ตอนที่ 11 ความลับทั้งสามข้อ (1)

“คุณกล้าดียังไงถึงมาปรากฏตัวต่อหน้าผมครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้ง ที่ผมสั่งห้ามไปแล้วอย่างชัดเจน!”

ซึ่งชิงสะดุ้งเล็กน้อย เธอหลบสายตาลง ยืนอยู่ตรง นั้น เมินเฉยกับท่าทีแข็งกร้าวของเขา แล้วเอ่ยปากถามในเวลา ต่อมาว่า “ท่านประธานซูคะ ขอคุยด้วยได้ไหมคะ”

“คุยงั้นหรือเขาหรี่ตาเพ่งมองเธอ พลันหัวเราะเย้ยหยัน ราวกับได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก คำพูดต่อมาที่ออกจาก ปากเขานั้นช่างเสียดแทงเสียเหลือเกิน “คิดว่าผมล้อเล่นใช่ ไหม แม้แต่หน้าคุณผมยังไม่อยากมองเลย แล้วทำไมต้องอยาก คุยกับคุณด้วยล่ะ”

ท่าทีเก็บงำไม่พูดไม่จาตามปกติของซูจือเนี่ยนทำให้เขาดู น่าเกรงขาม แต่ที่ระเบิดอารมณ์อยู่ตรงหน้านี้ช่างน่า หวาดผวาดุจซาตานจากนรกอย่างไรอย่างนั้น

ภายนอกซ่งชิงชุนอาจดูไม่สะทกสะท้าน เธอเผชิญหน้าเขา อย่างสงบเสงี่ยม ทว่าภายในสุดๆ เหงื่อเย็นเฉียบหลั่งไหลชุ่มเธอก็ฝืนทำเป็นนิ่ง แล้วตอบเสียง

นิดเดียวค่ะ กรุณาฟังดิฉันหน่อยนะคะ”

เนียนจ้องเธอเขม็งอย่างเงียบๆ โดยไม่กะพริบสายตาคมกริบของเขาช่างเชือดเฉือนหัวใจเสียเหลือเกิน
บรรยากาศภายในห้องถึงเครียดอย่างที่สุด ความเงียบ ในยามนี้สร้างความกดดันให้แก่ซ่งชิงชุนยิ่งกว่าเวลาเขา ตะคอกใส่เธอเมื่อกี้เสียอีก

อันที่จริง ซูจือเนี่ยนจ้องมองซ่งชิงซุนเพียงแค่นาทีเดียว แต่สำหรับเธอแล้วหนึ่งนาทีนั้นยาวนานราวกับหนึ่งศตวรรษ เลยทีเดียว

แรงกดดันนั้นทำให้ซ่งชิงชุนเข่าแทบจะทรุดลง แต่จู่ๆ ซู จือเนี่ยนพลันขยับตัว เอนกายพิงโซฟา สายตาจับจ้องมายังซ่ง ชิงชุน และเอ่ยปากพูด “ตอนอยู่หน้าบริษัท คุณบอกอะไรผม นะ”

น้ำเสียงเขายังคงแฝงไปด้วยความขุ่นเคือง จากนั้นเขายกมือขึ้นเคาะศีรษะทำทีเป็นครุ่นคิดก่อนเอ่ย

ว่า “ขอเวลาผมห้านาที่ถูกไหม”

การเปลี่ยนเรื่องอย่างฉับพลันของเขาทำเอาซ่งชิงซุน ไม่ทันตั้งตัว เธอจึงเผลอโพล่งออกไปว่า “หือ.. ห้านาทีอะไร คะ”

ซูจือเนี่ยนไม่สนใจคำพูดเร่อร่าคล้ายจะปล่อยไก่ของซ่งชิง ซุน เขากล่าวต่ออีกว่า “หรือผมจำผิดไป ถ้าไม่ใช่ห้านาที งั้นก็ คงสื่นาทีละมั้ง หรือจะเป็นสามนาที เอ. หรือสองนาทีกันแน่”

มาถึงตรงนี้ ซึ่งชิงชุนเพิ่งเข้าใจสิ่งที่เขาพูด นี่หมายความ ว่า เขาเต็มใจจะรับฟังเธอพูดแล้วอย่างนั้นหรือ
“ห้านาทีค่ะ” ประกายความหวังลุกโซนขึ้นในดวงตาของ ซึ่งชิงชุน เธอรีบพูดแทรกซูจ๊อเนี่ยนขึ้นมา “วันนั้นดิฉันขอเวลา คุณแค่ห้านาทีค่ะ”

“ก็ได้ ตกลงผมให้เวลาคุณห้านาที” ซูจือเนี่ยนเอียงตัวเท้า แขนบนโซฟา ตะแคงศีรษะลงบนฝ่ามือ ดูมีท่าทีผ่อนคลาย

บางทีอาจเป็นเพราะท่าทีกลับตาลปัตรต่างจากก่อนหน้านี้ ของเขา การที่ซูจือเนี่ยนจู่ๆ ก็ตกลงจะฟังเธอพูด ทำให้ซ่งชิงซุน ลืมไปเสียสิ้นว่าจะพูดอะไร ถ้อยคำที่เธอตระเตรียมมาในหัว พลันปลิวหายไปหมด เธอจึงยืนอึ้งอ้าปากหวอพูดอะไรไม่ออก

ซูจือเนี่ยนไม่เร่งรัตเธอ แต่นั่งรออย่างเงียบๆ เขาเคาะนิ้ว เป็นจังหวะบนผืนหนังแท้ที่หุ้มโซฟา จากนั้นครู่หนึ่งก็เอ่ยขึ้นว่า “เหลือสี่นาที”