ตอนที่ 55 คนที่ซ่อนอยู่ในความทรงจำ

(5)

เมื่อซ่งชิงเดินเข้าไปในลิฟต์ ก่อนที่ประตูลิฟต์จะทันได้ปิด

เสียงข้อความเตือนก็ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์

ข้อความนั้นส่งมาจากฉินอี่หนาน (ซ่งซ่ง ขอโทษด้วยนะ พอดีมีธุระเข้า

พี่อาจไปรับเธอไม่ทัน

น่ะ

เธอไปรอพี่ที่โรงแรมปักกิ่งได้ไหม

พี่จองโต๊ะไว้ในชื่อของพี่เองนะ พี่คงไปถึงราวๆ

บ่ายโมง]

ในลิฟต์ไม่มีสัญญาณ

เธอจึงส่งอิโมจิรูปโอเคไปให้ฉินอี่หนานเมื่อลงมาถึงข้

างล่างแล้ว

พอออกจากบริษัทเธอก็เรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่โรงแรม

ปักกิ่ง

การจราจรไม่หนาแน่น

แต่เป็นเพราะบริษัทของซ่งชิงชุนอยู่ไกลจากโรงแรม ปักกิ่ง พอเธอมาถึงจึงเป็นเวลาเที่ยงสี่สิบแล้ว

เมื่อเธอเดินเข้าไปที่ล็อบบี้

พนักงานบริกรคนหนึ่งเข้ามาถามว่าเธอได้จองโต๊ะไว้ หรือไม่ ซ่งชิงชุนบอกชื่อฉินอี้หนานไป บริกรจึงพาเธอไปที่ห้องห้องหนึ่งซึ่งอยู่บนชั้นสาม

หลังจากรินน้ำชาให้เธอแล้ว

เขาก็ถามเธอด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า “คุณผู้หญิงอยากสั่งอาหารเลยไหมครับ”

ซึ่งส่ายหน้า “เอาไว้ก่อนแล้วกันค่ะ”“ได้ครับ”

บริกรโค้งให้เธออย่างสุภาพขณะออกไปจากห้อง

อีกไม่นานก็จะบ่ายโมงแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววของฉินอี่หนานเลย

ซึ่งชิงชุนไม่ได้โทรไปเร่งเขา

แต่นั่งดูโทรทัศน์ระหว่างรออย่างอดทนให้เขามาถึง

พอบ่ายโมงครึ่ง

บริกรก็มาเคาะประตูห้องพร้อมถามอย่างสุภาพ “คุณผู้หญิงครับ ผมต้องขอโทษด้วย

แต่เพื่อนของคุณจะมาถึงตอนไหนหรือครับ คุณอยากสั่งอะไรทานระหว่างรอไหม”

ซึ่งชิงชุนเพิ่งรู้ตัวว่าเลยเวลาที่ฉินอี้หนานนัดเธอแล้ว หญิงสาวส่งสัญญาณให้บริกรคอยขณะล้วงโทรศัพท์

ออกมาโทรหาฉินอี้ หนาน

โทรศัพท์ดังแต่กลับไม่มีคนรับสาย

ซึ่งชิงชุนนิ่วหน้าแล้วลองโทรใหม่อีกครั้ง

ก็ยังได้ผลเหมือนเดิม

เธอยิ้มให้กับบริกรเป็นเชิงขอโทษ แล้วพูดว่า “ช่วยรออีกหน่อยได้ไหมคะ”

บริกรพยักหน้าพร้อมยิ้มอย่างอดทนก่อนออกจากห้อ งไป

ซึ่งชิงชุนรอให้ฉินอี่หนานโทรกลับหาเธอ

แต่ก็ไม่มีวี่แวว

ในที่สุดเธอจึงโทรหาเขาเป็นครั้งที่สาม

แต่ก็ยังไม่มีใครรับสายเช่นเดิม

ด้วยความกังวลเธอจึงส่งข้อความไปหาเขา แต่ก็ไม่ต่างจากการโยนหินลงในมหาสมุทร

ไม่มีคำตอบรับกลับมาเลยพ่อครัวของโรงแรมปักกิ่งพักเบรกตอนบ่ายสองตรง ดังนั้นเมื่อใกล้เวลาบ่ายสอง

บริกรจึงโผล่มาถามซ่งชิงชุนอีกครั้งว่าเธออยากสั่งอะ

ไรหรือไม่

ซึ่งชิงชุนยังคงติดต่อฉินอี่หนานไม่ได้

เธอข่มกลั้นความรู้สึกกังวลในใจ แล้วสั่งอาหารโปรดของชายหนุ่มไปสองสามอย่าง

ใช้เวลาครึ่งชั่วโมง

อาหารทั้งหมดก็ถูกยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะ

กระนั้นเธอก็ยังไม่ได้ข่าวจากฉินอี่ หนาน

ซึ่งชิงชุนนั่งในห้องเพียงลำพังขณะจ้องมองไปที่โต๊ะซึ่ งมือาหารวางอยู่เต็ม

เธอไม่ได้ยกตะเกียบขึ้นแม้แต่ครั้งเดียว

แต่กลับยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อโทรหาฉันอหนานอีกครั้ง

ซึ่งชิงชุนยังติดต่อฉินอี่หนานไม่ได้

เธอเริ่มเกิดความวิตกว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขาหรือ

ไม่

อาหารเริ่มเย็นชีดและยังคงไร้วี่แววของฉินอี่หนาน ซึ่งชิงซุนโทรหาฉินอี่หนานจนนับครั้งไม่ถ้วน สุดท้ายก็โทรติดแต่ก่อนเธอจะทันได้พูดอะไรออกไป สายก็ถูกตัด ซ่งชิงชุนพยายามโทรอีกครั้ง แต่กลับเจอเสียงตอบกลับว่าหมายเลขนี้ยังไม่สามาร ถติดต่อได้

ซึ่งชิงชุนนั่งเงียบๆ เพียงลำพังในห้องกว้างใหญ่ โดยมีอาหารที่เย็นชืดวางอยู่เต็มโต๊ะตรงหน้า

เข็มนาฬิกาผ่านไป

และก่อนจะทันรู้ตัวก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว หากก็ยังไม่มีวี่แววของฉันอหนานพอถึงเวลาห้าโมงสิบนาที

ก็มีข้อความเตือนส่งเข้ามือถือของซ่งชิงชุน เธอรีบหยิบโทรศัพท์ทันที มันเป็นข้อความจากสื่อ ไม่ได้มาจากฉินอี่หนาน

แต่มันเกี่ยวข้องอย่างมากกับฉันอหนาน