บทที่ 293 คุณช่างเป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ
“ว่ามา ! ”
เสียงของนรมนนั้นเคร่งขรึมมาก
ถ้าไม่ใช่บุริศร์ เธอยอมได้ทุกอย่าง แม้ว่าจะล้มละลาย
ก็ตาม
นลินพูดกระซิบว่า “ฉันขอบุริศร์!”
“คุณอยากตายใช่ไหม? คุณคิดว่าฉันจะไม่ฆ่าคุณ จริงๆหรือ?”
นรมนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะบ้าแล้ว เธอไม่เคยรู้เลยว่าจะถูกเด็กผู้หญิงอายุ 18กว่าๆบังคับ
ให้ถึงทำเช่นนี้
ต้องการให้เธอปล่อยบุริศร์ไป ก็เหมือนกับความ ทรมานที่ถูกกรีกเนื้อแยกชิ้นส่วนกระดูกของร่างกาย
ในหลายปีนี้เธอยังไม่สามารถขับไล่บุริศร์ออกจาก หัวใจของเธอได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าบุริศร์และเธอ รักกันมากแค่ไหน
นลินไม่สนใจความโกรธของนรมนเลย ไม่สนใจแม้ กระทั่งแรงมือของเธอ
เธอพูดเบาๆว่า “ฉันแค่อยากให้เขาอยู่กับฉันสาม เดือน! แค่สามเดือนก็พอ! ฉันไม่ต้องการตลอดชีวิตของ เขา! นรมน ฉันใช้ไตข้างหนึ่งของฉัน บวกกับชีวิตที่ไม่รู้ อนาคตของฉันให้เขาอยู่กับฉันสามเดือน นี่ไม่เกินไปใช่ ไหม?”
นรมนตกตะลึง
“คุณพูดอะไรนะ?”
นลินหลุดพ้นจากมือของนรมน มองเข้าไปในทางระยะ ไกล กล่าวด้วยสีหน้างุนงง “ฉันเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่ เด็ก ยังไม่ได้สัมผัสกับความอบอุ่นใดๆ ยิ่งไม่รู้ว่าเวลาถูก คนอื่นรักมันเป็นไง ฉันเห็นว่าบุริศร์ดีกับคุณมาก ฉันก็แค่ อยากจะได้รับความอบอุ่นบ้าง ฉันอยากรู้เป็นพิเศษว่า ความรู้สึกที่เวลาถูกผู้ชายอย่างเขาดูแลปกป้อง ทะนุถนอมอย่างดีมันเป็นยังไงกัน รู้ว่าตนเองมีกำลังมาก น้อยแค่ไหน ฉันยังรู้ด้วยว่าผู้ชายอย่างบุริศร์คือคนที่สูง เกินที่ฉันจะเอื้อมถึงในชีวิตนี้ แต่เป็นแบบนั้นแล้วไงล่ะ? พระเจ้าให้โอกาสนี้แก่ฉัน ฉันก็ต้องคว้าไว้สิใช่ไหม?”
คำพูดของเธอทำให้นรมนตกใจยังไม่รอให้เธอพูด อะไร นลินก็พูดต่อ “หากความสัมพันธ์ของพวกคุณ แน่นแฟ้นพอ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกคนนอกอย่างฉันแทรก เข้ามาในช่วงสามเดือนนี้ใช่ไหม? ถ้าเกิดในสามเดือนนี้ เขาตกหลุมรักฉัน นั้นก็ขอโทษด้วย ฉันจะไม่ปล่อยเขาแน่ แต่เงื่อนไขของเรามีแค่สามเดือนเอง ฉันจะขอเขาแค่สาม เดือน เขาต้องอยู่กับฉันตลอดสามเดือนนี้ คุณไม่สามารถ มาหาเขาได้ ไม่สามารถพบเขา ยิ่งไม่สามารถคุยเรื่อง ความรักกับเขาได้ นี่ก็คือเงื่อนไขของฉัน ”
นลินพูดจบ แล้วมองตรงไปที่นรมน สมองของนรมนสับสนไปหมด เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้หญิงอย่างนลินในโลกใบนี้? “คุณต้องการผู้ชายแบบไหนก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็น เขาด้วย?”
“ก็ฉันชอบ จะทำไงล่ะ ฉันชอบเขาตั้งแต่แรกเห็น ใน เมืองชลธีฉันยังไม่เคยพบผู้ชายที่ทำให้ฉันชอบมากเท่าบุ ริศร์เลย จะโทษก็ต้องโทษคุณที่ทำให้ฉันได้พบเขา”
นลินกล่าวอย่างไร้ยางอาย นรมนอยากจะตบเธอจริงๆ แต่ตอนนี้เธอพบว่าเธอไม่มีความแรงเหมือนผู้ใหญ่เลย
เธอพยายามเตือนสติตัวเองให้ตื่น พูดด้วยเสียงต่ำว่า “บุริศร์ไม่ใช่สิ่งของ ไม่ใช่แค่ฉันบอกยอมให้ก็ให้ได้นะ นอกจากนี้เขายังมีความคิดเป็นของตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่ ฉันตอบตกลงเธอ แล้วเขาจะไม่สนใจฉันและลูกๆอีก”
“นี่ก็เป็นปัญหาของฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ แค่คุณ สัญญาว่าจะไม่มาหาเขา ไม่พบเขาไม่ติดต่อเขาเป็นเวลา สามเดือนก็พอแล้ว”
คำพูดของนลินทำให้นรมนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี
พูดตามความจริง ระหว่างสามเดือนและตลอดชีวิตไม่ ต่างกันเลย แต่ตอนนี้เธอยังมีทางเลือกไหม?
ในขณะนี้ มีสายเรียกเข้าโทรศัพท์ของคุณนายโตเล็ก อีกครั้ง
“นรมน คุณกับบุริศร์จะกลับมาอีกทีเมื่อไหร่? ฝั่งนี้กมล ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉัน…”
มือของนรมนจับโทรศัพท์ไว้แน่น ช่วงเวลานี้ ไม่มีใครรู้ว่าเธอเคยเจอกับอะไรในใจมา บ้าง เธออยากจะฆ่าตัวตายที่นี่ด้วยซ้ำ จะดีขึ้นหน่อยไหม?
แต่นี่เป็นเพียงจินตนาการ
ฟังเสียงกังวลของคุณนายโตเล็ก นรมนพูดเบาๆว่า “เราจะรีบกลับไป ”
หลังจากวางสาย มุมปากของนลินเลื่อนขึ้นเพิ่มขึ้นเล็ก
น้อย
แม้ว่านรมนไม่ได้พูดอะไร แต่คุยในสายโทรศัพท์ก็ เพียงพอแล้วที่นลินจะเข้าใจ เงื่อนไขของเธอนรมนก็ ตกลงแล้ว
“คุณเป็นแม่ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ! ”
“อย่ามาแสร้งพูดประจบสอพลอกับฉันนลิน ไม่มี ประโยชน์หรอกที่ฉันตกลงกับเธอ ยังคงเป็นคำนั้น บุริศร์ ไม่ใช่สิ่งของ เขามีความคิดและพฤติกรรมของตัวเอง ฉัน สัญญาได้แค่ว่าจะไม่เจอเขาเป็นเวลาสามเดือน ไม่ติดต่อ เขา ส่วนอื่น ฉันไม่สามารถสัญญาได้”
“โอเค ฉันก็ไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น ไม่ว่ายังไง คุณก็ เคยช่วยฉัน แบบนี้ละกัน หลังจากที่ฉันทำการผ่าตัดกับ ลูกสาวเสร็จ ก่อนบุริศร์ที่จะดีขึ้น ฉันจะไม่ไปหาคุณเลย แต่ถ้าอาการฉันดีขึ้นแล้ว และร่างกายของบุริศร์ก็หายเป็น ปกติแล้ว ข้อตกลงระหว่างเราก็จะมีผลบังคับใช้”
คำพูดของนลินไม่ได้ทำให้นรมนซาบซึ้งเลย เธอมองไปที่นลิน พูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ไปรับการ ฝาตัดได้แล้ว?”
“ได้เลย!”
นลินกระฉับกระเฉงจริงๆเลย แต่นรมนไม่สามารถไป
ได้ทันที
“ฉันทำธุระก่อน คุณรอฉันก่อน ”
“ได้!”
ตอนนี้นลินก็เหมือนที่นรมนได้พบเธอครั้งแรก
แต่นรมนมีความขมขื่นทางจิตใจ
เธอไม่รู้ว่าถ้าบุริศร์รู้ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร จะตำหนิ เธอไหม และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบุริศร์จะโกรธหรือไม่ แต่เธอ ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
จะให้เธอเฝ้าดูกมลตายอย่างสิ้นหวังหรอ?
เธอเคยสัญญาว่ากับกมลไว้หลายๆเรื่องยังไม่เคยได้ ทำเลย เธออายุแค่สี่ปี ยังไม่เคยเห็นชีวิตที่ดีเลย เธอมี สิทธิ์อะไรที่จะกีดกันสิทธิในการมีชีวิตรอดของลูก?
นลินบอกแค่สามเดือน!
เธอต้องเชื่อในสามเดือนนี้บุริศร์จะไม่เปลี่ยนใจใช่ ไหม?
ในเวลาห้าปีก็ผ่านไป ในใจของบุริศร์ยังคงมีเธอ แค่ สามเดือนไม่เป็นอะไรใช่ไหม?
นรมนพยายามปลอบใจตัวเองอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่ว่า จะทำอย่างไร หัวใจของเธอก็ยังเจ็บมาก เกือบถึงกับ หายใจไม่ออก
นำคนที่ตัวเองรักมากที่สุดให้คนอื่นสามเดือน นี่ช่างไร้ ความสามารถขนาดไหนเนี่ย
แต่คนที่ไร้ความสามารถคนนี้คือเธอ!
ในลำคอมีรสหวานกลิ่นคาวเลือด แต่ถูกเธอกดลงไป เธอเดินกลับไปที่ประตูห้องผ่าตัดทีละก้าว
กิมจิและกานต์กังวลมากเมื่อเห็นนรมน
“เป็นไงบ้าง ?”
“หม่าม หม่ามี้ยังโอเคไหม? สีหน้าของหม่ามี้ดูไม่ดี เลย!”
คำพูดของกานต์ทำให้นรมนยิ้มออกมาเล็กน้อย สีหน้าของเธอจะดูดีได้อย่างไร?
มีคนต้องการแย่งผู้ชายของเธอ แต่เธอไม่เพียงแต่จะ ปกป้องไม่ได้ ยังยื้อไว้ไม่ได้ ยังจะต้องบรรลุข้อตกลงสาม เดือนกับบุคคลนั้น และยังนำคนที่ตัวเองรักมากที่สุดไปให้ กับคนอื่นด้วยมือเธอเอง ใครเข้าใจความรู้สึกนี้บ้าง?
แต่ต่อหน้ากานต์ นรมนไม่สามารถพูดอะไรได้
เธอแตะศีรษะของกานต์และพูดว่า “กานต์ ทางด้าน แด็ดดี้ต้องให้ลูกกับคุณอากิมจิช่วยเฝ้าดูที่นี่ ทางฝั่งกมล เกิดปัญหา ต้องผ่าตัดทันที หม่ามี้ต้องไปดูก่อน
“กมลเป็นอะไรไป? แด๊ดดี้เป็นแบบนี้ แล้วฝั่งกมล….”
กานต์ก็เริ่มกังวล นรมนปลอบใจเขาอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “หม่ามี้ พบแหล่งไตที่เหมาะสมสำหรับกมลในการปลูกถ่าย แต่มี บางสิ่งที่หมามี้ต้องไปดู และต้องอยู่ แด๊ดดี้ของลูกไม่รู้ว่า จะตื่นเมื่อไหร่เลย และที่นี่ก็ไม่มีคนไม่ได้ ลูกเป็นลูกของ หม่าม ลูกกับคุณอากิมจิอยู่เฝ้าแต๊ดดี้แทนหม่ามได้ไหม?”
“ได้ครับ!”
กานต์พยักหน้าอย่างรวดเร็ว และยังพูดอย่างกังวล ว่า”หม่ามต้องบอกผมให้ทันเวลาถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับน้อง สาว หม่ามีต้องบอกผมให้ทันเวลานะครับ พอแด็ดดี้ออก มา หลังจากตื่นแล้ว เราก็จะกังวลเหมือนกัน”
“รู้แล้วจ้า ”
นรมนจับที่ศีรษะของกานต์ แล้วค่อยลุกขึ้นยืน พู ดกับกิมจิว่า “รบกวนคุณช่วยด้วยนะคะ”
“นายหญิง ทางนั้นคุณไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม? ” กิมจิเห็นนรมนอารมณ์ไม่ดี อดไม่ได้ที่จะถาม
นรมนส่ายหัวและพูด “โชคดีที่พระเจ้าสงสารฉัน ที่พบ แหล่งไตที่เหมาะสมเช่นนี้ นี้สามารถช่วยกมลได้แล้ว บุริ ศร์ก็ไม่ต้องกังวลอีกแล้ว ทั้งสองเหมือนและเหมาะมาก ดี เลย แต่ที่นั่นมีบางสิ่งที่ต้องให้ฉันไปจัดการ ฉันต้องอยู่ เคียงข้างเธอสำหรับการผ่าตัดครั้งใหญ่ของกมล ดังนั้นที่ นี่ต้องรบกวนคุณแล้วล่ะ”
“ไม่รบกวนเลยครับ ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อ ดูแลประธานบุริศร์และคุณชาย” คำพูดของกิมจิทำให้นรมนค่อนข้างโล่งใจ
เธอต้องการเข้าไปดูบุริศร์ เพราะจะได้รู้ว่าเขาสบายดี ไหม และยังสามารถบอกเขาได้แล้วว่าการผ่าตัดของกมล นั้นมีทางช่วยแล้ว
แต่ตอนนี้เธอเข้าไปไม่ได้
ห่างแค่ประตูกั้น แต่ดูเหมือนว่าจะถูกคั่นด้วยภูเขาและ แม่น้ำ เหมือนขอบฟ้าที่ดูเหมือนจะอยู่ใกล้แต่มันไกลเหลือ เกิน ความรู้สึกนั้นทำให้นรมนรู้สึกเหนื่อยล้า และก็เจ็บ ปวดทรมานมาก
ตาของเธอเปียกเล็กน้อย แต่ทำได้แค่ทนซ่อนไว้
ในที่สุด เธอก็หันหลังจากไป เดินออกจากโรงพยาบาล ทีละก้าว แต่ขาทั้งคู่นั้นกลับอึดอัดราวกับว่ามันเต็มไปด้วย ตะกั่ว
นลินกำลังรออยู่นอกประตู ไม่รีบร้อน แต่อย่างใด แม้ กระทั่งยังหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นเกมอยู่เลย
เมื่อเห็นนรมนออกมา นลินก็ปิดโทรศัพท์
นรมนเห็นว่าเป็นโทรศัพท์รุ่นเก่า สีก็ตกหมดแล้ว แต่ นลินไม่ได้รังเกียจมัน ยังคงใช้ต่อ
เธอบอกกับตัวเอง ว่าจะไม่สงสารนลินอีกต่อไปแล้ว
ผู้หญิงคนนี้สามารถคิดวิเคราะห์อะไรได้ดีกว่าใครๆ และยังรู้ว่าประโยชน์สูงสุดคืออะไร แม้ว่าชีวิตจะขมขื่น สำหรับผู้หญิงคนนี้ แต่ก็ยังดีกว่าเธอใช่ไหมล่ะ?
นรมนดุตัวเองอย่างเย้ยหยัน กล่าวเบาๆว่า “ไปเถอะ” เธออยู่ข้างหน้า นลินอยู่ข้างหลัง ทั้งสองคนหยุดรถ และตรงไปที่โรงพยาบาลหัวเฉียว
ขณะอยู่บนท้องถนน จู่ๆนรมนก็จำบทสนทนาระหว่าง ธิดาและป้าโอได้ พวกเขาบอกคนในโรงพยาบาลมีคนของ พวกเขา จะปล่อยให้กมลตายบนเตียงผ่าตัดได้ ประโยคนี้ ก้องอยู่ในหูของนรมน
เธอรีบโทรหาธรณี
ในวันนี้ไม่สามารถเรียกคุณชายธรณีได้แล้ว ช่วงเวลาที่นรมนรับโทรศัพท์ แล้วพูด “คุณอาคะ”
คำนี้ทำให้หัวใจของธรณีเจ็บปวดอย่างกะทันหัน พูด ความรู้สึกที่ซับซ้อนไม่ออก
นรมนเรียกเขาแสดงให้เห็นว่านรมนยอมรับตัวตนของ เธอในฐานะลูกหลานของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ในคำ ว่า”คุณอา” ทำให้ธรณีตัดความคิดถึงของตัวเองทิ้ง
ผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารักซึ่งเป็นหลานสาวของตัว
เอง!
นี่ทำให้เขารู้สึกรับไม่ได้ แต่ก็ต้องยอมรับมัน!
ธรณีหายใจเข้าลึกๆ ใช้เสียงที่ตัวเองที่คิดว่าสมบูรณ์ แบบที่สุดแล้วพูดว่า
“การผ่าตัดของบุริศร์เสร็จสิ้นแล้วเหรอ ? ”
“ยังเลย แต่มีเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับกมล อยากขอให้ คุณอาช่วยหน่อย ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณอามีเวลาไหมคะ?”
นรมนกล่าวอย่างสุภาพมาก
ความคุ้นเคยและความมีน้ำใจระหว่างเธอและธรณีใน เมื่อก่อน ตอนนี้ดูเหินห่างกันมาก
ธรณีไม่รู้ว่าในใจของนรมนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขา จะไม่ปฏิเสธคำขอของนรมน “ตราบใดที่เป็นเรื่องของคุณ ผมมีเวลาเสมอ ส่งที่อยู่
มา ผมไปหาคุณ”
คำพูดของธรณีทำให้นรมนรู้สึกสบายใจขึ้นมาก แล้ว ส่งที่อยู่โรงพยาบาลหัวเฉียวในเมืองไปทันที และพูดถึง ความกังวลของตัวเองด้วย
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
