ตอนที่ 66 สุดที่รักของเธอ ศัตรูหัวใจของเขา (6)

ซูจ๋อเนียนหยุดชะงักในทันที

แล้วหันไปเห็นชายคนนั้นจ้องมองมาที่เขาอย่าง

ถมิง ง

ก่อนจะหันไปแสร้งยิ้มหวานให้เด็กหญิงคนนั้น ลุงจะเป็นผู้ร้ายได้ยังไง ผู้ร้ายที่ไหนจะมาซื้อขนมให้หนูล่ะ”

“แต่คนหน้าตาดีๆ อย่างพี่ชาย คงจะไม่โกหกหนูหรอก” พอกล่าวจบ

เด็กหญิงก็ยกนิ้วชี้มาทางเขา

ปลายนิ้วของเธอบังเอิญสัมผัสถูกตัวเขา เขาจึงได้ยินและรับรู้ถึงความไว้เนื้อเชื่อใจอันบริ สุทธิ์และเรียบง่ายที่เด็กหญิงมีให้เขา

กระทั่งมารดาของเขายังไม่ค่อยเชื่อใจเขา แต่เด็กหญิงแปลกหน้าคนนี้กลับมอบความไว้เนื้

อเชื่อใจให้เขาอย่างง่ายดาย…

“พี่ชายบอกว่าลุงเป็นคนร้าย งั้นลุงก็ต้องเป็นคนร้ายแน่ๆ เด็กหญิงคนนั้นอย่างจริงจังอีกครั้ง พอฟังแล้วใจเขาถึงกับเหม่อลอยไปไกล แล้วเด็กหญิงก็ตอกย้ำอีกครั้งว่า “ลุงเป็นผู้ร้าย!”

ราวกับจะย้ำจุดยืนของเธอ

เด็กหญิงกัดอมยิ้มอย่างแรงจนแผ่นอมยิ้มวงให ญ่กว่าใบหน้าเธอหักออกเป็นชิ้นๆ

ร่วงหล่นกระจายไปทั่วพื้น

เด็กหญิงนั่งยองๆ ลงทันที

ตามองเศษอมยิ้มที่เปรอะเปื้อนฝุ่นบนพื้น แล้วร้องไห้เสียงดัง

เธอร้องเสียงดังมากจนเป็นจุดสนใจของผู้คนที่ อยู่รอบข้าง

บางทีชายสวมหมวกอาจจะรู้สึกสำนึกผิดขึ้น

เขาจึงเผ่นหนีไปจากตรงนั้นในทันที ซูจีอเนี่ยนพาเด็กหญิงไปยังตลาดใกล้ๆ

แล้วเอาเงินค่าขนมทั้งหมดที่มีในกระเป๋า ออม ยิ้มขนาดใหญ่กว่าใบหน้าเด็กหญิงให้เธออีกสอ

เด็กหญิงจึงหยุดร้องไห้แล้วเปลี่ยนมายิ้มแย้มแ ทบ

เด็กหญิงเดินออกจากตลาดพร้อมกับอมยิ้มใน อทั้งสองข้าง เธอเคนไปกินอมยิ้มไป ข้างซ้ายทีข้างขวาที ดูมีความสุขล้นเหลือ

ในขณะที่เขายังนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู นี้

ตอนที่เธอให้ความไว้วางใจเขาอย่างสุดหัวใจ

เด็กหญิงตัวน้อยลิงโลดมีความสุขมากที่ได้อมยิ้ มสองแท่ง

เธอยกอมยิ้มในมือข้างหนึ่งขึ้นมาอมก่อนจะยื่น มาที่ปากของเขา “พี่ชายกันสดะ”

สายตาของเด็กหญิงที่มองเขานั้นส่องประกายก ระตือรือร้น เขาผู้ซึ่งบ้าความสะอาดและคอยหลบเลี่ยงการ

ถูกสัมผัสจากเพศหญิง ลังเลอยู่ครู่ใหญ่ แต่ในท้ายสุด แม้ตัวเขาเองยังรู้สึกประหลาดใจ เขาก้มลงเลียอมยิ้มของเด็กหญิง

เด็กหญิงยิ้มหัวเราะร่าอย่างมีความสุข เอื้อมมือมาหยิบอมยิ้มที่เขาเพิ่งอมไปมากินต่อ เขาเหม่อมองดูเด็กหญิงอยู่คู่หนึ่งก่อนจะเบือน หน้าหนี ใบหน้าของเขาแดงปลั่ง

“พี่ชาย พี่จะจำหนูได้ไหมคะ

“พี่ชาย ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันใช่ไหมคะ”

“พี่ชาย พี่จะมาเล่นกับหนูอีกไหม”

“พี่ชาย หนูจะจำพี่ไว้ค่ะ

เด็กหญิงพูดจ้อไม่หยุดระหว่างเดินกลับไปยังปา

กซอยเมื่อครู่

ในขณะที่เขาเงียบกริบไม่เอ่ยอะไร แต่ในท้ายสุด เขาก็ถามเธอขึ้นมา

“น้อง ออะไรนะ”

เด็กหญิงมองเขาอย่างงงๆ

มือที่ถืออมยิ้มทั้งสองข้างยกขึ้นค้างไว้ ในตอนนั้นเขาสงสัยว่าเด็กหญิงอาจจะยังเล็กเกิ

นกว่าจะรู้จำชื่อตัวเองได้

แต่แล้วเขาก็ได้ยินเด็กหญิงพูดว่า

“หนูชื่อถิงถิงค่ะ ซึ่งถิงถิง”

ข่ง ง ง

เธอเป็นบุคคลแรกในโลกที่เชื่อเขา เป็นเพียงคนเดียวที่มอบความอบอุ่นให้แก่เขา ในช่วงที่เขาโดดเดี่ยวเดียวดาย

ตั้งแต่นั้นมาเด็กหญิงซ่งถึงถึงได้ตราตรึงอยู่ในหั

วใจเขา

เขาหาโอกาสกลับไปปากซอยนั้นหลายต่อหลา ยครั้ง เพียงหวังว่าจะได้เจอเด็กหญิงอีกสักครั้ง

แต่ก็ไม่เคยเจอเลย

เด็กหญิงผู้ชื่นชอบขนมหวาน

หน้าตางดงามราวกับนางฟ้าในชุดเจ้าหญิง

เป็นทุกสิ่งที่เขาใฝ่ฝันถึง

เขาใช้เวลาทั้งชีวิตที่เหลือตามหาเธอ

ตั้งแต่ชั้นประถมจวบจนถึงชั้นมัธยมปลาย จนกลายเป็นความยึดมั่นเชื่อมั่น เขาจะไม่มีวันล้มเลิกการตามหา

จนกระทั่งเวลาผ่านไปสิบปี

เขาจึงได้พบเธออีกครั้ง

ในตอนนั้นเขาต้องย้ายโรงเรียนเพราะมารดาขอ

งเขาป่วย

แม้จะผ่านไปแล้วสิบปี

ครั้งแรกที่เขาเจอเธอที่โรงเรียน เขาบอกได้ในทันทีว่านี่คือเด็กหญิงในความทรง จำของเขา เด็กหญิงที่เขาตามหามาตลอด

เขายืนอยู่ใต้ต้น ถงของโรงเรียนที่กำลังออกด อกบานสะพรั่ง

เห็นเธอกับเพื่อนพูดคุยกันขณะเดินเลยผ่านเขา ไป