ตอนที่ 47 ร้อยวันของการอยู่ด้วยกัน

(7)

ซูจือเนี่ยนนิ่งเงียบเหมือนรูปปั้น

เขาไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่ปริปากพูดเลย

นอกจากนี้

นั่นเป็นคืนแรกที่เธอจะได้ใช้เวลาอยู่กับซูจือเนี่ยน ที่บ้านของเขาหลังจากเซ็นสัญญากัน ตอนนี้เธอกำลังจะเข้าครัวเพื่อทำมื้อเย็นให้เขา

เธอควรถามความเห็นของเขาก่อนจะเริ่มลงมือทำ

ดีไหมนะ

ซึ่งชิงทุนที่กำลังเดินตรงไปที่ครัวเริ่มลังเลใจ ในที่สุดเธอก็หยุดเดินแล้วหันมาพูดกับซูจือเนี่ยนที่ อ่านเอกสารอยู่ “คุณซูคะ

มื้อเย็นนี้คุณอยากกินอะไรคะ”

เธอน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว

เพราะนั่นเป็นอีกครั้งที่คำพูดของเธอไม่ได้รับการ

สนใจ

แต่ดูเหมือนครั้งนี้เขาจะรับรู้การมีอยู่ของเธอ เพราะใบหน้าของเขาแสดงอารมณ์ออกมาเล็กน้อ ย ราวกับรูปปั้นที่มีชีวิตขึ้นมา

เขาพลิกเอกสารช้าๆ

นาฬิการาคาแพงบนข้อมือของเขากระทบแสงไฟ

จากโคมระย้าสะท้อนวูบวาบบาดตา

เมื่อเห็นท่าทีของเขา

ซึ่งชิงชุนจึงผ่อนคลายลงนิดหน่อยแล้วถามต่อด้วยเสียงใคร่รู้

“เอาเป็นซี่โครงหมูต้มยาจีนดีไหมคะ ในช่องแข็งมีปลาด้วยนี่นา คุณอยากกินปลานึ่งไหม แล้วก็ยังมีซี่โครงหมูเหลืออยู่ด้วยนะ อยากให้ฉันเอาไปอบซีอิ๊วหรือว่าเป็นซอสเปรี้ยวห วานดีคะ”

ซูจือเนี่ยนยังคงไม่มีทีท่าว่าจะตอบ แม้เขาจะเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วก็ตาม

มีความเยือกเย็นลึกล้ำในดวงตาของเขา มันทำให้เธอใจสั่นด้วยความกลัว

ราวกับเธอเพิ่งทำบางอย่างผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ซึ่งชิงชุนไม่กล้าสบตาเขาต่อ

เลยรีบหันหลังแล้วตรงดิ่งเข้าไปในครัว

ซึ่งชิงชุนเคยได้ยินคำพูดร้ายกาจที่สุดที่เคยออกจ

ากปากของซูจือเนี่ยนมาแล้ว

เธอเลยแอบหวั่นกลัวท่าทีเย็นชาที่เขามอบให้

ในเวลาหนึ่งร้อยวันนี้

เธอไม่คาดหวังถึงความสัมพันธ์ฉันมิตร

เธอไม่กล้าหวังว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธอดีขึ้นด้วย อันที่จริง ในช่วงหนึ่งร้อยวันนี้ เธอไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดดีๆ

จากเขาแม้แต่คำเดียว

ในเวลาหนึ่งร้อยวันนี้ เธอจะไม่ถามอะไรเขามาก ขอเพียงอย่าให้เขาโกรธเธออย่างไม่มีเหตุผล

แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

ถึงเขาจะทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุทุกวี่ทุกวันเธอก็จะไม่ว่าอะไรเลย

ถ้าจะให้พูดคือเธอต้องการแบบนั้นด้วยซ้ำ

เธอแค่อยากรักษาสัญญาในส่วนของเธอ เพื่อที่เขาจะไม่ทำผิดสัญญา

และหลังจากผ่านไปหนึ่งร้อยวัน เธอก็จะได้รับซ่งเอ็มไพรส์ที่ฟื้นสภาพแล้วกลับคืน

จากเขา

แต่ดูเหมือนความต้องการอันน้อยนิดของเธอจะเป็ นไปไม่ได้เลยในตอนนี้

เพราะนิสัยของชายหนุ่มนั้นยากจะคาดเดาได้ อารมณ์ของเขาคุ้มดีคุ้มร้ายราวกับเรือพลิกตลบใ

นทะเล

แล้วเขาก็จะโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

ซึ่งชิงชุนที่กำลังทำตัวให้ยุ่งอยู่ห้องครัว

นึกถึงภาพเมื่อวานตอนเช้า

วินาทีหนึ่งซูจือเนี่ยนนั่งกินข้าวต้มที่โต๊ะอย่างสงบ หากต่อมาเขากลับปาชามทิ้ง

ซึ่งชิงชุนถอนหายใจเบาๆ แล้วส่ายหน้า คืนนี้เธอคงต้องระวังไว้ให้ดีเสียแล้ว!

มื้อเย็นดูน่ากินมาก

มีกับข้าวสื่อย่างและซุปอีกหนึ่ง

ซึ่งชิงชุนจัดโต๊ะเสร็จสรรพก็ออกไปที่ห้องนั่งเล่น โทรทัศน์เปิดทิ้งไว้ตอนที่เธอไม่ทันสังเกต

ส่วนเอกสารที่ซูจือเนี่ยนเคยถือไว้ในมือก่อนหน้านี้ บัดนี้มาอยู่บนโต๊ะกาแฟแล้ว

ซึ่งชิงชุนไม่ได้เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แต่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องอาหารแล้วร้องเรียกซูจือเนี่ยนที่กำลังนั่งหันหลังให้เธอ

“คุณซูคะ อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ”

แล้วซ่งชิงชุนก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก ที่ชายหนุ่มอ้าปากดอกพิกุลของเขามาพูดกับเธอ เป็นคำแรกที่เธอได้ยินจากเขาในคืนนั้นเลย

“อืม”

ทันทีที่ซูจือเนี่ยนก้าวเข้ามาในห้องอาหาร ซึ่งชิงชุนก็รีบดึงเก้าอี้ที่เขานั่งประจำให้ เมื่อชายหนุ่มนั่งลง เธอก็ยื่นตะเกียบและเสิร์ฟซุปร้อนๆ ให้เขา