ตอนที่ 36 อดีตที่เราเคยมี (6)

หลังจากเธออาบน้ำเสร็จ ข้างบนบ้านก็กลับสู่สภาพเงียบสงบ ดังเดิม เธอเกิดความรู้สึกอยากรู้อยากเห็นจึงแอบลอบมอง เข้าไปในห้องนอนที่อยู่ติดกัน พบว่าข้างในถูกตกแต่งด้วย เครื่องเรือนใหม่ทั้งหมด แม้กระทั่งพรมก็ถูกเปลี่ยนด้วย

ห้องนอนนั้นไม่มีคนใช้ เครื่องเรือนภายในก็ไม่มีการ เคลื่อนย้ายมาหลายปีแล้ว ทำไมจู่ๆ ถึงได้ถูกย้ายออกไป

เธอเดินลงบันไดช้าๆ ด้วยความงุนงง แต่ก่อนที่จะทันได้ ถามซ่งเมิ่งหวาว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อก็เรียกเธอไปหา ซึ่งเมิ่งหวา บอกเธอว่าตั้งแต่วันนี้ไป ครอบครัวของเธอจะมีแขกมาพักด้วย ชั่วคราว เขาชื่อว่าซูคือเนี่ยน แม่ของเขาล้มป่วยก่อนวันสอบเข้า เขาจึงไม่ได้ไปสอบ ทำให้ต้องเรียนซ้ำชั้น

ซึ่งเมิ่งหวายังเสริมอีกว่าซูจือเนี่ยนเสียพ่อไปตั้งแต่ยังเด็ก และเติบโตขึ้นมาภายใต้การดูแลของแม่เพียงลำพัง ยามนี้แม่ ของเขาอยู่ในโรงพยาบาล เขาต้องมีผู้ดูแลตามกฎหมาย นั่น คือเหตุผลที่เขาย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้

แม้ว่าจะไม่เคยพบซูจือเนี่ยนมาก่อน ซ่งชิงชุนก็เคยได้ยิน เรื่องของเขามามาก ความประทับใจที่เธอมีต่อเขาจึงไม่ใคร่จะ ดีนัก แต่เมื่อได้ยินเรื่องราวของเขา เธอก็พอจะเห็นใจขึ้นมาบ้าง คืนนั้นเธอถึงขนาดกระตือรือร้นขึ้นไปเรียกเขามากินมื้อเย็นร่วม กันด้วย
และนั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเขาอย่างเป็นทางการ แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้ว ความทรงจำในคืนนั้นยังคงใหม่อยู่ในใจเธอ

เธอเคาะประตูห้องนอนเขาแล้วต้องรอเกือบสองประตูห้องจึงเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างเหลือ เชื่อ ดวงตาของเขามองสบตาเธอนั้นเปล่งประกายราวโคมไฟคริสตัลระย้าที่อยู่ในห้อง และก็เหมือนกับเม็ดคริสตัล กระจ่างใสทว่าบรรยากาศเย็นชา

ขนาดซ่งชิงที่เติบโตขึ้นมาพร้อมที่ถือว่ารูปงามหมดจด ยังตะลึงลานไปเมื่อเธอได้พบซูจือเนี่ยนเป็นครั้ง

ชายหนุ่มคนนี้หล่อเหลาอย่างประหลาดและน่าขนลุก เธอ จ้องมองเขานานหนึ่งนาทีเต็มก่อนยื่นมือออกไปทักทายพร้อม รอยยิ้มที่จริงใจและเปิดเผย สวัสดี ฉันชื่อนะ”

เขายังคงจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจับมือเธอตอบ แล้ว

การพบกันครั้งแรกของทั้งสองเรียบง่ายและบริสุทธิ์ นั่นคงอยู่เพียงเดี๋ยวเดียวเท่านั้น เพราะจู่ๆ เขาก็ขึ้นจนทำให้เธอเจ็บ น้ำตาแทบออกมา นายกำลัง

ชายหนุ่มรีบปล่อยมืออย่างรวดเร็วราวกับเพิ่งรู้ตัวว่าทำทำ แต่เขาเพียงปรายตามองแล้วเดินผ่านเธอไป

ในตอนนั้น หน้าตาสะสวยของเธอเป็นที่รู้จักแล้ว มีหนุ่มๆ หลายคนในโรงเรียนเข้ามากลุ้มรุมเรียกร้องความสนใจจาก เธอทุกวัน เธอมาจากตระกูลดี ได้รับการเอาอกเอาใจทั้งจาก พ่อแม่ ซึ่งเฉิง และฉินอี่หนาน จึงเป็นธรรมดาที่เธอจะมีนิสัย เอาแต่ใจเหมือนเจ้าหญิงเล็กน้อย

ซูจือเนี่ยนเป็นเพียงแขกในบ้านของเธอ เขาก็ควรจะ เกรงใจเธอสิ แต่นี่เขากลับหยิ่งยโสเกินกว่าที่เธอคิดเสียอีก เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ซ่งชิงรู้สึกเหมือนถูกมาเธอจึงไม่เคยปรายตามองเขาอีกเลย

แต่ว่าซ่งชิงชุนไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น หายไปเร็วพอๆ กับที่เกิดขึ้น ดังนั้นความรู้สึกเป็นอริที่เธอมีต่อซู จึงดำรงอยู่นานเพียงหนึ่งสัปดาห์ ก่อนจะลืมมันไปจน หมดสิ้น