บทที่ 319 ฉันไม่ได้หมายถึงจะโทษคุณ

บริศ ขมวดคิ้วเบาๆ เหลือบไปมองโดย จิตใต้สํานึก ธรณ์โทรมา

เขามองกมลโดยจิตสำนึกไปทีหนึ่ง แล้ว กดรับโทรศัพท์

“บริศร นายมาหาที ป้าโอผิดเหมือนปกติ

ไปหน่อย

เสียงของธรณีไม่ดังมาก แต่กลับทำให้ คิ้วของบริศ ขมวดขึ้นอีกครั้ง

“ฉันจะรีบไป

เดิมทีเขากะจะไปพรุ่งนี้ แต่ไม่คิดว่าป้า โอจะเล่นแผนการอะไรอีก

กมลถามอย่างไม่อยากให้ไป “พ่อคะ พ่อ จะไปอีกแล้วเหรอคะ? ขนาดพ่อป่วยก็อยู่เป็น เพื่อนหนูไม่ได้เหรอคะ?” คำพูดนี้ทำให้บริศร์รู้สึกอยากน้ำตาไหล

จริงๆแล้วเขาอยากอยู่เป็นเพื่อนกับกมล แต่เสียดายสวรรค์ไม่ให้ตามปรารถนา

“รอพ่อจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ ลูกดูแล สุขภาพให้ดี พ่อพาลูกและพี่ชายออกไปเที่ยว ไหม?”

“จริงเหรอคะ? ห้ามโกหกหนูนะ! ใคร โกหกนั้นเป็นลูกหมา

กมลรีบยื่นนิ้วก้อยออกมาให้บุรีศร้

“ได้ ใครที่โกหกลูกนั้นเป็นลูกหมา

บริศร์ นนิ้วมือเกี่ยวก้อยกับเมล และกด ลายนิ้วมือลงไป

ครั้ง กมล ใจกว่าหน่อย หยิบเครื่องเล่น เกมทกานต์เหลือไว้ให้แล้วพูด “ดู พี่ชายทำให้ หนู ถ้าวันไหนพ่อก็ให้ของขวัญหนูสักชิ้นนะ คะ”

“ได้ครับ ลูกอยากได้อะไรครับ?” “หนูต้องคิดก่อน ตอนนี้ยังคิดไม่ออก” กมลเอียงคอยิ้มหวานมาก

ดูท่าทแบบ ของลูกสาว จู่ๆบุรีศร์ก็รู้สึก อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้ให้กับเธอยังได้ เลย

“โอเคครับ เอาลูกว่าเลย ลูกอยากได้ทั้ง

โลกฟอก็จะให้

“คุณพ่อดีที่สุดเลย”

กมลอ้อนในอ้อมกอดของบริศร์ไปสักพัก

นรมนก็เข้ามา

พอเธอเข้ามาก็เห็นบริศร์กับกมลจู๋จี๋กัน อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “พวกนายทําอะไรกันอยู่ เนีย?”

“แม่คะ พ่อบอกจะซื้อของขวัญให้หนู ค่ะ!

“เจ้าคนโลภ วันๆ แต่อยากได้ของ

ขวัญ” นรมนแตะหัวเธอไปที่หนึ่ง

กมลแลบลิ้นออกมา และยิ้มอย่างซุกซน

เมื่อเห็นอาการของลูกสาวดีขึ้น อารมณ์ ของนรมนก็ดีขึ้นเช่นกัน

บริศ มองดูพวกเขาแม่ลูกแบบนี้ กำลังเล

ที่จะพูดอะไรบางอย่าง

“เป็นอะไรเหรอ?”

นรมมรอบคอบมาก ดูออกว่าบุริศร์ เหมือนมีเรื่องอะไร เลยอดไม่ได้ที่จะถาม

บุรีศร์พูดเสียงต่ำว่า “เมื่อกี้ธรณีโทรมา เหมือนว่าป้าโอเกิดอะไรขึ้นอีก ให้ผมไปดูที

นรมนชะงักไปสักพัก ดออกได้ชัดว่าไม่ คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ฉันไปกับนายด้วยไหม?”

นรมนพูดโดยจิตใต้สํานึก

บุรศ พยักหน้า พวกเขาหาพยาบาลพิเศษมา ดูแลกมล ให้ดี ถึงจะไปตระกูลทวีทรัพย์ธาดา

เมื่อเธอมาถึงตระกูลทวีทรัพย์ธาดา นร มนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย โดยเฉพาะตอนที่เห็น คิม เธอยังไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรดี

คิมเห็นนรมน รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ก็ ควบคุมตัวเองได้

“มาแล้วเหรอ?”

นําเสียงของคิมปนด้วยความตื่นเต้นเล็ก

น้อย

“อืม”

นรมนก็ไม่รู้ว่าควรพูดกับคิมอย่างไรดี ต้องเรียกคุณนําคิม? หรือเรียกแม่?

ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีตัวตนอย่าง

ตอนที่อยู่สหรัฐอเมริกา ทั้งสองเข้ากัน ได้ดีมาก แต่พอเปิดเผยตัวตน เธอรู้สึกเหมือน หาความรู้สึกตอนเข้ากันกับคิมนั้นไม่เจอ

บริศ เห็นฉากนี้ พูดเสียงเบา า “คุณอยู่ กับหัวหน้าคิมสักพักนะ เดี๋ยวผมเข้าไป

“ได้”

สําหรับป้าโอ บรมนไม่ได้อยากเจออะไร ขนาดนั้น

หลังจากธรณีได้ยินว่าบุรีศร์มา ก็ออกมา เลย ทักทายกับเขาเสียงหนึ่ง ก็พาบริศ เข้าไป ในคุกใต้ดิน สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

นรมนยืนแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าเล็กน้อย

คิมมองลูกสาวที่อยู่ใกล้ชิดตรงหน้า อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่รู้จะเริ่ม พูดอย่างไร

ไม่เจอกันมายี่สิบกว่าปี ตอนนี้ลูกสาวก็ อยู่ตรงหน้า เธอมีคำพูดเยอะแยกมากมาย อยากพูด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

บรมนกระแอมเสียงหน่ง “คุณนายทวี ทรัพย์ธาดาล่ะ?”

“พักผ่อนอยู่ข้างใน ช่วง สุขภาพไม่ค่อย ดี เพิ่งนอนลง เดี่ยวสักพักตื่นแล้วเธอไปเยี่ยม เขาหน่อยนะ

“ค่ะ”

นรมนเงียบอีกครั้ง

คิมดูท่าทีที่ไม่เป็นธรรมชาติของนรมน พูดเสียงเบา “มานั่งนี่สิ กลับมาบ้านไม่จําเป็น ต้องเกรงใจ”

“ค่ะ”

นรมนพยักหน้า นั่งลงบนโซฟา

ไม่ได้เป็นครั้งแรกที่มาตระกูลทวีทรัพย์ ธาดา แต่ความรู้สึกของครั้งนี้แตกต่างจากเมื่อ

ก่อน

คิมเริ่มต้นชาให้นรมน ต้มไปสักพัก เหมือนคิดอะไรได้ แล้วเทชาทิ้ง

คิมอยู่ในกระทรวงการต่างประเทศมา ตลอดชีวิต ตอนนี้กลับตื่นเต้นราวกับเด็ก นรมนไม่สามารถทนอีกต่อไป เลยห้าม เธอไว้

“คุณไม่ต้องทําแบบนี้ ฉันดื่มน้ำเปล่าสัก หน่อยก็ดีแล้ว คุณต้อนรับแบบกระตือรือร้น แบบนี้ ฉันไม่รู้จะเข้ากับคุณอย่างไร”

คิมอึ้งไปนิดๆ แววตาไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายนรมนถอนหายใจออกมา

“ฉันไม่ได้หมายถึงจะโทษคุณ แค่อยาก ให้คุณนั่งลง พวกเราสองแม่ลูกคุยกันสัก หน่อย”

คําพูดนี้ทําให้น้ำตาของดีมไหลออกมา

“ขอโทษ ยี่สิบปีก่อนฉันไม่ดีเอง ฉัน เข้าใจว่าถ้าเธอจะแค้นฉันเกลียดฉัน ฉันไม่มี อะไรจะพูด แต่ว่าฉัน……

“พอเถอะ มันผ่านไปแล้ว ยังจะไปพูดถึง ทําไมอีก? ตอนอยู่สหรัฐอเมริกาถ้าใช่คุณละก็ คงไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันจะเป็นไงบ้างแล้ว ทั้งชีวิต ของคน ก็แค่โชคชะตาไม่ใช่เหรอ? ค กับฉัน เป็นแม่ลูกกัน นี่ก็คือโชคชะตาที่พระเจ้าให้มา โชคชะตาแบบนี้ใช่ว่าฉันจะไม่เอาก็ไม่เอา ฉัน ยอมรับว่ากะทันหันเล็กน้อย แต่ฉันไม่คิดว่าได้ แม่มาเพิ่มคนหนึ่งอย่างคุณจะไม่ดี อีกอย่าง ยี่สิบปีมานี้ ฉันไม่ได้ใช้ชีวิตแย่อย่างที่คุณคิด ก็ โอเคดี จริงๆ”

จู่ๆมรมนก็รู้สึกเห็นใจผู้หญิงที่อยู่ตรง หน้านี้

ทั้งชีวิตนี้เธอรักแค่ผู้ชายคนเดียว แต่กับ ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกัน

ทั้งชีวิตของคน สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดก็คง

เป็นเรื่องนี้แหละ

ถ้าหากเวลาสามารถพัดพาความเศร้าไป ได้ สามารถทำให้ลืมลืมทุกสิ่งทุกอย่างนี้ บางทีอาจจะเป็นทางเลือกที่ดี แต่เสียดายคิ มลืมในทรไม่ลงสักที บางครั้งสิ่งที่เสียไปอาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุด นี่ทําให้นรมนยิ่งเห็นค่าในช่วงเวลาที่อยู่กับบุรี ศร์

เธอไม่อยากให้ในอนาคตตัวเองจะ เสียใจเพราะไม่ได้พยายามที่จะอยู่กับปริศ

คมได้ยินว่านรมนไม่โทษตัวเธอ น า ง ไหลมากขึ้น

“ขอโทษ เรื่องของดุลยา ฉันสั่งสอนไม่ดี เอง เธอ……”

“เธอคือเธอ คุณคือคุณ อีกอย่างเธอก็ไม่ ถือว่าเลวขนาดนั้น ตอนนั้นเธอแค่อยากให้ฉัน จากไป เลยทำให้เรื่องมีผลกระทบตามมา ฉัน ว่าเธอก็คงไม่คาดคิดเหมือนกัน”

สําหรับกลยา นรมนพูดไม่ว่าว่าจะให้ อภัยหรือไม่อภัย

ดุลยาคอยคิดถึงบริศร์ ในใจเธอก็อึดอัด แต่ผู้หญิงคนนี้ดันเป็นน้องสาวที่ต่างสายเลือด กับเธอ มันทําให้นรมนไม่รู้ว่าควรคิดหยุมหยิม หรือเปล่า

แม้ว่าสภาพความเป็นอยู่ของตุลยาจะดี กว่า แต่ถ้าเทียบขึ้นมา จริงแล้วเธอก็โชคร้าย เหมือนกัน นอกจากคุณพ่อของเธอจะรักเธอ มาก น ทางคิมไม่เคยให้ความอบอุ่นใดๆกับ เธอเลย

คิมไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไรสักพัก จู่ๆเธอ กับหยุดแล้วพูด “เธอรอแปปนะ ฉันมีของจะให้ เธอ”

พูดเสร็จ เธอก็รีบเข้าไปในห้อง

นรมนมองดูห้องรับแขกที่คุ้นเคย ตระกูล ทวีทรัพย์ธาดาที่คุ้นเคย จู่ๆก็มีความรู้สึก เหมือนกลับบ้าน

คําว่าบ้าน มันอัศจรรย์จริงๆ เพราะคน รอบข้างและเรื่องบางเรื่องนั้นล้วนมีความรู้สึก กับอาคารที่เย็นยะเยือก

เธอมองดูทุกสิ่งทุกอย่างในที่นี่ สิ่งที่อเม ข่งที่สุดคือ ตัวเองกลับเป็นสามารถของ ครอบครัว ด้วย

ในขณะที่คิมออกมาอีกครั้ง ในมือจับของ เยอะแยะมากมาย มีทั้งหนังสือแสดงสิทธิ์ที่ดิน สมุดบัญชี และหุ้นส่วนของบริษัท

นรมนตะลึงไปสักพัก

“นี่ทําอะไร?”

คิมนําของพวกนี้ยัดใสมือของนรมน พูด เสียงเบา ของพวกนี้ให้เธอทั้งนั้น หลายปีที่ ผ่านมานี้ฉันเก็บของพวกนี้ให้เธอตลอด ฉัน กลัวว่าเธอจะใช้ชีวิตได้ไม่ดี ฉันกลัวว่าเธอจะ ใช่ชีวิตอย่างสาบาก ฉันกลัวว่าเธอจะเจอ อุปสรรค วันเกิดทุกปีของเธอ ฉันจะออมเงิน จํานวนหนึ่งให้ เงินพวกนี้ก็เก็บมายี่สิบกว่าปี แล้ว ฉันให้เธอ ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธยังไง ฉันก็ จะให้ นี่เป็นน้ำใจของฉัน เธอรับเถอะ”

นรมนก็เป็นคุณแม่คนหนึ่ง เข้าใจอยู่แล้ว กับความรู้สึกที่คิดถึงลูก

ตอน นมมสลับเธอไป จริงๆก็หวังดีกับ เธอ แด่คุณแม่ จากลูกไป ในใจเหมือนขาด ไปส่วนหนึ่งอยู่แล้ว

ความเสียใจและคิดถึงแบบนั้น หลังจาก ทีมรมนเป็นคุณแม่เธอนั้นก็เข้าใจ

เธอไม่ได้ปฏิเสธ ยื่นมือรับสมุดบัญชีมา เลขบนนั้นทําให้นรมนตกใจเล็กน้อย

ยี่สิบกว่าปีออมเงินได้เยอะขนาดนี้ ดูออ กว่าคิมใช้อย่างประหยัด ซึ่งอาจจะไม่ยุติธรรม กับตัวเอง

“คุณจะนําบากไปทําไม?

“นี่เป็นสิ่งที่ฉันติดเธอ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอ แต่งงานกับบริศร์ เธอไม่ขาดเงินแค่นี้หรอก เธอสามารถให้กานต์หรือกมล หรือจะจัดการ ด้วยตัวเองก็ได้ ขอแค่เธอรับเงินส่วนนี้ไป ฉัน ถึงจะสบายใจหน่อย”

“ได้”

นรมนไม่ได้ปฏิเสธ แต่ว่าสมุดแสดงสิทธิ์บ้านตรงหน้า บรมน ไม่ได้รับ

บ้านนี้ฉันไม่ต้องการ คุณเก็บไว้เถอะ หรือมอบให้ดุลยเก็ได้

“ได้อย่างไรกัน? อันนี้ฉันให้เธอ ก็คือให้ เธอ ตุลยา คุณพ่อของเธอ เธอไม่ต้องการ หรอก”

คําพูดของคิมทําให้นรมนรู้สึกเห็นใจดุล ยา

จริงๆแล้วเธอต้องการความรักจากแม่ ถ้าท่านคลอดเธอมาแล้ว ก็ควรให้ทุกสิ่งที่คุณ คนหนึ่งควรให้ คุณดูไม่ออกเหรอว่า ตุลาคาด หวังกับคุณมาก?”

จริงๆนโมนไม่ได้อยากช่วยดุลยาพูด หรอก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

คิมชะงักเล็กน้อย ทําให้ไม่รู้จะทำ อย่างไร

“เธอเป็นแค่อุบัติเหตุ จริงๆแล้วฉันไม่ได้ อยากให้ทําเนิดเธอ”

แต่ว่าคุณให้กำเนิดเธอแล้ว สําหรับแม่ คนหนึ่ง ในส่วนของฉัน คุณไม่ได้ทําหน้าที่นั้น แค่ส่วนของตุลยา คุณเสียเวลาไปยี่สิบกว่าปี จริงๆแล้ว คุณสามารถมีลูกสาวที่น่ารักคนหนึ่ง ดุลยาเป็นแบบนี้ ก็ไม่ใช่ผลของคุณพ่อเธอ ตามใจเกินไป ลูกที่เติบโตในครอบครัวที่เลี้ยง เดี่ยว จริงๆแล้วน่าสงสารกว่าฉันอีก

พอนรมนพูดแบบนี้ คิมอึ้งไปทันที

“เธอไม่โทษเธอเหรอ?”

“โทษสิ เป็นเพราะเธอ ฉันเกือบมีเรื่อง แต่ว่าเรื่องส่วนนั้นอยู่ส่วนนั้น พูดตามความจริง แล้ว ตุลยาน่าสงสารกว่าฉันเยอะ”

นรมนมองดูคิม พยุงเธอไปที่โซฟา

ในขณะนี้ จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากข้างใน ดึงดูดความสนใจของทั้งสองคนทันที

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ