ! ”

“ไอ้เด็กบ้า ไม่พูดจาได้ไหมเนี่ย? ฉันนี่แปลกใจจริงๆเลย เกิดออกมาจากพ่อแม่เดียวกันแท้ๆ น้องสาวนายทำให้คน ชอบขนาดนี้ ทำไมนายถึงได้ทำให้คนเกลียดขนาดนี้นะ?

ดมทิพย์รู้สึกว่าดวงชะตาของตัวเองอาจจะซงกับกานต์

กานต์กลับพูดแบบไม่ใส่ใจและยักไหล่: “ผมไม่ได้แต่งงานกับน้าสักหน่อย ทำให้น้ำดีใจทำไมหรอกครับ?”

นายนายนายนาย….บรมน! ”

คมทิพย์รู้สึกว่าตัวเองใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

ถูกเด็กกะโปโลรังแกจนกระทืบเท้าทุกครั้งมันเป็นความ รู้สึกแบบไหน?

นรมนกลั้นหัวเราะไว้ และไอเสียงแห่งหนึ่งครั้ง

ครั้ง: “กานต์ มีมารยาทหน่อย

“ครับ หม่า! ผมไม่ถือสาคนที่ไม่มีไอคิวหรอกนะครับ

ถ้าหากกานต์ไม่พูดคำท้ายค่อยยังชั่ว พอพูดคำท้ายใบ ทำให้คนทิพย์อยากชกต่อยคนจริงๆ

“ทำไมหรอคะ น้าอยากชกพี่ชายหนูหรอคะ? ”

กมลมองตาโต เสียงแหวนเป็นพิเศษ สายตาก็ไร้เดียงสา เป็นพิเศษ ถามคำนี้ออกมาปุ๊บ ความโกรธของคมทิพย์ต่อ ให้มีอยู่นอกก็ได้แต่กดลงไป

“เปล่า เปล่านะ กมลไม่กลัวนะหนู ทำไมต้องชกเขาด้วย

ดม ทยได้ยินกมลเรียกตัวเอง ตอกที่ไงสุด

“ขอบคุณแม่บุญธรรมค่ะ ”
กมลมแย้มหวานชื่น จากนั้นลุกขึ้นมาและเข้าไปตรงหน้า เตียงนอนของหน้าบรมน

“หม่ามีขา แด๊ดดี้พูดว่าท่านป่วย ให้หนูอย่าทำให้ท่าน

เหนื่อย หนูไม่กอดท่าน แต่ว่าท่านจับแก้มหนูหน่อยได้มั้ย

คะ? หนูไม่ได้เจอท่านมานานมากแล้วนะคะ”

กมลท่าปากจู๋แบบน้อยอกน้อยใจ ดูท่าน่าจะคิดถึงนรมน มากเลยจริงๆ

หลังจากออกมาจากห้องผ่าตัด นรมนก็ไม่ได้เจอลูกสาว คนนี้อีกเลย ยิ่งไปกว่านั้นไม่ทันได้ไปเยี่ยมกมลว่าฟื้นฟูไปถึง ไหนแล้วด้วยซ้ำ

ตอนนี้เห็นสีหน้าของลูกสาวซึ่งดีกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก ก็ เลยสบายใจขึ้นมากเลยทีเดียว

“เข้ามาสิลูก ให้หม่ามีกอดหน่อย!

คําพูดของนรมนพูดจบ กมลกลับส่ายหน้าและพูด ว่า “แด๊ดดี้พูดว่าร่างกายหม่ามอ่อนแอมาก กอดกมลไม่ได้ ไม่เป็นไรค่ะ กมลกอดหม่ามิได้ใช่มั้ยคะ?

พูดอยู่ เธอถอดรองเท้าและกะจะขึ้นไปบนเตียง น่า เสียดายความสูงมีจำกัด ตัวเองคลานขึ้นไปไม่ได้ ใจร้อนจะ แน่อยู่แล้ว

กานต์ใช้เท้าถีบคุมทิพย์หนึ่งครั้ง ทำให้คนทัพย์ขมวดคิ้วเล็กน้อ

“อะไร? ”

“น้าเป็นแม่บุญธรรมของกมลไม่ใช่หรอครับ? มีอาหา แววไม่ น้องสายผมขึ้นไปไม่ได้ ได้โปรดครับแม่บุญธรรม ของเธออุ้มเธอขึ้นไปหน่อย

คมทิพย์แก้มแดงทันที เมื่อเธอมัวแต่ไปดูกมลอยู่ เด็กคน นี้ทําให้คนยิ่งมองยิ่งชอบ ชอบมากกว่ากานต์เยอะเลย ชั่ว ขณะหนึ่งจึงดูความยากลำบากของกมลไม่ออก

ตอนนี้ถูกกานต์พูดแบบนี้ใบ คมทิพย์ขายขี้หน้ากะทันหัน

“น้าต้องให้นายพูดด้วยหรอ น้ากะจะทำแบบนี้อยู่แล้ว” คมทิพย์เชอะเสียงหนึ่งครั้ง เข้าไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและอุ้ม

กมลขึ้นไปบนเตียง และวางไว้ข้างกายนรมน

“ขอบคุณนะคะแม่บุญธรรม! ”

กมลยิ้มให้กับคนทิพย์ด้วยรอยยิ้มที่หวานชื่น กระชาก วิญญาณของคนทิพย์ไปซะแล้ว

“เด็กดี นรมน ลูกสาวเธอคนนี้โตขึ้นมาต้องเป็นสาวสวย แน่ๆเลย ถึงตอนนั้นยิ้มแย้มออกมาทำให้คนหลงจนหัวปักหัว

“อย่าพูดเหลวไหลนะ”
นรม ตะคอก ใส่เธอหนึ่งครั้ง กลับเห็นกมลอ้าแขนออกมา

โดยตรงและกอดนรมน

ร่างกายเล็กๆของเธอยัง

มีกลิ่นยา เพียงแต่ว่าจางหายไป

เยอะมากแล้ว กมล ในวันนี้สวมใส่ชุดกระโปรงเจ้าหญิง ดูๆ

ไปแล้วสวยเป็นพิเศษ

“หม่ามี้คะ กมลกอดหม่ามนะคะ อาการป่วยของหม่าจะ ได้หายไวขึ้น ใช่มั้ยคะ?

“ใช่จ้า”

นามนกอดกมลไว้บนตักของตัวเอง

ลูกสาวอ้วนกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย ดูท่าคนที่บ้านตระกูล

โตเล็กดูแลได้ดีมากเลยทีเดียว

“หม่ามีขา หมาคิดถึงหนูรึเปล่าคะ?

“คิดถึงเจ้า! หม่ามีคิดถึงหนูทุกวันเลยจ้า”

นรมนพูดคำนี้จบจู่ๆก็สังเกตเห็นแววตาที่แซวเล่นของคม ทิพย์ ทันทีนั้นรู้สึกที่แก้มแสบๆร้อนๆ

หลายวันมานี้เธอมีบริศร์คอยอยู่เป็นเพื่อน ไม่ค่อยคิดถึง ลูกๆสักเท่าไหร่จริงๆ

“เดอะเคอะ!” เสียงไอ

นโมนไอออกมาหนึ่งครั้ง โดยไม่รู้ตัว
กมลกลับไร้เดียงสามาก จูบนรมนไปหนึ่งครั้ง และพูด อย่างแย้มว่า “กมลก็คิดถึงหม่ามีค่ะ หม่ามีต้องรีบหายไวๆ นะคะ! แม่พูดเองนะคะว่าจะพาเราไปเที่ยว!

“จ้าลูก”

นรมนมองดูกมลด้วยความรัก รู้สึกว่าสามารถครอบครอง ชีวิตในปัจจุบันนี้ช่างดีมาก และช่างไม่ง่ายดายเลยจริงๆ

กานต์เห็นกมลดีอกดีใจขนาดนี้ พูดอย่างยิ้มแย้มว่า ” หม่ามีครับ คุณตาคุณยายก็มาด้วยนะครับ เพียงแต่ว่าพูดคุย กับคุณบุริศร์ที่ข้างล่างเดี๋ยวพวกเขาก็ขึ้นมาเยี่ยมหม่ามีแล้ว ครับ ได้ยินว่าหม่าไม่สบาย คุณยายร้องห่มร้องไห้เลยนะ ครับ”

“เหรอครับ? แล้วนายได้ปลอบใจคุณยายรึเปล่าหล่ะ ครับ? ”

“ผมปลอบใจไปแล้วครับ! หม่ามีวางใจได้เลย ตอนนี อารมณ์ของคุณยายดีขึ้นมากแล้วนะครับ ดูแลผมกับกมลทุก วัน ดีใจสุดๆไปเลยครับ

คำพูด ของกานต์ทําให้นรมนรู้สึกชื่นใจบ้าง

“มาที่หม่ามี้ทาง ลูก ให้แม่ดูลูกหน่อย”

นรมนยื่นมือไปหากานต์

กานต์ลังเลอยู่แป๊บนึง จู่ๆเกิดเขินอายและยกขาก้าวไปข้างหน้า หยุดนิ่งที่ขอบเตียงของนรมน ตาเฉี่ยวคนที่ดูดีคู่นั้น มีความคาดหวังกระพริบอยู่

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ