ตอนที่ 46 ร้อยวันของการอยู่ด้วยกัน

(6)

“ตอนนี้พี่กลับมาแล้ว พี่จะไม่ไปไหนอีก ต่อไปนี้พี่จะดูแลเธอเอง…”

เกิดเสียงหักเป้าะดังขึ้นในห้องประชุม และเมื่อทุกคนหันไปมองหาต้นเสียง พวกเขาต่างตกใจที่เห็นปากกาในมือซูจือเนี่ยนหักเ

ป็นสองท่อง

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบน่าขนลุกอีกครั้ง

แต่ก็เพียงแค่หนึ่งนาทีเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าซูจือเนี่ยนยังคงนิ่งเงียบ

พวกเขาก็หันกลับไปสนใจผู้จัดการแผนกผลิตภัณ

ฑ์ตามเดิม

ความมั่นใจของผู้จัดการแผนกผลิตภัณฑ์ลดลงกว่า ตอนเริ่มบรรยายอย่างเห็นได้ชัด ขนาดการพูดของเขาก็ยังเร็วขึ้นจนเหมือนจะรีบๆ

บรรยายให้จบไปเสียอย่างนั้น

“แหม พี่อี๋หนานคะ เราอย่าพูดเรื่องเศร้าๆ กันอีกเลยค่ะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของฉันแล้ว

ฉันจะได้ของขวัญจากพี่หรือเปล่านะ” “ได้อยู่แล้ว พี่อาจลืมวันเกิดของคนอื่น

แต่ไม่มีวันลืมวันเกิดเธอแน่” “ฉันรู้อยู่แล้วว่าพี่อี่หนานนะดูแลฉันได้ดีที่สุด..”

ซูจือเนี่ยนผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้

ทำเอาทุกคนในห้องใจดิ่งวูบ

ผู้จัดการแผนกผลิตภัณฑ์ที่กำลังอ้าปากพูด

รีบกลืนคำพูดลงคออย่างรวดเร็ว ใบหน้าเขาที่มองซูจือเนี่ยนเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

และวิงวอน

เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ท่านประธาน..”

ก่อนคำว่า ซู” จะพ้นออกจากปาก

ซูจือเนี่ยนก็เตะเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังจนล้มลงพื้นเสียง

ดังปัง

ชายหนุ่มโกรธจัดจนไม่สนใจบรรดาผู้จัดการในห้อ

ง

เขากระทืบเท้าออกจากห้องประชุมไปโดยไม่อธิบา ยอะไรสักคำเดียว

…

ซึ่งชิงชุนกับฉินอี้หนานอยู่ที่ร้านอาหารจนถึงหกโมง เย็น

ฉินอี่หนานได้ชวนซ่งชิงชุนให้อยู่กินมื้อเย็นกับเขา

ก่อน

แต่ซ่งชิงชุนรู้ดีว่าเธอต้องไปหาซูจือเนี่ยนตอนหนึ่ง ทุ่ม จึงหาข้ออ้างปฏิเสธเขาไป

หลังจากออกจากร้านอาหารแล้ว ฉินอีหนานก็ช่วยเรียกแท็กซี่ให้ซ่งชิงชุน หญิงสาวยื่นที่อยู่บ้านครอบครัวซ่งให้คนขับ

รถ

ก่อนบอกลาฉินอี่หนาน

เมื่อรถขับออกรถมาได้ค่อนข้างไกลแล้ว เธอจึงชะโงกตัวไปหาข้างหน้า

แล้วบอกที่อยู่ของซูจือเนี่ยนแทน

เธอมาถึงเขตบ้านพักของซูจือเนี่ยนตอนหกโมงสี่สิ

บห้า

ซึ่งชิงชุนยังคงอิมเอมใจจากการได้เจอกับฉินอื่หนา

น เธอจ่ายเงินให้คนขับรถ

ฮัมเพลงรักเก่าเมื่อหลายปีก่อน

พร้อมเดินเป็นจังหวะอย่างสบายอกสบายใจไปที่ปร

ะตูหน้าบ้าน เธอจิ้มรหัสเข้าบ้านตามทำนอง

และหลังจากได้ยินเสียงล็อกดังขึ้น เธอก็ผลักประตูเดินเข้าไปอย่างร่าเริง

ซึ่งชิงชุนสลัดรองเท้าให้หลุด

เธอถึงขนาดร้องเพลงออกมาเลยด้วย

เมื่อก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปในห้องนั่งเล่น

เธอก็เกือบจะโยนกระเป๋าไว้ที่โซฟาอย่างที่เห็นในล

ะครเขาทำกัน

ตอนนั้นเองที่สายตาเธอเหลือบไปเห็นซูจือเนี่ยนที่นี่ งไขว่ห้างอ่านเอกสารอยู่กลางโซฟา

ซึ่งชิงชุนชะงักกีกราวกับมีใครมากดปุ่มหยุด แล้วเนื้อเพลง “เส้นผมละเอียดนุ่มดุจหิมะ ทำให้การจากลาของเรางดงามหนาวเหน็บ [1]” – ก็ขึ้นมาติดอยู่ที่ลำคอ นี่ยังไม่หนึ่งทุ่มด้วยซ้ำ แต่ซูจือเนี่ยนที่ยุ่งอยู่เป็นประจำดันกลับมาบ้านแล้ว

ซึ่งชิงซุนกะพริบตาถี่ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป รีบเปลี่ยนกลับไปเป็นเธอคนเดิมที่สุภาพและอ่อนน้ อม ก่อนเอ่ยปากทักทายซูจือเนี่ยน

“คุณซูวันนี้คุณกลับบ้านเร็วจังเลยนะคะ”

คำพูดของเธอลอยคว้างในอากาศ เพราะไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

ซึ่งชิงชุนเดินเลียบฝาไปยังตะขอแขวนเสื้อบนผนัง แล้วค่อยๆ แขวนกระเป๋า ก่อนหันกลับไปพูดว่า “คุณซูคะ ฉันไปเตรียมมื้อเย็นก่อนนะคะ”

[1] เพลง ฟ้า เสวี่ย (%tan) โดย เจย์ โจว