ตอนที่ 97 ความห่วงใยของเธอ (7)

การสวมเสื้อกันหนาวนั้นไม่ได้น่าสงสัยสักเท่าไ

5

แต่สิ่งที่ทำให้ซ่งชิงชุนฉงนคือชายหนุ่มรูดซิปเสื้ อขึ้นจนมิดชิด เหลือไว้แต่ดวงตาที่ดูลึกล้ำคู่นั้น

ข่งชิงซุนจ้องมองซูจ้อเนียนอยู่นาน ก่อนได้สติและรีบทักทาย “คุณ ”

ซูจือเนี่ยนไม่ตอบ

แต่กลับสบตาเธออย่างไม่กะพริบตา

เมื่อเวลาผ่านไปครู่ใหญ่

เขาก็หมุนตัวแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป พร้อมกระแทกประตูดังโครม

ข่งชิงชุนชินเสียแล้วที่ชายหนุ่มปฏิบัติต่อเธอรา

วกับเป็นอากาศธาตุ

จึงยักไหล่และลงไปที่ชั้นล่างโดยไม่ใส่ใจนัก

ซูจีอเนี่ยยืนพึงประตู เขายกมือขึ้นช้าๆ ขณะฟังเสียงฝีเท้าของข่งชิงซุนเดินลงไปข้างล่

าง ปากกาที่เขาถือไว้ในมือถูกบีบจนแหลกละเอียด

ด้วยพลังมหาศาล

ส่วนที่เป็นโลหะแทงเข้าไปในเนื้อ จนเลือดย้อมฝามือเป็นสีแดง

ซูจ๋อเนียนหลบอยู่ในบ้านทั้งวัน

เพราะรอยฝ่ามือบนใบหน้าที่เกิดขึ้นจากการที่เข ควบคุมจิตใจของถึงหน่วน

ตอนที่ งชิงซุนกลับมาบ้าน

เขากำลังออกแบบอยู่ในห้องหนังสือ

เธอกลับมาเร็วกว่าปกติ

จึงทําให้เขารับรู้ถึงตัวเธอได้ดีเป็นพิเศษ

หญิงสาวเงียบกริบจนผิดปกติ

เธอไม่ได้บ่นพึมพำกับตัวเองเหมือนที่เคยทําระ

หว่างทํางาน

ไม่มีแม้แต่เสียงทําความสะอาดหรือหาอาหารด้

วยช้า

เขาครุ่นคิดเรื่องของเธออยู่พักหนึ่ง ก่อนกลับไปสนใจงานออกแบบต่อ แต่พอวาดไปเพียงสองสามเส้น เขาก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของเธอ ตอนแรกมันเป็นเพียงเสียงแผ่วเบา เบาเสียจนเขาคิดว่าตัวเองหูฝาดไป เขาจึงหยุดวาด แล้วเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ เสียงสะอื้นบนดังขึ้น

จนเป็นเสียงร่ำไห้คร่ำครวญ

ราวกับเธอกำลังเป็นทุกข์ทนแทบใจสลาย

เขารีบออกจากห้อง ปากกายังคําอยู่ในมือ เมื่อเขาหยุดตรงหน้าประตูห้องของเธอ ก็ได้ยินเสียงเธอเอ่ยคำว่า “พี่อี๋หนาน” ทั้งน้ำตา เขาจึงหยุดกึกราวกับเดินชนกำแพงอิฐ

ในตอนนั้น เขารู้ กว่าตัวเองโง่เง่าเหลือเกิน ใครกันเล่าที่จะสามารถทำให้เธอร้องไห้ด้วยคว ามทุกข์ใจได้เท่าผู้ชายชื่อว่าฉัน หนาน

เขาควรจะโกรธชายคนนั้นหรือเธอดีล่ะ แต่เสียงร้องไห้ของเธอที่ลอยผ่านประตูเข้ามาใ นหูของเขา

ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดลึกถึงกันบึ้งของหัวใจ

เธอไม่ได้ร้องไห้นานนัก แต่สําหรับเขาแล้ว มันยาวนานราวกับศตวรรษเลยทีเดียว

หลายครั้งที่เขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ และอยากตรงเข้าไปกอดเธอไว้ ปลอบโยนเธอ

แต่ซูจ๋อเนียนเดือนตัวเองถึงบทบาทของตนเอง และการที่เขาไม่มีคุณสมบัติจะทำเช่นนั้น เขาทําได้เพียงยืนฟังเธอร้องไห้เงียบๆ มือทั้งสองของเขากำแน่นด้วยพลังทั้งหมดที่มี

ซูจ๊อเนียนดึงหัวปากกาออกจากฝ่ามือ ทําให้เลือดไหลออกมามากกว่าเดิม เขาหยิบกระดาษทิชชูที่อยู่ใกล้ๆ รับรู้สึกถึงความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปตามเส้นเลือด

มากดบนปากแผลเพื่อห้ามเลือด

ในร่างกาย แต่นั่นเทียบไม่ได้เลย

กับความเจ็บปวดที่รู้สึก ส่วนลึกของหัวใจ

เมื่อท่ามื้อเย็นเสร็จ

ข่งชิงชุนก็มาเคาะประตูห้องนอนของซูจือเนี่ยน และเอ่ยขึ้นว่า “คุณชูคะ มื้อค่ำพร้อมแล้วค่ะ”

ผ่านไปสักพัก

ซูจ๋อเนียนก็ตอบกลับมาจากด้านใน “เอาขึ้นมาบนห้องเลย ข่งข่งขุนตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ “ค่ะ” ก่อนหมุนตัวเดินกลับไปชันล่าง เพื่อน่าถาดอาหารเย็นขนมา

ห้องของซูจ๊อเนียนไม่ได้เปิดไฟ

เมื่อข่งชิงชุนก้าวเข้าไป

เธอจึงเอื้อมมือไปที่สวิตช แต่ก่อนที่เธอจะได้เปิดไฟ

ซูจือเนียนก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่ดูจะดังม าจากมุมห้องมืดๆ ไม่ต้องเปิดไฟ”

ข่งชิงซุนดึงแขนกลับ หญิงสาวอาศัยไฟสลัวๆ เพื่อมองหาโต๊ะและวางอาหารมื้อเย็นตรงนั้น

ที่สองมาจากทางเดิน