บทที่ 260 เธอไม่คู่ควรจะเป็นเพื่อนของนรมน

เงานั้นออกมาจากบริษัทวัชโรทัยอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงรถที่จอดอยู่ ด้านนอกก็โทรหาพฤกษ์ทันที

“ผู้ช่วยพฤกษ์ ฉันได้ยินข่าวใหญ่มากๆมาข่าวหนึ่ง”

“ข่าวอะไร?”

พฤกษ์ที่อยู่ปลายสายเงี่ยหูฟังอย่างรีบร้อน

คนๆนั้นกระซิบเสียงต่ำว่า : “ฉันได้ยินบทสนทนาระหว่างรเมศกับ แยมได้ยินว่าคุณนายบุริศร์ถูกแยมคุณแยมขับรถเข้าไปทะเลเหนือ

โดยที่ในตอนนั้นคุณนายยังไม่ได้สติ” พฤกษ์นิ่งอึ้งไปทั้งตัวหลังจากได้ยินเรื่องนี้แล้ว

“เข้าใจแล้ว”

เขาวางสายแล้วไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ดูเหมือนว่าบุริศร์จะเป็นบ้าไปแล้ว เขาต่อสู้กับไมค์ไม่หยุด หย่อน ต้องการจะไปตามหานรมน ไม่ว่าไมค์จะพูดอะไร บุริศร์ก็ไม่ ยอมฟัง

หลังมือของเขามีเลือดไหลจากการดึงเข็มออก แต่เขาไม่สนใจเลย ดวงตาสีแดงเหมือนเลือดคู่นั้นดูราวกับว่าไม่ได้พักผ่อนมาเป็นเวลานาน

เขาไม่กล้าหลับตา ไม่สามารถหลับตาได้ เมื่อเขาหลับตาลงก็จะมอง เห็นนรมนนอนจมกองเลือดอยู่ที่นั่น ดวงตาที่โศกเศร้าคู่หนึ่งมองมาที่ เขาแล้วถามเขาว่าทำไมถึงไม่ไปช่วยเธอ?

“บุริศร์นายรู้หรือเปล่าว่าถ้านายทำแบบนี้อีกนายตายได้เลยนะ?” ไมค์ไม่เคยเห็นบุริศร์ที่บ้าคลั่งเช่นนี้มาก่อน

เขาไม่รับฟังคำพูดใดๆเลย ต้องการจะลงทะเลไปตามหาร่างของนร มนไม่หยุด

ในตอนที่พฤกษ์มาถึงก็ได้เห็นภาพเหตุการณ์นี้ ดวงตาของเขาเปียกชุ่มขึ้นมาเล็กน้อย

ห้าปีก่อนบุริศร์ก็เป็นอย่างนี้ ในตอนนั้นเขาแทบจะกระโดดลงทะเล เพลิงตามนรมนไป มาบัดนี้นรมนจมลงสู่ก้นทะเลอีกครั้ง เขาจะ สามารถแบกรับไว้ได้อย่างไร?

พฤกษ์เดินมาอยู่ตรงหน้าบุริศร์แล้วพูดเสียงค่อยว่า : “ประธานบุริศร์ ครับ ผมตรวจพบแล้วว่าใครทำร้ายคุณนาย”

“มันเป็นใคร?”

ทันใดนั้นดวงตาของบุริศร์ก็เย็นขึ้นมา

ไมค์เองก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากลัวที่สุดที่จะได้ยืนชื่อของตุลยา แต่ว่าตอนนี้เขากลับไปสามารถพูดอะไรเพื่อตุลยาได้

พฤกษ์มองไปที่บุริศร์แล้วพูดเสียงต่ำว่า : “เป็นแยมครับ มีข่าวจาก คนของพวกเราที่อยู่ในบริษัทวัชโรทัยว่าไม่นานมานี้แยมไปที่ห้องทำ งานของรเมศแล้วพูดด้วยปากของตนเองว่าเธอขับรถพาคุณนายที่ สลบอยู่ไปที่ทะเลเหนือนอกจากนี้ยังตั้งใจโยนลงไปในทะเลด้วย”

“แยม? ”

ขณะที่บุริศร์พิมพาชื่อนี้ ดวงตาของเขาก็เย็นเยียบไปแล้ว

ในเวลานั้นเอง ตุลยาก็ร้องไห้พร้อมกับวิ่งเข้ามา

“ไมค์ แม่ไม่ต้องการฉันแล้ว! พูดว่านรมนคือพี่สาวของฉัน คือลูกที่ เกิดกับของชินทรผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด เพราะว่าฉันส่งเธอให้กับร เมศ แม่บอกว่านับจากนี้ไม่อนุญาตให้ฉันเหยียบเข้าไปในวิลล่าของ เธอแม้แต่ก้าวเดียว! จะทำยังไงดี?”

ตุลยาพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของไมค์ทันที

ตั้งแต่เล็กจนโต เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีเรื่องไม่สบายใจก็จะมาหาไมค์ สำหรับเธอ ไมค์เป็นเหมือนพี่ใหญ่ให้ความเอาใจใส่และความอบอุ่น อย่างไม่มีที่สิ้นสุดเสมอ ตอนนี้เธอโศกเศร้าอย่างมาก ได้ยืนว่าไมค์อยู่ ที่นี่จึงไม่มีเวลาที่ตรวจสอบเลยว่าทำไมไมค์ถึงได้มาอยู่ที่นี่ และวิ่งเข้า มาในทันที ยิ่งไปกว่านั้นยังพุ่งตรงเข้ามาในอ้อมแขนของเขาเลยด้วย ในตอนที่บุริศร์เห็นตุลยามา ความกดอากาศก็ลดลงต่ำไปทั้งร่าง ไมค์รีบกำบังตุลยาไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็วแล้วเอ่ยถามเสียงทุ้ม ต่ำว่า : “คุณพูดอะไร? นรมนคือพี่สาวของคุณเหรอ?”

“ฉันไม่ยอมรับ! ฉันไม่ยอมรับเด็ดขาด! แต่ว่าของฉันได้ทำการ ทดสอบDNA ฉันกับพ่อเห็นเอกสารนั่นแล้ว ฉันคิดมาตลอดว่าที่แม่ไม่ ซอบฉันเป็นเพราะนิสัยที่เป็นแบบนี้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าแม่ไม่เคยที่จะ ชอบฉันเลยตั้งแต่แรก เธอพูดว่านรมนเกิดจากเธอกับผู้ชายที่เธอรัก ที่สุด เป็นพรหมลิขิตของเธอ ฮือฮือ ฉันจะรู้ได้ยังไง? ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เธอจะตาย ฉันเพียงแค่ส่งเธอให้กับรเมศ รเมศรับปากฉันว่าจะพาเธอ ไป จะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าฉันกับบุริศร์อีก เขาไม่สามารถทำร้าย เธอได้ ทำไมตอนนี้เธอถึงตายแล้วล่ะ แม่เอาความรับผิดชอบทั้งหมด โทษมาที่ฉัน? เพราะอะไร?”

ตุลยาพูดพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น

ดวงตาของบุริศร์เย็นชามากขึ้น

“ถ้าหากว่าเธอตายแล้ว พวกคุณคนที่เคยทำร้ายเธอ ผมจะให้ชุดใช้ ด้วยชีวิตคืนให้เธอทีละคน!”

น้ำเสียงของบุริศร์เย็นเยียบราวกับดาบ ตุลยาตกใจกลัวจนหยุด ร้องไห้ทันที เช่นนี้เองถึงได้พบว่าบุริศร์นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ดวงตาสี แดงเลือดคู่นั้นของเขาจ้องตรงมายังเธอเหมือนต้องการจะเอาชีวิต

“บุ บุริศร์?”

ตุลยานิ่งอึ้งไปทั้งตัว

“ไสหัวไป”

ตอนนี้บุริศร์มีกลิ่นอายของการฆ่าไปทั้งตัว น้ำเสียงแหบแห้ง แต่ กลับทำให้คนหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น

ตุลยาอดไม่ได้ที่จะเกิดความกลัวขึ้นมาบ้าง เธอจับปกคอเสื้อของ

ไมค์

ไมค์ขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่างกับบุริศร์ สุดท้าย แล้วก็ไม่ได้พูด

ตุลยามองไปที่ไมค์ แล้วกระพริบตาอย่างอ้อนวอน ครั้งนี้ไมค์ไม่มีการตามใจเธออีกแล้วเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ

ทันใดนั้นบุริศร์ก็ดึงเข็มฉีดยาบนมือออก มีเลือดไหลออกมาจาก เส้นเลือด แต่เขาไม่สนใจเลยสักนิด

“แยมอยู่ที่ไหน ?”

เสียงของบุริศร์นั้นต่ำลึกทำให้คนหายใจไม่ออก

พฤกษ์พูดอย่างรวดเร็วว่า : “คนของพวกเราควบคุมไว้แล้วอยู่ที่ด้าน

นอกครับ”

“ไป”

บุริศร์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปทางด้านนอก

“บุริศร์!”

ไมค์ตะโกนเรียกหมอของเขา

บุริศร์ชะงักฝีเท้ามองไปที่ไมค์แล้วพูดว่า : “อาศัยตอนที่นายยัง สามารถปกป้องเธอได้รีบพาเธอไปในตอนที่ฉันยังไม่มีเวลาจัดการกับ เธอตอนนี้จะดีที่สุด มินั้นก็อย่าโทษว่าฉันไม่เห็นแก่ความเป็นพี่น้อง” ประโยคนี้ทำให้ตุลยาต้องต่อสู้กับสงครามเย็นอย่างไม่สามารถ

อธิบายได้

เธอคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลามาก คิดว่ามีเสน่ห์ดึงดูดมากมา ตลอด แต่ในตอนนี้เขามองเธอราวกับเป็นเทพสังหาร และบอกเธอ อย่างชัดเจนว่าเขาต้องการให้เธอตาย

ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนเป็นเวทมนตร์ชนิดหนึ่ง มันดึงพลังงาน ความร้อนที่อยู่ตัวเธอทั้งหมดออกไปในชั่วพริบตา ทำให้เธอหนาวจน หวาดกลัว หนาวจนหวาดผวา หนาวจนแทบจะรีบหนีไปจากที่นี่ทันที โชคร้ายที่ขาของเธอดูเหมือนจะฝังรากลึกจนขยับไม่ได้เลยสักนิด เดียว บุริศร์ไม่มองไปที่ไมค์และตุลยาฮักแล้วเดินนำพฤกษ์ออกไป “พวกเราไปดูกันเถอะ”

ไมค์มองเห็นตุลยาที่เป็นเช่นนี้ในตอนนี้แล้ว ทันใดนั้นก็ค้นพบว่าการ ที่ตัวเองคอยตามใจและเฝ้าดูแลตุลยาหลายปีที่ผ่านมานี้ดูเหมือนจะ เป็นการทำร้ายเธอ

แต่ก็ดีปล่อยให้เธอเห็นด้านที่เย็นชาของบุริศร์บ้าง ให้เธอได้สติ อย่างครบถ้วนสมบูรณ์ ให้เธอรู้ว่าคนแบบไหนที่ยุ่งด้วยได้และคนแบบ ไหนที่ไม่สามารถทำได้

“ฉันไม่ไป”

ตุลยาหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่ยังคงถูกไมค์พาตัวออกจากโรงพยาบาล

รถสองคันขับตีคู่กันไปที่ชายหาด

ที่ชายหาดมีเสียงหวีดหวิว ลมทะเลดูเหมือนจะแรงมากขึ้นกว่าเดิม ไม่รู้ว่ากำลังบอกเล่าความคับแค้นใจ หรือว่ากำลังร้องตะโกนบอกอะไร ในตอนที่บุริศร์ลงจากรถ พฤกษ์ก็รีบหยิบเอาเสื้อคลุมมาสวมให้เขา

ทันที

“คนล่ะ?”

พฤกษ์ปรบมืออย่างรวดเร็วแล้วก็มีคนนำแยมที่ถูกมัดมือไพล่หลังมา

ตรงหน้าบุริศร์

แยมหวาดกลัวอย่างมากตอนที่มองเห็นบุริศร์

เธอติดตามรเมศหลายปี และบุริศร์ไม่มากนัก เดิมที่เธอคิดว่าบุริศร์ เป็นเพียงแค่คนเก่งที่ไม่สามารถใช้อำนาจของตัวเองได้อีกแล้ว ไม่ สามารถข้ามฝ่าอุปสรรคขนาดใหญ่ได้ คิดไม่ถึงเลยว่าทุกแผนการ และกลยุทธ์ลูกโซ่ทุกอันของพวกเขาจะถูกบุริศร์ทำลายจนหมดแล้ว แม้กระทั่งตระกูลวัชโรทัยและรเมศก็ถูกจัดการอย่างง่ายดาย

ขณะนี้คดีของรเมศเรื่องการคุกคามและกักขังหน่วงเหนี่ยวบุริศร์ ได้ ถูกส่งไปยังอัยการเขตแล้ว ตระกูลวัชโรทัย ได้รับความสนใจเป็น อย่างมากเนื่องจากความผิดที่รเมศลักพาตัวบุริศร์ไปกักขังหน่วง เหนี่ยว จนทำให้ตอนนี้หลายโครงการไม่สามารถดำเนินการต่อไปได้ ตอนนี้เธอถูกคนของบุริศร์นำตัวมามัดไว้ที่นี่อย่างเงียบๆ แยมเกิด ความกังวลในใจ

“บุริศร์ คุณคิดจะทำอะไร?”

แยมเกิดความกลัวแล้ว เสียงนั้นสั่นเทาและพูดไม่ออก

บุริศร์มองไปที่หญิงสาวตรงหน้า นี่คือหญิงสาวที่สวยงามมากและ แตกต่างจากนรมนด้วยร่องรอยของความป่าเถื่อนและเย้ายวนเป็น ความงามตามธรรมชาติโดยกำเนิด

แต่คนที่สวยงามขนาดนี้กลับโยนนรมนของเขาลงไปในทะเล

“นรมนอยู่ที่ไหน?”

เสียงของบุริศร์ไม่สูง แม้จะมีร่องรอยของความเศร้า แต่ราวกับว่า บรรยากาศโดยรอบนั้นช้าลงไปมากเมื่อเขาเอ่ยปากทำให้คนและ อึดอัด

แยมกลืนน้ำลายแล้วพูดอย่างไม่สมัครใจว่า ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูด ถึงเรื่องอะไร”

บุริศร์หลับตาลง พฤกษ์ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วแล้วตรงเข้าไป เอามือปิดปากแยม ในเวลาต่อมาบุริศร์ก็ออกหมัดที่รวดเร็วราวกับ สายฟ้าฟาดต่อยไปที่ท้องของแยม

“อุบ.

แยมเจ็บปวดจนกล้ามเนื้อหดเกร็งไปทั้งตัว แต่กลับร้องไม่ออกทำได้ แค่งอตัวเหงื่อเย็นไหลออกมาท่วมตัว หมัดนี้ของบุริศร์รุนแรงมาก แยมไม่สามารถตัวได้ ของเธอถูก

มัดไพล่หลังและล้มลงไปบนพื้นเหมือนหมาที่นอนให้เวลาผ่านพ้นไป

วันๆ

เวลาต่อมาพฤกษ์ตรงเข้าไปจับผมยาวของเธอหันหน้าของเธอไป หาดวงตาที่เย็นชาของบุริศร์

“เป็นคุณที่ขับรถแล้วโยนนรมนลงทะเลใช่ไหม?”

เสียงของบุริศร์ยังคงไม่รีบร้อนเหมือนกับการพูดว่าวันนี้อากาศเป็น ยังไงบ้างยังไงยังงั้นแต่ยิ่งเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้คนหวาดกลัว

แยมส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณกำลังพูดอะไร ฉันกับนรมนเราเป็น เพื่อนสนิทกัน ฉันจะทำร้ายเธอได้ยังไง อ้า….”

แยมยังพูดไม่จบก็ถูกบุริศร์หักคางไปเรียบร้อยแล้ว

เสียงของกระดูกที่ดังกีกก้องทำให้ตุลยาตกใจกลัวจนแทบจะนั่งลง ไปบนพื้น

โชคดีที่ไมค์ประคองเธอเอาไว้ แต่ไมค์ก็ไม่ได้ปล่อยให้เธอหนีไป ให้ เธอได้รับรู้เหตุการณ์ทั้งหมดนี้อย่างตรงไปตรงมาหลังจากนั้นเขาก็ กระซิบว่า : “นี่แหละบุริศร์ละ บุริศร์ตัวจริง นรมนคือเส้นแบ่งของเขา ถ้าหากนรมนยังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะเป็นคน เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง แต่ ถ้านรมนไม่อยู่แล้วเขาก็จะเป็นปีศาจทันที ปีศาจที่ไม่สนใจใครทั้งนั้น เข้าใจไหม?”

ตุลยาสั่นเทาไปทั้งตัวอย่างรุนแรงและพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำ

เดียว

เธอคิดเสมอว่าบุริศร์คือสุภาพบุรุษ อย่างน้อยที่สุดเวลาที่เธอเห็น เขาอยู่กับกมลและนรมน เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้อ่อนโยนมากจริงๆ อ่อนโยนจนทำให้เธอแทบรอไม่ไหวที่จะคว้ามาจากมือของนรมน

แต่ว่าสุภาพบุรุษอย่างนี้จะลงมือกับผู้หญิงได้ยังไง?

ยิ่งไปกว่านั้นยังลงมือเหี้ยมโหดขนาดนี้? ตุลยาแทบจะจินตนาการไม่ออกเลย เธอถึงกับรู้สึกว่าทุกอย่างใน

ตอนนี้ล้วนเป็นเพียงภาพลวงตา

บุริศร์ไม่ได้สนใจว่าเธอคิดอย่างไร หลังจากดึงคางของแยมออกไป แล้ว ก็พูดอย่างเย็นชาว่า : “คุณ ไม่สิมควรเป็นเพื่อนของนรมน เพราะ ว่าในปากของคุณไม่มีความจริงเลย ถ้าอย่างนั้นก็ตามนรมนไปเถอะ บางทีคุณอาจจะมีเรื่องที่อยากพูดกับเธอมากมาย

“ไม่นะ!”

แยมส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว แต่บุริศร์กลับไม่มองไปที่เธอสัก ครั้ง แล้วพูดกับพฤกษ์ที่อยู่ด้านข้างว่า “ผูกก้อนหินไว้กับตัวเธอแล้ว โยนลงไปจากตรงนี้เลย”

“ครับ!”

พฤกษ์ไม่ลังเลสักนิดเดียวและปฏิบัติตามคำพูดของบุริศร์โดยทันที แยมพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็ดิ้นไม่หลุด

ตุลยาเห็นด้วยตาตนเองว่าแยมถูกคนมัดไว้กับหินก้อนใหญ่และถูก โยนลงไปในทะเลโดยตรง

เสียง “ตูม”ดังขึ้น ในที่สุดเส้นด้ายแห่งความตึงเครียดในใจของเธอ ก็ขาดสะบั้นลง ภาพตรงหน้ามืดมิดแล้วก็เป็นลมล้มลงไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ