บทที่ 295 ฉันเชื่อใจคุณ

ไม่เจอกันไม่กี่วันกมลผอมลงเยอะเลย ตาโหลไปเยอะเลย ริมฝีปาก

ก็ไม่มีสีเลือดอยู่เลย

ทันใดนั้นน้ำตาของนรมนก็ไหลลงมาทันที

“กมล.”

เธอเรียกเบาๆ ไม่รู้ว่าทำไม ไม่กล้าเสียงดัง เหมือนกลัวจะทำให้ ลูกสาวที่ไม่มีสติตื่นขึ้น

คุณนายโตเล็กเห็นนรมนมาแล้ว ก็ลุกขึ้นยืนและตบไหล่ของเธอ ไม่ พูดอะไรแล้วเดินออกไป และพากิจจาไปด้วย

ในเวลานี้ พูดอะไรก็ไร้เรี่ยวแรงแล้ว ไม่มีแม่คนไหนที่จะฟังคำปลอบ

ใจได้ในตอนนี้

นรมนมาถึงหน้าเตียงกมล จับมือน้อยๆของลูกสาวเบาๆ

มือของกมลเย็นมาก มีอุณหภูมิไม่สูงมาก แม้แต่ลมหายใจก็อ่อน แรง ถ้าไม่ตั้งใจฟัง อาจจะคิดว่ากมลเหมือนตายไปแล้ว

ความรู้สึกของการจะสูญเสียลูกสาวตลอดเวลาเหมือนดึงหัวใจของ นรมนไว้แน่น ในเวลานี้ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะลังเล รู้สึกอยากพูดว่าความ รักของเธอกับบุริศร์ไม่ใช่ของที่จะเอามาแลกเปลี่ยนได้ แต่เวลาที่เห็น กมล ทุกอย่างก็ไม่สำคัญแล้ว

กมลเป็นเด็กที่เธอตั้งใจที่จะให้กำเนิด ตั้งแต่วันที่กำหนดขึ้นมาจนถึง ตอนนี้ กมลยังไม่รู้ว่าโลกภายนอกเป็นยังไง เด็กเล็กขนาดนี้จะให้นร มนเต็มใจที่จะให้กมลจากไปจากโลกนี้ได้ยังไง ?

เรื่องเล็กๆน้อยๆตลอดห้าปีที่ผ่านมามันกำลังสะท้อนอยู่ในใจของนร มน ไร้เดียงสาและมีชีวิตชีวาขนาดนี้ กมลที่เข้าใจรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ตอนนี้ไม่โกรธอะไรเลย เธอที่เป็นแม่คนนี้กลับทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้คน เดียวที่สามารถช่วยกมลอยู่ตรงหน้าแล้ว เธอยังลังเลอะไรอีกล่ะ? ยัง จะอาลัยอาวรณ์อะไรอีก? นรมนค่อยๆสัมผัสผมของกมล ผมของเธอเป็นสีเหลืองเหี่ยว ไม่มีผม สีดำเหมือนเด็กคนอื่น ดูเหมือนจะขาดสารอาหาร

เด็กเล็กขนาดนี้ แต่ต้องทนกับความเจ็บปวดมากขนาดนี้ น้ำตาของ

เธอร่วงหล่นเหมือนลูกปัดที่เส้นด้ายขาดไปแล้ว อาจจะเป็นเพราะรู้สึกได้ถึงการมาของนรมน กมลกลับตื่นขึ้นมา เธอมองนรมนน้ำตาไหลเต็มหน้า พูดอย่างอ่อนแรง

“หม่าม้..”

นรมนรีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง มองลูกสาวด้วยรอยยิ้มที่สดใสและสวย ที่สุด

“ลูกรัก เจ็บตรงไหนไหม? ”

กมลส่ายหัว มองนรมนแล้วถามด้วยเสียงเบาๆ : “แด็ดดี้มายังคะ?

ทันใดนั้นนรมนก็ปวดใจขึ้นมา กลับยิ้มแล้วพูดว่า: “แด็ดดี้มีธุระ ชั่วคราว กลับมาไม่ทัน แต่ว่าแด็ดดี้เป็นห่วงกมลมากเลย กมลต้องไม่ เป็นไรแน่นอน”

“หม่าม หม่ามเป็นห่วงหนูมากใช่ไหม? หนูเหมือนจะเห็นพี่ชายแล้ว พี่ชายบอกว่าเขาจะพาหม่ามีกลับมาด้วย หนูก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะหนูฝัน เองหรือเปล่า จู่ๆก็คิดถึงคิดถึงพี่ชายมากเลย ”

ได้ยินกมลพูดแบบนี้ น้ำตาของนรมนยิ่งไหลออกมาอีก

“เดี๋ยวกานต์ก็กลับมาแล้ว กมลบ้านเราเป็นเด็กที่อดทนที่สุด และ เป็นเด็กที่เชื่อฟังที่สุด”

“หม่าม หนูหนาว หม่ามึกอดหนูหน่อยได้ไหม?

กมลร้องด้วยดวงตาที่มีน้ำตาวูบวาบ

นรมนไม่พูดอะไร เข้าไปกอดกมลไว้ในอ้อมแขนโดยตรง

เธอผอมจนเหลือแค่ผิวหนังหุ้มกระดูก นอนขดตัวเหมือนแมวน้อยใน อ้อมแขนของนรมน until 295 LO G นรมนรู้สึกเจ็บจมูก น้ำตาไหลไม่หยุด ห้ามยังไงก็ห้ามไม่หยุดเลย

กมลเอนตัวไปในอ้อมแขนของนรมน พูดอย่างอ่อนแรง: ” ที่จริงหนู อยากไปสวนสนุกมากเลย หนูก็อยากไปโรงเรียนอนุบาล พี่กิจจาบอก กับหนูว่า โรงเรียนอนุบาลมีเด็กมาเล่นกับเขาเยอะมากเลย และมีของ เล่นสนุกๆเยอะมากหม่ามี ว่าหนูไปได้ไหมคะ?

“ได้สิ! ถ้าครั้งนี้กมลผ่าตัดสำเร็จ จะไปที่ไหนก็ได้ หม่าม้พาหนูไป สวนสนุก หม่ามื้จะพาไปกินของอร่อยๆ หนูอยากไปที่ไหนหม่ามื้พาหนู ไปด้วยดีไหม? ”

“ยังมีพี่ชายกับแด็ดดี้ และพี่กิจจา…”

กมลพูดอย่างโหยหา

สำหรับเด็กคนอื่นแล้ว ความปรารถนาง่ายๆแบบนี้ไม่ได้เรียกว่า ความปรารถนาเลย สำหรับกมลแล้ว มันเท่ากับการเพ้อฝันเลย

เธอดูแสงอาทิตย์ข้างนอก แล้วกล่าวด้วยเสียงเบาๆว่า: “อากาศวัน นี้ดีมากเลย ไม่รู้ว่าสวนสนุกคนจะเยอะไหม

“แน่นอน จะพาหนูไปด้วยแน่นอน !

นรมนรับประกันกับกมลอย่างต่อเนื่อง แต่กมลก็ไม่ได้พูดอะไรกับนร

มนอีก

“กมล กมลลูกแม่”

นรมนเรียกชื่อของกมลเบาๆ ค่อยรู้ว่ากมลเป็นลมอีกแล้ว แต่ว่าการ หายใจยิ่งอ่อนแรงลง

“กมล! ”

นรมนตะโกนอย่างทรมานใจ หลังจากนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ปิดปากของตัวเองไว้วางกมลไว้บนเตียงอย่างรวดเร็ว หันไปมองนลิน ที่ยังอยู่ในห้องผู้ป่วยแล้วพูดว่า: “ขอแค่สามารถช่วยลูกสาวฉันได้ ฉัน จะยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดของคุณ แต่ฉันต้องการให้คุณบริจาคอวัยวะ ของคุณตอนนี้เลยได้ไหม? ” usti 295 U ina

เลือดในหัวใจของเธอกำลังไหล เจ็บเหมือนใจแทบขาด

ไม่อยากละทิ้งความรักเพื่อช่วยลูกสาวของตัวเอง แต่ในสถานการณ์ ของกมลตอนนี้ ทุกอย่างเลยกลายเป็นเรื่องไม่สำคัญเท่าไหร่แล้ว

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักบุริศร์ ไม่ใช่ว่าเธอไม่ต้องการที่จะอยู่กับบุริศร์จน แก่เฒ่า แต่ถ้าเธอเอาชีวิตของลูกสาวของเธอเพื่อรักษาความรักของ ตัวเอง เธอทำไม่ได้!

ไม่ว่าจะเป็น บุริศร์ หรือกมล เธอก็รักเหมือนกัน ไม่อยากเสียอะไร สักอย่าง แต่เธอรู้ดี ว่าบุริศร์จะเข้าใจเธอเอง

นรมนได้แต่ปลอบใจตัวเองแบบนี้ พูดกล่อมตัวเอง แต่ความเจ็บปวด ในใจเหมือนถูกโรยด้วยเกลือ ยิ่งอยู่ยิ่งปวดมากขึ้นเรื่อยๆ อึดอัดมาก ขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอจะล้มลงตอนนี้ไม่ได้ ปล่อยให้ตัวเองเศร้าไม่ได้ เพราะกมลยังรอเธออยู่!

นลินมองเห็นอารมณ์ความรู้สึกในดวงตาของนรมน ก็รู้สึกตื้นตันใน ทันที

ตั้งแต่เธอยังเด็กเธอก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเธอเป็นใคร และไม่รู้ว่าการที่ คนอื่นรักและหวงแหนตนเองมันเป็นยังไง แต่ในขณะนี้ เธอถูกเรื่อง ของนรมนทำให้รู้สึกถึงความประทับใจและตื่นตันใจแล้ว ถ้าเธอมีแม่แบบนี้ ชีวิตของเธอก็จะไม่เหมือนเดิมหรือเปล่า?

แม้ว่าจะยากจนหน่อย หนักหน่อย เหนื่อยหน่อยก็ไม่สำคัญ แค่มี ความอบอุ่นเล็กๆน้อยๆนี้ก็พอแล้ว

นลินรีบหันไป แล้วเช็ดมุมที่เปียกของดวงตา แล้วพูดว่า “ฉันรับปาก

คุณ ฉันจะไปเซ็นสัญญาบริจาคทันที”

“ฉันจะหาคนเขียนเงื่อนไขของเราเอง ฉันจะเซ็นชื่อเอง ฉัน….”

“ไม่เป็นไร ฉันเชื่อใจคุณ ผู้หญิงที่ทำเพื่อลูกได้ขนาดนี้ คนแบบนี้น่า จะเชื่อใจได้!”

นลินขัดจังหวะคำพูดของนรมนแล้วหันหลังเดินออกจากห้องผู้ป่วย 295

นรมนรีบตามออกไป แล้วเรียกคุณนายโตเล็กเข้ามาดูแลกมล ใน เวลาเดียวกันก็ให้หมอเตรียมเริ่มการดำเนินการได้เลย

คุณนายโตเล็กมึนงงเล็กน้อย “ให้บุริศร์รักลับมาบริจาคไตให้เธอไม่ใช่เหรอ?

นรมนกัดริมฝีปากล่างแล้วพูด “บุริศร์มาไม่ได้แล้ว เขาได้รับบาดเจ็บ ขณะนี้อยู่นอนไม่ได้สติอยู่ในโรงพยาบาล

“อะไรนะ? ”

คุณนายโตเล็กแทบจะยืนไม่ไหว โชคดีที่นรมนช่วยพยุงไว้

“ขอโทษค่ะคุณแม่ ฉัน….

“พอก่อน ตอนนี้มีวิธีช่วยกมลไหม?”

คุณนายโตเล็กเป็นคนที่เคยผ่านอะไรหลายอย่างมามากแล้ว แม้ว่า จะรู้สึกเป็นห่วงบุริศร์ และกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของบุริศร์แค่ไหน แต่เธอเป็นผู้หญิงคนนึง และรู้ว่านรมนในตอนนี้ต้องการกำลังใจการ สนับสนุนจากเธอ ก็เลยต้องปิดซ่อนความเศร้าโศกนี้ไว้ แล้วถามนรมน ด้วยเสียงต่ำเกี่ยวกับกมล

นรมนตอบเบาๆว่า “เมื่อกี้เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังฉันมีรูปร่างเหมือน กับกมล และสอดคล้องกันมาก เธอยินดีที่จะบริจาคไตเราไปเซ็น สัญญากันเสร็จ ก็จะเริ่มเตรียมผ่าตัดได้แล้ว ”

“เด็กคนนี้แค่อายุเท่าไหร่? ”

คุณนายโตเล็กมองไปที่นลินที่อยู่ไม่ไกล ถามด้วยความสงสัย นรมนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร แล้วตอบว่า “อายุสิบแปดสิบเก้าค่ะ”

“พ่อแม่ของเธอเห็นด้วย? อายุน้อยขนาดนี้ หากคุณบริจาคไต อาจมี ผลกระทบต่อชีวิตในอนาคตมาก เธอขาดแคลนเงิน? หรือว่า..

“แม่ เรื่องนี้ฉันจัดการแล้ว คุณไม่ต้องห่วงหรอก ตอนนี้ฉันห่วงแค่ กมล เธอรอไม่ได้แล้ว และนลินก็เป็นเด็กกำพร้า ”

นรมนรู้ว่าตัวเองพูดแบบนี้ไม่ดี แต่เธอเป็นแค่แม่ เป็นแค่แม่จริงๆหรอ คุณนายโตเล็กดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของนรมน จึงถอนหายใจ เบาๆแล้วพูดว่า “ฉันขอคุยกับเด็กคนนั้นหน่อยได้ไหม?

นรมนพยักหน้า

คุณนายโตเล็กมาถึงตรงหน้าของนลิน

“คุณชื่อนลินเหรอ? ”

การมาของคุณนายโตเล็ก นลินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็พยัก

หน้า

“ใช่ค่ะ คุณคือ? ”

“ฉันเป็นย่าของกมล ได้ยินมาว่าคุณยอมบริจาคไตเพื่อรักษาหลาน สาวของฉัน ครอบครัวตระกูลโตเล็กของเรารู้สึกขอบคุณคุณมาก ไม่ ว่าคุณต้องการเงิน หรือว่าต้องการโอกาส จากนี้ไปตระกูลโตเล็กของ เราจะดูแลคุณเป็นลูกแท้ๆ ได้ยินมาว่าคุณเป็นเด็กกำพร้า จากนี้ไปคุณ คือสมาชิกครอบครัวตระกูลโตเล็กของเรา ถ้าคุณไม่รังเกียจ ฉัน สามารถรับคุณเป็นลูกสาวบุญธรรม และจะดูและคุณเหมือนคุณหนูไฮ

โซของตระกูลโตเล็ก”

คำพูดของคุณนายโตเล็กทำให้นลินผงะเล็กน้อย คุณหนูไฮโซตระกูลโตเล็ก?

ฐานะนี้ค่อนข้างดี แต่ว่า

เธอมองไปที่นรมนที่อยู่ไม่ไกล แล้วพูดว่า “เรื่องนี้คุณนายโตเล็กไม่ ต้องกังวลเลย ฉันกับนรมนคุยเรื่องเงื่อนไขแล้ว ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยัง ฉันก็ตัดสินใจแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“ที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง คุณช่วยหลานสาวของฉัน ฉันก็จะปฏิบัติต่อ คุณเหมือนลูกสาวของฉันเอง ถ้าคุณจะเรียนต่อ หรือเรียนต่อต่าง ประเทศ หรือเริ่มต้นธุรกิจ ตระกูลโตเล็กจะเป็นผู้สนับสนุนที่อยู่เบื้อง หลังคุณ”

คุณนายโตเล็กคิดว่าตัวเองพูดไม่ชัดเจนพอ เลยอดไม่ได้ที่จะพูดอีก

ครั้ง

Ust 295 o ที่จริงก็ดึงดูดนลินแหละ แต่เธอนึกถึงความดีที่บุริศร์มีต่อนรมน ความรักแบบนั้น สายตาแบบนั้นทำให้เธอไม่อยากยอมแพ้

“ค่อยคุยกันที่หลังนะคะ คุณนายโตเล็ก ฉันจะไปเซ็นชื่อก่อน ถ้าไม่

อย่างนั้น เกรงว่าหลานสาวของคุณจะรอไม่ไหวแล้วล่ะ พูดจบ นลินพยักหน้าให้คุณนายโตเล็ก จากนั้นก็หันหลังจากไป นรมนก็ตามมา กล่าวเบาๆว่า “คุณแม่ ฉันไปเตรียมการก่อนนะคะ”

“ไปเลย ฝั่งกมลยังมีฉันอยู่” นรมนหันหลังและจากไป แต่อารมณ์ความรู้สึกข่างเคร่งเครียดมาก

กิจจาเข้าห้องผู้ป่วยแล้ว คุณนายโตเล็กก็อยู่ข้างนอกนานไม่ได้เลย ต้องเดินกลับอย่างรวดเร็ว

เพราะเคยตรวจสอบล่วงหน้าแล้ว หลังจากที่นลินเซ็นสัญญาบริจาค

ไต โรงพยาบาลก็เริ่มวางแผนการผ่าตัด

เพื่อรักษาความปลอดภัย นรมนพบแพทย์ผ่าตัดที่ตัวเองพากลับมา จากสหรัฐอเมริกา ในจุดนี้ มีความแตกแยกในหมู่คณะของโรง พยาบาล แต่ธรณีมาถึงได้ทันเวลาพอดี

อำนาจของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาบังคับให้ผู้อำนวยการโรงพยาบาล ต้องยอมประนีประนอมต่อพวกเขา และทางด้านเจตต์ก็ใช้วิธีการปะทะ ที่รุนแรง ผู้คนภายในโรงพยาบาลต่างตื่นตระหนกกัน ซึ่งไม่รู้กันเลยว่า คุณชายเจตต์ต้องการหาใคร และต้องการทำอะไร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ