ตอนที่ 17 ความลับทั้งสามข้อ (7)

ความลับข้อที่สองของเขานั้นคล้ายกับข้อแรก เป็นพลังพิเศษอีก ประเภทหนึ่ง แต่พลังนี้ร้ายแรงกว่าและใช้ได้จริงมากกว่า เขา สามารถควบคุมจิตใจคนได้ ทำให้บุคคลนั้นกระทำหรือพูด ตามความต้องการของเขาได้

แต่ช่วงเวลาการควบคุมนี้อยู่ได้ไม่นานนัก โดยปกติก็แค่ นาทีเดียว และผู้ที่ถูกควบคุมหลังจากเป็นอิสระจากการควบคุม ของเขา จะความจำเสื่อมชั่วคราว พูดง่ายๆ คือคนที่เขาควบคุม จะไม่รู้ตัวหรือจำไม่ได้เลยว่าในหนึ่งนาทีที่ถูกควบคุมนั้นเกิด อะไรขึ้นบ้าง

ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองมีพลังนี้ เขาก็ใช้มันอย่างระมัดระวัง

จนถึงตอนนี้ เขาใช้พลังไปไม่ถึงสิบครั้ง นั่นเป็นเพราะใน ระหว่างที่เขาควบคุมคนอื่นอยู่นั้น ถ้าบุคคลนั้นเกิดบาดเจ็บทาง กายขึ้นมา ร่างกายเขาเองก็จะบาดเจ็บด้วยเช่นกัน แต่เขาไม่สามารถบังคับให้คนที่เขาควบคุมไปทำร้ายผู้อื่น

ได้ และหากคนที่เขาควบคุมอยู่เกิดไปทำร้ายคนอื่นเข้า ตัวเขา เองก็จะได้รับบาดเจ็บเฉกเช่นเดียวกับคนที่ถูกทำร้าย

ส่วนความลับข้อสามไม่เกี่ยวกับพลังพิเศษใดๆ แต่เป็น

คนๆ หนึ่ง และคนๆ นั้นคือ.. ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์พลันดังขึ้นรบกวนกระแสความ คิดของเขา ซูจิอเนี่ยนขมวดคิ้วบังคับตัวเองให้กลับสู่สภาวะalt

ปกติ เขาเหลือบดูเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามา พร้อมเก็บง่ำ ความรู้สึกขณะรับสายโทรศัพท์

“ท่านประธานชูคะ ท่านประธานลู่จิ้นเหนียนจากหวนอิ่ง เอ็นเตอร์เทนเมนต์ มารอพบท่านที่บริษัทค่ะ”

“เข้าใจแล้ว” ซูฉือเนี่ยนตอบเบาๆ ก่อนวางสาย ถึงกระนั้น เขาก็ไม่สตาร์ตรถในทันที แต่ยังคงเฝ้ามองซ่งชิงซุนที่กำลังยืน อยู่ในตู้โทรศัพท์อีกฟากถนนผ่านกระจกหน้าต่างรถของเขา จากนั้นอีกพักหนึ่ง เขาจึงละสายตา ขับรถออกมาในที่สุด

หลังจากการประชุมในร้านกาแฟบริเวณชั้นล่างของบริษัท เสร็จสิ้น ทุกคนก็พากันลุกออกจากห้อง เหลือเพียงซูจือเนี่ย นกับถังนั่ว

ซูจือเนี่ยนนั่งตรงข้ามกับถังนั่ว เขาตั้งหน้าตั้งตาอ่าน เอกสารในมือ มียกถ้วยกาแฟบนโต๊ะขึ้นมาจิบบ้างเป็นครั้ง คราว

“เธอมาอีกแล้ว…” ขณะที่ถังนั่วเรียกพนักงานเสิร์ฟมาเดิม เครื่องดื่ม เขาเงยหน้ามองไปยังหน้าต่าง แล้วพีมพำกับตัวเอง ซูจือเนี่ยนรู้เป็นอย่างดีว่าถังนั่วกำลังพูดถึงใครโดยที่เขาไม่ ต้องละสายตาไปจากเอกสาร สีหน้าเขาไม่แปรเปลี่ยนแม้เพียง สักนิด ยังคงจดจ่ออยู่กับเอกสารในมือ “อาทิตย์นี้เธอมาปัก หลักอยู่ตรงนั้นประมาณสามครั้งแล้วนะฉันว่า.. จำได้ว่ามีอยู่ คืนหนึ่ง ตอนพวกพนักงานที่ทำงานล่วงเวลาเลิกงาน ฉันเห็นalt

เธอยืนอยู่ตรงนั้น คืนนั้นฉันจอดรถไว้ที่นี่ ไม่ได้ขับกลับบ้าน และตอนนั่งรถแท็กซี่ออกไป เธอก็ยังยืนอยู่ตรงนั้นแทบไม่ขยับ ไปไหน”

ซูจือเนี่ยนทำราวกับผู้ที่ถังนั่วกล่าวถึงนั้นไม่มีอะไร เกี่ยวข้องกับตัวเอง เขาพลิกและอ่านเอกสารในมือต่อไปเรื่อยๆ ถังนั่วเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายที่กระตุ้นชูจือเนี่ยนไม่สำเร็จสักที จึง เงียบลงในที่สุด ทว่าหลังจากนั้นสักพัก เขาก็โพล่งขึ้นมาว่า “หิมะตก!”

นิ้วของซูจือเนี่ยนที่พลิกเอกสารอยู่สะดุดเล็กน้อย สายตา เขายังคงจ้องอยู่ที่เอกสาร ก่อนหน้านี้เขาใช้เวลาเพียงหนึ่งนาที ก็อ่านเอกสารจบหนึ่งหน้าแล้ว แต่ตอนนี้สิบนาทีผ่านไปเขายัง คงจ้องมองมัน เนื้อหาก็ไม่เข้าหัวสักนิด สุดท้ายเขาเงยหน้าขึ้น มองออกไปที่นอกหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจ

หิมะร่วงพรูจากฟ้าอย่างรวดเร็ว เพียงแค่ไม่ถึงนาทีก็ ปกคลุมถนนจนขาวโพลน อาจเป็นเพราะซ่งชิงชุนหาที่หลบหิมะ ไม่ได้ เธอจึงยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ท่ามกลางหิมะ