ตอนที่ 101 จูบที่ไม่อาจหักห้ามใจ (1)

เมื่อซูจือเนียนกระชากประตูเปิด ก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินลงบันไดไป

ก่อนที่เธอจะทันได้หันมามอง เขาก็ขมวดคิ้ว

และเข้าควบคุมจิตใจเธอ

สั่งให้เธอหยุดเคลื่อนไหว

เขาเดินไปหยุดเบื้องหน้าเธอแล้วก้มมองใบหน้

านั้นอย่างถี่ถ้วน

สีสันอันน่าทึ่งกำลังหมุนวนอยู่ในดวงตาเขา และแม้แต่ลมหายใจของเขาก็กระชันขึ้น

ขนตายาวของเขากะพริบ

ขณะเขาสอดปลายนิ้วเข้าสู่เรือนผม

แล้วออกแรงกดเบาๆ บนหลังคอของเธอ

ซูจีอเนียนเอียงหน้าของเธอขึ้น

ก่อนก้มลงประทับจูบบนริมฝีปากเธอ

วินาทีนั้นสรรพเสียงรอบตัวของเขาแผ่วเบาจนเ

ลือนหายไป

แทนที่ด้วยความอ่อนหวานนุ่มนวลอันเป็นเอกลั

กษณ์พิเศษของเธอ เขาบดขยี้ริมฝีปากเธอ

นิ้วของเขาที่สอดอยู่ในเรือนผมเธอสั่นอย่างแร

ง เขาห้ามตัวเองไม่ได้

ลิ้นเขาสอดผ่านแนวฟันสู่โพรงปาก กวัดเกี่ยวใกล้ชิดกับลิ้นนุ่มของเธอ

การกระทำนี้ควรเป็นไปอย่างเร่าร้อนและรัญจว

นใจ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

มันกลับให้ความรู้สึกท้อแท้สิ้นหวังอย่างล้ำลึก

เขาครอบครองริมฝีปากของเธออย่างมุ่งมั่น ปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไป

รอบแขนรอบเอวเธอไว้แล้วเพิ่มแรงกด ราวกับต้องการบดเบียดร่างของเธอในทุกอณู และซึมซับเธอเข้าสู่ร่างกายตัวเอง

จุมพิตเนิ่นนานอยู่พักใหญ่ก่อนเขาจะยอมปล่อย เธอไป ซูจือเนี่ยนหอบหายใจขณะตัดใจค่อยๆ

ผละริมฝีปากออกมา เขาจ้องลึกลงไปในดวงตา

เธอ

และในดวงตาของเขามีม่านหมอกแห่งความสับ สนที่ยังคงไม่เลือนหายไป

มือใหญ่ขยับจากหลังคอมาปิดไลนวลแก้มใสข องเธอ ราวกับมันมีเจตจํานงของตัวเอง

ลมหายใจกรุ่นไอร้อนของเขาในรดใบหน้าเธอ

ดวงตาที่จ้องมองเธออัดแน่นด้วยความรักที่ลึกซึ้

งที่สุด

“ถิงถิง…

เขาวนนิ้วไล้ขมับของเธออยู่อย่างนั้นขณะกระซิ

บชื่อเธอ

น้ำเสียงแฝงด้วยความเจ็บปวดและปรารถนา

“ถึงถึง…”

ชื่อของเธอดังลอดริมฝีปากเขาเป็นครั้งสุดท้าย

ก่อนชายหนุ่มจะหลับตาลง

จูบลงบนริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา จากนั้นจู่ๆ เขาก็ปล่อยมือจากเธอแล้วเดินตุ่มๆ

กลับเข้าห้องนอน

เมื่อซูจีอเนี่ยนปิดประตูห้อง

ข่งชิงชนที่ยืนอยู่บนหัวบันไดก็กะพริบตาถี่ๆ ขณะจ้องมองประตูห้องของซูจือเนี่ยน เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าประตูยังปิดอยู่ แปลกจังเลย

สาบานได้ว่าฉันได้ยินเสียงประตูเปิดนี่นา…

ข่งชิงซุนจ้องประตูสักพัก

ก่อนเบี่ยงสายตาลงไปมองจานเล็กๆ กับถุงพลาสติกที่ยังคงอยู่ที่เดิม แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่

หรือว่าฉันจะหูฝาด

ข่งชิงซุนเอียงคอมองประตูอีกครั้ง ก่อนยักไหล่แล้วเดินลงบันไดไป

ขณะที่เดินเข้าไปในห้องอาหาร

ซ่งชิงซุนก็ยกมือขึ้นกุมใบหน้าตนเองอย่างไม่รู้

ตัว แปลกจัง

ทำไมหน้าฉันถึงได้ร้อนผ่าวแบบนี้ล่ะ

ปากก็รู้สึกแปลกๆ…

หญิงสาวแตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากพลางครุ่น

ทว่าในท้ายที่สุดเธอก็ชี้ชัดถึงสิ่งผิดปกติไม่ได้ ข่งชิงซุนจึงถอนหายใจแล้วก้าวเดินเข้าไปในครั

ว เธอไม่มีสมาธิเลยสักนิดระหว่างทำอาหารเย็น

เธออาจคิดมากไปเองก็ได้

แบ่งชิงซุนก็มั่นใจว่าได้ยินเสียงประตูห้องนอน ของซูจีอเนียนเปิดออกจริงๆ แล้วทำไมประตูมันถึงปิดอยู่ ตอนนี้เธอหันกลับไปมองกันนะ…